Η Μπαρτσελόνα κάνει το πιο εντυπωσιακό ξεκίνημα μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα, παίζοντας με την άνεση της ελευθερίας. Η φυγή του Σάρας, αντί να ανεβάσει (όπως θα ήταν μάλλον λογικό) τις προσδοκίες, για κάποιο μυστήριο λόγο τις έριξε και έτσι οι Καταλανοί, αγωνίζονται απαλλαγμένοι από κάθε άγχος ή υποχρέωση, υπό την καθοδήγηση του σπουδαγμένου Ρότζερ Γκριμάου. Οι νίκες τους; Η μία πιο εμφατική από την άλλη. Διάλυση της Εφές με γρήγορο ρυθμό και τρέξιμο, διπλό στο Φάληρο σε κλειστό ματς, 92 πόντοι στη φλεγόμενη Stark Arena με plays-διαβήτες. Διαφορετικοί τρόποι, ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς μάλιστα κανένας αγώνας να κριθεί με μικρή διαφορά.

Το "πρόβλημα Ταβάρες" εδώ και καιρό φαντάζει ως το πιο δυσεπίλυτο για τις ομάδες της Ευρωλίγκα. Ειδικά από τη στιγμή που τα πράγματα σοβάρεψαν, δηλαδή από την έναρξη των πλέι οφ και έπειτα, ο Ταβάρες αποτελεί μακράν τον πιο επιδραστικό παίκτη της Ρεάλ στο παρκέ, αναγκάζοντας τους αντιπάλους της να παραγκωνίζουν τις αρχές του παιχνιδιού τους, προκειμένου να φτάσουν στο καλάθι.

O τρομερός Ντουέιν Μπέικον πρωτοστάτησε στη μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μιλάνο, παίρνοντας επί της ουσίας όλο το παιχνίδι επάνω του στην crunch time. Ήταν καταπληκτικός και θύμισε σκόρερ από παλιότερες εποχές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε που ο προπονητές μοίραζαν κυρίως τους ρόλους και από εκεί και πέρα με βάση αυτούς, οι αθλητές έκαναν στο γήπεδο ό,τι θεωρούσαν καλύτερο. Δεν το λέω υποτιμητικά, ήταν ένα διαφορετικού τύπου μπάσκετ, το μπάσκετ της τότε συγκυρίας. Όταν άρχισα να παρακολουθώ εγώ π.χ., κάπου στα τέλη του '80 και στις αρχές του '90, μέσα σε μία δωδεκάδα (δεκάδα) οι καλύτεροι σκόρερς συχνά ήταν και οι πιο γυμνασμένοι παίκτες αθλητικά. Άντεχαν, έπαιρναν συνεπώς επάνω τους τα πάντα.

Η Euroleague σήμερα μπαίνει στην 5^η της στροφή και παρότι το δείγμα δεν είναι μεγάλο και ίσως να έχουμε πρώιμα συμπεράσματα, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αποτίμηση των μέχρι τώρα πεπραγμένων του Ολυμπιακού με βάση τις εμφανίσεις του και να δούμε τι προσδοκούμε για την συνέχεια της σεζόν.

(φωτό από gazzetta.gr)

Το περασμένο διήμερο έλαβε χώρα στο ΣΕΦ το πρώτο φιλικό τουρνουά της νέας χρονιάς για τον Ολυμπιακό, με τον ίδιο να αντιμετωπίζει διαδοχικά την περυσινή ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος, το Λαύριο και στον τελικό της Κυριακής την κάτοχο του Eurocup της περασμένης χρονιάς, την Μονακό, που θα την συναντήσει και στην Euroleague. Βασικότερος στόχος φυσικά δεν ήταν η κατάκτηση του τουρνουά, αλλά να δει ο κόουτς Μπαρτζώκας και το επιτελείο του μερικούς βασικούς άξονες που δουλεύονται στις προπονήσεις και το αν η ομάδα βαδίζει στην σωστή κατεύθυνση.

Τις τελευταίες 10 αγωνιστικές η Ζαλγκίρις Κάουνας έχει ρεκόρ 7-3 και ανεβαίνει συνεχώς, κερδίζοντας του πάντες πλην όσων θα έχανε έτσι κι αλλιώς. Ο Παναθηναϊκός την γλίτωσε μόνο από το συγκρότημα του Σάρας, που δικαιώνει επιτέλους κάποιες από τις προσδοκίες του καλοκαιριού. Τότε, με τις προσθήκες των Λεντέι και Χέιζ, όπως και με την ενίσχυση του πικ εν ρολ άξονα με τον Λαντέιλ (που επίσης σουτάρει από μακριά) ήταν αναμενόμενο ότι οι Λιθουανοί θα προσανατολίζονταν σε έναν πιο "μοντέρνο" τρόπο παιχνιδιού, με περισσότερη έμφαση στο τρίποντο και κάπως λιγότερη στο παιχνίδι της ρακέτας και το αέναο γύρισμα της μπάλας. Μέχρι όμως το σχέδιο να γίνει πράξη, πέρασαν τελικά από 40 κύματα.

Υπάρχει μια έκφραση που λέει πως όταν είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος μέσα σε ένα δωμάτιο, τότε βρίσκεσαι στο λάθος δωμάτιο. Τι συμβαίνει όμως όταν πλέον φτάσεις να είσαι ο εξυπνότερος άνθρωπος σε ένα δωμάτιο γεμάτο με την “αφρόκρεμα” ; Γιατί ακριβώς έτσι πρέπει να νιώθει ο Brad Stevens στο “δωμάτιο” των προπονητών του ΝΒΑ. Και αυτή δεν είναι μία δική μου υπερβολή. Ακριβώς αυτό δήλωσε ο Steve Kerr τον Νοέμβρη της φετινής σεζόν, σε μία συνέντευξη πριν από τη μονομαχία των Κελτών με τους Πολεμιστές μέσα στη Βοστώνη.

Να ‘μαστε πάλι εδώ… Αγαπητοί αναγνώστες, ελπίζω να είστε εσείς καλά, γιατί απ’ ότι φαίνεται ο Guru και τα υπόλοιπα παιδιά του site δεν είναι, αφού μου επιτρέπουν να συνεχίζω να γράφω. Παρόλα αυτά θα αδράξω την ευκαιρία για να μιλήσουμε για κάτι πολύ όμορφο. Κάτι βγαλμένο από την καρδιά του μπάσκετ. Από έναν καμβά γεμάτο χρώματα και από μια μελωδία στο παρκέ, που οι νότες στο ιδιαίτερο πεντάγραμμό της φαίνονται σαν τελείες και γραμμές αρμονικά αραδιασμένες. Η αφορμή για αυτό ήταν το σχετικά πρόσφατο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τη Φενερμπαχτσε, και πιο συγκεκριμένα, οι πρώτες επιθέσεις των Πειραιωτών, που σας έδειξε και ο Γιώργος σε προηγούμενο άρθρο του. Ας το θυμηθούμε, να πέσει το βίντεο:

(φωτό από gazzetta.gr)

Φτάνοντας στο αρχές του 2017, και έχοντας ήδη αγωνιστεί σε δεκατρία ματς της Basket League και άλλα δώδεκα στην Ευρώπη, η ΑΕΚ μας προσφέρει ένα ικανό δείγμα γραφής για να την παρουσιάσουμε και να αναλύσουμε στο πιάτο σας. Ο φετινός σχεδιασμός εξάλλου ήταν διαφορετικός από τα προηγούμενα δύο χρόνια στην μεγάλη κατηγορία, καθώς η ομάδα και ο πρόεδρος Μάκης Αγγελόπουλος αποφάσισαν να σταματήσουν τις συνεχόμενες αλλαγές παιχτών, και να δημιουργηθεί ένας βασικός κορμός από Έλληνες παίχτες νεαρούς που θα αποτελέσουν τη νέα ΑΕΚ δίπλα από κάποιους έμπειρους ξένους όπως ο Ούκιτς, Ουίλιαμς..

Ήδη από τα τέλη Αυγούστου, σας είχα μιλήσει για την αναμενόμενη επιστροφή των Utah Jazz στο προσκήνιο και για αυτό το λόγο είναι μια από τις 2 ομάδες του ΝΒΑ, που έχω δει αρκετά ολόκληρα παιχνίδια. Αν και την ώρα που γράφεται το κείμενο, το ρεκόρ τους είναι ένα "μέτριο" 3-3, κυρίως λόγω των τραυματισμών (Hayward και Burks δεν έχουν παίξει ακόμα σε ούτε ένα παιχνίδι), έχουν ήδη τραβήξει τα βλέμματα αρκετών φιλάθλων κυρίως μετά την νίκη μέσα στο San Antonio, επί των Spurs. Όμως σήμερα, δεν θα μιλήσουμε για την ομάδα των Jazz γενικά, αλλά θέλω να σταθώ σε κάτι που συνέβη συχνά στα πρώτα παιχνίδια τους, το οποίο όλο και πιο συχνά βλέπουμε σε αγώνες μπάσκετ. Αναφέρομαι σε έναν συγκεκριμένο τρόπο που επιλέγουν να επιτίθενται στο pick and roll, όταν ο χειριστές της μπάλας είναι οι Hood και Johnson.