Την πορεία του Παναθηναϊκού τον τελευταίο χρόνο την έχουμε σχολιάσει πολλές φορές, αλλά θα μου επιτρέψετε μία τελευταία (προς ώρας τουλάχιστον). Γιατί είναι πραγματικά αδιανόητο ένας οργανισμός που πριν δώδεκα μήνες βολόδερνε στον πάτο της Ευρωλίγκα και ήταν φάντασμα της ιστορίας του, φέτος να βρίσκεται στο Φάιναλ Φορ. Και δεν μπορεί να υπήρχε ούτε ένας τόσο ουτοπικά αισιόδοξος φίλαθλος της ομάδας που τον Απρίλιο του 2023 ισχυριζόταν ότι φέτος θα ζούσαμε κάτι τέτοιο. Η φετινή εκτόξευση είναι άνευ προηγουμένου, και ναι, δώδεκα χρόνια μετά την Κωνσταντινούπολη, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει εκεί που πρέπει να βρίσκεται.

Δεν σας κρύβω οτι στενοχωρήθηκα. Η Λαμποράλ έφτασε μισή ανάσα από το να ολοκληρώσει μία ιστορία αουτσάιντερ από αυτές που μπαίνουν στο πάνθεον των παραμυθιών του αθλήματος, όμοια με εκείνες των Παρτίζαν, Γιουγκοπλάστικα, Ζαλγκίρις ή αν θέλετε και του Ολυμπιακού του 2012. Δεν τα κατάφερε, ενώ όλα στο τέλος έδειχναν ότι ίσως να τα καταφέρει. Δύο χαμένες βολές σε σημεία που ο Ομπράντοβιτς ήθελε το φάουλ, μαζί με τρεις πικ εν ρολ άμυνες που ήταν αποτέλεσμα κούρασης, επέτρεψαν στην γεμάτη βάθος Φενέρ να είναι εκείνη που θα διεκδικήσει το τρόπαιο.