(φωτό από sportit.gr)

*Είμαι της άποψης ότι αν είναι να απολυθείς, καλύτερα να είναι από το Κράσνονταρ, παρά από τη Μαγιόρκα, για παράδειγμα*

Στον Κατσικάρη έχω σταθεί απέναντι. Τώρα ήρθε η ώρα να σταθώ δίπλα, γιατί στέκομαι απέναντι στη Λοκομοτίβ και ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου. Τώρα που ο κόουτς απολύθηκε από το Κράσνονταρ,εγώ θυμίζω σε όλους, αλλά και στον ίδιο, ποιος είναι ο Φώτης Κατσικάρης, ένας Φοίνικας της προπονητικής, που παρά την αποτυχία στο σκοτεινό Κράσνονταρ, θα απολαύσει ξανά, αργά η γρήγορα, ηλιόλουστες μέρες. Ας φιλοτεχνήσουμε παρέα το πορτρέτο του.

Η μεγαλύτερη έκπληξη της περσινής Euroleague -εξ ημισείας με το καμάρι της Βασκονίας- δεν υπάρχει πια, καθώς έχοντας χάσει σχεδόν ότι αξιόλογο υπήρχε στο ρόστερ της, άφησε τους φίλους της να παρακαλούν τον τελευταίο αποχωρήσαντα να μην κλείσει την πόρτα, μπας και έρθει κανείς να γεμίσει τις περσινές, σουρεάλ, κοκκινοπράσινες φανέλες της.

Η εθνική αποκλείστηκε από μία ακόμη Ολυμπιάδα , όπως συμβαίνει συνήθως. Η εικόνα της στο τελευταίο παιχνίδι ήταν μάλλον αποκαρδιωτική. Κακή άμυνα στην και ελλειπής συγκέντρωση στην μοιραία αρχή, επιθετικό μπλακ άουτ στη συνέχεια μετά το come back. Περισσότερο από το αποτέλεσμα (το οποίο δεν συνιστά και κάποια έκπληξη), ενοχλεί μάλλον η εικόνα, αλλά ακόμη κι ετσι το άρθρο που θα διαβάσετε δεν περιέχει ανθρωποφαγία, ούτε βλέπει τη λέξη Κατσικάρης ως το θηρίο που κρύβεται μέσα στο barcode, δηλ. τον 666.

Ενα από τα ολογουμένως πιο ενθαρρυντικά σημάδια για τη φετινή εθνική ήρθε πριν καν ξεκίνησει τα φιλικά της. Οι δηλώσεις του προπονητή πως ο στόχος είναι η ομάδα να πάει στο "μπάσκετ του 2014" δείχνουν πως η περυσινή παρέκκλιση από την επιτυχημένη συνταγή του μουντομπάσκετ θα αποτελέσει παρελθόν. Μόνη της η παρουσία του Σπανούλη πέρυσι δεν την δικαιολογούσε, καθώς το ρόστερ ήταν περίπου 80% το ίδιο, και αυτό φάνηκε και στο γήπεδο.

Η αλήθεια είναι ότι μετά την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη και του Νίκου Ζήση από την Εθνική ομάδα, ένα κομμάτι του εαυτού μου στεναχωρήθηκε, καθώς ουσιαστικά τελείωσε η ομάδα που από το 2004 έως και το 2015 γέμιζε με αγωνία τα καλοκαίρια ημών και υμών, των παλαβών με την πορτοκαλί μπάλα. Κάποια καλοκαίρια που τελείωσαν με μεγάλες χαρές και άλλα που ένοιωθες ότι η ομάδα θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω.