(γράφουν σε σύμπραξη οι Pete Seizis, Alexandros Mitsiou και Δημήτρης Χρυσικός)

H πρώτη πεντάδα

1. Η Φενέρ πέρασε αλώβητη από Μονακό και Μιλάνο, με τους Καλάθη και Χέιζ να είναι οι ξεκάθαροι στυλοβάτες αυτών των επιτυχιών. Είναι ασφαλές να πούμε ότι ο Νικ είναι ευτυχισμένος φέτος. Οι αντίπαλες άμυνες ξεχειλώνονται από τις διαρκείς δράσεις, κάτι που δίνει στον Καλάθη πληθώρα δημιουργικών επιλογών. Μίνι παρένθεση: Μεγάλε κόουτς Ιτούδη, τι ακριβώς έχεις στήσει εκεί, 57-73 σε τρία δεκάλεπτα μέσα στη Μονακό, με 58% τρίποντο και 19 ασίστ; Άσχετα που κατέληξε σε ντέρμπι τελικά, μπάσκετ είναι. Τέλος πάντων, πίσω στον Καλάθη. Είτε μοιράζοντας τη μπάλα όπως στο δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι, είτε ορμώντας στην άδεια ρακέτα, ο διεθνής γκαρντ έγραψε 12 πόντους / 3,5 ριμπάουντ / 6,5 ασίστ / 2 κλεψίματα στη διπλή αγωνιστική, διανύοντας μια δεύτερη νιότη και απελευθερωμένος από το (περισσότερο δογματικό) μπάσκετ της Μπαρτσελόνα, υπό τις οδηγίες πλέον του Ιτούδη. 

2. Ο Μούσα είναι ίσως ο παίκτης με το καλύτερο κάθετο παιχνίδι στην Ευρωλίγκα φέτος. Αν όχι ο κορυφαίος, σίγουρα στην τριάδα. Απολαυστικός στο Φουέντε ντε Σαν Λουίς κόντρα στη Βαλένθια με 28 πόντους (10/13 δίποντα, 2/5 τρίποντα, 2/2 βολές), εκμεταλλευόμενος τα ρήγματα στην άμυνα της Βαλένθια που δημιουργούσε ο Γιουλ με πικ εν ρολ δράσεις. Φοβερό πρώτο βήμα, συνήθως κερδίζει τις φάσεις από εκεί και μόνο, αλλά και πολύ καλές αποφάσεις, είτε πρόκειται να εφορμήσει προς το καλάθι, είτε να διώξει τη μπάλα από πάνω του και να συνεχίσει την κατοχή. Ο Βόσνιος γενικώς δεν ταλαιπωρεί την επίθεση, αρκετές φορές απλώνει αμέσως το παιχνίδι βλέποντας την κίνηση των συμπαικτών του. Λιγότερο καλός απέναντι στην Παρτιζάν, σε ένα γενικά πιο χαλαρό παιχνίδι, όμως πάλι βρήκε τρόπο να γράψει 14 ποντάκια. Απολαύστε τον απέναντι στη Βαλένθια, όπου κλείδωσε το ματς πρώτα με κλέψιμο και ύστερα εισβάλλοντας με στόμφο στο καλάθι, ένας εναντίον όλων:

3. Το δίδυμο του Παναθηναϊκού στις θέσεις των φόργουορντ ήταν χάρμα οφθαλμών στις δύο συνεχόμενες εντός έδρας νίκες της διαβολοβδομάδας. Αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος στην επίθεση και προσέφεραν πέρα από τα ροζ φύλλα, ορισμένες αισιόδοξες ματιές για το μέλλον, με τους πράσινους πλέον να ξεκολλάνε από τον πάτο της βαθμολογίας. Και τι δεν έκαναν απέναντι σε Βίρτους και Βιλερμπάν αντίστοιχα. 26 πόντοι για τον Γουίλιαμς κόντρα στους Ιταλούς, με 8 ριμπάουντ να συνοδεύουν κλεψίματα, καρφώματα σε ανοιχτό πεδίο και φυσικά το τρίποντο που έδωσε τη νίκη στην παράταση, σε μία πραγματικά κυριαρχική εμφάνιση. Στο δεύτερο ματς εναντίον των Γάλλων, ο Μπέικον ζήλεψε λίγο από τη δόξα του συμπατριώτη του και σκόραρε 25 πόντους σε 27’ συμμετοχής, με 6/9 δίποντα, 3/4 τρίποντα και 4/4 βολές, εκμεταλλευόμενος σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την ικανότητά του στο 1v1. Δεν είχε αντίπαλο στον συγκεκριμένο αγώνα, βοηθώντας τον Παναθηναϊκό να σαρώσει τη Βιλερμπάν. Περισσότερα όμως στη συνέχεια. 

4. Μέχρι πριν δύο αγωνιστικές η Εφές είχε αρνητικό σερί και η σύμπραξη των Κλάιμπερν-Μίτσιτς παρουσίαζε ορισμένα προβλήματα. Πιθανότατα αυτό αφορούσε περισσότερο τον ρόλο του πρώτου ως “ball point of emphasis”, κόντρα στο μοτίβο της Εφές να δίνει την μπάλα στον Σέρβο γκαρντ και να ησυχάζει. Όλα αυτά μέχρι ο Κλάιμπερν να πατήσει πόδι στην ιταλική χερσόνησο, όπου ο Αμερικανός φόργουορντ ήταν πραγματικά απολαυστικός στις δύο νίκες επί των Αρμάνι και Βίρτους. 24 και 21 πόντοι αντίστοιχα, με ένα μεγάλο σουτ στο τέλος απέναντι στη Βίρτους, 9+7 ριμπάουντ και στιγμές που έδειξε ξανά τον παίκτη που πριν δύο χρόνια θεωρούνταν -ίσως- ο κορυφαίος στην Ευρωλίγκα. Πώς θα σταματησει άραγε κάποιος έναν τόσο αποτελεσματικό μπασκετμπολίστα στο iso παιχνίδι, ο οποίος ταυτόχρονα σουτάρει φέτος με 40,3% στο τρίποντο, σε έξι προσπάθειες ανά αγώνα;

5. Τα πράγματα είναι απλά. Θέλεις να πέσουν κεφάλια και να σφίξουν οι κώλοι; Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είναι ο άνθρωπος σου. Τρία στα τρία ο Ερυθρός Αστέρας με τον Σέρβο στην άκρη του πάγκου, τρία παιχνίδια που κάλλιστα θα μπορούσε να τα έχει χάσει έτσι όπως εξελίχθηκαν βέβαια, αλλά το αποτέλεσμα μετράει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ο Ιβάνοβιτς έδωσε μια βασική κατεύθυνση στην επίθεση, που ως τώρα δεν υπήρχε ούτε κατα διάνοια. Έχουμε δύο πολύ ποιοτικούς χειριστές (Βιλντόσα, Νέντοβιτς), δώστε τους καλά σκριν κι ανοίξτε το γήπεδο. Αν και τα ποσοστά τους δεν είναι τα καλύτερα δυνατά, οι δύο γκαρντ εκτέλεσαν στο έπακρο αυτό το πλάνο σουλουπώνοντας κάπως το ρεκόρ της ομάδας. Το παζλ συμπληρώνεται με έλεγχο των ριμπάουντ, άμυνα στο ζωγραφιστό, χαμηλό ρυθμό, τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο όταν προσφέρεται, ποσταρίσματα και παιχνίδι επαφών που δίνει ελεύθερες βολές. Ναι, είναι απλά και βασικά πράγματα, δεν θα πάει μακριά, είναι παρόλα αυτά μια αρχή. 

X factor

Ο Νικ Καλάθης δεν είναι ο μόνος που έχει βρει ξανά το μπασκετικό του στάτους στη Φενέρ του Ιτούδη, δε φτάνεις άλλωστε σε ρεκόρ 9-1, με σύνολο που επί της ουσίας χτίστηκε από τα θεμέλια το φετινό καλοκαίρι, μόνο με έναν παίκτη. Ο κόουτς ίσως είναι ο κορυφαίος στην Ευρώπη στο να παίρνει το μάξιμουμ από τους παίκτες που έχει στη διάθεσή του και τρανή απόδειξη τη φετινή σεζόν στέκεται η αναγέννηση του Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις, παίκτη που επίσης στη Μπαρτσελόνα βλέπαμε παρκαρισμένο στις γωνίες. Έχοντας ξαναβρεί την αυτοπεποίθηση του, μας χάρισε δύο εικοσάρες μέσα σε λίγες ημέρες, στο Μονακό βομβαρδίζοντας από την περιφέρεια με 4/5 τρίποντα, ενώ στο Μιλάνο κυρίως με πλάτη στο καλάθι. 21 και 22 πόντοι αντίστοιχα, δίχως παλαβομάρες στις επιλογές, ένας απόλυτα plug-and-play φόργουορντ, που ενισχύει ακόμη περισσότερο την προσπάθεια του συνόλου να τεντώσει τον χώρο στην επιθετική πλευρά του παρκέ. Βοηθά ιδιαίτερα εδώ που τα λέμε το γεγονός ότι σουτάρει με 43,2% για τη σεζόν από την περιφέρεια, με 16 εύστοχα σε 37 προσπάθειες. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε για τον συγκεκριμένο, πως έχει μόλις 16.1 USG%, ενώ όσο βρίσκεται στο παρκέ η Φενέρ βρίσκεται κατά μέσο όρο +9!

Το avatar

Η ομάδα του Τζόρτζιο Αρμάνι (για τους φίλους Τζόρτζο) κατακτά με χαρακτηριστική άνεση το βραβείο του avatar της διπλής αγωνιστικής, μετά τις δύο ήττες απέναντι στις τουρκικές ομάδες της διοργάνωσης. Το βραβείο όμως, δεν αφορά το γεγονός του ότι δεν κατέκτησαν το ροζ φύλλο στην έδρα τους, αλλά το πώς προήλθαν εκείνες. Με 51 πόντους ενεργητικό στο πρώτο ματς εναντίον της Εφές και συγκεκριμένα με μόλις 17 στο δεύτερο ημίχρονο (το σκορ στην ανάπαυλα ήταν ισόπαλο 34-34) δεν μπορούσε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από την back-to-back πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για την ακρίβεια, δε θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από φορμαρισμένη ομάδα u18. Στη συνέχεια ακολούθησε το καταστροφικό τρίτο δεκάλεπτο με τη Φενέρ, με επιμέρους σκορ 11-26 για την αρμάδα Ιτούδη από την απέναντι πλευρά, σε σημείο που ο αγώνας ξέφυγε οριστικά από τα χέρια της Μιλάνο. Όλα αυτά ενώ στο ημίχρονο προηγούνταν με 37-32. Ο προφεσόρε Ετόρε Μεσίνα βλέπει το φετινό του δημιούργημα να οδεύει προς τον γκρεμό, με έξι συνεχόμενες ήττες στη διοργάνωση, με την εικόνα να μη θυμίζει σε κανένα σημείο τη σκληροτράχηλη Αρμάνι των προηγούμενων ετών. Η επίθεση είναι δυσκοίλια, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος παίκτης να βασιστούν για να ανατρέψει την κατάσταση, έστω με προσωπικό στυλ για μικρό χρονικό διάστημα. Ο Λουαού-Καμπαρό σίγουρα δεν είναι τέτοιος, και κάπως έτσι ο Ιταλός προπονητής έθεσε ακόμα και θέμα παραίτησης. 

Η φάση

Παραπάνω γράψαμε πως ο Ερυθρός θα μπορούσε να χάσει οποιοδήποτε από τα σερί παιχνίδια στα οποία έχει επικρατήσει το τελευταίο διάστημα. Κανένα πιο χαρακτηριστικό από εκείνο απέναντι στη Μακάμπι, όπου οι Σέρβοι τίκαραν κάθε χαζομάρα στον κατάλογο και πήγαν να πετάξουν τα πάντα στα σκουπίδια, δίνοντας την ευκαιρία στη Μακάμπι να φτάσει σ’ ένα περήφανο 2/2 κόντρα στους ερυθρόλευκους της διοργάνωσης. Η Μακάμπι ωστόσο με τη σειρά της φώναξε ένα μεγαλοπρεπές όχι, κάπου ώπα, πάρτε το δώρο σας πίσω. Δύο φορές:

Οι Γουέιντ Μπόλντγουιν και Λορένζο Μπράουν είναι σε γενικές γραμμές άξια σημεία αναφοράς, απλά που και που παθαίνουν μερικά μπλακ άουτ. Αυτή τη φορά συνέβη ταυτόχρονα, ο διακόπτης έπεσε, ανέβηκε για ένα δευτερόλεπτο και έπεσε ξανά. Μας διασκέδασαν τουλάχιστον.

Ο Ολυμπιακός 

Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός μοιάζει να βρίσκεται στο απόλυτο win-now mode. Όχι ότι κερδίζει κάθε αναμέτρηση, 1-1 ήταν το ρεκόρ του άλλωστε στη διπλή αγωνιστική, αλλά από μεριάς προσέγγισης των αγώνων και κατ’ επέκταση του ροτέισον. Ο κόουτς Μπαρτζώκας πατάει πάνω σε φρουρούς και γνώστες, έχει δώσει τη μπαγκέτα σε Σλούκα και Γουόκαπ εξ’ ολοκλήρου, εμπιστεύεται σε διάφορα σχήματα τον Λαρεντζάκη (26’ και 18’ αντίστοιχα στα δύο παιχνίδια) και φυσικά επιτρέπει στον μαγικό Σάσα Βεζένκοβ να απασφαλίζει, όντας ένας από τους κορυφαίους αθλητές στη διοργάνωση. Όλα καλά με την επιλογή, πολλές φορές όμως αυτό φέρνει λογική φθορά, με τους πρωταγωνιστές να μπαίνουν ελαφρώς ταλαιπωρημένοι στις τελευταίες περιόδους, όταν και η κάθε επιλογή είναι πιο κρίσιμη. Συνέβη με τη Βαλένθια, συνέβη και με την Μπάγερν παρ’ ότι οι ερυθρόλευκοι άντεξαν και επικράτησαν, το ίδιο πάνω κάτω είδαμε και στην ήττα από τη Μακάμπι, όπου ο Ολυμπιακός δέχθηκε ένα επιμέρους σκορ 27-15 στην τέταρτη περίοδο.

Προσέξτε, δεν είναι ότι για παράδειγμα ο Βεζένκοβ και ο Σλούκας δεν αντέχουν να παίζουν 30 λεπτά, και 36 αντέχουν, σπουδαίοι αθλητές είναι. Το ζήτημα είναι πως, 10 αγωνιστικές μετά την εκκίνηση, ο Ολυμπιακός έχει σε χαμηλό ρόλο και χρόνο τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να είναι -τυπικά- #3 σε περιφέρεια και φόργουορντ, δηλαδή τους Κάναν και Πίτερς. Αυτό δημιουργεί μία σχετική ανισορροπία, οι ίδιοι οι παίκτες δεν έχουν ρυθμό και το σύνολο καταλήγει προβλέψιμο, ή τέλος πάντων πιο εύκολα διαχειρίσιμο απ’ ό,τι στην αρχή της σεζόν που σάρωνε τα πάντα. Με την Άλμπα οι συνθήκες ήταν καλύτερες, ο κόουτς Μπαρτζώκας άνοιξε λίγο τα σχήματα και ο Ολυμπιακός κατάφερε μέσα από σταθερότητα και καλή κυκλοφορία (25) ασίστ ν’ αντέξει τη μη αποδοτική βραδιά από την περιφέρεια (28,6% με 8/28 τρίποντα), φτάνοντας στη νίκη. Παρ’ όλα αυτά, περισσότερο μάλλον πρέπει να εστιάσουμε στην επανενεργοποίηση του ΜακΚίσικ στο κεντρικό ροτέισον, ο οποίος ήταν καταλύτης στη διατήρηση της επιθετικότητας στην τρίτη περίοδο, αλλά και στο εκπληκτικό βράδυ του Κώστα Παπανικολάου (19 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ), ο οποίος στη μέρα του δένει όλες τις πεντάδες. 

Ακόμη και σ’ αυτό το ματς, ο Ολυμπιακός έδωσε στους Κάναν και Πίτερς από 6’ και 54’’ στον καθένα, σχεδόν με το χρονόμετρο. Κι αν για τον αναπληρωματικό φόργουορντ του καυτού Βεζένκοβ η παραπάνω χρήση έχει λογική, με το σχήμα που φέρνει και τους δύο στο παρκέ ταυτόχρονα να έχει πάει στο ντουλάπι για την ώρα, μάλλον δεν υπάρχει η πολυτέλεια να πούμε το ίδιο για την επιλογή του καλοκαιριού στη θέση του scoring guard. Για να μην παρεξηγηθώ, μια χαρά είναι το 7-3 του Ολυμπιακού σ’ αυτό το σημείο, εντός τετράδας είναι, με αρκετά απ’ τα δύσκολα ντέρμπι του δεύτερου γύρου να φιλοξενούνται στο ΣΕΦ. Είναι όμως πραγματικότητα πως ο κόουτς ψάχνει την ισορροπία ανάμεσα στο winning basketball, που χτίζει με συνέπεια εδώ και μία διετία, και την ένταξη των νέων προσώπων.

Ο Παναθηναϊκός

Πριν μερικά χρόνια θα λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός έκανε το χρέος του και καθάρισε απέναντι στις Μπολόνια και Βιλερμπάν. Πλέον, το ότι υπερασπίστηκε το ΟΑΚΑ κόντρα σε δύο ομάδες με παρόμοιο ρεκόρ και δυναμικότητα αυτή την περίοδο αξιολογείται ως κερδισμένη διαβολοβδομάδα, τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Έζησε μάλιστα τη συνθήκη της νίκης με κάθε τρόπο, από το απόλυτο όριο κόντρα στην Μπολόνια και το τελευταίο σουτ, μέχρι την οριακή κατεδάφιση της Βιλερμπάν. Σα θεατής, αν γνωρίζεις ότι τελικά η ομάδα σου κέρδισε, ίσως αυτός ο συνδυασμός φέρνει μία παραπάνω ικανοποίηση. 

Πάμε να δούμε λίγο τα θετικά. Ο Γουόλτερς έχει εδραιωθεί πλέον ως ο μαέστρος της επίθεσης, έχει την ηρεμία και την συνέπεια που απαιτεί η θέση, και προς το παρόν εκτελεί αποτελεσματικά συμπληρώνοντας την οργανωτική του ικανότητα. Συνήθως ό,τι ξεκινάει ή τελειώνει με αυτόν έχει καλή κατάληξη, όπως στο ματς με την Μπολόνια που ηγήθηκε αθόρυβα της ανατροπής. Ο Ράντονιτς δείχνει να γουστάρει πολύ το σχήμα με Γουίλιαμς/Μπέικον στο 3 και 4, κάτι που προσφέρει ευελιξία κυρίως επιθετικά, αλλά και αμυντικά. Συνήθως τους «ντύνει» με τους Γουόλτερς, Λι και Παπαγιάννη, και είναι αυτή τη στιγμή η πιο αποδοτική πεντάδα του Παναθηναϊκού. Ποιο είναι το θέμα εδώ; Πώς θα χωρέσει ο Μάριους Γκριγκόνις όταν γυρίσει. Γιατί ναι μεν η συνύπαρξη με τους Αμερικανούς φόργουορντ θα αυξήσει τις απειλές στην πεντάδα και θα ανοίξει την άμυνα, δημιουργώντας χώρους και ελεύθερα σουτ, αλλά ποιος θα δώσει τα σουτ του για να τα πάρει ο Γκριγκόνις; Ο Λιθουανός είναι ένας αποτελεσματικός παίκτης, ήπια ιδιοσυγκρασία, που δεν «απαιτεί» να γυρίζει η επίθεση γύρω του, και πρέπει να κολλήσει σε αυτό το σχήμα για να μεγιστοποιηθεί η επιθετική απόδοση του Παναθηναϊκού. Άλλωστε φέτος έτσι προσπαθεί να κερδίσει τα παιχνίδια, όχι από την άμυνα. Να σημειώσουμε και το παραπάνω από τίμιο το 40%+ στα τρίποντα σε αυτά τα δύο ματς.

Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Προφανώς η οκτάδα παραμένει όνειρο, παρά την ώθηση που θα δώσουν αυτές οι νίκες. Γιατί την επόμενη αγωνιστική πάει στο Κάουνας και μπορεί πάλι να βρεθεί να κυνηγάει διψήφια διαφορά από νωρίς, όπως με Μπολόνια, Φενέρ, Παρτιζάν, Μονακό, και Άλμπα. Αναμφίβολα αυτό το μοτίβο δείχνει μια νωθρότητα στα πρώτα λεπτά, ενδεχομένως και έλλειψη προετοιμασίας του προπονητικού τιμ. Επίσης ανησυχητικό είναι ότι βρισκόμαστε πλέον με συμπληρωμένους δέκα αγώνες στη σεζόν και οι Έλληνες φερέλπιδες δεν (φαίνεται να) έχουν ξεκάθαρο ρόλο, ή τέλος πάντων δεν είναι σαφής σε εμάς. Σε κάθε περίπτωση, ας κάνουμε δύο βήματα πίσω. Δεν είναι και τόσο συχνό φαινόμενο τον τελευταίο καιρό ο Παναθηναϊκός να φτάνει σε δύο στα δύο, ικανοποιώντας τον κόσμο που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ, σε ένα μπασκετικό τετραήμερο - φιλί της ζωής στον Ράντονιτς, ο οποίος μάλλον συνεχίζει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.