Το παιχνίδι σε ανταμείβει, υποθέτω. Ο Lillard, o οποίος επιμένει να θέλει επηρεάσει θετικά την πορεία της δικής του ομάδας σε βάθος χρόνου, αντί να ψάξει έναν ΄'ετοιμο "παράδεισο" διακρίσεων, έλαβε από το μπάσκετ την αναγνώριση που αξίζει στη στάση του, γινόμενος ο ίδιος το σημείο-αναφοράς σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά φινάλε όλων των εποχών στα πλέι οφ. Το τρίποντο από το λογότυπο μάλιστα, ήρθε ως επιστέγασμα μίας μοναδικής παράστασης στο πρωτο ημίχρονο του πέμπτου αγώνα απέναντι στους Thunder (34 πόντοι-ρεκόρ στην ιστορία του franchise στην postseason), όπως και μιας "υπουλης" υποχώρησης στο δεύτερο μέρος, η οποία επέτρεψε στους McCollum και σία να κρατήσουν εκείνοι όρθιοι τους Blazers, μέχρι την τελευταία υπόκλιση του πρωταγωνιστή. Ή καλύτερα, μέχρι το τελευταίο αντίο στον Russel Westbrook και τον Paul George, το οποίο έγραψε τέλεια στην κάμερα από κάθε πιθανή και απίθανη γωνία. Bye bye!

Se fue la mejor rivalidad de #NBAPlayoffs...

Damian Lillard le ganó a Westbrook y le dice “Bye bye” ????

pic.twitter.com/3r2vb1IncF

— Anuar Martinez (@anuar_car) April 24, 2019

Αμέσως μετά το τέλος του παιχνιδιού, ο Lillard σχολίασε τον χαιρετισμό του ως μία φυσιολογική αντίδραση απέναντι σε κάποιον που αποχαιρετάς ('η σειρά τελείωσε'), παραδεχόμενος όμως παράλληλα πως οι αχρειαστοι πανηγυρισμοί του Dennis Schroeder στην άνευ σημασίας νίκη των Thunder για το 3-1 τον είχαν ενοχλήσει. Κατά μία έννοια λοιπόν, ήταν και ένας χαιρετισμός εκδίκησης, μαζί με λίγο από "για να μάθεις να σέβεσαι".

Είναι τέλεια όλα αυτά, όταν αφορούν μόνο το άθλημα. Πολλές αντίστοιχες στιγμές στα πλέι οφ ανά τα χρόνια κουβαλάνε πίσω τους ιστορίες πτώσης και ανόδου, εναλλαγής αποτυχίας και επιτυχίας, ανταμοιβής της βασανιστικής επιμονής. Εκείνες είναι που τους δίνουν έξτρα σημασία, πέραν φυσικά της αυτονόητης αίγλης του κατορθώματος. Ο Dame για παράδειγμα, για να κάνει δικό του τον χρόνο, έπρεπε να υπομείνει μέχρι και το 4-0 από τους Pelicans, όπως και πέντε συνεχόμενες χρονιές χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία στην postseason. Θα πει κάποιος πως οι Blazers είχαν μαζί του ξαναπροκριθεί σε δεύτερο γύρο, δύο φορές κιόλας, όπως φυσικά θα πει και πως στις μία εκ των δυο ο γκαρντ του Portland είχε κάνει το ίδιο - το 2014 απέναντι στους Rockets για το 4-2. Τότε μάλιστα η ομάδα του ήταν πίσω στο σκορ και έμεναν μόλις 0,9'' στο ρολόι.

Ετσι είναι, όμως ... context matters. Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο Dame έπρεπε να υπομείνει διάφορες (το λιγότερο) συζητήσιμες διοικητικές αποφάσεις, μαζί με εύκολους αποκλεισμούς και χωρίς ξεκάθαρο ορίζοντα άμεσης βελτίωσης του ρόστερ το επόμενο καλοκαίρι. Το 2014 είχε την όρεξη ενός rookie των πλέι οφ, τώρα μπήκε σε αυτά με ένα στάσιμο σύνολο, που είχε χάσει τον καλύτερο ψηλό του (Nurkic) και παρά το πλεονέκτημα έδρας, ήταν ήδη αποκλεισμένο στα μάτια πολλών - και φυσικά των περισσότερων εδώ στο BG. Όσο λοιπόν κι αν το buzzer beater του '14 ήταν εξίσου εντυπωσιακό, τόσο η σωστότερη στιγμή για να συμβεί δεν ήταν τότε, αλλά τώρα. Συνεπώς, αφήστε με ήσυχο, αυτό εδώ ήταν καλύτερο και εσύ Anthony Davis πήγαινε στην τελική όπου θέλεις. 

Ο Lillard ολοκλήρωσε την σειρά με 33 πόντους, 48,1% (!) στα τρίποντα και 6 ασίστ, με ένα μέσο όρο +11 ανά αγώνα στο plus-minus, που ως τώρα δεν είχε εμφανιστεί ποτέ στην καριέρα του στην post season (ήταν μονίμως αρνητικό, καθώς οι Blazers περισσότερο έχαναν, παρά κέρδιζαν). Όποια ομάδα κι αν βρει μπροστά του στη συνέχεια, το πιθανότερο είναι πως θα αντιμετωπίσει πιο πειθαρχημένες άμυνες σε σχέση με εκείνη των Thunder, που να μεν ήταν μια χαρα στη σεζόν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν έκανε και πολλά για να τον υποχρεώσει να πασάρει τη μπάλα. Επίσης, θα συναντήσει ομάδες που θα ακουμπήσουν την επίθεση περισσότερο στο post και θα πάνε σε σαφώς χαμηλότερο ρυθμό. Εκείνες μάλιστα, θα βάλουν απέναντι του προσωπικούς αντιπάλους με το μυαλό στο κεφάλι, που δεν θα προσπαθούν να παρουν το αίμα τους πίσω, για κάθε καλάθι που βάζει στα μούτρα τους.

Μιας και ήταν μοιραίο να φτάσουμε και σε αυτό πάντως, ιδού ένα βίντεο με τίτλο "Τα 17 δευτερόλεπτα της αυτοκαταστροφικής μελαγχολίας του Russel Westbrook".

Θα μπορούσα εδώ να είχα βάλει το τελευταίο χαμένο λέι απ, ακριβώς πριν το buzzer beater του Lillard, όμως πριν από αυτό είχε συμβεί μία σειρά από άλλα γεγονότα (όπως το μίνι ρεσιτάλ του McCollum), τα οποία "εχτισαν" brick by brick μία ανατροπή 15 πόντων στην τέταρτη περίοδο. Ήταν σαν όλα μαζί να συναρμολογήθηκαν σκόπιμα, ώστε να φτάσουμε στη μεγάλη στιγμή. Όταν σου μένει αυτή η αίσθηση, μάλλον έχεις μόλις παρακολουθήσει το άθλημα στα καλύτερα του, γκοντέιμιτ!