Το πιο περίεργο Final four στην ιστορία της Euroleague είναι προ των πυλών, με την απουσία του κόσμου από τις κερκίδες να ατονεί κάπως το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Στον δεύτερο χρονικά ημιτελικό της Κολωνίας θα αναμετρηθούν δύο ομάδες που διψάνε για διάκριση και το τρόπαιο απουσιάζει αρκετά χρόνια από το παλμαρέ τους. Η μεν Μπαρτσελόνα εμφανίζεται στην τετράδα ύστερα από επτά ολόκληρα χρόνια και - τι σύμπτωση - από το F4 του Μιλάνο.

Στο τελευταίο χρονικά παιχνίδι των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, Μπαρτσελόνα και Ζενίτ συνθέτουν ένα ζευγάρι με μπόλικη τακτική από τους πάγκους, αλλά ταυτόχρονα και με ένα αδιαφιλονίκητο φαβορί, που δεν είναι άλλο από τους Καταλανούς. Αν μην τι άλλο, έχουμε ξεκάθαρα δύο σύνολα που οι προπονητές τους έχουν αφήσει το στίγμα τους. Ο Σάρας για πρώτη χρονιά στους πάγκους μια μεγάλης ομάδας και με την ταμπέλα του φαβορί και το βάρος του πρέπει, απέναντι στον Πασκουάλ, που στην επάνοδο του στην Ευρωλίγκα οδήγησε τη Ζενίτ στα προημιτελικά της διοργάνωσης. Το βασικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το κατά πόσο ανταγωνιστικοί θα φανούν οι Ρώσοι απέναντι στο μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, καθώς με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, η σειρά φαίνεται να έχει ήδη τελειώσει πριν καν ξεκινήσει. Πάμε όμως να δούμε περισσότερα.

Μετά από δύο κακές εμφανίσεις με Μπασκόνια και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, πιθανώς απόρροια των απουσιών εξαιτίας των κρουσμάτων του κορονοϊού, το παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα φάνταζε ως ένα από τα πιο εύκολα της σεζόν. Ναι εύκολα. Η ομάδα ήταν πλήρης και δεν υπήρχε το πρέπει της νίκης και έτσι η -ανεξαρτήτως αποτελέσματος- πήραμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα του μπάσκετ που θέλει ο προπονητής να βγάλουν στο παρκέ οι παίκτες του.

Ομηρικών επών, ένα χαμένο προσκλητήριο και ένα φρούτο στάθηκαν τα αίτια για την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη-Αλέξανδρο και έναν μακροχρόνιο δεκαετή πόλεμο ανάμεσα στους Αχαιούς και τους Τρώες.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.

Η εικόνα είναι γνωστή στους μπασκετικούς θεατές, φιλάθλους ή και οπαδούς ανά την Ευρώπη. Εάν σε ένα κλειστό ή κρίσιμο παιχνίδι η μια ομάδα έχει στο παρκέ τον Άντε Τόμιτς, τότε μάλλον είναι αυτή που θα χάσει.  Αυτό έχει κριθεί ως το μεγαλύτερο ψεγάδι του Κροάτη σέντερ, του οποίου η καριέρα έχει στοιχειοθετηθεί από την φράση “Με τον Τόμιτς δεν... κέρδισε κανείς”.

Mπαίνοντας στο Παλάου Μπλουγκράνα, ο Ελλην τουρίστας εντυπωσιάζεται από προβλέψιμα περίπου πράγματα. Οι φίλαθλοι παρκάρουν άνετα ακριβως απ'έξω, δεν χρειαζεται να περιμένουν στις ουρές στα κυλικεία ούτε να πάνε δυο ώρες νωρίτερα. Οι φανατικοί του μπάσκετ της Μπαρτσελόνα δεν είναι ακριβώς "φανατικοί", στο γήπεδο δεν καπνίζει κανείς , η έξοδος είναι ζήτημα λίγων μόνο λεπτών. Πολιτισμός, τίποτε το ιδιαίτερο, ειδικά όταν δίπλα βρίσκεται το θεόρατο Κάμπ Νόου, ή αλλιώς το δεύτερο σε επισκεψιμότητα μουσείο (ανεξαρτήτως θεματικής) όλης της Ισπανίας.

Το φετινό εγχείρημα της Barcelona ήταν εξαρχής δύσκολο, δεδομένων των πολλών αλλαγών στο έμψυχο δυναμικό και την αλλαγή του προπονητή. Η φετινή χρονιά όμως, αν και είμαστε ακόμα στα τέλη Νοέμβρη, έχει κάνει τους οπαδούς της ομάδας να αλλάξουν γνώμη για εκείνη τουλάχιστον τρεις φορές. Από το «Τι ομαδάρα έχουμε!» μετά τα δύο πρώτα ματς με Baskonia και ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα, στο «Sito φύγε και πάρε μαζί τον Pressey» μετά από τις πέντε συνεχόμενες ήττες και την επική ανατροπή από την Bamberg και τελευταία στο «Λες να έχουμε καλή ομάδα» μετά τις δύο νίκες απέναντι σε Valencia και την 20αρα στη Maccabi.

Προσωπικά δεν έχω καμία συμπάθεια στην Μπαρτσελόνα. Ούτε και στην Ρεάλ για να μην παρεξηγηθούμε. Όμως τη φετινή χρονιά, έχω πιάσει πάρα πολλές φορές τον εαυτό μου να νοιώθει οίκτο για την αγωνιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το καμάρι της Καταλονίας.

Η Μπαρτσελόνα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς ένα εκκωφαντικό φιάσκο τη φετινή σεζόν και κανείς εντός της ομάδας δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο. Δηλαδή σχεδόν κανείς, για όσο στο ρόστερ υπάρχει ακόμα ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Ή μήπως όχι; Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που μας διαβάζει και δεν γνωρίζει έναν απο τους εμβληματικότερους και αντιπαθέστερους παίκτες που σουλατσάρανε στα ευρωπαϊκά παρκέ την τελευταία 20ετία, ξεκαθαρίζουμε ότι το κείμενο αυτό δε θα αναφερθεί στα κατορθώματα του "La Bomba" στα 19 χρόνια που έχει φορέσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ισπανίας, δε θα σταθεί στις κορυφαίες του στιγμές και στις διακρίσεις, ούτε στα highights σιχαμάρας που έχουμε βιώσει όλοι οι μπασκετόφιλοι. Mε λίγα λόγια, δεν πρόκειται για ένα δίκαιο κείμενο.