16 χρόνια μετά το άστοχο τρίποντο του Σπανούλη απέναντι στην Αργεντινή στο Πεκίνο και 15 μετά την τελευταία αληθινή διάκριση, η εθνική μπάσκετ προσφέρει επιτέλους αφορμή για χαμόγελα. Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιες και δίκαιοι, βέβαια, στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ η πορεία της υπήρξε θαυμάσια και δεν υπήρχε καμμία ντροπή στον αποκλεισμό από τη μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια, Γερμανία.

Υπάρχει στην Αυστραλία μία μπύρα με την ετικέτα Last Man Standing, δηλαδή ο τελευταίος που μένει όρθιος, αν το μεταφράσουμε κυριολεκτικά. Έχει για σήμα της τον λαγό και τη χελώνα, δηλαδή τον πρωταγωνιστή και την πρωταγωνίστρια του διάσημου μύθου του Αισώπου, τον οποίο δεν χρειάζεται να διηγηθώ προφανώς. Τα δύο ζώα βρίσκονται αριστερά και δεξιά του ονόματος. Το κουτάκι της μπύρας - μόνο σε κουτάκι βγαίνει - είναι καλυμμένο με πέταλα αλόγου, που συμβολίζουν την τύχη, ενώ σύμφωνα με τους παρασκευαστές της, αν προσέξουμε καλύτερα, θα διακρίνουμε και το γράμμα "Ω", ωμέγα, δηλαδή το τελευταίο γράμμα του αλφαβήτου, εκείνο που είναι τόσο σημαντικό, όσο το τέλος σε ένα παραμύθι.

Δεν έχω χειρότερο από τον διαχωρισμό του μπάσκετ. Το ΝΒΑ, το FIBA μπάσκετμπολ, το μπάσκετ της Ευρωλίγκα... Οι διαφορές σε κανονισμούς, αποστάσεις και ποιότητα παικτών υπάρχουν αναμφισβήτητα, όμως το μπάσκετ είναι ίδιο. Αν δεν ήταν, οι Dream Team δεν θα σάρωναν στα πρώτα χρόνια των εμφανίσεων τους, ούτε οι ΗΠΑ θα είχαν κερδίσει ό,τι χρυσό υπήρχε διαθέσιμο στους Ολυμπιακούς από το 2004 και έπειτα. Οι ίδιες δεξιότητες απαιτούνται: Σουτ, αποστάσεις, λήψη αποφάσεων, ομαδικότητα. Μπορεί από τα διεθνή γήπεδα να λείπουν κάποιοι χώροι, σε σχέση με τα overstretched παρκέ του ΝΒΑ, κάτι που επιτρέπει σε πιο αργούς σέντερ να κινούνται με περισσότερη άνεση, αλλά σοβαρά, τίποτε δεν εμποδίζει την καλύτερη ομάδα να κερδίζει, αν παίζει καλύτερα.

Μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από την αστυνομία της Μινεσότα, περίπου ένα χρόνο πριν, το κίνημα Black Live Matters άρχισε να αποκτά ογκώδεις διακλαδώσεις, καταφέρνοντας να εντάξει εντός του μέχρι και διάσημους αθλητές του ΝΒΑ. Καθώς εκείνοι άρχισαν να παίρνουν τους δρόμους, να ενσωματώνονται στις πορείες χωρίς προσωπική προβολή ή να συμμετέχουν στην οργάνωση εκδηλώσεων διαμαρτυρίας (βλ. Τζέιλεν Μπράουν), σε ένα παράλληλο, τόσο επιφανές, όσο και αόρατο, σημείο της αθλητικής στρατόσφαιρας, σημειώθηκε έκδηλη ανησυχία. Με αντανακλαστικά πινγκπονίστα, τις ίδιες ημέρες των εξεγερτικών γεγονότων, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή επικοινώνησε με αθλητές και αθλήτριες, που θα λάμβαναν μέρος στους αναβληθέντες Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Ο Joel μπαίνει σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στα προάστια του Πίτσμπουργκ στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, κοντά στις όχθες του ποταμού Μονονγκαέλα. Η οικογένεια που έμενε εκεί, είχε φύγει άρον άρον για να αντιμετωπίσει την κρίση που ξέσπασε πριν από 20 χρόνια και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Μερικοί από τους γείτονες της δεν πρόλαβαν καν να αφήσουν την οικία τους, οι βαλίτσες με τα υπάρχοντά τους έμειναν πάνω στο σεντάν αυτοκίνητο τους για πάντα, συντροφεύοντας τις αναμνήσεις που είχαν δημιουργηθεί σε αυτήν την τυπική μεσοαστική γειτονιά. Η πανδημία τους είχε πιάσει απροετοίμαστους και δεν τους χαρίστηκε.

Ισως η μεγαλύτερη "απόδοση δικαιοσύνης" που θυμάμαι ποτέ στο μπάσκετ να συνέβη την 28η Αυγούστου του 2004. Η εθνική ομάδα της Αργεντινής κέρδισε στον τελικό του Ολυμπιακού τουρνουά την Ιταλία με 84 - 69 και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με διαιτητή μία αλησμόνητη μορφή της ελληνικής cult σκηνής, τον Λάζαρο Βορεάδη. Ο Λάρι δεν έφταιγε σε τίποτα για όσα τράβηξαν οι λατίνοι το 2002 στην Ιντιανάπολις. Στον τελικό με τη Σερβία ήταν η σφυρίχτρα του Πιτσίλκα εκείνη που τα είχε κανει γης μαδιάμ και στέρησε από τους Αργεντίνους μοναδική ευκαιρία να ανέβουν στην κορυφή του κόσμου. Αυτό ουσιαστικά το κατάφεραν δυο χρόνια μετά στην Αθήνα, φροντίζοντας βέβαια πριν πάρουν το σκαλπ των Αμερικάνων στον ημιτελικό, να βγάλουν από τη μέση τη δική μας εθνική ομάδα. Ας είναι.