Ο Αντετοκούνμπο δεν πήγε και τόσο πίσω στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Μαζί τους 36 πόντους έγραψε επίσης 11 ριμπάουντ και 13 ασίστ, αποτελώντας έτσι τον δεύτερο πόλο μιας συναρπαστικής (για τρία δεκάλεπτα) μονομαχίας. Ο αγώνας μεταξύ των δύο ήταν παράλληλα και ένας διαγωνισμός δημιουργίας , η οποία ως γνωστόν δεν αφορά μόνο τις τελικές πάσες, αλλά την γενικώς την παραγωγή του σκορ. Εκτός από δυο ταλαντούχους νεαρούς, αναμετρήθηκαν παράλληλα και δυο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού, τα οποία μέχρι στιγμής αποδεικνύονται πάνω κάτω το ίδιο αποτελεσματικά στην επίθεση. Τόσο οι Νάγκετς, όσο και οι Μπακς έχουν φέτος effective Field Goal Percentage 53,1% (στην πρώτη δεκάδα) , ενώ βρίσκονται επίσης στο τοπ-10 σε πόντους ανά 100 κατοχές. Επιθετικα, με λίγα λόγια, δεν τα πάνε καθόλου άσχημα, έχοντας ως πρώτους πασέρ έναν σέντερ και έναν πάουερ φόργουορντ (στα χαρτιά πάντα οι θέσεις). Ο Γιόκιτς βγάζει 5,9 ασίστ και ο Γιάννης 4,8, αμφότεροι στην κορυφή της σχετικής κατηγορίας των ρόστερ τους.
Η διαφορά είναι πως αλλού πασάρει ο ένας και αλλού πασάρει ο άλλος. Μελετούσα στατιστικά κάμποσο σήμερα και μπήκα στο χρήσιμο NBA Miner, εκεί όπου βρήκα το εξής. Πάνω από 7/10 ασίστ του Γιάννη καταλήγουν σε τζαμπ σουτ και περίπου οι μισές καταλήγουν σε τρίποντο. Αντίθετα, περισσότερες από τις μισές ασίστ του Γιόκιτς καταλήγουν σε καρφώματα ή λέι απ και μόλις 1/3 εξ αυτών σε τρίποντα. Θα έλεγε κανείς πως ο Γιάννης πασάρει προς τα έξω και ο Γιόκιτς πασάρει παντού, πράγμα που περισσότερο αποδεικνύει την ιδιοφυϊα του Σέρβου, παρά κάποιο ελάττωμα του Ελληνα σταρ.
Φυσικά, παρατηρώντας τόσο την στελέχωση και τον τρόπο παιχνιδιού, όσο και τα ατομικά χαρακτηριστικά των δυο παικτών , η σχετική διαφορά εξηγείται μάλλον εύκολα. H κάθε ομάδα φαίνεται πως έχει σχεδιάσει γύρω από τις δυνατότητες της καλύτερης μονάδας της, οι οποίες δυνατότητες όσο αυξάνονται, τόσο θα διευκολύνουν την πρόσθεση νέων στοιχείων. Προς το παρόν, οι Νάγκετς βασίζονται εν πολλοίς στην high post offense, την οποία χάρην απλοποίησης θα την περιγράψουμε ως ο "Γιόκιτς στο high post και ένα σωρό πράγματα να συμβαίνουν γύρω γύρω". Αυτά τα "ένα σωρό" είναι από cuts μέχρι hand-offs και τρίποντα, με τον καλλιτέχνη σέντερ να λειτουργεί πρώτα ως υποβοήθεια (σκρίνερ) και μετά ως δημιουργός (σουτέρ ή πασέρ).
Η αλήθεια είναι πως η ματσάρα που έκανε απέναντι στους Μπακς δεν είναι ακριβώς ενδεικτική, υπό την έννοια πως οι περισσότερες ασίστ του κατέληξαν σε τρίποντα, κυρίως λόγω της παροιμιώδους ανικανότητας των Ελαφιών να αμυνθούν σε αυτή την απόσταση. Το overhelping πήγε σύννεφο, αλλά και πάλι ο Σέρβος έβγαλε μερικές από τις συνηθέστερες φάσεις του, οι οποίες αποκαλύπτουν για ποιον λόγο είναι τόσο ισορροπημένη η κατανομή των τελικών πασών του (όπως είπαμε, περίπου 50-50 μεταξύ τζαμπ σουτ και λέι απ). Πριν πάμε σε αυτές, ιδού η βασική αρχή πολλών επιθέσεων του κόουτς Μαλόουν, για την οποία έγινε νύξη λίγο παραπάνω.
O Γιόκιτς με την μπάλα, ο αεικίνητος Μπάρτον σε cut , ο χαρισματικός σκόρερ Τζαμάλ Μάρει να βγαίνει από pin down σε ταυτόχρονη δράση. Ενα από τα δύο (ή και τα δύο) θα πιάσει και με αυτό τον τρόπο οι Νάγκετς φροντίζουν να δημιουργούν τις συνθήκες , ώστε να εκμεταλλευτούν τις εμπνεύσεις του σέντερ τους.
Τα κλειδιά είναι φυσικά δυο.
- Πρώτον, πως υπάρχουν οι cutters. Ο Μήτσος Μαυράκης του Ball Hog μου έλεγε πχ ότι ο Γκάρι Χάρις κόβει τόσο καίρια, όπως ακριβώς ο Μίκαελ Χάνεκε την αστική τάξη. Ο Τζαμάλ Μάρει μπορεί να σκοράρει με οπιονδήποτε τρόπο και ο Μπάρτον τρέχει σαν παλαβός. Το supporting cast ταιριάζει γενικώς πολύ και είναι γεμάτο κίνηση.
- Δεύτερον, πως κανένας αμυντικός δεν θα σκεφτεί να αμυνθεί από απόσταση, δηλαδή να πάρει θέση στο σημείο Χ που βλέπετε παραπάνω, καθώς ο Γιόκιτς είναι καλός σουτέρ από μέση και μακρινή απόσταση, με ποσοστά κοντά στο 50% στα μακρινά δίποντα και 36% στα τρίποντα. Συνεπώς, η αναγκαστική εγγύτητα που έχει ο προσωπικός του αντίπαλος δημιουργεί χώρους και διαδρόμους.
Βάλτε τα όλα αυτά στο μίξερ και έχετε φάσεις σαν αυτές που ακολουθούν (η τρίτη αποτελεί την εξέλιξη της παραπάνω εικόνας).
Αντίστοιχα, θα υπέθετε κανείς πως οι ίδιοι λόγοι είναι πάνω κάτω εκείνοι για τους οποίους οι πάσες του Γιάννη καταλήγουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε τζαμπ σουτ. Πάνω κάτω... Οι Μπακς επιχειρούν π.χ. όσα cuts επιχειρούν και οι Νάγκετς (8,3% των κατοχών τους , έναντι 8,2%, συχνότητα που φέρνει και τις δυο ομάδες στην πρώτη πεντάδα σε κοψίματα στη ρακέτα στο ΝΒΑ). Απλώς δεν είναι ο Γιάννης που τα εκμεταλλεύεται. Επίσης, οι δυο επόμενοι πιο επικίνδυνοι σκόρερ των Ελαφιών, Μίντλετον και Μπλέντσο, κόβουν προς το καλάθι τρομερά σπάνια (σε μόλις 1,4% και 2,7% των κατοχών τους αντίστοιχα). Τέλος, και εξίσου βασικό, οι αμυντικοί πάντα προτιμούν να παίζουν τον Αντετοκούνμπο από απόσταση και έτσι συχνά εκείνος δεν βρίσκει πάσες στην πλάτη τους, ούτε οι γκαρντ διάδρομο για να πάρουν φορά μετά από κάποιο hand off (το Ντένβερ έχει διπλάσιες κατοχές τέτοιου είδους) .
Παρόλα αυτά, και πάρα την μονόπαντη αυτή κατεύθυνση των ασίστ προς το τζαμπ σουτ, ο παιχταράς των Μπακς κάνει πάταγο, βγάζει τις τελικές του πάσες (αν και μειωμένες φέτος) και εν πάσει περιπτώσει ηγείται μιας γενικά αποτελεσματικής επίθεσης. Πώς το καταφέρνει; Γνωστά πράγματα. Post ups, διασκελισμός και τρομερός χειρισμός της μπάλας για το ύψος τον φέρνουν έτσι κι αλλιώς πολύ συχνότερα κοντά στο καλάθι από ο,τι πηγαίνει π.χ. ο Γιόκιτς. Εκεί τα double team είναι μονόδρομος και οι πάσες φευγουν προς τους σουτέρ. Το σχέδιο λειτουργεί μια χαρά. Η επιστροφή του Πάρκερ θα δώσει έτσι κι αλλιώς έξτρα ευκαιρίες για πάσες σε cuts, ενώ μπορεί στο μέλλον να προστεθούν και έξτρα εργαλεία. Γύρω από τον Γιάννη χτίζεται ήδη μια αποτελεσματική επίθεση, και ίσως δεν χρειάζεται παρά η (πολυπόθητη) αμυντική βελτίωση , προκειμένου οι Μπακς να ανέβουν επίπεδο (οκ νταξ χρειάζονται κι αλλα, δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα.) Σκεφτείτε βέβαια οι αμυντικοί να αναγκάζονταν να τον προσέχουν λίγο παραπάνω. Οι δυνατότητες δημιουργίας θα ήταν περίπου ανεξάντλητες.
Aυτά, μερικές σκέψεις και παρατηρήσεις της στιγμής, συζητάμε για ο,τι έμεινε έξω...
Σημ: όπου δεν έγραψα πηγή, τα στατιστικά είναι από το NBA.com
