Καλησπέρα σας. Μία μακρά περίοδος ντεφορμαρίσματος και δημιουργικού ''κοκομπλόκο'' σε όλα τα επίπεδα εκ μέρους μου διακόπτεται, θέλω να ελπίζω, σήμερα. Ως ύστατη προσπάθεια ανάκτησης του κινήτρου και της χαράς, πήρα μία απόφαση ριζοσπαστική: βγήκα στον δρόμο και μίλησα με απλούς οπαδούς. Η μέθοδος που επέλεξα αποδείχθηκε αμφίδρομα ανακουφιστική, καθώς από τη μία ο συνομιλητής βοηθάται να βγάλει από μέσα τα καταπιεσμένα οπαδικά ένστικτα που κρύβει κάτω από το χαλάκι της ορθότητας, από την άλλη βοήθησε εμένα τον ίδιο να αντιληφθώ ότι τα αληθινά προβλήματα της ζωής, είναι τελικά άλλα από αυτά που μέχρι χθες νόμιζα.

Ο πέμπτος και τελευταίος τελικός των δύο «αιωνίων» έλαβε χώρα χθες το βράδυ στο Ο.Α.Κ.Α., με τον Παναθηναικό να κερδίζει το τίτλο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Όπως αναμενόταν και οι δύο ομάδες εδειξαν άγχος, νεύρα και ελάχιστες καινοτομίες μέσα στο παιχνίδι, γεγονός βέβαια που δεν μας ξάφνιασε, καθώς επρόκειτο για ένα ματς που έκρινε όλη τη σεζόν. Και από τους δυο αντιπάλους βγήκαν μπροστα αρκετοί παίκτες , με τον Ολυμπιακό να μοιάζει εντελώς εκτός ρυθμού στο δεύτερο μέρος, παρότι πήγε στα αποδυτήρια με τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου με μικρό προβάδισμα. Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το τι παρακολουθήσαμε.

Να λοιπόν που και την φετινή χρονιά η σειρά των τελικών θα οδηγηθεί σε πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι. Η αντίδραση που περιμέναμε όλοι από την πλευρά του Ολυμπιακού ήρθε την κατάλληλη στιγμή, με πολύ ουσιαστικό μπάσκετ και αλλαγή στον τρόπο σκέψης. Οι ερυθρόλευκοι εμφανίστηκαν συγκεντρωμένοι, αποφασιστικοί, με μεγάλη επιθετικότητα στο παιχνίδι τους, απόρροια του do or die χαρακτήρα του αγώνα, σε αντίθεση με τους πράσινους, οι οποίοι έδειξαν υποτονικοί στο μεγαλύτερο διάστημα. Η αίσθηση ήταν πως ‘’έλα μωρέ και να χάσω δεν πειράζει, υπάρχει και το game 5 στην έδρα μας’’.  Την Κυριακή λοιπόν στο ΟΑΚΑ οι ομάδες θα λύσουν τις διαφορές τους και είναι σίγουρο ότι ο χαμένος της συνάντησης θα βρεθεί αντιμέτωπος με πολλές αλλαγές το καλοκαίρι. Όχι ότι θα γλιτώσει από αυτές απαραίτητα και ο νικητής. Ιδιαίτερη εντύπωση πάντως, προκάλεσε χθες η άσχημη εικόνα στις εξέδρες του ΣΕΦ, με τον κόσμο να απουσιάζει για ακόμη ένα τελικό, συνεχίζοντας τη μίνι παράδοση που έχει δημιουργηθεί σε αυτή τη σειρά, με κανένα γήπεδο να μην είναι sold out, γεγονός σπάνιο για ντέρμπι αιωνίων Ο κόσμος είναι μάλλον κουρασμένος, ή αν θέλετε ξενερωμένος με ό,τι συμβαίνει το τελευταίο διάστημα.

Στη σκιά της απώλειας του μεγάλου παράγοντα του Παναθηναϊκού, Παύλου Γιαννακόπουλου, ενός ανθρώπου που προσέφερε και έδωσε πολλά στον ελληνικό αθλητισμό, διεξήχθη το τρίτο παιχνίδι της σειράς. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε πολύ εύκολα των ερυθρολεύκων με 73-58, φτάνοντας μια νίκη μακριά από την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος. Σε ένα κάκιστο ποιοτικά ματς, οι γηπεδούχοι ήταν αποφασιστικοί, εμφανώς ανώτεροι των φιλοξενούμενων στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα και παρότι δεν έθελξαν με την απόδοση τους, η νίκη ήρθε απροβλημάτιστα, σε ένα φορτισμένο συγκινησιακά ΟΑΚΑ. Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός με εξαίρεση ένα πεντάλεπτο στη δεύτερη περίοδο και ένα ακόμη στην τέταρτη, δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστικός, με την απόδοση των περισσότερων παιχτών να είναι τραγική. Η σειρά βέβαια δεν έχει κριθεί, αλλά με την αγωνιστική εικόνα που δείχνουν  οι δύο αιώνιοι στο παρκέ, οι πιθανότητες για ανατροπή της κατάστασης είναι λίγες. Η αντίδραση της ομάδας του Πειραιά είναι κάτι που αναμένεται με ενδιαφέρον την Πέμπτη, με στόχο τη νίκη που θα την κρατήσει ζωντανή.

Ας με συγχωρέσετε για τον τίτλο του κειμένου, αλλά εκεί που τα διπλά είχαν γίνει είδος προς εξαφάνιση τα προηγούμενα χρόνια, με τις ομάδες να μοχθούν για το πλεονέκτημα στην κανονική διάρκεια της σεζόν, φτάσαμε στο σήμερα όπου τα break διαδέχονται το ένα το άλλο. Το σκηνικό στο game 2 άλλαξε, με τον Παναθηναϊκό να παρουσιάζεται απόλυτα συγκεντρωμένος στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού και να φτάνει δικαιότατα  στην ισοφάριση της σειράς σε 1-1. Ο Ολυμπιακός από τη μεριά του, με εξαίρεση το εξαιρετικό πρώτο διάστημα στην επίθεση, φάνηκε αγχωμένος, χάνοντας τον έλεγχο του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο, καταφεύγοντας σε βεβιασμένες (για να μην πω κάκιστες) επιλογές στην επίθεση. Η αμυντική του προσήλωση είχε αρκετές μεταπτώσεις, τις οποίες θα δούμε και παρακάτω. Η σειρά βρίσκεται σε εξέλιξη, παραμένει ανοιχτή για κάθε κατεύθυνση, οπότε μην βιαζόμαστε να κρίνουμε και να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς.

Οι πραγματικοί τελικοί του μπάσκετ, όχι αυτό το αίσχος του ΝΒΑ, ξεκίνησαν με break του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι, στο πρώτο μπρα ντε φερ των δύο ομάδων παρουσιάστηκαν απόλυτα έτοιμοι, με τους πράσινους αντιθέτως να είναι κατώτεροι του αναμενομένου. Αφήνοντας έξω από το κάδρο όλα τα άσχημα γεγονότα που συνέβησαν την εβδομάδα που μας πέρασε, είχα μεγάλη απορία πώς οι δύο προπονητές θα προσέγγιζαν τον αγώνα και πώς οι παίχτες θα παρέμεναν πνευματικά συγκεντρωμένοι. Πώς θα διαχειριζόταν ο Παναθηναϊκός την αύρα, την ετοιμότητα , την ορμή που έδειχνε το τελευταίο διάστημα  σε συνδυασμό με τις φωνές για σκούπα που ακουγόντουσαν στα social media; Πώς ο Ολυμπιακός την κούραση βασικών παιχτών, την κακή κατάσταση του Πρίντεζη, την μέτρια εικόνα στο παρολίγον  κάζο από το Προμηθέα στο ΣΕΦ και γενικά τα σύννεφα που υπάρχουν στον οργανισμό μετά τον αποκλεισμό από τη Ζάλγκιρις;

Γεια σας και καλό σας μήνα. Το τέλος της σειράς των αναμετρήσεων με τη Ρεάλ Μαδρίτης άφησε τον Παναθηναϊκό εκτός φάιναλ φορ για έβδομη σερί σεζόν, διάστημα δυσβάσταχτο όχι μόνο για τους καλομαθημένους από τις άφθονες επιτυχίες οπαδούς του, αλλά και για τους διοικούντες. Η φετινή σεζόν ωστόσο χαρακτηρίζεται από μία ειδοποιό διαφορά: η ομάδα φέτος έδειξε πιο ικανή από ποτέ για επιστροφή στην τετράδα και μετά το πρώτο παιχνίδι του ΟΑΚΑ απέναντι στους Ισπανούς, κατάφερε να αναδειχθεί μέχρι και φαβορί του ζευγαριού, έστω για κάτι λιγότερο από 48 ώρες. Ωστόσο, παρά τις διαφορές στη διαδρομή του ταξιδιού, ο τελικός προορισμός αποδείχθηκε ο ίδιος, η άδοξη επιστροφή στο σπίτι. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το κλισέ θέλει την ομάδα να ασχολείται με την "επόμενη μέρα", δηλαδή τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, ωστόσο ο Παναθηναϊκός ήδη κοιτάζει πιο μακριά, καθώς η συμμετοχή του στην ευρωλίγκα θεωρείται στο εξής από αμφίβολη έως αδύνατη. Όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η εξέλιξη αυτή έχει μεγαλύτερη σημασία από την απλή συμμετοχή ή όχι σε μία διοργάνωση, καθώς η επιλογή του προορισμού είναι αυτή που θα καθορίσει και τη στελέχωση του πληρώματος.

Καλησπέρα σας, πως είστε; Ελπίζω καλά. Αρκετοί από εσάς θα έχετε ακούσει τις καμπάνες να χτυπούν από το πρωί σε ρυθμούς πλέι οφς Ευρωλίγκα και καθότι εμείς δεν έχουμε κάποια καμπάνα να χτυπήσουμε, θα αρκεστούμε σε μία μέτριας ποιότητας ανάλυση του ζευγαριού Παναθηναϊκός - Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία και συνεπώς, λόγω της μετριότητάς της, θα σας προσφέρουμε σε προνομιακή τιμή. Το πλεονέκτημα έδρας "έκατσε" στο ΟΑΚΑ μετά από μία "καραμπόλα" αποτελεσμάτων την τελευταία αγωνιστική, η οποία δεν ήρθε μόνο από την βοήθεια της Αθηνάς, αλλά και από το χεράκι του Παναθηναϊκού, ο οποίος συμμορφώθηκε απόλυτα με τις επιταγές του αρχαίου ρητού, το οποίο προσωπικά προτιμώ να αποδίδω στον Αίσωπο, αλλά εσείς μπορείτε, αν προτιμάτε, να το αποδώσετε στον Ευριπίδη.

Το τελευταίο δεκάλεπτο του Παναθηναϊκου στην Ανδαλουσία ήταν καταπληκτικό. Σκόραρε 32 πόντους και δέχτηκε 19, κάμπτοντας κάθε αντίσταση της Μάλαγα στον δρόμο για την πέμπτη (πλέον) θέση. Το δεύτερο από τα δύο νούμερα είναι κάτι σαν "ούτε κρύο, ούτε ζέστη". 19 πόντους σε ένα δεκάλεπτο είναι συχνό να τρώνε οι ομάδες. Δεν βάζουν όμως εύκολα 32. Ποια η εξήγηση για αυτή την βελτιωμένη εικόνα και μπορεί άραγε αυτή να αποτελέσει κάποιου είδους οδηγό για το τι να περιμένουμε στην συνέχεια ή για το πώς μπορεί γενικά να κερδίζει ο Παναθηναϊκός; Let's ponder a little bit.

Μένω σε περιοχή που έχει πολλά πεύκα και αυτή την εποχή γίνομαι συστηματικά σκατά. Η γύρη καλύπτει τα πάντα, κολλαει στις σόλες των παπουτσιών και την μεταφέρω σπίτι, μετά μπαίνει στα μάτια , δακρύζω. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου καλύπτεται κάθε πρωί από ένα παχύ στρώμα, που οταν το απωθούν οι καθαριστήρες κάνει φςςςςςς φςςςςς. Αν δε, επιλέξω να πετάξω με την μία νερό επάνω, τότε το τζάμι γεμίζει με κίτρινη λάσπη, πού και πού από αναμεμειγμένη με ζωμό λιωμένης κάμπιας. Οι κάμπιες λεει μας φέρνουν αλλεργία ως εξής. Καθώς περνάμε δίπλα τους τρέμουν από τον φόβο και εκτοξεύουν μικρά μικρά τριχίδια, τα οποία πηγαίνουν και κάθονται στο δέρμα , προκαλώντας ερεθισμούς. Η πρώτη αντίδραση είναι φυσικά "γαμημένες κάμπιες", η δεύτερη το άνοιγμα του ραδιόφωνου ή καλύτερα η σύνδεση του γιουτιούμπ με τα μεγάφωνα. "California dreaming" σε δυο τρεις τέσσερις διασκευές, δεν ξέρω γιατί, μην με ρωτήσετε, έτσι περασε σχεδόν μια εβδομάδα κιτρινίλας.