Η ιδέα για το συγκεκριμένο αφιέρωμα μού ήρθε από τις ΗΠΑ, όπου κάθε χρόνο ο δημοσιογράφος του ESPN, Ζακ Λόου, κάνει μία λίστα με τους πιο ιντριγκαδόρικους (most intriguing) παίκτες στο ξεκίνημα της σεζόν. Στην εκδοχή που θα διαβάσετε σήμερα, το twist είναι ότι αφορά και προπονητές. Έμεινα στα πέντε άτομα, για να δυσκολέψω όσο περισσότερο γίνεται την επιλογή και πράγματι, ήταν κάμποσο περίεργο να μείνουν έξω παίκτες όπως ο Ντάριους Τόμπσον ή προπονητές σαν τον Αταμάν, παρόλο που και οι δύο άλλαξαν σύλλογο και καλούνται να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι εξίσου επιδραστικοί σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον.

Λατρεύω την ίντριγκα. Είναι το αλατοπίπερο στην αντιπαλότητα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, η οποία ανά τα χρόνια μας έχει δώσει άπειρες γραφικές στιγμές. Επίσης μας έχει δώσει και άλλες τόσες καθόλου γραφικές, αντιθέτως επικίνδυνες, αλλά εν πάση περιπτώσει ας μείνουμε σήμερα σε παραλιακή διάθεση και ας δούμε τη φωτεινή πλευρά.

Ο απόλυτα πετυχημένος Ολυμπιακός της σεζόν 2022-23 φαίνεται πως διάγει ένα κρίσιμο καλοκαίρι. Οι δύο κατά τεκμήριο ποιοτικότεροι παίκτες του φαίνεται πιθανό να αποχωρήσουν από την ομάδα και σε περίπτωση που τελικά γίνει το δύο στα δύο, τότε ο οργανισμός θα κληθεί να τους αντικαταστήσει με μονάδες υψηλής ποιότητας, προκειμένου να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα του ρόστερ σε υψηλά επίπεδα. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και αυτό που έχει τόση σημασία. Βασικά, ίσως να μην έχει καθόλου σημασία και θέλω να δούμε σήμερα το γιατί.

Ο Κώστας Σλούκας αποκτήθηκε από τον Ολυμπιακό για να ηγηθεί της προσπάθειας ανασυγκρότησης εντός του γηπέδου, κατευθύνοντας ένα σύνολο από έμπειρους βετεράνους, μαζί με παίκτες που έχουν κίνητρο για το επόμενο βήμα. Ο πλέι μέικερ των ερυθρόλευκων δεν ανήκει σε καμία από τις δύο αυτές κατηγορίες, κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Ο δικός του στόχος είναι λογικά να ενδυθεί την στολή του σούπερ-ήρωα, βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα έντονη, δίπλα στην ομαδική επιτυχία/αποτυχία.

Ο Σλούκας από ό,τι φαίνεται γυρίζει στον Ολυμπιακό μετά από έξι χρόνια, όμως δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, πέραν του ότι γυρίζει. Δεν πρόκειται για μία μπασκετική εποχή με ξεκάθαρους ορίζοντες. Οι δύο ελληνικές ομάδες έχουν αποδεχτεί (και αν δεν το έχουν κάνει, μάλλον θα πρέπει) τον ρόλο του επιφανούς κομπάρσου στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και προσπαθούν να φτιάξουν ομάδες από την αρχή.

Κατ'αρχήν δεν θα ήθελα να ήμουν ο Κώστας Σλούκας. Καλά είμαι κι έτσι, ως γκουρού δεν περνάω άσχημα.

Αν ήμουν όμως, δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα είχα ανοίξει τον ταξιδιωτικό οδηγό και θα μελετούσα. Πού έχει τα καλύτερα μπαράκια, πού γίνεται το καλύτερο φεστιβάλ κινηματογράφου, πού είναι ελεύθερη η χρήση κάνναβης, πού υπάρχει η μεγαλύτερη αναλογία αστεριών Μισελέν και πληθυσμού - Σαν Σεμπαστιάν νομίζω, η Βιτόρια απέχει περίπου μια ωρίτσα.

Γεια σας! Περίπου δύο μήνες πριν, ένας άνθρωπος που βρίσκεται επαγγελματικά στον χώρο του μπάσκετ για πάνω από δύο δεκαετίες και γνωρίζει καλά τα θέματα του Ολυμπιακού, μου έλεγε κατά λέξη: "Ο Γιαννακόπουλος θα 'ξεβρακωθεί' για τον Σλούκα το καλοκαίρι. Ακόμα και αν χρειαστεί να ξηλώσει την μισή ομάδα για να τον φέρει, θα το κάνει. Και αν θες τη γνώμη μου το αξίζει κιόλας, ο Σλούκας είναι το καλύτερο pg της Ηπείρου". Κάπως έτσι, αφού μετέφερα τα παραπάνω στην υπόλοιπη συντακτική ομάδα του BG, ξεκίνησε η μεγάλη κόντρα στα ενδότερα της σελίδας. "Τι λες μωρέ, ο Κώστας θα ζητήσει συγγνώμη και θα τον δεχτούμε πίσω", "Και μετά ξύπνησες, αν δεν δεις μια μέρα τον Σλούκα στα πράσινα, τρύπα μου τη μύτη". Κύριοι εκφραστές της αιώνιας κόντρας στα εσωτερικά μας, για άλλη μια φορά είμασταν ο Άλεξ και εγώ. "Και ποιος είσαι εσύ;", θα μου πείτε, εξάλλου στα διοικητικά της κάθε ομάδας, όλοι έχουμε από κάποιον. Ισχύει.