Ήταν όπως χιλιοειπώθηκε ένα τουρνουά ανατροπών, καθώς παραδοσιακές σχολές του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Γαλλία, Ισπανία, Σερβία) χαιρέτησαν πολύ νωρίς, ανοίγοντας δρόμους για κλασικά αουτσάιντερ να διεκδικήσουν τη στιγμή τους στον ήλιο. Οι Τούρκοι όμως, που βρέθηκαν πανάξια μερικούς πόντους μακριά από το τρόπαιο δεν ήταν ένα από αυτά. Αν και ξεκίνησαν τη διοργάνωση ως μαύρο άλογο, κι άρα όχι στους βασικούς διεκδικητές του τροπαίου, παρουσίασαν εξαρχής ένα σύνολο πολύ στιβαρό σε αρκετά επίπεδα, με το δικό τους παιδί φαινόμενο, δυο τρεις σοβαρές βεντέτες, μπόλικους ρολίστες με εμπειρία από ευρωπαϊκά σκηνικά και τον πιο επιτυχημένο προπονητή της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια. Παίζοντας γύρω αλλά και μέσα από τον Σενγκούν είχαν την τρίτη καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης, αλλά και την τρίτη καλύτερη άμυνα με άπλετο μήκος σχεδόν σε όλες τις θέσεις και πραγματικά ταχύτατα χέρια και αντιδράσεις σε ό,τι συνέβαινε στο δικό τους μισό. Θέλω να πω, ότι ανεξαρτήτως του πόσο ανατρεπτικό ήταν το Ευρωμπάσκετ, οι Τούρκοι πολυ πιθανόν να ήταν στον τελικό έτσι κι αλλιώς. Ήταν μια πραγματικά καλή ομάδα και το απέδειξαν φτάνοντας τους Γερμανούς, την καλύτερη FIBA ομάδα εδώ και τρια χρόνια, στο χείλος το γκρεμού.
Όμως, καμιά φορά μπορείς να πας ροδα ρόδα με τους κορυφαίους, αλλά να χάσεις στην τελευταία στροφή. Ένα χαμένο τελείωμα του Σενγκουν κάτω από το καλάθι, μία ακόμα πολύ καλή εμφάνιση του Σρέντερ με τα μαύρα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, κι οι Γερμανοί βρέθηκαν ξανά στη σκιά ενός βαρυσήμαντου τροπαίου. Με τον Μουμπρού μακριά από τον πάγκο τους λόγω θέματος υγείας. Αήττητοι κι αδιαμφισβήτητοι, παίρνοντας την εκδίκηση τους από την μπασκετική Ευρώπη για το 2022, όταν οι Ισπανοί τους άφησαν εκτός τελικού. Τότε μας συστήθηκαν, τώρα εγκαθίστανται με κάθε επισημότητα ως η νέα αδιαφιλονίκητη μπασκετική υπερδύναμη της Ευρώπης, κρατώντας τα πρωτεία ως το 2029. Αυτή η συνεχής συλλογή τροπαίων, μεταλλίων και διακρίσεων είναι η εκπλήρωση του πεπρωμένου τους, κι η ανταπόδοση που αξίζουν μετά την επένδυση που έκαναν στο μπάσκετ τους συνολικά. Το σύνολο αυτό με μικρές αλλαγές (Όσκαρ ντα Σίλβα, ίσως και Τίμαν) έχει μπροστά του άλλες τρεις διοργανώσεις τουλάχιστον, με το νέο αίμα όπως ο Τρίσταν ντα Σίλβα να μπαίνει γερά στο κόλπο πλέον. Υπάρχει δηλαδή σοβαρό ενδεχόμενο, πριν αλλάξουμε δεκαετία οι Γερμανοί να μη θεωρούνται απλώς μπασκετική υπερδύναμη, αλλά δυναστεία.
Επομένως, οι Τούρκοι αν και ήπιαν πικρό ποτήρι στο τέλος φεύγουν με ασημένιο μετάλλιο στις αποσκευές, μια παραδοχή από φίλους κι αντιπάλους για όσα παρουσίασαν και μια ευκαιρία να πατήσουν σε αυτή την διάκριση για να δημιουργήσουν κουλτούρα εθνικής ομάδας. Οι Γερμανοί συνεχίζουν τη συλλογή τίτλων, διαβεβαιώνοντας μας πως ήρθαν και δεν πρόκειται να φύγουν για πολύ καιρό.
Και η Ελλάδα;
Η Ελλάδα βρέθηκε μετά από 16 χρόνια ξανά στα μετάλλια διεθνούς διοργάνωσης μετά το πολύ αγχωτικό κι εκνευριστικό από πλευράς διαιτησίας ματς με τη Φινλανδία. Σε αυτό το σημείο ας είμαστε ειλικρινείς. Η τρίτη θέση ήταν ακριβώς αυτό που άξιζε η ελληνική αποστολή φέτος. Δεν ήταν μόνο το μέγεθος της Τουρκίας, το τάιμινγκ στις παγίδες τους στο Γιάννη κι η αστοχία των Ελλήνων. Υπήρχε ουσιώδης διαφορά ταλέντου, ετοιμότητας και προετοιμασίας για το συγκεκριμένο ματς. Είδατε τον τελικό, κι αν όχι σας λέω πως οι Τούρκοι άντεξαν δεκαπέντε γύρους με τους πρωταθλητές βαρέων βαρών κι έχασαν στα σημεία. Έπαιξαν ωραίο μπάσκετ ανά διαστήματα και έμοιαζαν πραγματικά ικανοί να το κερδίσουν. Η Εθνική παρέμεινε πιστή σε όσα παρουσίασε από τις αρχές του τουρνουά, αλλά απλώς δεν ήταν αρκετά καλή για το κάτι παραπάνω, και προφανώς δεν πειράζει. Παρέμεινε ως το τέλος σταθερή στο στυλ της, στο σουτ της και στη συχνότητα των λαθών της, όπως και στην αδυναμία της να κρατήσει διαφορές, φτάνοντας στο θρίλερ με τη Φινλανδία. Δεδομένου πως αρχές του μήνα συζητούσαμε για οκτάδα και καλά είναι, το χάλκινο μετάλλιο είναι σαν κατάκτηση και οφείλουμε να το σκεφτόμαστε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη.
Είναι μεγάλη επιτυχία με πολλές προεκτάσεις και σημαίνει μια νέα εποχή για την εθνική ομάδα. Όχι απαραίτητα σε επίπεδο διακρίσεων, αυτό είναι και θέμα συγκυρίων. Αλλά σε επίπεδο δυναμικής και ομοιογένειας. Η παρούσα σύνθεση δεν είναι απίθανο να αλλάξει, καθώς Σλούκας και Παπανικολάου έχουν αφιερώσει υπερβολικά πολλά καλοκαίρια στο εθνόσημο, καιρός να κάνουν κάνα μπάνιο παραπάνω με τα πιτσιρίκια τους. Όμως, υπάρχει ένας σοβαρός κορμός ρολιστών που θα ακολουθούν την Εθνική για αρκετά χρόνια (Τολιόπουλος, Σαμοντούροφ, Καλαϊτζάκης). Παιδιά που την έχουν εκπροσωπήσει στα παράθυρα της FIBA, όσο και σε τελική φάση, έτοιμα πλέον για κάθε διοργάνωση. Ο Σπανούλης το πε και το κανε, πέρυσι έχτισε, φέτος κέρδισε μετάλλιο. Ένα μετάλλιο πραγματική εξιλέωση για τις παλιοσειρές και τις θυσίες που έχουν κάνει για την Εθνική, όπως και για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πέρα από το προσωπικό του ταξίδι και την ανάγκη του να επιστρέψει μέσω της Εθνικής στους όσους, λίγους ή πολλούς, τον κράτησαν όρθιο στα πολύ δύσκολα που πέρασε. Πλέον ο Γιάννης εδραιώνεται ως ένας εκ των καλύτερων που έχουν φορέσει τα γαλανόλευκα, ανεβάζοντας ξανά την Ελλάδα σε βάθρο.
Το μετάλλιο αυτό μπορεί να αποτελεί απλά μια εξαίρεση στην πορεία που είχε η Εθνική εδώ και πολλά χρόνια ή μια τομή σχετικά με την σημασία που αποκτά, κάτι που θα προσελκύσει την ελπιδοφόρα νέα γενιά αθλητών που ανθίζει. Ίσως βέβαια η μεγαλύτερη κατάκτηση του συνόλου και κατ’ επέκταση του Σπανούλη να μην είναι το χάλκινο μετάλλιο, αλλά οι δηλώσεις του Αντετοκούνμπο πως όσο υπάρχει ο Σπανούλης στον πάγκο θα υπάρχει κι ο Γιάννης στο γήπεδο. Ανεξαρτήτως ατομικών δυνατοτήτων κι ιδιαιτεροτήτων, φαίνεται πως ο Μπιλ καταφέρνει και βγάζει τον καλύτερο εαυτό των διεθνών του. Και σίγουρα, το να καταφέρεις σε δύο χρόνια να χτίσεις τέτοιο κλίμα στο βαθμό που “αναγκάζεις” έναν εκ των κορυφαίων του πλανήτη να ρισκάρει το αξίας πολλών εκατομμυρίων κορμί του, ώστε να αγωνίζεται για σένα, είναι ένα επίτευγμα που δεν μπορούν να επιδείξουν πολλοί άνθρωποι του χώρου.
