Πώς τα φέρνει έτσι και κάθε χρόνο κοντά στη θλιβερή επέτειο της φωτιάς στο Μάτι και το Νέο Βουτζά, καίγεται ο τόπος;

Πρόκειται για ειρωνεία φυσικά, διότι καθώς το κράτος παραδίδει τη σκυτάλη από τη μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην άλλη, οι δομές και οι μηχανισμοί του παραμένουν εν γένει αναλλοίωτοι, εξυπηρετώντας μέσες άκρες τα ίδια συμφέροντα και κατανέμοντας τους διαθέσιμους πόρους χωρίς σημαντική διαφορά στις αναλογίες, προς τους ίδους ωφελημένους. Δεν υπάρχει συνεπώς τίποτε που να προκαλεί απορία, τα έχουμε ζήσει ξανά και ξανά.

Επιστρέφουμε στα γραπτά μετά από κάποιες μέρες με αμηχανία. Επιτρέψτε παρακαλούμε μία εισαγωγή διαφορετική.

Τρεις αγώνες της Ευρωλίγκα, εκείνοι των ρωσικών ομάδων, δεν πραγματοποιήθηκαν αυτή την εβδομάδα, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Η διοργανώτρια αρχή (δηλαδή οι ομάδες) αρχικά δεν έδειξε διατεθειμένη να ακυρώσει τα παιχνίδια, αργότερα όμως, πιεζόμενη από τα εμπλεκόμενα μέλη της, αναγκάστηκε να αναθεωρήσει και πλέον ψάχνει όχι μόνο νέες ημερομηνίες, αλλά και συνολική λύση στον γρίφο που της παρουσιάστηκε. Αυτή τη στιγμή φαντάζει πολύ δύσκολο να συνεχιστεί η διοργάνωση ως έχει, χωρίς ορισμό διαφορετικών εδρών για της Ζενίτ, Ούνιξ και ΤΣΣΚΑ, όπως είχε κάποτε συμβεί με την Παρτίζαν το 1992.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια σημαδιακή (για μένα) φωτογραφία. Aκολουθούν περίπου 1000 λέξεις, όσες λένε ότι είναι μία εικόνα. Tο στιγμιότυπο προέρχεται από τις 30 Ιουλίου του 2018, δηλαδή μία εβδομάδα μετά τη φωτιά στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι. Πρόκειται για τη συνέλευση κατοίκων του Νέου Βουτζά, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία κάποιων, που ούτε θυμάμαι ποιες ή ποιοι ήταν. Ψέμματα, σίγουρα μία ήταν η φίλη μου η Σ. Τη συνέλευση κράσαραν για λίγο δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι και μετά έφυγαν, πιστοποιώντας πως τις βασικές αποφάσεις έπρεπε να τις πάρουμε μόνοι/ες μας.

Όχι ότι ενδιαφέρει, αλλά η δραστηριότητα που μου τρώει περισσότερο χρόνο, πέρα από τη δουλειά, είναι η .. σκηνοθεσία. Ακόμη και που το διαβάζω, έχει την πλάκα του, υπό την έννοια πως η δημιουργία του "No Heroes", του ντοκιμαντέρ για το μπάσκετ με αμαξίδιο, έγινε τυχαία, επειδή αρνήθηκαν να αναλάβουν το εγχείρημα δύο άλλοι σκηνοθέτες, στους οποίους το είχα προτείνει. Τι να κάνω λοιπόν, ξεκίνησα σεμινάρια με τον φίλο μου τον Petros Syd και ό,τι πληροφορία έπαιρνα την Παρασκευή, προσπαθούσα να την περάσω στο γύρισμα της Δευτέρας.

Η "μεσαία" ημέρα του φάιναλ φορ κάποτε ήταν Τετάρτη και τώρα είναι Σάββατο. Θα μπορούσε να λέγεται και η ενδιάμεση ημέρα, δεν της πρέπουν δόγματα. Είναι η πιο ωραία ημέρα της γιορτής, ακριβώς για αυτό τον λόγο. Βρίσκεται στο κενό, εκεί όπου όλα είναι πιθανά.

Λένε πως το τένις είναι άθλημα των ελίτ, αλλά σας διαβεβαιώ πως δεν είναι πάντα έτσι. Να, ας πούμε στον σύλλογο που τυγχάνει να είμαι μέλος του ΔΣ, η συνδρομή για έναν ολόκληρο χρόνο χρήσης των γηπέδων είναι όλη κι όλη 100 ευρώ, δηλαδή κάτω από δέκα ευρώ τον μήνα. Αν έχεις κάνει στο παρελθόν έστω και λίγα μαθήματα και έχεις ρακέτα, δεν χρειάζονται περισσότερα πράγματα από αθλητικά παπούτσια και μπαλάκια, τα οποία μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις πολλές φορές, αν δεν την έχεις δει Ναδάλ.

Προχθές το βράδυ, 24 Νοεμβρίου 2020 για όσες θα διαβάζετε αυτό το κείμενο μετά από πολλά χρόνια, το μάτι μου έπεσε επάνω σε ένα ξεκούδουνο μπασκετικό tweet από τη Νιγηρία, το οποίο είχε αναπαραχθεί περίπου 10,000 φορές. Για να έχουμε μία ιδέα του τι σημαίνει το νούμερο, τα tweets του Λεμπρόν Τζέιμς, με τους 48 εκατομμύρια ακόλουθους, συνήθως λαμβάνουν μεταξύ χιλίων και δύο χιλιάδων retweets.

Mετά από πέντε ολόκληρα χρόνια και αφού στο μεταξύ, για πολλά περισσότερα, είχαν λειτουργήσει ως ανάχωμα και παρακράτος, οι ναζί της Χρυσής Αυγής καταδικάστηκαν. Χαιρόμαστε με αυτό και ανατριχιάζουμε παρακολουθώντας τις εικόνες από το εφετείο, εκεί όπου κοντινοί άνθρωποι, συγγενείς και φίλοι θυμάτων της νεοναζιστικής οργάνωσης (δικαιούνται να) διακατέχονται από κάθε είδους ανθρώπινο, θετικό συναίσθημα.
Δεν μπορούμε επ’ουδενί να μιλήσουμε για εκείνες και εκείνους, ας μιλήσουμε καλύτερα για εμάς τους υπόλοιπους, για τις υπόλοιπες και τα για τα υπόλοιπα.

Μεθαύριο Πέμπτη, θα ξυπνήσω με πέτρες. Δεν θα σηκωθώ από το κρεβάτι γρήγορα, θα μου πάρει ώρα. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρω και θα σύρω το κορμί μου αργά αργά προς τη ντουλάπα, ύστερα στο μπάνιο και κατόπι, με τα πόδια υπέρβαρα, προς την πόρτα. Δεν θα χαιρετήσω κανέναν στην έξοδο, σίγουρα όχι τους γείτονες. Θα αποφύγω δυο τρεις ακρίδες, θα μπω στο αμάξι σαν να με κοιτούν χιλιάδες μάτια και θα βάλω μπρος βιαστικά. Θα περάσω από το καφέ της Άρτεμις για το καθημερινό κρουασάν και τον κρύο καφέ και αφού μιλήσω αναπόφευκτα με τρεις τέσσερις ανθρώπους ακόμη, θα ξανακάτσω στο τιμόνι, επιτέλους λυτρωμένος από την πρώτη βαριά δοκιμασία. Αργότερα θα ακολουθήσουν μερικές δοκιμασίες ακόμη, μέχρι η νύχτα να πάρει μαζί της την ημέρα και να ησυχάσουμε όλοι, όσο μπορούμε να ησυχάσουμε τέλος πάντων μετά από τόση κούραση.