Oι περισσότεροι εξ ημών μεγαλώνοντας και παρακολουθώντας κάποιο άθλημα, είχαμε κάποιον αθλητή ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πρότυπου ή ένα «είδωλο». Κάποιον στον οποίο θα θέλαμε να μοιάσουμε αθλητικά και μας έκανε να αγαπήσουμε περισσότερο το σπορ στο οποίο αγωνιζόταν. Στην περίπτωσή μου, αυτός ο αθλητής ήταν καλαθοσφαιριστής και δη, ο αείμνηστος Αμερικανός guard, Alphonso Ford. Ευτυχώς -φυσικά για το καλό του αθλήματος- δεν προσπάθησα ποτέ να αντιγράψω τις κινήσεις του, αλλά ήταν σίγουρα ο λόγος που αδημονούσα μεγαλώνοντας να βλέπω τους αγώνες της ομάδας που φορούσε τη φανέλα της. Ο έρωτας με τον συγκεκριμένο αθλητή ξεκίνησε όταν δεν έχανα την ευκαιρία να τον παρακολουθώ δια ζώσης τη χρονιά που πήρε μεταγραφή στην ομάδα της περιοχής μου, στο Περιστέρι. Η συμμετοχή μου επίσης στις ακαδημίες του συλλόγου καθιστούσε και πιο εύκολη την πρόσβασή στους αγώνες της πρώτης ομάδας και μάλιστα στις κλασικές, για όσους γνωρίζουν το γήπεδο, ξύλινες κερκίδες πίσω από τη μία μπασκέτα.

Όλοι θυμόμαστε την πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε έναν αγώνα μπάσκετ. Το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να βρίσκεσαι σε ένα γήπεδο γεμάτο κόσμο, το πάθος σε κάθε καλάθι της ομάδας, ο θυμός και η οργή για τα καλάθια των αντίπαλων, τα συνθήματα, τα τραγούδια και τα «κοσμητικά επίθετα» προς τους αντιπάλους, είναι ανεξίτηλα τυπωμένα στη μνήμη μας. Κάποιος συγγενής ή ένας μεγαλύτερος φίλος θα ήταν αυτός που θα έβαζε το μικρόβιο της πορτοκαλί «σπυριάρας» μέσα μας και κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική μου σχέση με την συγκεκριμένη «κυρία». Και σε τι αγώνα…! Περιστέρι – Άρης, στο κλειστό γήπεδο της Τζον Κέννεντυ «Ανδρέας Παπανδρέου», αρχές δεκαετίας του ’90 , σε ένα κατάμεστο γήπεδο. Θυμάμαι ακόμα τη λατρεία του πατέρα μου για το μεγάλο Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη! Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ ότι μετά το τέλος του αγώνα με πήγε έξω από τα αποδυτήρια και με έβγαλε φωτογραφία στην αγκαλιά των δύο μεγάλων παικτών!