Μετά το τέλος του τέταρτου αγώνα των τελικών του ΝΒΑ, το άρθρο στο BG τελείωνε με μία επισήμανση: Ιρβινγκ και Τζέιμς είχαν πάρει τα 33 από τα 38 σουτ του Κλίβελαντ στο δεύτερο μισό του αγώνα, κάτι που κατά τη γνώμη μου έκανε την επίθεση των Καβς όσο να ναι αρκετά προβλέψιμη. Επίσης, ο Tζέιμς ήταν σε εκείνο το παιχνίδι απειλητικός μόνο κοντά στο καλάθι και γενικώς το παιχνίδι της ομάδας του ήταν φορτωμένο από απομονώσεις που τράκαραν επάνω στην άμυνα των Ουόριορς. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως κάτι διαφορετικό θα βλέπαμε στην Oracle Arena.

Όταν είναι κανείς οκτώ χρονών βλέπει τα πράγματα διαφορετικά, υπό την έννοια πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι ένα μνημείο, ή (με την φιλοσοφική προσέγγιση) ένα αληθινό "γεγονός" , κάτι δηλαδή που δεν έχει προηγούμενο , και που δεν μπορεί να ερμηνευτεί από το υπάρχον γνωστικό πεδίο. Στις 4 Ιουνίου του 1987, ο Ζάρκο Πάσπαλι έβαλε 24 πόντους, ο Νίκος Γκάλης 44, και η Ελλάδα κέρδισε στο μπάσκετ τη Γιουγκοσλαβία με 84 - 78 για το ευρωπαικό πρωτάθλημα. Αυτοί που ήταν τότε τριγύρω μου είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η νίκη αυτή ήταν ένα πρωτοφανές γεγονός και για εκείνους, παρότι ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτεροι. Απέναντι από την εθνική βρισκόταν ο καλύτερος παίκτης του ευρωπαικού μπάσκετ (Ντράζεν), και είχε δίπλα του μερικές ακόμη μυθικές μορφές, άσχετα αν γυρνώντας σήμερα πίσω παρατηρεί κανείς πως ο Γκρμπόβιτς ήταν για την εποχή σαφώς μεγαλύτερο μέγεθος από τον Ράτζα ή τον Κούκοτς. Οι δυο τους ήταν απλώς μειράκια, αλλά τα αδέρφια Πέτροβιτς, ο Ζάρκο, ο Ντίβατς και ο Βράνκοβιτς έφταναν και παραέφταναν για να αναδείξουν το κατόρθωμα της εθνικής περίπου ως κάτι ηρωικό.

Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο να σας γράψω πολλά για τον τέταρτο τελικό του ΝΒΑ. Εχω καλεσμένους και πρέπει να βάλω ένα αρνάκι με πατάτες στη γάστρα για να τους περιποιηθώ. Καθώς καλοκαιριάζει μάλιστα, και επειδή τα κόκκινα κρασιά είναι δύσκολο να τα πιει κανείς με τη ζέστη (θα κορώσει) , βάζω σε αυτό το φαγητό κάμποσο λεμόνι , έτσι ώστε να μπορεί να ταιριάξει με ένα λευκό, όπως για παράδειγμα μια Μαντινεία Νασιάκου. Επίσης, και αυτό το θεωρώ πολύ βασικό, δεν τσιγκουνεύομαι τα φρέσκα μυρωδικά από τον κήπο. Η ρίγανη και το θυμάρι θέλουν μέτρο όταν τα παίρνετε από τον Σκλαβενίτη, αλλά αν είναι φρεσκοκομμένα μπορείτε να βάλετε μέχρι και τη γλάστρα, που λέει ο λόγος.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του Ευρωμπάσκετ 2015)

Η είδηση πως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ενισχύσει την εθνική ομάδα είναι πραγματικά φανταστική. Ο Γιάννης είναι παιχταράς, είναι ένας μελλοντικός all star και, αν όλα πάνε "σωστά" στην καριέρα του, εκείνη θα καταλήξει με το παράσημο (τουλάχιστον) του καλύτερου Ελληνα παίχτη όλων των εποχών. Μην κοροϊδεύουμε, έτσι ακριβώς είναι.

Σε δύο μικρά στιγμιοτυπάκια, ένα χαλαρό σημείωμα για κάποια πράγματα που πάνε πολύ καλά για τους Ουόριορς και όχι τόσο καλά για τους Καβς. Πριν τα δείτε , δύο λόγια.

φωτό από superbasket.gr

H είδηση πως ο Οκάρο Ουάιτ έκλεισε στον Ολυμπιακό δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Eurohoops, συνεπώς έτσι μάλλον είναι. Ακόμη και αν κάτι στραβώσει, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να κινούνται τάχιστα προς μία κατεύθυνση ενίσχυσης με συγκεκριμένου τύπου παίκτη, αυτού που συνηθίζεται να ονομάζεται ως stretch four. Αλλωστε, ενα τεσσάρι που "απλώνει" το γήπεδο ήταν και στα μπλοκάκια των περισσότερων από (εμάς) τους προπονητές της εξέδρας, όταν ο Πρίντεζης έδινε τη θέση του πρώτα στον Αγραβάνη και ύστερα στον Παπαπέτρου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ας δούμε σήμερα αυτό το ζήτημα κάμποσο αναλυτικά.

Με τον τρόπο που επικράτησαν οι Ουόριορς στον πρώτο από τους τελικούς του ΝΒΑ, πέταξαν τα roundtable και τις αναλύσεις στα σκουπίδια. Τί είπατε (είπαμε); Πώς οι Καβς θα είχαν τύχη εφ'οσον σταματούσαν την βροχή τριπόντων, τα "τρελά σουτ" και τους Τόμπσον - Κάρι; Ορίστε, το κατάφεραν. Το αποτέλεσμα ήταν μία τρύπα στο νερό και μία άνετη επικράτηση των Πολεμιστών. Μόνο ο Βασίλης με τον Τζόρτζι μας είχαν προιδεάσει για τη δύναμη του πάγκου του Στιβ Κερ, και ας χτύπησε αυτός τις κατά τα άλλα γνωστές αδυναμίες των Καβς.

(φωτό από sport24.gr)

Το φετινό πρωτάθλημα του Ολυμπιακού είναι το πρωτάθλημα του Βασίλη Σπανούλη. Ο μεγάλος αυτός παίκτης στάθηκε στην τελευταία φάση απέναντι σε ένα αντίπαλο που όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε μαζί του ώμο με ώμο, σούταρε πάνω από τα χέρια του με το χρονόμετρο να μηδενίζει , και έβαλε ένα νικητήριο τρίποντο που θα μνημονεύεται για πάντα από τους φιλάθλους της ομάδας του, αλλά και από όποιον αγαπάει το άθλημα του μπάσκετ.

Ο τρόπος με τον οποίο οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς απέδρασαν από την έδρα των Θάντερ στο έκτο παιχνίδι της σειράς των τελικών της Δύσης ήταν απλά απίθανος. Παρόλο που βρίσκονταν πίσω στο σκορ για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, παρόλο που έχαναν τις περισσότερες μάχες σώμα με σώμα και παρόλο που οι αντίπαλοι τους έπαιζαν γενικά πολύ πιο στοχευμένα, οι Dubs ευστόχησαν σε μία σειρά σουτ από αυτά που κόβουν τα πόδια σε κάθε αντίπαλο. Τα σουτ αυτά πρώτα τους κράτησαν μέσα στο παιχνίδι κάθε φορά που πήγαινε να ξεφύγει, και όταν συνδυάστηκαν στο τέλος με μερικές φοβερές άμυνες του Ιγκουοντάλα, τους οδήγησαν τελικά στην επικράτηση.

Στο 66-66 του τρίτου αγώνα των τελικών στο ΣΕΦ, ο ΠΑΟ επιχείρησε ένα πλάγιο πικ εν ρολ με τους Γκιστ και Φελντέιν, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε αλλαγή. Στα σπρωξίματα που ακολούθησαν , ο Σπανούλης κατάφερε να παρενοχλήσει τον Γκιστ τόσο όσο χρειαζόταν για να μην του επιτρέψει να πάει κοντά στο καλάθι. Ο Αμερικάνος του τριφυλλιού, αντί να γυρίσει το σώμα και να σηκωθεί από πάνω του, έδωσε μία πάσα στον επερχόμενο Καλάθη, που κόπηκε στον αέρα από τον Λοτζέσκι. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Σπανούλης σκόραρε για τρεις, και λίγο αργότερα έκανε πάλι το ίδιο. Οι βολές που προηγήθηκαν όλων αυτών ήταν πάλι δικές του.