Το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν σχεδόν όλοι θεωρούσαν δεδομένη τη μετακίνηση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους από τη Ζαλγκίρις Κάουνας στη Μπαρτσελόνα απόρησαν που στο τέλος ο Λιθουανός τεχνικός παρέμεινε «κάτοικος» της Zalgirio Arena. Μία από τις πειστικές απαντήσεις στο «γιατί» δόθηκε με την ολοκλήρωση των εντός έδρας αγώνων της Ζαλγκίρις στην Ευρωλίγκα την περασμένη Παρασκευή 22 Μαρτίου κόντρα στη Νταρουσάφακα.

Λοιπόν ένα μικρό μπλογκάκι για τον Ολυμπιακό απόψε, πριν το κρασάκι.

Οι ερυθρόλευκοι απέναντι στην Ζαλγκίρις έκαναν ένα ξεκίνημα σπάνιο. 4/4 τρίποντα του Πρίντεζη δεν τα βλέπεις κάθε μέρα στο τσάκα τσάκα, ενώ επίσης αξιοσημείωτο είναι πως τα τρία από αυτά ήρθαν από την γωνία. Ο Σάρας είδε ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει εκεί, καθώς ο Σπανούλης διάβαζε τα "βυθίσματα" της άμυνας και τις διπλές καλύψεις τέλεια και ο Ολυμπιακός ήταν γενικά αλάνθαστος. Ετσι, παρουσίασε μία σχετικά περίεργη άμυνα, που σίγουρα δεν ήταν ζώνη, αλλά περισσότερο κάτι σαν τακτική εκφοβισμού.

(φωτό από τη media day της Ευρωλίγκα)

Η Ζαλγκιρις δίχως αμφιβολία αποτέλεσε τη μεγάλη έκπληξη της περυσινής διοργάνωσης. Το σύνολο του Σάρας ήρθε από το πουθενά, παίζοντας ένα γρήγορο και ελκυστικό μπάσκετ και κατάφερε να χτυπήσει την πόρτα του final four, βάζοντας πολύ δύσκολα στον ημιτελικό στη Φενέρ. Η τεχνογνωσία που διαθέτουν οι άνθρωποι του συλλόγου, η ικανότητα που έχουν να βελτιώνουν νέους παίχτες σε υψηλό επίπεδο, τα πολλά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των μονάδων που απαρτίζουν το ρόστερ, σε συνάρτηση με την παραμονή του μεγάλου σταρ της ομάδας, του προπονητή Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, μας προϊδεάζουν για ένα ακόμα ευχάριστο παραμύθι.

Το Final Four της εφετινής Euroleague είναι προ των πυλών με την απουσία των ελληνικών ομάδων να είναι αισθητή. Δεν θα το κρύψουμε, ο αποκλεισμός τους από τη συνέχεια της διοργάνωσης μας μείωσε λίγο το ενδιαφέρον. Ωστόσο, δεν θα μπορούσαμε να μην συμφωνήσουμε ότι στο Βελιγράδι έφτασαν οι κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της σεζόν, οι ομάδες που έπαιξαν το πιο όμορφο και συνάμα πιο αποτελεσματικό μπάσκετ. Σε αυτό το σημείωμα θα επικεντρωθούμε στον πρώτο ημιτελικό χρονικά, ανάμεσα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ και στη μεγάλη έκπληξη της χρονιάς, Ζάλγκιρις, όπως την αναφέρουν οι ίδιοι οι Λιθουανοί.

Θα μιλήσουμε σήμερα για το τρίτο παιχνίδι της σειράς Ζαλγκίρις - Ολυμπιακός, προκειμένου να δούμε αν μπορεί να σωθεί η παρτίδα στο τέταρτο. Δεν θα μιλήσουμε για τον Σφαιρόπουλο γενικά , ούτε για τον Ολυμπιακό γενικά, διότι όλοι το λένε από την αρχή της χρονιάς ότι ο προπονητής πρέπει να φύγει και η ομάδα να αλλάξει τελείως πορεία. Συνεπώς, αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα, πάμε παρακάτω.

Ωραίες οι δυο εβδομαδες διακοπών, καλώς ξαναβρισκόμαστε.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται τρεις νίκες μακριά από ένα ακόμη φάιναλ φορ και θεωρητικά θα τα καταφέρει. Η Ζαλγκίρις στέκεται απέναντι του με αυτοπεποίθηση και έλλειψη άγχους, καθώς η φετινή της πορεία ξεπέρασε ήδη τις προσδοκίες, όμως τα πνευματικά αυτά πλεονεκτήματα συνήθως τα ισοσκελίζει το καλύτερο μπάσκετ , η εμπειρία, η γνώση και το ταλέντο. Οι ερυθρόλευκοι υπερτερούν εκ των προτέρων στα τρία από τα τέσσερα και μένει απλώς να παίξουν καλύτερα για να βρεθούν στο Βελιγράδι, εκεί όπου μπορεί κάλλιστα να βρεθεί και ο Παναθηναϊκός και να γίνουν ωραίοι τσαμπουκάδες και λοιπές ομορφιές. Πίσω στο παρόν, για να αντιστραφεί το σενάριο (από την Πειραιωτικη σκοπιά πάντα) , ο Σάρας θα πρέπει να κερδίσει τρεις φορές κατά κράτος στην μάχη της ομαδικότητας. Ενδεχόμενη πρόκριση της Ζαλγκίρις θα αποτελεί πρώτα από όλα ένα δικό του προπονητικό επίτευγμα έναντι του αντιπάλου κόουτς. Δεν νομίζω πως θα συμβεί, παρόλα αυτά το παρελθόν (βλ. Σιένα) καλεί για την δέουσα προσοχή.

Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από τότε που γράφαμε πως ο Καλάθης συχνά πυκνά στην crunch time είναι non-factor, καθώς δύσκολα θα πάρει σουτ πίσω απο σκριν ή θα τραβήξει βοήθεια σε ατομική του ενέργεια. Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ το κουμάντο των τελευταίων επιθέσεων είχε πάρει ο Παππάς, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Χθες βράδυ ο Νικ πήρε τη μπάλα 4,7'' πριν το τέλος , διέσχισε όλο το γήπεδο και έδωσε στην ομάδα του μια νίκη-απόδραση από την συνήθεια.

Η Ζαλγκίρις ήταν το δίχως άλλο μία από τις εκπλήξεις της περσινής σεζόν, με τον Σάρας στον πάγκο και το ρόστερ να απαρτίζεται κυρίως από Λιθουανούς και χωρίς ούτε έναν Αμερικάνο. Ενθουσιώδες και έξυπνο, ελκυστικό και συχνά αποτελεσματικό μπάσκετ και όλα αυτά σε low budget πακέτο, απέδωσε πέρσι η ομάδα, της οποίας σπάνια βαριόσουν να παρακολουθήσεις παιχνίδι. Τα παραπάνω μάλιστα ο Σάρας τα πρόσφερε σε πακέτο "επιστροφή στις ρίζες", καθώς η Ζαλγκίρις έδειχνε να έχει χάσει τη σύνδεσή της με το παραδοσιακά "φλογερού στυλ" μπάσκετ που η ίδια για χρόνια πρέσβευε και του οποίου τη θέση πήρε το ακατάσχετο ποστ παιχνίδι με ολίγον από κατς.

Το πρώτο πράγμα που θυμάται κανείς από την Ζαλγκίρις των δύο τελευταίων χρόνων είναι πως ήταν ένα αίσχος. Το μπάσκετ που έπαιζε δεν έμοιαζε σχεδόν σε τίποτα με εκείνο το σπιρτόζικο της Λιθουανικής σχολής. Μονομαχίες κάτω από το καλάθι, ξύλο, πλάτη στην πλάτη και καταστροφή. Η ομάδα - σημαία της χώρας στο περυσινό τοπ - 16 είχε την δεύτερη χειρότερη επίθεση , σκοράροντας λιγότερο από ένα πόντο ανά κατοχή. Με τέτοια αποτελεσματικότητα μόνο την Μάλαγα μπορείς να ξεπεράσεις. Επίσης η άμυνα της δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο και οι ήττες με μεγάλη διαφορά διαδέχονταν η μία την άλλη.

Πηγαίνοντας στο Κάουνας για πρώτη φορά χωρίς τον Ντάνιελ Χάκετ, ο Ολυμπιακός και ο Σφαιρόπουλος είχαν να αντιμετωπίσουν μία βασική πρόκληση. Η Ζαλγκίρις του Σάρας βασίζεται πολύ περισσότερο στο καλό playmaking σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις της, και έχει τις ενέργειες των Βέστερμαν και Λεκαβίτσιους σημαία. Οι Λιθουανοί, παρά την δεινή βαθμολογική θέση τους, είναι μία ομάδα ανταγωνιστική , που μοιράζει πολλές ασίστ, ερχόμενη τέταρτη μεταξύ των 16 ομάδων. Στα λεπτά που δεν θα αγωνιζόταν ο Μάντζαρης - 18 τον αριθμό - οι ερυθρόλευκοι ήταν δεδομένο πως δεν θα είχαν τον παίκτη που θα παλέψει εξίσου καλά πίσω από τα σκριν, και πως θα έπρεπε να καλύψουν το κενό είτε με άλλους παίκτες, είτε με άλλους τρόπους.