Χωρίς η αθλητική ιστορία του να επισκιάζει την προσωπική, άλλωστε είναι συνυφασμένες, η εξέλιξη της είναι συναρπαστική. Από άγουρος νεαρός στον Φιλαθλητικό, σε ενδιαφέρον prospect για το ΝΒΑ, από εκεί σε All Star και MVP με μειονεκτήματα και τελικά σε υπέλαμπρος πρωταγωνιστής, που μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη μίας σειράς τελικών του καλύτερου πρωταθλήματος στον κόσμο. Ένα βήμα τη φορά, με μερικούς κομβικούς σταθμούς στην πορεία, εκ των οποίων οι δύο τελευταίοι ανατρέπουν σχεδόν όλα τα αφηγήματα γύρω από την εξέλιξή του και ένα-δυο ακόμη γύρω από την εξέλιξη του ίδιου του σπορ - αν υπάρχει εξελικτική πορεία στα πράγματα φυσικά...
Ο ένας εκ των δύο σταθμών ήταν το game 7 απέναντι στους Nets. To break through του Γιάννη μέσα από μία κλειστή σειρά, στην οποία όλες οι αποφάσεις του στην crunch time ήταν ολόσωστες και το πιο κρίσιμο καλάθι ισοφάρισης του ανήκε, του έδωσε την απαραίτητη ώθηση για τη συνέχεια, κι ας συνέχιζε να αστοχεί σε βολές, κι ας συνέχιζε να μην σουτάρει από απόσταση. Ο άλλος σταθμός ήταν όλη η σειρά των τελικών απέναντι στους Suns, κατά την οποία υπήρξε ασταμάτητος, αντιμετωπίζοντας μέσες άκρες ό,τι έβλεπε μπροστά του τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή, μία ομάδα που του παραχωρούσε στο γήπεδο τα πάντα από απόσταση, περιμένοντας πως η ασυγκράτητη ορμή του θα παρασύρει σε γκρεμό όλο το ομαδικό παιχνίδι, στην διαρκή προσπάθεια να τρυπηθεί το αμυντικό τείχος.
Φευ... Ο Αντετοκούνμπο φέτος ήταν προετοιμασμένος για όλα, τοποθετώντας τον εαυτό του ακόμη εγγύτερα στη στεφάνη και επιδιώκοντας ακόμη περισσότερο να επιτεθεί από τα σημεία στα οποία δεν μπορεί κανείς να τον σταματήσει. Μόνο που αυτή τη φορά το έκανε με σύνεση, παραχωρώντας τον χειρισμό στους συμπαίκτες του και επιλέγοντας πολύ προσεκτικότερα, τόσο τις διόδους προς το καλάθι, όσο και τις στιγμές που θα τις εκμεταλλευτεί. Τελικά, για να αναδειχθεί MVP των τελικών και για να μοιράσει δαχτυλίδια, δεν χρειάστηκε ούτε τρίποντο, ούτε mid range σουτάκια. Χρειάστηκε απλώς να ωριμάσει και να επιλέγει σωστότερα, όπως συμβαίνει με κάθε μεγάλο πρωταθλητή στην πορεία του μέσα στον χρόνο.
(το shot chart του Γιάννη στη σειρά των τελικών)
Στην μοναδική στιγμή, χωράει και η δεύτερη ανατροπή. Oι Bucks, στερεωμένοι γερά γύρω από τις δυνατότητες του ηγέτη τους, δεν έφτασαν στο τρόπαιο ούτε με τον ρυθμό, ούτε με τις αποστάσεις, ούτε με τα τρίποντα. Eίχαν χειρότερο ποσοστό από τους αντιπάλους τους πίσω από τα 7,25, 35% έναντι 38% και μόλις 22% στο game 6. Aκόμη, είχαν χειρότερα ποσοστά συνολικά στα σουτ (46,7% έναντι 49%), όπως επίσης και στις βολές, ενώ δεν φαίνεται καν να επιδίωξαν να σουτάρουν από απόσταση - στοιχείο που μοιράστηκαν με τους Suns. Για μέτρο σύγκρισης, στους φετινούς τελικούς εκτελέστηκαν μόλις 59 τρίποντα ανά αγώνα, όταν πέρυσι ο ίδιος αριθμός ήταν 71, πρόπερυσι 67,8 και στην τελευταία μάχη Warriors-Cavs 64,5. Η μείωση των προσπαθειών σίγουρα δεν ευνόησε τους Ήλιους, που κανονικά θα προτιμούσαν να εκτελούν με μεγαλύτερη συχνότητα, όμως το γεγονός παραμένει: Οι Bucks επικράτησαν μέσα από το hustle, τα επιθετικά ριμπάουντ και την στοχευμένη άμυνα, που μπορεί να μην κράτησε πάντα τα νούμερα των Suns χαμηλά, αλλά διαφοροποίησε το είδος των σουτ προς το χειρότερο. Για εκείνους, όχι για τα Ελάφια, όχι γενικά. Οι νέοι πρωταθλητές του ΝΒΑ, ως ένα βαθμό και χωρίς προσφυγή σε υπερβολές, έχουν μία δόση από επιστροφή στο παρελθόν. Ή στο μέλλον, δεδομένων των χαρακτηριστικών του Αντετοκούνμπο.
Το κάνουν αυτό οι μεγάλοι παίκτες. Επηρέαζουν τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας τους σε τέτοια έκταση, ώστε να μοιάζει συνυφασμένος με κάποιου είδους συνολικότερη στροφή στο ίδιο το άθλημα. Το έκανε ο Curry με το απίθανο βεληνεκές, το έκανε ο Lebron με τον "ηλιοκεντρισμό". Και μπορεί πολλοί να ακολούθησαν, σε βαθμό που το μπάσκετ να μην υπάρχει περίπτωση να αποβάλει τις νέες συνήθειες, όμως ο θρίαμβος του Γιάννη και των Bucks θα προσφέρει επιπλέον, ενισχύοντας πιθανώς τη σημασία της ρακέτας και αναδεικνύοντας ακόμη μία οπτική γύρω από το πανέμορφο σπορ. Απλώς, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως για να φτάσει η συνταγή να αποδώσει τα μέγιστα, χρειάστηκε κόπος ετών, προσαρμογές στο ρόστερ και ωρίμανση, τελικά όχι μόνο του Αντετοκούνμπο, αλλά και όλων των άλλων γύρω του.
Τρανότερο παράδειγμα, ο Mike Budenholzer. Η αμυντική τακτική του στους τελικούς μπορεί να χαρακτηριστεί εώς και άψογη, με την εξαίρεση μόνο του πρώτου αγώνα. Ο coach Bud παρέσυρε τους Suns σε παιχνίδι από τον άξονα, ελαχιστοποιώντας τα τρίποντα από τις γωνίες και μειώνοντας συνεργασίες και μεταφορά της μπάλας στην αδύνατη πλευρά. Πώς το έκανε αυτό; Βάζοντας τον Portis γερά στο rotation, όταν ο Lopez δεν έπαιζε καλά, προτιμώντας τα switches και κυρίως, μένοντας πιστός σε κάποια πολύ συγκεκριμένα match-ups, εφόσον εκείνα είχαν αναγνωριστεί σωστά από το scouting ανάμεσα στα παιχνίδια. Για παράδειγμα, στo game 4 o Holiday έμεινε διαρκώς επάνω στον Paul, αποσυντονίζοντας τον πλήρως, ενώ πριν λίγες ώρες ο ίδιος παίκτης σχεδόν εξαφάνισε τον Booker, που κρίθηκε αυτή τη φορά ως ο υπ αριθμόν 1 κίνδυνος. Ο Bud δεν επιχείρησε να επαναφέρει τον Holiday στον Paul, παρά την τρομακτική β' περίοδο που είχε ο CP3 και παρά το γεγονός πως οι Suns έδειχαν να αλλάζουν τη ροή του αγώνα. Αντίθετα, έδωσε περισσότερη έμφαση στην transition επίθεση, την οποία οι παίκτες του είχαν ανεξήγητα παρατήσει μετά το αρχικό 29-16, παρέχοντας έτσι στον Αντετοκούνμπο όλο το διάθεσιμο πεδίο για ελεύθερη κίνηση. Τη συνέχεια την γνωρίζουμε ήδη. Ο Γιάννης τα ισοπέδωσε όλα, με 20 πόντους στην τρίτη περίοδο και απόλυτο έλεγχο της αναμέτρησης, μέχρι να παραδώσει τη σκυτάλη στον Middleton για τα κλασικά closer shots.
Ήταν καταπληκτικό να το βλέπεις, πάντως. Παρά το γεγονός ότι ο σταρ δεν είχε αντίπαλο, παρά την ευστοχία στις βολές και παρά την διαρκή διάθεση να επιτεθεί, ακόμη και στην crunch time, οι Bucks έτρεξαν την παρακάτω επίθεση με περίσσια ηρεμία, στα πιο κρίσιμα μέτρα της τελικής ευθείας.
Khris Middleton : 17 points (6-13 shooting, 1-4 from 3 & 4-4 from the FT line), 5 rebounds, 5 assists & 4 steals in 41 minutes ? pic.twitter.com/aboFBnQCgy
— Lee Harvey (@AyeThatsLee) July 21, 2021
Αν δεν εντυπωσιάζει τώρα, δεν θα εντυπωσιάσει ποτέ. Παρόλα αυτά, το γεγονός παραμένει πως το σύνολο, όπως και ο προπονητής, εμφανίστηκαν φέτος πανέτοιμοι να υποστηρίξουν τον παιχταρά, ακριβώς στα σημεία που τα προηγούμενα χρόνια έμοιαζε μόνος. Και μπορεί ο Middleton π.χ. να ήταν ασταθής ή ο Lopez συχνά αμυντική τρύπα ή ο Bud να μπερδευόταν μέχρι να λύσει κάποιους κόμπους, όμως συνολικά τα πάντα έπεφταν στη θέση τους, όταν ο Γιάννης το είχε ανάγκη, όπως για παράδειγμα στο τέταρτο και το πέμπτο παιχνίδι. Αν εκεί δεν είχαν πρωταγωνιστήσει εξίσου οι δύο co-stars του, παίρνοντας μάλιστα πάνω τους πολλά κρίσιμα σουτ, δεν θα είχε την αστείρευτη ενέργεια που είχε πριν λίγες ώρες, προκειμένου να στοκάρει μία προς μία τις τρύπες της επιθετικής λειτουργίας: 16/25 σουτ εκείνος, 21/57 οι υπόλοιποι. Τελικά, 50 από τους 105 πόντους, 14 ριμπάουντ, 5 μπλοκ, 2 ασίστ και 17/19 βολές. O μοναδικός άλλος παίκτης με 50άρα σε τελικό που έδωσε τίτλο ήταν ο Bob Petit το 1958!
Δεν χωράει παραπάνω το μπάσκετ από στόρι σαν του Αντετοκούνμπο. Λίγο μετά τον θρίαμβο, στη συνέντευξη τύπου, έδειξε πως μάλλον το γνωρίζει και ο ίδιος, επιλέγοντας δικαίως να σταθεί στον τρόπο που ανέβηκε στην κορυφή. Σε μία συγκυρία στην οποία διάφοροι σταρ με ανάλογη διαπραγματευτική δύναμη (James, Leonard, KD) μετακινούνται κατά το δοκούν, για να διατηρηθούν στη στρατόσφαιρα, ο Γιάννης έμεινε πιστός στην μικρή αγορά του Wisconsin και έχει κάθε λόγο να το υπενθυμίζει.
“I could go to a superteam and just do my part and win a championship but this is the hard way to do it and this is the way we chose to do it. And we did it, we f—king did it.” - Giannis pic.twitter.com/vk2b8UJaH9
— Bleacher Report (@BleacherReport) July 21, 2021
Δεν είναι ότι οι άλλοι κάνουν κάποιο μεγάλο ηθικό λάθος. Για την ακρίβεια, δεν κάνουν κανένα λάθος γενικώς, σε ό,τι αφορά το πού επιλέγουν να παίξουν. Απλώς να, για μερικούς και μερικές που ο δεσμός αθλητή και συνόλου αξιολογείται ως σημαντικότερος του προσωπικού success story, η αθλητική πορεία του Γιάννη ανοίγει ένα ξέφωτο ανακούφισης. Είναι οι Bucks του Αντετοκούνμπο και το έκαναν μαζί.
Υ.Γ. Τις υπόλοιπες αναγνώσεις λέω να τις αποφύγω για σήμερα, αν επιτρέπεται. Ο χρόνος είναι άλλωστε σύμμαχος και η ιστορία συνεχίζεται. 26 χρονών, ε;
