Έχω καταλήξει πως είμαι προγραμματισμένος να μου αρέσουν οι Αργεντίνοι, η κουλτούρα τους, οι αθλητές τους. Η πρώτη ανάμνηση που έχω από οποιοδήποτε άθλημα, είναι ο Gabriel Batistuta στο Μουντιάλ του ‘98, με την κλασική αγαπημένη φανέλα της Αργεντινής. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μπάσκετ, στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα, ήξερα που να στραφώ, πέραν της δικής μας Εθνικής. Εκεί είχα μία πρώιμη επαφή με τον πρώτο μου μπασκετικό ήρωα, τον Manu Ginobili. Δε θα σας μιλήσω όμως για την Αργεντινή του ‘04, θα διαβάσετε για εκείνη την ομάδα καλύτερα πράγματα σε αυτόν τον ιστότοπο. Προτιμώ να σας πω δυο (προσωπικά) λόγια για τον Manu της χρονιάς που ακολούθησε, με τους San Antonio Spurs.

Στα πλαίσια του εβδομαδιαίου αφιερώματος στον Manu που ξεκίνησε χτες, θέλω να γράψω και εγώ μια ιστορία του που μου τράβηξε την προσοχή. Είναι περίεργο πράγμα το μυαλό και πολλές φορές επιλέγει να μείνει σε πράγματα που κάποιος άλλος δεν θα τα έδινε τόση σημασία και έχει να κάνει με τα βιώματα που έχουν προηγηθεί, τις συνθήκες και το μέρος όπου είμαστε όταν συμβαίνει ένα γεγονός κλπ. Η ιστορία που θα διηγηθώ επ’ ουδενί δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του Ginobili, αλλά για τους λόγους που θα αναφερθούν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία να την αναφέρω.

Πριν από λίγες μέρες ο Kobe Bryant έκλεισε τα 40 (ή σύμφωνα με τη σύζυγό του τα 39 συν ένα ''δάχτυλο'' ) και τα social media γέμισαν με αφιερώματα για εκείνον. Από τα 40 καλύτερα plays στην καριέρα του, μέχρι τη σύγκριση του No.8 και του No.24 Kobe, το μπασκετικό internet ασχολήθηκε για τουλάχιστον ένα τριήμερο (σαν ελληνικό γλέντι) με το legacy του Black Mamba. Εμείς εδώ προτείνω να τον τιμήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο, με μία όμορφη συγκυρία. Ο Kobe έγινε draft το 1996 με το no.13 pick του draft. Από εκείνη τη χρονιά μέχρι και σήμερα, στο no.13 του draft έχουν επιλεχθεί άλλοι 9 shooting guards σε 22 χρονιές, περισσότεροι από κάθε άλλη θέση (3 centers, 5 power forwards, 2 small forwards, 3 point guards). Ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, 4 από τις 5 ομάδες που είχαν το no.13 έψαξαν να διαλέξουν τον ‘’δικό τους Kobe Bryant’’ (με εξαίρεση τους Kings, που έχοντας τον Cousins και τον Cauley-Stein, πολύ ‘’λογικά’’ επέλεξαν τον Γιώργο Παπαγιάννη το ‘16). Πάμε να δούμε την εξέλιξη αυτών των παιχτών και αν οι ομάδες πέτυχαν να ντραφτάρουν τον Kobe του franchise τους ή όχι. Άλλωστε, ο Kobe πάντα (δήλωνε πως) ενδιαφερόταν για την επόμενη γενιά ‘’δολοφόνων’’ στο NBA.

Ο Μάνου Τζινόμπιλι έχοντας ήδη πατήσει τα 20 του χρόνια και έχοντας ξεπεράσει την περίοδο που θεωρείτο «ταλέντο» δεν ήταν καν ο δεύτερος καλύτερος μπασκετμπολίστας της οικογένειας. Τα αδέρφια του Λεάντρο (ο πρωτότοκος το 1970) και Σεμπαστιάν (ο μεσαίος του 1972) είχαν καθιερωθεί στην μπασκετική πιάτσα της χώρας. Ο Λεάντρο μάλιστα, μία σεζόν πριν ο Μάνου κάνει το ντεμπούτο του στην εθνική λίγκα της χώρας και πιο συγκεκριμένα το 1995-96 είχε αναδειχθεί 12ος σκόρερ με την Ντεπορτίβο Ρόκο με 22,4 πόντους μέσο όρο παρακαλώ, έχοντας χρησθεί και διεθνής με την Εθνική ομάδα. 23 χρόνια αργότερα αυτοσυστήνεται στον λογαριασμό του στο twitter ως «γνωστός ως ο αδερφός Του»…

Η είδηση πως η ισπανική Μπιλμπάο υποβιβάσθηκε φέτος στο πρωτάθλημα της ACB μόλις έξι σεζόν μετά τη συμμετοχή της στην Ευρωλίγκα πέρασε ολίγον τι στο… ντούκου, που λένε και στο χωριό μου. Βλέπετε, η ομάδα από τη χώρα των Βάσκων δεν έχει το brand name άλλων για να κάνει «γκελ» και άλλωστε τα τελευταία 3-4 χρόνια με το ζόρι κρατιόταν στην πρώτη κατηγορία. Όμως ο υποβιβασμός της Μπιλμπαό και η αμφιβολία ακόμη και για το αν θα καταφέρει να φτιάξει ομάδα τη νέα σεζόν για τη λίγκα LEB Gold, ήρθε να προσθέσει το όνομα της ομάδας στη μακρά λίστα αυτών που… φαγώθηκαν εξ αιτίας της συμμετοχής τους στην Ευρωλίγκα. Μιας διοργάνωσης που δεν μπόρεσαν να την αντέξουν αγωνιστικά και κυρίως οικονομικά, αφού δεν είχαν τις βάσεις να το κάνουν.

(φωτό, Στέλλα Πιτσικόγλου: η ομάδα του Αμαρουσίου, σε στιγμιότυπο από το πρόσφατο Final Four του πρωταθλήματος Ελλάδας)

Η γνωριμία με ένα καινούριο (για τον αμύητο θεατή και μόνο) άθλημα θα μπορούσε να περιγραφεί περίπου ως εφάμιλλη μιας μετακόμισης. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα νέο σπίτι σε μία νέα συνοικία, κουβαλώντας μαζί σου τα παλιά σου έπιπλα. Κάποια από αυτά δεν θα ταιριάξουν στον χώρο και πρέπει να τα αφήσεις στην άκρη. Είναι λογικό να διστάζεις, μέχρι να βρεθεί κάποιος να σου πει να τα αποχωριστείς μια και καλή. Στην δική μας «μετακόμιση» από το μπάσκετ των αρτιμελών στο μπάσκετ με αμαξίδιο, τον ρόλο αυτό ανέλαβαν για ένα πρώτο απόγευμα ο Γιώργος Τσαουσίδης και ο Βάιος Γιώρας, γκαρντ του ΑΣΚΑ Μαρούσι ο πρώτος και προπονητής της ίδιας ομάδας ο δεύτερος.  Άνοιξαν στην Σοφία και σε εμένα όσα περισσότερα παράθυρα μπορούσαν προς την πρωτόγνωρη θέα.  Καθώς προχωράμε,  ένα θα το αφήσουμε κλειστό.

Η αυλαία της regular season της EuroLeague έπεσε, με την δράση να μεταφέρεται όπως γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στα playoffs. Στην απόπειρα «αποκρυπτογράφησης» των όσων πήρε το μάτι μας στις 30 αυτές αγωνιστικές, εντοπίσαμε τους καλύτερους σουτέρ του πρωταθλήματος. Αν αναρωτιέστε ποια κριτήρια χρησιμοποιήθηκαν, μάθετε πως λάβαμε κατά νου των συνολικό αριθμό εύστοχων τριπόντων των παικτών, σε συνάρτηση με τα ποσοστά τους και γενικότερα το impact και τη σημασία που είχε η παρουσία τους στην επιθετική λειτουργία των ομάδων τους. Τα προφανή δηλαδή. Ας του δούμε όμως έναν προς έναν, σε τυχαία ταξινόμηση.

(Φωτογραφία από το αρχείο της Γερμανικής Ομοσπονδίας Μπάσκετ , DBB archive)

Στις 4 Μαϊου του 2005, ο Γιάκοβος Μπιλέκ πέθανε σε ηλικία 87 ετών στο σπίτι του στην Αθήνα. Την επόμενη η απώλεια του δεν αναφέρθηκε στις ελληνικές εφημερίδες. Μέχρι και σήμερα, στα διαδικτυακά ψαχτήρια δεν εμφανίζεται τίποτα σχετικό με εκείνον στα ελληνικά. Για το "δικό μας" μπάσκετ και τον αθλητισμό, το όνομα Μπιλέκ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Την ίδια εκείνη μέρα, τόσο τα γερμανικά, όσο και τα τούρκικα μέσα, πένθησαν την απώλεια ενός αναμορφωτή, που το επώνυμο του θα ήταν Κωνσταντινίδης, αν ο Κεμάλ Ατατούρκ δεν είχε στις αρχές του αιώνα συστηματοποιήσει την επικράτηση τουρκικών επωνύμων για τους κατόχους τουρκικών διαβατηριων. Έτσι ο Γιάκοβος, που γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1917, ονομάστηκε Μπιλέκ, δηλαδή "καρπός", το μέρος του σωμάτος που λυγίζει , τεντώνει απότομα και απελευθερώνει την μπάλα, λίγο πριν εκείνη κατευθυνθεί στο καλάθι.

Τελειώνοντας το επεισόδιο για τον Λεν Μπάιας, της πολύ καλής σειράς ντοκιμαντέρ του ESPN "30 for 30", θυμήθηκα τον Μίκη Θεοδωράκη. Φυσικά όπως καταλαβαίνετε ξενέρωσα στο λεπτό με την κατάληξη της αλληλουχίας τον σκέψεών μου, η οποία ήταν ο Θεοδωράκης να χαριεντίζεται με κάτι ανεκδιήγητους, ελεεινούς τύπους, βυθίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου σε έναν τύπο πολιτισμικής κρίσης, η οποία βρήκε χώρο και κατέκλυσε, ποια άλλα, τα σόσιαλ μίντια. Το έργο είναι αποσυνδεδεμένο από τον καλλιτέχνη θα πει κάποιος, "συνθηματολογίες επικές, σε πέντε νοτούλες γλυκές" θα πει ο Παυλάρας Σιδηρόπουλος, τι να πω και 'γω, τα κλισέ λένε πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ως γνωστόν τα κλισέ λένε μαλακίες.