To στόρι
Η επάνοδος του Harry Giles και των Kings
Οι προσδοκίες που δημιούργησε τέσσερα χρόνια πριν ο Harry Giles, με έναν καταπληκτικό συνδυασμό ύψους, αθλητικότητας και τεχνικής, προσέκρουσαν στα αλλεπάλληλα χειρουργεία στα γόνατά του. Ο παίκτης που προοριζόταν για το #1 του draft του ‘17, ως ο επόμενος σπουδαίος ψηλός, έπαιξε λίγο στο Duke (μόλις 11’ ανά αγώνα) και τελικά έπεσε στο #20, εν μέσω ερωτηματικών για την υγεία του, τα οποία μάλιστα πολλαπλασιάστηκαν, καθώς παρέμεινε στα pits των Kings καθ’ όλη τη διάρκεια της rookie season του. Η απραξία έφερε μαζί της τόσο το χαμήλωμα των προσδοκιών, όσο και της ρεαλιστικής προοπτικής του. Το όνειρο ενός star αθλητικού (σχεδόν) sevenfooter με playmaking ικανότητες απομακρύνθηκε κι έτσι ο Giles βρέθηκε να πρέπει να πάρει τον αντίθετο δρόμο, μια δύσκολη ανηφόρα. Ξεκινώντας από την περσινή σεζόν, όταν βρισκόταν στο rotation των Kings παίρνοντας κάποια backup λεπτά συνήθως χωρίς μεγάλο διακύβευμα, δείχνοντας ψήγματα του ταλέντου του, αλλά και τις χαρακιές των τραυματισμών και της απραξίας.
Η offseason του 2019 βρήκε τους Kings να γεμίζουν τη γραμμή των ψηλών τους με τον Dewayne Dedmon, ως μια stretch επιλογή δίπλα στον Marvin Bagley, το στοίχημα του Richaun Holmes και τις δοκιμές με τον Nemanja Bjelica και τον Anthony Tolliver στο “5”. Κάπως έτσι ο Harry Giles βρέθηκε στο περιθώριο, αγωνιζόμενος σε επτά μόνο από τα 32 πρώτα παιχνίδια της σεζόν, ενώ ο Vlade Divac απέρριψε το 4th year rookie option του - για λόγους που κανείς δεν κατάλαβε. Ωστόσο, το μικρόβιο των τραυματισμών που εκτροχίασε την καριέρα του, ήταν αυτό που του έδωσε και μια δεύτερη ευκαιρία. Με τους Bagley και Holmes εκτός για μεγάλο διάστημα, τον Dedmon στην Atlanta και τον Tolliver στο Memphis, ο Giles βρέθηκε από το πουθενά στην πεντάδα των Kings. Ξεκίνησε βασικός στα 11 από τα τελευταία 13 παιχνίδια των Kings, οι οποίοι κέρδισαν τα 8 από αυτά, τρέχοντας μάλιστα το καλύτερο ρεκόρ στο NBA (6-1) μετά το all star break ως τις 5 Μαρτίου, με τον ίδιο να σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων στα τελευταία επτά παιχνίδια.
Ο τρόπος που κινείται στο γήπεδο παραμένει κάπως αμήχανος, σαν ακόμα να συνηθίζει το κορμί του, όμως η αθλητικότητά του επανέρχεται και παίρνει άριστα στον τομέα “ενέργεια” που πέρσι φαινόταν μαγκωμένος - ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται αμέτρητα φάουλ. Από ατσουμπαλιά ή υπερπροσπάθεια, βρίσκεται συνέχεια στο έδαφος. Η ικανότητα του να δημιουργεί από το high post ξεχωρίζει, γεγονός ελπιδοφόρο σε μια εποχή που βλέπουμε ψηλούς να διαπρέπουν μέσω της δημιουργίας, προεξαρχόντων των Jokic και Adebayo. Απαραίτητο, ωστόσο, στοιχείο για υψηλού επιπέδου δημιουργία από center είναι και το λεγόμενο “physicality”, είτε αναφέρεται στην τοποθέτηση του κορμιού τους σε screens και handoffs, είτε στο ποστ για τον Jokic και στα τελειώματα μετά από επαφή του Adebayo, για παράδειγμα. Το πρόβλημα στην περίπτωση των Kings είναι ότι οι άμυνες δεν “νιώθουν” τον Giles, πράγμα που θα διεύρυνε το παράθυρο στο οποίο δημιουργεί και θα επέτρεπε στον Luke Walton να κεφαλαιοποιήσει αυτό το ταλέντο του ψηλού του και να το εντάξει σαν σταθερό συστατικό στην επίθεση της ομάδας. Τα περισσότερα τελειώματα του Giles είναι hooks και floaters, στα οποία αποφεύγει μάλλον παρά προσκαλεί την επαφή - εξ ου και οι ελάχιστες βολές που εκτελεί.
Οι Kings βρίσκονται απρόσμενα κοντά στα playoffs. Ο Giles μπορεί να μην είναι ο καταλύτης της βελτίωσής τους (στην πραγματικότητα τα νούμερα υποδεικνύουν πως οι Kings είναι καλύτεροι με τον Alex Len, of all people, στο παρκέ), ωστόσο δείχνει πώς μπορεί να αποτελέσει για κάποια λεπτά μέλος μιας επιτυχημένης ομάδας και μάλιστα με θετικά αποτελέσματα στο τέλος των παιχνιδιών. Δεν είναι η περίπτωση του παίκτη που παίρνει χρόνο στα χασομέρια της σεζόν και γεμίζει τα στατιστικά του. Τα τραχιά σημεία του παιχνιδιού του είναι ακόμη πολλά και το δείγμα συνεχών καλών εμφανίσεων μικρό, αλλά ο Giles δεν έχει κλείσει ακόμα τα 22 και διαθέτει ένα επίπεδο “μπασκετοσύνης” που δεν διδάσκεται, οπότε μακάρι να είναι καλά και να συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο να ξαναβρεί τον μπασκετικό εαυτό του, στο Sacramento ή οπουδήποτε αλλού.
Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια
Από εντυπωσιασμό
Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο διάστημα μας πρόσφερε κάμποσο ποιοτικό υλικό.
Υπάρχουν οι τρεις ταπάρες που έσβησαν τα φώτα, του Russell στον Butler, του Caruso στον Ball και του Smart στον Allen, ωστόσο θα πάμε με την αλληλουχία φάσεων που συνοψίζει το παρελθόν/παρόν και μέλλον της λίγκας. LeBron και Zion συνεπώς:
... και από τα γέλια
Ευτυχώς (ή μάλλον δυστυχώς) εδώ δεν είχαμε τόσο ανταγωνισμό. Ο Kyle Lowry, για κάποιον λόγο που μόνο αυτός μες στο μυαλό του θεώρησε λογικό και πρακτικό, προσπάθησε να περάσει ανάμεσα από τα πόδια του George Hill. Όχι, προφανώς και δεν τα κατάφερε.
Η γωνιά του Geek
Εχουμε δύο εβδομάδες υλικού, οπότε ας ξεκινήσουμε από πιο πίσω για να πιάσουμε το νήμα.
> Back to back 50άρες για τον Bradley Beal, όπου με 55 απέναντι στους Bulls και 53 την επόμενη κόντρα στους Bucks, είδε την ομάδα του να χάνει αμφότερες τις αναμετρήσεις. Έτσι ο Beal έγινε μόλις ο τέταρτος παίχτης στην Ιστορία που πετυχαίνει δύο σερί 50άρες και η ομάδα του χάνει και τα δύο παιχνίδια, μετά τους Wilt, Booker και Harden.
Γενικά ο Beal είχε έναν συγκλονιστικό Φλεβάρη, με 36,2 πόντους (πρώτος σχετικά!) με 3,5 τρίποντα ανά παιχνίδι, μαζί με 3,9 rebounds, 4,7 assists και 1,8 κλεψίματα.
> Βέβαια, δεν ήταν ο μόνος. Έξι παίκτες είχαν συνολικά πάνω από 30 πόντους μέσο όρο τον συγκεκριμένο μήνα, καθώς πέρα από τον Beal, ο Russell Westbrook είχε 33,4 ανά παιχνίδι, ο διόσκουρός του Harden 31,9, o Trae Young 31,3, o Jason Tatum 30,7 και ο Lillard 30,4! Η επίδοση αυτή των έξι παικτών, με μέσο όρο πάνω από 30 πόντους ανά παιχνίδι σε έναν μήνα, συνέβη μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία της λίγκας. Η πρώτη; Ο Γενάρης τους 2020, όταν οι Lillard (34,1), Westbrook (32,5), Young (31,7) και Beal (31,3) είχαν οργιάσει, παρέα όμως τότε με τους Devin Booker (31,3) και Kawhi Leonard (32,2).
Ζούμε μυθικές επιδόσεις και πολύ συχνά ούτε εμείς που γράφουμε για αυτές δεν το καταλαβαίνουμε νομίζω…
> Από τους ανωτέρω, αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στον Trae Young, ο οποίος είναι δεύτερος τόσο σε σύνολο πόντων όσο και σύνολο assists, τέταρτος και δεύτερος σε μέσους όρους αντίστοιχα, “τρέχοντας” στα 21 με 29,8 πόντους και 9,4 assists ανά παιχνίδι.
Βέβαια, αγαπάμε τον Trae, αλλά αγαπάμε και τους Ουρουγουανούς αμυντικούς:
Lol a real LA dude https://t.co/uosw0EZGpJ
— Nick Young (@NickSwagyPYoung) March 1, 2020
> Επιστρέφοντας στις μυθικές επιδόσεις του Φλεβάρη, να τονίσουμε πως ο Tatum έγινε μόλις ο πέμπτος Celtic στην -μακρά και βαριά- ιστορία του franchise, που τελειώνει έναν ημερολογιακό μήνα με πάνω από 30 πόντους μέσο όρο, μπαίνοντας στο εκλεκτό παρεάκι των Isaiah Thomas, Paul Pierce, Larry Bird και John Havlicek. Γενικά, η παρουσία του στο All Star φαίνεται να έχει μπουστάρει σε τρομερό βαθμό την αυτοπεποίθησή του και ο νεαρός superstar των Celtics έχει πάρει φωτιά έκτοτε.
> Μία γρήγορη επιστροφή στον κύκλο “τρελές 50άρες”. Και πρέπει γιατί εντελώς παλαβή ήταν η 50άρα του LeVert στη νίκη των Nets κόντρα στους Celtics στην παράταση το ξημέρωμα της 4ης Μαρτίου. Ο LeVert μπήκε στο τέταρτο 12λεπτο με 14 ποντάκια στο ατομικό σακούλι και 17 λεπτά αργότερα είχε κερδίσει μόνος του τους Cs με 37-36! Επίδοση ακραία ανώμαλη!
> Συνολικά, μαζί με τις δύο του Beal και τη μία του LeVert που έχουμε ήδη αναφέρει σε τούτη τη γωνιά της στήλης μας, 19 50άρες έχουν σημειωθεί την τρέχουσα σεζόν ως τώρα, συμπεριλαμβανομένων τριών 60άρων, δύο του Lillard και μία του Harden. Οι υπόλοιποι της λίστας είναι οι Irving (επίσης δύο), Giannis και Middleton, Anthony Davis, Eric Gordon, Trae Young και D’Angelo Russell.
> Μίνι αναφορά στον Kris Middleton, του οποίου τα συνολικότερα νούμερά ως τώρα είναι άρρωστα. Τούτο καθώς ο ‘’Robin’’ του Giannis είναι σε τροχιά να καταφέρει να γίνει μόλις ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία που γράφει πάνω από 20 πόντους μέσο όρο με ποσοστά ευστοχίας 50/40/90 (συνολικά σουτ, τρίποντα και βολές αντίστοιχα) σε μια σεζόν.
> Με προσωπικό ρεκόρ πόντων 36, και αυτοί πετυχημένοι σε παιχνίδι της G-League, μπήκε στην αναμέτρηση κόντρα στους Lakers o Shake Milton των Sixers. Σπάζοντας κάπου στα μέσα αυτού το ρεκόρ των σερί εύστοχων τριπόντων της Λίγκας, φτάνοντας στα 14 τέτοια μέχρι να αστοχήσει στο επόμενο, τελείωσε τον αγώνα με 39 ποντάκια. Ο Milton έχει γεμίσει καλά τα παπούτσια του Ben Simmons, καθώς στα έξι παιχνίδια της απουσίας αυτού από τραυματισμό έχει 20 πόντους με τέσσερα τρίποντα και 65% ευστοχία σε αυτά και πέντε assists.
> Ο Duncan Robinson, στη νίκη των Ηeat επί των Magic, είχε 27 πόντους με 12 σουτ και μηδέν βολές. Ανάλογα πόσο καλοί είστε στα μαθηματικά, έχετε ήδη φτάσει στο συμπέρασμα πως ένα από τα τρία ενδεχόμενα να το πετύχει αυτό ήταν με εννέα εύστοχα τρίποντα. Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Ο Robinson είχε 9/12 τρίποντα και τίποτα άλλο! Για να το κάνει δε εντυπωσιακότερο, στο επόμενο παιχνίδι, κόντρα στους Pelicans, έβαλε άλλα οχτώ σε 14 προσπάθειες προσπάθειες, χωρίς να σουτάρει πάλι ούτε δίποντο, ενώ κόντρα στους Wizards είχει 7/11 και ένα εύστοχο δίποντο. Συνολικά, δηλαδή την τελευταία βδομάδα ο Robinson είχε 23/37 τρίποντα και 1/1 δίποντα!
Συνολικά έχει βάλει 233 τρίποντα στη σεζόν, με ποσοστό 44,9% στο δρόμο για πάνω από 300 εύστοχα τέτοια φέτος.
Τα παραπάνω νούμερα τα κάνουν να δείχνουν ακόμα εντυπωσιακότερα οι προηγούμενες επιδόσεις του παίχτη. Συγκεκριμένα ο Robinson σούταρε:
- Με μόλις 28,6% πέρσι
- 33,9% στη Summer League
- 28,2% στην preseason
Εντυπωσιακή η δουλειά των Heat πάνω του, αν μη τι άλλο!
(όλα τα στατιστικά από το StatMuse)
Και αν για τον Duncan Robinson λες, κομμάτια να γίνει, έχει μια λογική. Δύσκολη, μακρινή ως πρόπερσι, μα μια κάποια λογική πια, για τα 9/14 του χαλκέντερου του Aaron του Baynes, του Αυστραλού center των Suns κόντρα στους Blazers, τι διάολο να σχολιάσεις;!
> Στο αρχικά αναφερθέν παιχνίδι του Robinson, κόντρα στους Magic, ο Terrence Ross ντύθηκε Bojan Bogdanovic και τελείωσε με 35 πόντους και μηδέν σε κάθε άλλη βασική στατιστική κατηγορία. Ωραία, περίεργα πράγματα είναι αυτά.
> Πήρε πολλή ώρα στο σημερινό WGG ώστε να φτάσουμε στην Αγνή Σλοβένικη Καύλα, αλλά καλώς ήρθατε στη γωνιά της κυρίες, κύριοι και μικρά παιδιά! Ο λατρεμένος Luka λοιπόν, στη νίκη των Mavs κόντρα στους Pelicans τα ξημερώματα της Πέμπτης, κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ triple doubles του franchise που κατείχε ο Jason Kidd με 22. Το εντυπωσιακό είναι πως ο Kidd χρειάστηκε 500 παιχνίδια με τη φανέλα του Dallas για τα 22 του, ενώ ο Luka, εχμ…, μόλις 122. Με απλά μαθηματικά , τούτο σημαίνει πως η ΑΣΚ κάνει triple double κάθε 5,5 αγώνες, το οποίο τον φέρνει στην πρώτη θέση της κατάταξης με τους παίκτες που έκαναν συχνότερα στα παιχνίδια τους triple-doubles, μιας και ο Oscar Robertson χρειαζόταν 6,2 παιχνίδια για να το καταφέρει, ο Westbrook 6,6, o Magic 7,9, o προαναφερθείς Kidd 14,5, ο LeBron 15,9 και ο Wilt 15,4. Τα παραπάνω επιτεύγματα ενώ είναι μόλις ο πέμπτος που πετυχαίνει 10 triple doubles με 30άρα εντός μίας σεζόν, παρέα με τους Oscar Robertson, Michael Jordan, James Harden, και Russell Westbrook.
Εσείς με ποιους είπαμε πως κάνατε παρέα στα 21 σας;!
Μένοντας λίγο στο θέμα των triple doubles, μία ενδιαφέρουσα λίστα με εκείνους που έχασαν το triple double για ‘’παρά ένα’’ (είτε πόντο, είτε rebound, είτε assist, είτε κλέψιμο ή block). Αυτοί είναι οι:
Oscar Robertson, 71 φορές
Magic Johnson, 64
Jason Kidd, 57
Larry Bird, 56
LeBron James, 51
Russell Westbrook, 39
Kevin Garnett και Wilt Chamberlain, από 29
Scottie Pippen, 26
Kareem Abdul-Jabbar, 25
Ups and Downs
⬆ Χωρίς ανάλυση (μιας και τι παραπάνω να αναλύσεις για Αυτόν και το Μεγαλείο Του): o LeBron James. 35 στα 36 του και την Παρασκευή κέρδισε σε άμυνα και επίθεση τον MVP της Λίγκας και την Κυριακή κέρδισε, σε άμυνα και επίθεση, τον Final’s MVP της Λίγκας. Εμφατικές εμφανίσεις, εμφατικές απαντήσεις. Οι Lakers έχουν υποδεέστερο roster τόσο από τους Bucks, όσο και από τους Clippers, αλλά σε δύο παιχνίδια που μύριζαν Playoffs, ο LeBron κάλυψε και με το παραπάνω τα σχετικά ελλείμματα. Απέραντος θαυμασμός για αυτόν τον αθλητή και τα επιτεύγματά του.
⬆ Με μια νότα αισιοδοξίας, o Brandon Knight, ένας αθλητής που ταλαιπωρήθηκε πολύ από τραυματισμούς και διοικητικές ανοησίες και είδε την καριέρα του να καταβαραθρώνεται, ξαναβρέθηκε στην πόλη όπου ξεκίνησε την καριέρα του. Το Detroit δεν βλέπεται (δύο νίκες όλες κι όλες από τις 13 Γενάρη) αλλά ο Knight έχει 16,5 πόντους και 5,5 assists σε περίπου 27’ ανά αγώνα στα τελευταία πέντε παιχνίδια και πρόσφατα έκλεισε τα 28. Μακάρι να έχει κι άλλο μπάσκετ μέσα του.
⬆ Τσαντισμένος από την μη κατάκτηση του τίτλου του διαγωνισμού καρφωμάτων δείχνει να παραμένει ο Aaron Gordon, ο οποίος στα παιχνίδια που ακολούθησαν το all-star break έχει μέσους όρους 17,2 πόντων, 9,8 ριμπάουντ, επτά ασίστ και 2,6 stocks (κλεψίματα και κοψίματα), κάνοντας μάλιστα και το πρώτο triple double της καριέρας του κόντρα στους Wolves.
⬆ Παρά τα ερωτήματα “γιατί αυτός και όχι η Becky” (με τον Pop βέβαια να έχει τοποθετηθεί επ’ αυτού από τα μέσα Νοέμβρη), η δική μας συγκίνηση βλέποντας τον Timmy στον πάγκο με το μπλοκάκι στα χέρια ήταν μεγάλη. Διάολε, οριακά λύκειο πηγαίναμε στην αριστερή φωτογραφία άλλωστε…
⬆ Steph Curry, καλώς ήρθες πίσω.
Μας έλειψες ρε μπαγάσα….
Βέβαια, ο Curry έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι και στη συνέχεια βγήκε πάλι εκτός, αυτή τη φορά με ίωση. Κατάσταση που μας έφτασε στο να διαβάσουμε επίσημη ανακοίνωση των Warriors που διαβεβαίωνε πως “απλά μια ιωσούλα είναι παιδιά, δεν έχει κορονοϊό η παιχτούρα”.
Και επειδή και εμείς αναρωτιώμασταν, ποιος ο λόγος να γυρίσει με 20 παιχνίδια να απομένουν ο Curry σε μια χαμένη σεζόν, ίσως η απάντηση να κρύβεται στα ψιλά γράμματα της εβδομάδας που πέρασε: Τα ποσοστά τηλεθέασης της Λίγκας συνεχίζουν να πηγαίνουν ιδιαίτερα άσχημα. Για το πρόβλημα -και προτάσεις επίλυσης αυτού- είχαμε γράψει εδώ στο Guru στις αρχές της σεζόν, όμως το πρόβλημα δεν φαίνεται να περιορίζεται στα παναμερικάνικης εμβέλειας δίκτυα, που καταγράφουν πτώση της τάξης του 10% για το ESPN, του 13% για το TNT και 16% για το ABC, αλλά καταγράφεται και σημαντική πτώση και για στην περιφερειακή τηλεθέαση (τοπικά κανάλια που δείχνουν την κάθε ομάδα της πόλης/πολιτείας τους), που μεσοσταθμικά καταγράφεται στο -13%, με τους Warriors να φτάνουν το τεράστιο -66%. Ε, η επιστροφή Curry, αυτό το -66% αποσκοπεί να μαζέψει.
⬇ Ελεύθερο άφησαν οι Lakers τον Troy Daniels, τον πρώτο παίκτη που υπέγραψαν το καλοκαίρι ως συμπλήρωμα των LeBron και Davis, ο οποίος πήρε βέβαια τη θέση του Jordan McRae ως αναπληρωματικό δυάρι των Nuggets. Ξέρετε, στη θέση που -ανάθεμα αν κατάλαβε άνθρωπος γιατί- άφησε ο Malik Beasley, ο οποίος είναι καλύτερος όλων των αναφερθέντων, ενδεχομένως ακόμη και από το βασικό της ομάδας Gary Harris. Ξεφύγαμε όμως. Για τη θέση του Daniels οι Lakers προβληματίζονταν αν θα πάρουν τον Dion Waiters ή τον J.R. Smith. Το πόσο λάθος απαντήσεις αποτελούν οι συγκεκριμένοι, όποια και αν είναι η ερώτηση, είχε εξηγήσει αναλυτικά σε κείμενό του στο Ball Hog o Σταύρος Μαρίνος, το μακρινό πλέον 2015. Εν τέλει, το βύσμα του να συνεργάζεται στο παρελθόν με τον Rob Pelinka υπερίσχυσε και τη θέση πήρε ο Waiters. Τα αποδυτήρια των Lakers βγάζουν τρομερό κλίμα και υγεία -ενδεχομένως για αυτό δεν ανταλλάχθηκε και ο Kuzma, λανθασμένα κατ’εμέ- και με περιέργεια πλέον περιμένω να δω ποιο θα είναι το Waiters effect σε αυτά, όπως και αν ο ίδιος θα καταφέρει να παραμείνει στο roster ως την έναρξη των playoffs, ή θα τον στείλει από το παράθυρο νωρίτερα ο LeBron. Ο ίδιος LeBron που προέβει σε ένα ακραία περίεργο insta story με το που ανακοινώθηκε ο Waiters. Να θυμίσουμε εδώ πως ο Dion είχε τιμωρηθεί τρεις φορές φέτος από τον στρατιωτικής αυστηρότητας οργανισμό των Heat.
⬇ Εδώ και καιρό ο προπονητής των Bulls εκνευρίζει παίκτες, αντιπάλους, θεατές, διαιτητές, ακόμα και τους εκφωνητές των αγώνων, με τα timeouts που ζητάει σε τελειωμένα παιχνίδια -σχεδόν μόνιμα σε βάρος της ομάδας του- με ελάχιστα δευτερόλεπτα να απομένουν για τη λήξη του αγώνα. Πλέον, ο μάλλον χειρότερος προπονητής της λίγκας έφτασε τη μαλακία του σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο και καλεί time outs ενώ η ομάδα του είναι έτοιμη να σκοράρει εύκολο καλάθι.
⬇ Δείχνει εδώ και καιρό πως πρέπει εδώ στα χαμηλά να κρατήσουμε ένα κάτω βελάκι μόνιμα για τους Knicks. Τη μέρα που ο νέος τους επικεφαλής του front office, Leon Rose, ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα, κερδίζοντας μάλιστα τους Rockets σε έναν πανέμορφο αγώνα (όπου εξέθεσαν και όλα τα προβλήματα των νέων “Pocket-Rockets, κερδίζοντας τη μάχη των rebounds με το εμφατικό 76-42!), κατάφεραν αντί να χαρούν αυτά τα γεγονότα, να βγουν στα μανταλάκια των αμερικανικών τατιάνων επειδή δεν επέτρεψαν στον πλέον διάσημο fan τους και εμβληματικό Knicks ambassador όλα αυτά τα χρόνια, τον Spike Lee, να μπει από την πόρτα που συνήθιζε να μπαίνει. Συνεντεύξεις και ανακοινώσεις (ύφους και επιπέδου Skoda Ξάνθης, των καλών των χρόνων του Πανόπουλου) έδωσαν και πήραν και η ουσία για ακόμα μια φορά χάθηκε για το ιστορικό franchise.
Αυτό που δεν πρέπει να χαθεί ωστόσο, είναι πως την ίδια βδομάδα, το μεγαλύτερο prospect του οργανισμού, ο R.J. Barret, βγήκε και δήλωσε πως από συνήθεια σουτάρει με το “κακό του χέρι”.
Ρε σεις, για τον όποιον, στρώστε το λίγο εκεί στο MSG το πράμα… Δεν έχει καν πλάκα πια...
⬇ Βέβαια, αυτή τη βδομάδα οι Knicks μπορούν να νιώθουν οριακά καλύτερα, μιας και δεν ήταν η μόνη ομάδα της πόλης με ακατανόητες αποφάσεις και ενέργειες. Οι Nets, αφού έριξαν μια 20άρα στους παραπαίοντες Spurs, συζήτησαν με τον -ως τότε- προπονητή της ομάδας, Kenny Atkinson και αποφάσισαν πως είναι καλό και για τις δύο πλευρές (!) να χωρίσουν τους δρόμους τους. Ο Atkinson στις 3,5 σεζόν στους Nets ανταπεξήλθε πλήρως στο τι του ζητήθηκε, αναπτύσσοντας τους νεαρούς παίχτες που παρέλαβε και εγκαθιστώντας μία υγιέστατη κουλτούρα στην ομάδα, πετυχαίνοντας ένα ισοπεδωμένο franchise να το οδηγήσει στα Playoffs, τόσο πέρσι, όσο και φέτος. Με συνολικό ρεκόρ 118-190, φεύγει ως ο τέταρτος πολυνίκης προπονητής στην ιστορία της ομάδας. Αν πρέπει να ψάξουμε τους ουσιαστικούς λόγους της αποχώρησης, αυτοί μάλλον είναι η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος το καλοκαίρι, καθώς και η έλευση του πιο moody superstar διδύμου, των Durant και Irving, παρέα με τον κολλητό DeAndre Jordan. Προφανώς οι παραπάνω ελεύσεις σήμαναν αλλαγή πλάνου και σχεδιασμού και μετάβαση από το πλάνο “ανάπτυξη σταθερά και ισορροπημένα” σε “win now” κατάσταση, μία κατάσταση που είχε επιτυχημένα περιγράψει η Jackie MacMullan του ESPN από τα τέλη Οκτώβρη, στο άρθρο της “For the culture: KD, Kyrie and what comes next for the Nets”.
Και φαντάζομαι είναι εντελώς σαφές πως αν οι δύο superstars επιθυμούσαν την παραμονή του Atkinson, τότε δεν θα γράφαμε εμείς αυτές τις γραμμές τώρα. Για να ενώσουμε τα δύο τελευταία θέματα ωστόσο, ο Atkinson δεν αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή για τους Knicks, οι οποίοι οφείλουν να κινηθούν στο μοντέλο των Nets της τελευταίας τετραετίας; Από μας είναι “ναι”.
⬇ Οι σοβαροί τραυματισμοί των Jeremy Lamb και Kelly Oubre, καθώς και η τιμωρία του Malik Monk. Ο Lamb διέλυσε το γόνατό του σε μια κακή πτώση κόντρα στους Raptors και το πιθανότερο είναι να χάσει όχι μόνο τη φετινή σεζόν, αλλά και την επόμενη. Ευτυχώς για τον ίδιο, το καλοκαίρι είχε υπογράψει τριετές με τους Pacers. Aντίστοιχα, τον μηνίσκο του τραυμάτισε και ο Oubre και θα χάσει το υπόλοιπο της σεζόν. Αμφότεροι είχαν καλές χρονιές (12,5 πόντους, 4,3 rebounds και 2,1 assists ο Lamb και 18,7/6,4/1,5, συν δύο stocks, στην καλύτερη σεζόν της ως τώρα καριέρας του ο Oubre). Όσον αφορά τον Malik Monk που χωρίς να λάμπει, έκανε την καλύτερη σεζόν στα τρία χρόνια παρουσίας του, με 10,3/2,9/2,1, κάτι μάλλον θορύβησε τη λίγκα, με αποτέλεσμα να του προσφέρει ένα βαζάκι για να κατουρήσει. Η ανάλυση του βαζακίου δεν άρεσε στις διοικητικές αρχές, μιας και έδειξαν πως ο Monk είχε λάβει απαγορευμένα μαντζούνια, με αποτέλεσμα να τον τιμωρήσουν. Εντύπωση μάλιστα μας έκανε που δεν του έριξαν τη συνηθισμένη 25άδα αγώνων που είχαν φάει οι Ayton, Collins, Chandler νωρίτερα στη σεζόν, “μέχρι νεοτέρας”, το οποίο μάλλον δείχνει πως το παράπτωμα του Monk είναι σοβαρότερο.
LA Stories
Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει μέρες από το γεγονός, μιας και αυτό έλαβε χώρα την ημέρα έκδοσης του προηγούμενου WGG, ωστόσο πρέπει να υπάρξει μία αναφορά στην εκδήλωση για τη μνήμη του Kobe Bryant που έλαβε χώρα στο Staples Center στις 24/02. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, η ατμόσφαιρα ήταν μεν συγκινητική (αλλά περισσότερο μνήμης και τιμής, παρά τεράστιας θλίψης) και αν αξίζει κάτι να κρατήσετε από την όλη διαδικασία, είναι οι ομιλίες της συζύγου του, Vanessa Bryant, του τεράστιου Shaq και του -πιο ανθρώπινου από ποτέ άλλοτε- Michael Jordan.¹
Την ίδια μέρα πάντως με το Memorial του Kobe, και στο Staples που αυτό έλαβε χώρα, έπαιζαν αργότερα αγώνα οι Clippers, μιας και οι δύο ομάδες του Los Angeles συστεγάζονται σε αυτό από το 1999. Ο ‘’μικρός αδερφός’’ της πόλης ανήκει όμως στον -μακράν- πλουσιότερο ιδιοκτήτη της λίγκας, τον Steve Ballmer. Ο τελευταίος, παρότι η “έδρα” του είναι το Seattle, έχει βάλει κάποιου είδους προσωπικό στοίχημα να υπερκεράσει τους Lakers στο LA. Όλες του οι κινήσεις ως τώρα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλαξε το όνομα (από Los Angeles Clippers σε LA Clippers) και το σήμα της ομάδας, έχει στήσει μακράν το πολυπληθέστερο και πλέον καταρτισμένο front office της λίγκας, κέρδισε τους Lakers στο bras de fer σε κάθε trade ή free agency αναμέτρηση ως τώρα και είναι -όσο γράφονται αυτές οι γραμμές- το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του πρώτου τίτλου του franchise. Ωστόσο, σε κάθε τους αγώνα οι Clippers πρέπει να κρύβουν λάβαρα των 16 Πρωταθλημάτων των Lakers και των 11 αποσυρμένων φανέλων των αστέρων αυτών.
Η προσπάθεια να βγουν από αυτή τη βαριά σκιά είναι το επόμενο στοίχημα του Ballmer, μιας και έχει αγοράσει ήδη μία μεγάλη έκταση στο Inglewood, περιοχή του LA, εδώ και δύο χρόνια. Το πρόβλημα είναι πως ακριβώς δίπλα σε αυτή την έκταση στεγάζεται το Forum, η ιστορική έδρα των Lakers, που ανήκει πλέον στον Dolan, τον γνωστό “sell the team” ιδιοκτήτη των Knicks, και χρησιμοποιείται ως χώρος συναυλιών και εκδηλώσεων. Ο Dolan είχε κινηθεί νομικά εναντίων του Ballmer και του Δημάρχου της περιοχής, κατηγορώντας τους για αθέμιτες πρακτικές στην ολοκλήρωση της συγκεκριμένης συναλλαγής. Ωστόσο, ο Ballmer φέρεται να είναι κοντά στο να ξεπεράσει και αυτό το πρόβλημα, μιας και σύμφωνα με το άρθρο του Kevin Arnovitz του ESPN, είναι κοντά στο να αγοράσει το Forum από τον Dolan.
H κίνηση αυτή λύνει τα όποια προβλήματα, επιτρέπει στον ιδιοκτήτη των Clippers να γκρεμίσει το Forum και να εκμεταλλευτεί τόσο την έκταση αυτού, όσο και την ήδη αγορασμένη, για να χτίσει το υπερσύγχρονο γήπεδο 18.000 θέσεων που επιθυμεί για τους Clippers, ενώ παράλληλα καταφέρει ένα σημαντικό πλήγμα στο κύρος των Lakers, αποκτώντας και γκρεμίζοντας την έδρα των “showtime” ημερών τους.
Ωστόσο εγώ θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής: αν κάτι μας έδειξαν, τόσο ο θρήνος της πόλης των Αγγέλων, όσο και τα έξι χρόνια αγωνιστικής ανυπαρξίας των Lakers και κυριαρχίας επί αυτών των Clippers, μα πάνω από όλα το πόσο κατακλυσμένο από Lakers οπαδούς είναι σε κάθε “εντός έδρας” των Clippers το Staples Center, με αποκορύφωμα το τι έγινε το βράδυ Κυριακής στην ματσάρα μεταξύ των δύο ομάδων, τότε θα έπρεπε να είναι ήδη ξεκάθαρο πως στην συγκεκριμένη πόλη ισχύει εμφατικά το “μία πόλη, μια ομάδα (μια τζατζίκι, μια πατάτες)”. Και η ομάδα αυτής της πόλης θα είναι οι Lakers ακόμα και αν σβήσει ο ήλιος. Γιατί λοιπόν ρε Steve πετάς $5 δισ. για κάτι ανέφικτο, όσο μικρό ποσοστό της περιουσίας σου και αν αυτά είναι, και δεν την παίρνεις την ομάδα να την πας στο Seattle, να την κάνεις “SuperSonics” να σηκωθούμε να σε χειροκροτάμε όλοι μας;
Υ.Γ.: “Ώπα παιδιά, με μια γραμμή αναφορά θα βγάλετε στην στήλη την ματσάρα Lakers - Clippers, ενώ μας έχετε σε θεματική LA Stories”. Aκολουθεί εντός της ημέρας ξεχωριστό special κείμενο - ανάλυση του συγκεκριμένου αγώνα. Οπότε “stay tuned”!
Προσεχώς
Λιγότερα από 20 παιχνίδια έχουν μείνει για την κάθε ομάδα και η μάχη για την είσοδο στα play off της Δύσης, καθώς και για τη δεύτερη θέση στις δύο περιφέρειες φουντώνει. Πάμε να δούμε ποια παιχνίδια ξεχωρίζουμε για την επόμενη εβδομάδα.
NOP @ SAC, 12/3, 04:30. O Zion και οι Pelicans απέναντι στους βελτιωμένους Kings. Οι δεύτεροι έκαναν κάποιες καλές εμφανίσεις (πχ η νίκη μέσα στο Πόρτλαντ) και πλέον είναι για τα καλά μέσα στη διεκδίκηση της όγδοης θέσης. Προσωπικά ακόμα πιστεύω ότι επίκειται “κατάρρευση” των Grizzlies και η τελευταία θέση θα παιχτεί ανάμεσα σε Pelicans, Trail Blazers και… Kings (ας όψονται οι απρόσμενες ήττες των Spurs όπως χτες από τους Cavaliers).
BOS @ MIL, 13/3, 02:00. Εϊδα το τελευταίο παιχνίδι των Celtics απέναντι στους Thunder και απογοητεύτηκα από τα πολλά λάθη. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι είναι μία από τις ομάδες που έχουν το μέγεθος για να δυσκολέψουν τους Bucks και έναν πολύ καλό προπονητή που θα δοκιμάσει πράγματα. Παράλληλα κοιτάνε και προς τα κάτω, αφού οι Heat που είναι στην τέταρτη θέση (που οδηγεί στους Bucks στο δεύτερο γύρο) είναι μόλις ενάμιση παιχνίδι μακριά και περιμένουν το στραβοπάτημα, ώστε να περάσουν αυτοί τρίτοι. Σε όλα αυτά βάλτε και την αναμέτρηση ανάμεσα Γιάννη και Tatum, τον Smart με όλα αυτά που κάνει, τον Middleton που είναι σε τρομερή κατάσταση και προμηνύεται ένα πολύ καλό παιχνίδι.
HOU @ POR, 15/3, 21:30. Lillard και McCollum απέναντι σε Harden και Westbrook. Οι Trail Blazers θέλουν να μπουν στα play off και οι Rockets μετά από κάποιες απρόσμενες ήττες (από Knicks και Hornets) θέλουν να ξαναβρούν τη φόρμα τους και να αποδείξουν ότι το χαμηλό σχήμα μπορεί να δουλέψει απέναντι σε καλές ομάδες. Είναι και σε καλή ώρα για εμάς στην Ευρώπη, οπότε ετοιμαστείτε για αρκετά tweet για το πόσο κακό είναι το μπάσκετ των Rockets και ο “άμπαλος” ο Harden, σε μια κόντρα που πάει να γίνει “εθνική υπόθεση” για τα τοπικά ΜΜΕ.
Διαβάσαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε
Μόλις εφτά ομάδες στην ιστορία της Λίγκας έχουν ξεκινήσει με ρεκόρ 50-8 και όλες τους πήγαν Τελικούς και με την εξαίρεση της καλύτερης ομάδας σε regular όλων των εποχών, των Warriors του 73-9 της σεζόν 2015-16, όλες οι υπόλοιπες κατέκτησαν και το Πρωτάθλημα. Παρόλα αυτά, μέχρι και πρόσφατα, η κάλυψη των Bucks από τα αμερικάνικα Media έμοιαζε σαν να έχουν αποκλειστεί ήδη από τους φετινούς Τελικούς, με ένα πέπλο αμφισβήτησης να υπάρχει στην αντιμετώπισή τους. Mε χαρά ωστόσο είδαμε την αρθρογραφία και ανάλυση γύρω από αυτούς να αυξάνεται, ποσοτικά και ποιοτικά. Ενδεικτικά είχαμε μια πολύ όμορφη ανάλυση της άμυνάς τους από τον Zach Kram στο The Ringer, με τίτλο “Do the Bucks Have the Best Defense in History?”, καθώς και μια πληρέστατη παρουσίαση της κατάστασής τους από τον Kevin Arnovitz στο ESPN, με τίτλο “Milwaukee Bucks keep making history, but do skeptics still have a case?”.
Δύο κείμενα για τον Zion: “Ο Zion και η Αναζήτηση του Νοήματος”, από τον δικό μας Γιάννη Χάτσιο εδώ στο Guru και “Zion Williamson Is the NBA’s Closest Thing to Modern-Day Shaq”, του Jonathan Tjarks στο The Ringer
“Rise above it or drown: How elite NBA athletes handle pressure”, της Jackie MacMullan στο ESPN.
“From Russell to KG to today’s Celtics: Being a black player in Boston”, του Marc J. Spears στο The Undefeated.
Σημειώσεις
- Σχετικά με τον θάνατο του Kobe ήταν πολύ ωραίο και το άρθρο του Dave McMenamin του ESPN με τίτλο “The longest flight in Los Angeles Lakers history: When the team learned of Kobe Bryant's death”, αναφορικά με τις αντιδράσεις του οργανισμού των Lakers όταν έμαθαν όντες σε πτήση τα νέα, άρθρο το οποίο αξίζει να διαβάσετε στο πρωτότυπό του, ακόμα και αν πέσατε πάνω στην μετάφρασή του από την γνωστή και -για κάποιο ακατανόητο λόγο- βραβευμένη από τους συναδέλφους της κάκιστη κατα συρροή μεταφράστρια. Τέλος, εξίσου όμορφο ήταν και το αφιέρωμα του Aaron Dodson στο The Undefeated, αναφορικά με το πως τίμησαν τον Kobe οι παίκτες του NBA μέσω των παπουτσιών που επέλεξαν να φορέσουν και των μηνυμάτων που αυτά έφεραν.
