Ένα από τα πράγματα τα οποία είναι αφορμή για να γίνει μπάχαλο μια μπασκετική συζήτηση είναι το ζήτημα της θέσης 4 του Ολυμπιακού. Εδώ στο Basketball Guru αυτό το θέμα φέρνει νούμερα και ανεβαίνουμε, συνεπώς αξίζει τον κόπο άλλο ένα κείμενο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και διαφήμιση, ενώ όσο να ναι και το κοινό αγωνιά για κάτι που θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της ομάδας. Βέβαια, αυτή είναι άποψη του κοινού ή καλύτερα μία κοινή άποψη. Διότι αν μου κάνετε την ερώτηση "δάσκαλε, χρειάζεται ο Ολυμπιακός ξένο παίκτη πίσω από τον Πρίντεζη;" , θα σας πω "πολύ που χέστηκα". Είναι άλλοι οι παράγοντες που είναι σημαντικότεροι στη δημιουργία μια καλής ομάδας μπάσκετ, και όχι το αν πίσω από έναν παίκτη 25 λεπτών θα έρχονται δυο εξελίξιμοι νεαροί που στο μέλλον μπορούν σίγουρα να γίνουν δύο πολύ καλοί παίκτες. Και εν πάσει περιπτώσει ο Ολυμπιακός έχει παρει την απόφαση του, συνεπώς είναι και λίγο βαρετό να φιλονικούν τα παλικάρια στο ίντερνετ για κάτι που δεν αλλάζει. Κατά τη γνώμη μου, αυτό στο οποίο αξίζει να στραφεί το ενδιαφέρον μας είναι στο τι ακριβώς θα κληθούν να κάνουν οι δύο φόργουορντ τη χρονιά που έρχεται, και αν μπορούν να το καταφέρουν.

Οι ομάδες κάνουν επιλογές. Ακολουθούν μία συγκεκριμένη στρατηγική και από κει και έπειτα ασπάζονται την άποψη του καθενός σε περίπτωση που οι αποφάσεις τους αποδειχτούν λανθασμένες.

Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να πορευτεί με το υπάρχον υλικό του. Δύο παίκτες αποχώρισαν από τους βασικούς του την περσινή περίοδο, δύο αποκτήθηκαν. Το… απωθημένο του «τεσσαριού» παρέμεινε απωθημένο και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γνωρίζει πρώτος απ’ όλους πως οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης θα σηκώσουν το βάρος της… αντικατάστασης του Γιώργου Πρίντεζη.

Η περσινή χρονιά μπορεί να ήταν μια χρονιά που θέλουμε να ξεχάσουμε γιατί δεν μας προσέφερε και πολλά, αλλά θέτει τη βάση της συζήτησης και για τον Ολυμπιακό του 2016-17. Ο μεγάλος πόθος, η -όπως φαίνεται διαχρονική- καψούρα του Ολυμπιακού φιλάθλου να πάρει power porward φαινομενικά πάει περίπατο για δεύτερη συνεχή χρονιά. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η μεταγραφή στο “4” είναι σαν τον Ζε Ρομπέρτο του μπάσκετ. Έρχεται… μέχρι να μην έρθει!

Αυτές είναι πάντα δύσκολες μέρες για εμάς τους bloggers του μπάσκετ. Τα θέματα που προκύπτουν είναι κυρίως δημοσιογραφικής φύσεως , και το ρίχνει κανείς στα αφιερώματα, τα οποία όμως θέλουν χρόνο και έρευνα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε και πολλά, και βασικά ο,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Το άλλο πρόβλημα είναι πως πρόσβαση στα summer league δεν έχουμε και ιδιαίτερη, ενώ τα όσα συμβαίνουν εκεί σπάνια μεταφράζονται σε συμπεράσματα τα οποία έχουν ισχύ μέσα στη σεζόν. Επίσης, για τις μικρές εθνικές είναι δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς, όχι γιατί δεν είναι ενδιαφέρον να βλέπει τα φυντάνια, αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ σε αυτές τις ηλικίες δεν πολυβλέπεται (μεταξύ μας, αλλά έτσι είναι). Και όσο να ναι, εμείς την πλάκα μας κάνουμε, δεν πρόκειται να περάσουμε και ένα σωρό ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή στα κουμπιούτερ για ψύλλου πήδημα.

Πιστός σε μία παράδοση που δεν άρχισε, αλλά σίγουρα έκανε "μόδα", ο Ολυμπιακός προχώρησε στην απόκτηση ενός ακόμη αθλητικού σέντερ, του 23άχρονου Καναδού Κεμ Μπιρτς , ύψους 2,06 από την Ουσάκ Σπορτίφ. Ο Μπιρτς πιάνει λιμάνι σχεδόν πέντε χρόνια μετά τον Κάιλ Χάινς, και αφού στο μεταξύ την θέση του έχουν καλύψει οι Ντόρσει, Ντάνστον και Χάντερ κατά σειρά απόκτησης. Και οι τέσσερις mobile (ή και undersized) ψηλοί των ερυθρόλευκων, όπως και το νέο τους απόκτημα, μοιράζονται φυσικά κάποια χαρακτηριστικά, όπως είναι φυσιολογικό να συμβαίνει με ανάλογης κοπής ψηλούς. Επίσης όμως, και οι τέσσερις, έχουν τις μικρές διαφορές τους, και αυτές έχουν τη σημασία τους. Ο Χάινς για παραδειγμα ήταν (και είναι) ο καλύτερος όλων στην switch άμυνα και στο να ακολουθήσει κάποιον κοντύτερο αντίπαλο στα πόδια, καθώς ο έλεγχος του κορμιού του είναι εκπληκτικός. Ο Μπιρτς είναι μάλλον ο καλύτερος μπλοκέρ.

O Σταύρος Παναγιωτίδης είναι αναγνώστης του BG.

Ως σήμερα, η καλύτερη σειρά τελικών στο μπάσκετ ήταν αυτή του 90-'91. Το τελευταίο πρωτάθλημα του μεγάλου Αρη. Το τελευταίου του Θεού, Νίκου Γκάλη.
Με ένα σύστημα όπου μετρούσαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου (ο... Βασιλακόπουλος ναι, ήταν από τότε στα κουμάντα, άλλαζε κάθε τόσο το σύστημα διεξαγωγής) και την κούπα την σήκωνε όποιος έφτανε πρώτος στις τέσσερις νίκες.

φωτό από superbasket.gr

H είδηση πως ο Οκάρο Ουάιτ έκλεισε στον Ολυμπιακό δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Eurohoops, συνεπώς έτσι μάλλον είναι. Ακόμη και αν κάτι στραβώσει, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να κινούνται τάχιστα προς μία κατεύθυνση ενίσχυσης με συγκεκριμένου τύπου παίκτη, αυτού που συνηθίζεται να ονομάζεται ως stretch four. Αλλωστε, ενα τεσσάρι που "απλώνει" το γήπεδο ήταν και στα μπλοκάκια των περισσότερων από (εμάς) τους προπονητές της εξέδρας, όταν ο Πρίντεζης έδινε τη θέση του πρώτα στον Αγραβάνη και ύστερα στον Παπαπέτρου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ας δούμε σήμερα αυτό το ζήτημα κάμποσο αναλυτικά.

O Rod Higgins (@rodhig7) ήταν συμμέτοχος στην καλύτερη - κατά τη γνώμη μου - πλατφόρμα στατιστικών και ανάλυσης στην Ευρώπη, στο in-the-game.org. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί επίσης τακτικά στο euroleague adventures, στο redhoops και στο redbasketzone.^₁

Το πρόβλημα με τους μεγάλους παίκτες είναι η σχέση τους με την πραγματικότητα. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ικανότητα τους να υπερβαίνουν αντικειμενικούς περιορισμούς, να διαλύουν τα προγνωστικά, να εξαντλούν το ταλέντο τους και στην διάθεσή τους να προσαρμοστούν σε νόρμες όταν αυτή η ικανότητα φθίνει. Για να το πω απλά, όταν πετυχαίνεις αυτό που οι υπόλοιποι δεν περιμένουν - και όχι μόνο μία φορά - ποιος ο λόγος να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις, στις αντιλήψεις, στα πιστεύω των “υπόλοιπων”;

Στο 66-66 του τρίτου αγώνα των τελικών στο ΣΕΦ, ο ΠΑΟ επιχείρησε ένα πλάγιο πικ εν ρολ με τους Γκιστ και Φελντέιν, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε αλλαγή. Στα σπρωξίματα που ακολούθησαν , ο Σπανούλης κατάφερε να παρενοχλήσει τον Γκιστ τόσο όσο χρειαζόταν για να μην του επιτρέψει να πάει κοντά στο καλάθι. Ο Αμερικάνος του τριφυλλιού, αντί να γυρίσει το σώμα και να σηκωθεί από πάνω του, έδωσε μία πάσα στον επερχόμενο Καλάθη, που κόπηκε στον αέρα από τον Λοτζέσκι. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Σπανούλης σκόραρε για τρεις, και λίγο αργότερα έκανε πάλι το ίδιο. Οι βολές που προηγήθηκαν όλων αυτών ήταν πάλι δικές του.

Η σειρά των τελικών είναι στο 1-1 και τα δύο παιχνίδια που διεξήχθησαν μέχρι στιγμής τελείωσαν με την αγωνία στο κατακόρυφο, στο τελευταίο σουτ κυριολεκτικά.
Δύο παιχνίδια αμφίρροπα, πολύ ευχάριστα να τα παρακολουθείς, όμως η (αγωνιστική) ποιότητα των ομάδων δεν είναι αυτή που ήταν τα τελευταία χρόνια. Ο μεν Παναθηναϊκός έχει τα up and down του λόγω των πολλών αλλαγών και μη ξεκάθαρης φιλοσοφίας από πλευράς διοίκησης. Ο δε Ολυμπιακός, ο οποίος κατάφερε να έχει το πιο πλήρες ρόστερ μετά το 2011, δεν μπορεί να παίξει μια άμυνα στο δύο εναντίον δύο.