Kάπως έτσι, στα χασομέρια ενός Σεπτέμβρη που η ζέστη δεν λέει να συνειδητοποιήσει πως έχει μπει φθινόπωρο, και σε σκάρτο μήνα πριν την έναρξη της 79^ης σεζόν του NBA, ενώ εμείς ήμασταν στην κουβέντα των απόνερων της απόλυσης του Zach Lowe από το ESPN, αναλύοντας κατά πόσο οι δημοσιουλογούντες για τη Λίγκα αποτελούν και οι ίδιοι, εδώ και μια δεκαετία περίπου, αντιστοιχοι πρωταγωνιστές και αναπόσπαστο μέρος της ίδιας σαπουνόπερας του «Μαγικού Κόσμου», έσκασε ένα trade που ελάχιστοι περίμεναν: o Karl – Antony Towns μετακομίζει στη Nέα Υόρκη και το διαρκές πανηγύρι των Knicks, οι οποίοι έναντι αυτού στέλνουν τον Julius Randle, και το ¼ των "Nova Knicks" -που τελικά δεν έπαιξαν ούτε ένα παιχνίδι παρέα-, τον Donte DiVincenzo στα κρύα της Minnesota και τους Timberwolves.

Αν κάτι χαρακτηρίζει τον δυτικό πολιτισμό τις τελευταίες δεκαετίες, την περίοδο δηλαδή του ύστερου καπιταλισμού μέσω της απόλυτης επικράτησης της κοινωνικοπολιτικής αντίληψης του “ΤΙΝΑ” (There Is No Alternative), αυτό είναι το «γρήγορο»: «γρήγορο κέρδος», «γρήγορο αποτέλεσμα», «γρήγορη ρευστοποίηση». Η πάγια τακτική των vulture funds που κυριαρχούν στις δυτικές οικονομίες. Επενδύσεις που θα επιστρέψουν γρήγορα τα χρήματά του αρχικού κεφαλαίου τους, πλέον ένα (πολύ) σημαντικό κέρδος, το πολύ εντός μιας πενταετίας, με πλήρη αδιαφορία για την όποια ισορροπημένη ανάπτυξη, οικολογικό αποτύπωμα, αειφορία, βιωσιμότητα στο διηνεκές της επιχείρησης στην οποία γίνεται η επένδυση, στις θέσεις εργασίας σε αυτήν, στις αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο των stakeholders^[1]. Το μόνο που μετράει είναι το άμεσο -μεγάλο- κέρδος.

Όσοι έχουμε αρχίσει να βλέπουμε NBA από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και με την παγκόσμια εκτόξευση της εμπορικής επέκτασης της Λίγκας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και την Dream Team του 1992, έχουμε υπάρξει αρκετά τυχεροί για να ζήσουμε, σε αυτά τα 30κάτι χρόνια, πολλά ρεκόρ να σπάνε μπροστά στα μάτια μας, ρεκόρ που για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, φάνταζαν ακατάρριπτα.

Οι βασικές διαφορές της αμερικάνικης δομής των sports σε σχέση με την ευρωπαϊκή είναι το salary cap και το draft. Το μεν πρώτο, όσο περίεργο και αν μας φαίνεται από μακριά για την κατεξοχήν χώρα της “ελεύθερης αγοράς”, κάνει πιο ισότιμους τους όρους ανταγωνισμού. Το δε δεύτερο, το draft δηλαδή, και ιδίως η δυνατότητα ανταλλαγής των picks, κάνει πιο συμπαγές το χρονικό συνεχές των ομάδων. Τούτο καθώς, όπως στην πραγματική ζωή/οικονομία, δίνει τη δυνατότητα να “προεξοφλήσεις” μελλοντικές ροές, χρηματικές ή, εν προκειμένω, αγωνιστικές, για μεγαλύτερη άμεση απόδοση. Η ανταλλαγή future picks για παίκτες σε τρέχοντα ρόστερ είναι αυτό ακριβώς.

Τα εγκλήματα κατά των πιο αδύναμων, των ΑμεΑ, των γυναικών, των παιδιών, και κυρίως των ζώων, είναι δυστυχώς το πλέον συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα της οικονομικής, μα κυρίως πολιτισμικής και ηθικής, κρίσης των τελευταίων δέκα και πλέον χρόνων.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως το (ηλεκτρονικό) μελάνι από το κείμενο του Gus αναφορικά με το ότι “το Player Empowerment αφορά λίγους και εκλεκτούς” ήταν ακόμα νωπό, όταν ανακοινώθηκε η μετακίνηση του Lillard στους Bucks. Και με τα εντός του παρκέ αναμενόμενα να έχουν αναλυθεί από τον Αλέξανδρο, στο παρόν κείμενο καταγράφεται κυρίως η στάση του Γιάννη Αντετοκούνμπο (θα αποκαλείται εδώ "Giannis"), πώς αυτή προκάλεσε το συγκεκριμένο trade, και ποιες οι απαιτήσεις πλέον από την ομάδα του, αλλά κυρίως από τον ίδιο.

Aπό τη σεζόν 2023-24, στον "Μαγικό Κόσμο" εντάσσεται μία νέα διοργάνωση, το in season tournament. Το κατά πόσο αυτή είναι όντως "μια νέα διοργάνωση" καθώς και όλες τις λεπτομέρειες που την αφορούν, αναλύουμε στο κείμενο που ακολουθεί.

Λίγους μήνες μετά την υπογραφή της νέας CBA^[1], και το Board of Governors (BoG), η ένωση των team owners^[2] του NBA, αποφάσισε να αυστηροποιήσει εκ νέου το πλαίσιο των rests των παικτών, δηλαδή των αγώνων που οι παίκτες δεν αγωνίζονται χωρίς να έχουν κάποιον τραυματισμό, για να ξεκουραστούν. Τώρα αν αυτό έχει λογική –ή αν θα έχει αποτέλεσμα- προσπαθούμε να το εξετάσουμε στο κείμενο που ακολουθεί.

Μπορεί κανείς να αναφέρει με έμφαση τον -επίσημο- αριθμό των πνιγμένων στα ελληνικά χωρικά ύδατα τα τελευταία χρόνια. 

Μπορεί κανείς να δείξει -ξανά και ξανά- τα videos των παράνομων, δολοφονικών, επαναπροωθήσεων του ελληνικού λιμενικού, μαζί με συμμορίες κουκουλοφόρων, όπως αυτά έχουν καταγραφεί από τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα δημοσιογραφικά δίκτυα παγκοσμίως, με πιο πρόσφατο αυτό των New York Times.

Αν απευθύνεται σε κοινό που δεν το ενδιαφέρουν και τόσο πολύ αυτά “τα ανθρωπιστικά”, μπορεί να κάνει κοινωνιολογική ανάλυση για την ανάγκη κάλυψης του χαμένου, επιστημονικά καταρτισμένου, με κόστος μάλιστα του δημόσιου εγχώριου εκπαιδευτικού συστήματος, εργατικού δυναμικού, που ξεπερνά τις 500 χιλιάδες κατά την τελευταία 12ετία. 

Των “δικών μας ξένων”.

Ή των αντίστοιχων ελλείψεων σε εργατικό δυναμικό στον πρωτογενή τομέα παραγωγής από άκρη σε άκρη της χώρας.

Σε ακόμα πιο άνευρους, μπορεί να κάνει επίπεδη, οικονιμικίστικη ανάλυση της ανάγκης εισόδου εργαζομένων στο παρακμάζον ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. 

Ή, στην τελική, στους εντελώς αναίσθητους, μπορεί να κάνει ανάλυση της εντελώς αντιτουριστικής κατάστασης, να πουλάει μια χώρα πια αποκλειστικά τουρισμό, αλλά ταυτόχρονα το Κράτος της να επιλέγει να κολυμπάνε οι τουρίστες σε παραλίες που ξεβράζουν διαρκώς πτώματα νεκρών παιδιών. 

Προσωπικά δεν θα το κάνω. 

Γιατί καθένας και καθεμία που ζει σε αυτή τη χώρα, τα παραπάνω τα ξέρει. 

Όχι “θα έπρεπε να τα ξέρει”. 

Τα ξέρει. 

Και κυρίως, επειδή είναι προβληματικό να φεύγουμε από το επίπεδο 1: άνθρωποι που πνίγονται, πεθαίνουν. με ευθύνη Κράτους/Κρατών. 

Αντίθετα, εδώ είμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με μια κατάσταση, που όχι μόνο η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ό,τι το σημαντικότερο αυταξιακά. αλλά έχουμε καταλήξει να ζούμε ανάμεσα σε (κατ’εμφάνιση) ανθρώπους που πολύ συνειδητά, χρόνια τώρα, επιτρέπουν, αποδέχονται το ελληνικό Κράτος να δολοφονεί. 

Ενώ ταυτόχρονα, κάνουν πως αγνοουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστατών, τις παράνομες επαναπροωθήσεις, τους καθημερινούς πνιγμούς αποκληρων και κατατρεγμένων. 

Επιλέγουν να αφήνουν το Κράτος να πουλά καταδύσεις σε παραλίες με τεράστιες συλλογές ρούχων, παπουτσιών και πτωμάτων πνιγμένων ανθρώπων. 

Ένα Κράτος που προσπαθεί καθημερινά να καλύψει με το πλούσιο “μπλε” που ευλογήθηκε να έχει, το κόκκινο που διαρκώς ξεβράζεται στις παραλίες της. 

Μια σημαντική μερίδα ανθρώπων που επιλέγει μέρα με τη μέρα να μην συνειδητοποιεί πως μετετρέπεται στο σύγχρονο αντίστοιχο της γερμανικής κοινωνίας του δεύτερου μισού της δεκαετίας του ‘30. 

Που ήξερε, αλλά έκανε πως δεν ήξερε.
Που ήξερε, αλλα επέλεγε στο όνομα ενός αρρωστημένου, δολοφονικού, αστοιχείωτου κρατικού “εθνικισμού”, που διαρκώς έπαιζε από το σύνολο των μέσων προπαγάνδας, να δικαιολογεί. 

Να δικαιολογεί ακόμα και την με κρατική χορηγία μετατροπή του από κοινωνία ανθρώπων σε μια χούφτα σκουλικιών που θρέφεται με ανθρώπικες σάρκες. 

Ανθρώπων που “χαθήκανε και το νερό τους έφερε ως εδώ.”

“Μα τόσος σαματάς επειδή η καλύτερη ομάδα της περιφέρειας θα αντιμετωπίσει μια που ξεκίνησε από τα playins;!”