Στο σημερινό δεύτερο μέρος, θα ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στον τρόπο με τον οποίο οι Warriors κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την σχέση τους με την πόλη του San Francisco και θα εξετάσουμε τον ρόλο που έχει αποφασίσει να παίξει το NBA, μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία.

Χαίρετε φίλτατοι αναγνώστες. Πριν ξεκινήσω, θα ήθελα να αναφέρω πως τούτη την ώρα που γράφεται το παρόν κείμενο, έξω πρέπει να έχει τουλάχιστον 35 βαθμούς κι αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα, επομένως θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και περιεκτικός, καθώς δεν θέλω να σας κουράσω. Είμαι σίγουρος πως η μεταγραφολογία των τελευταίων ημερών, παρότι έχει την πλάκα της, είναι ικανή να τρελάνει κόσμο. Ήρθε η ώρα να πέσουν οι τόνοι στο ναδίρ, μέσω ενός fun-to-read κειμένου, από αυτά που κάλλιστα θα μπορούσατε να χαζεύετε ξεκούραστα στην ξαπλώστρα μιας παραλίας. Πάμε να δούμε μια πεντάδα παικτών που παρά την αξιόλογη προοπτική που παρουσίαζαν, δεν έπιασαν το... ταβάνι τους. Α, περιμένω και τις δικές σας ιδέες επί του θέματος στα σχόλια, για να κάνουμε και part 2.

Μια παλιά κρητική μαντινάδα λέει «Το μαύρο το μουστάκι σου που μοιάζει του Ζαπάτα σε έκανε Βαγγέλη μου να μοιάζεις με πατάτα». Όπου Βαγγέλη βάλτε το όνομα που σας αρέσει, αρκεί να ταιριάζει στον ρυθμό, δεν θα τα χαλάσουμε. Αφορμές δόθηκαν πολλές ακόμη και φέτος στη θέα του Μίρο Ραντούλιτσα, που για καλή του τύχη άφησε μουστάκι-υπερπαραγωγή όταν βρισκόταν στο Μιλάνο και όχι στην Αθήνα, διαφορετικά ακόμη στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ θα κρυβόταν. Έτσι, λοιπόν, χωρίς λόγο και αιτία, είπαμε να ασχοληθούμε με τρίχες και να παραθέσουμε το Black Jack των μυστακοφόρων στην ιστορία του μπάσκετ. 20+1 περιπτώσεις που έκαναν τον φωτογραφικό φακό να δακρύσει. Διαχρονικά...

Για το ελληνικό μπάσκετ, η ιστορία των φάιναλ φορ της δεκαετίας μας έχει χρώμα κυρίως ερυθρόλευκο. Στην εποχή της ταχύτητας, των πλούσιων μεγαθηρίων και των κλειστών συμβολαίων, ο Ολυμπιακός ανέπτυξε ένα μοντέλο με βάση το γηγενές υλικό και την εξέλιξη κάποιων ξένων της πίσω γραμμής. Δούλεψε πλήρως, χαρίζοντας στους Πειραιώτες δύο τρόπαια και άλλες δυο συμμετοχές σε τελική φάση μετά από αυτά. Εκτός από την διαχρονική ΤΣΣΚΑ, δύο νέες υπερδυνάμεις αναδείχτηκαν. Η "παλιά" Ρεάλ και η ζάμπλουτη Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δυο παλιότερα τέρατα, παρά το γεγονός ότ σημάδεψαν τα πρώτα τρόπαια της δεκαετίας, έχουν προς το παρόν πάει πίσω. Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκός θα επανέλθουν κάποια στιγμή , και η ρόδα θα συνεχίσει να γυρίζει.

Μετά τα πρώτα φάιναλ φορ (δείτε πρώτο μέρος) και την καθίζηση των σκορ, η Ζαλγκίρις ήρθε να φέρει την επανάσταση και μια στροφή προς το ποιοτικότερο. Αυτή σημαδεύτηκε τα επόμενα χρόνια από την παρουσία των μεγάλων γκαρντ της σύγχρονης εποχής. Παπαλουκάς, Σάρας, Διαμαντίδης, Ναβάρο, Σπανούλης άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στα ΄00s, ένα αποτύπωμα που είναι έντονο μέχρι και σήμερα. Τα φάιναλ φορ της ενηλικίωσης (μου) ακολουθούν.

Είδα το πρώτο φάιναλ φορ όταν ήμουν εννέα χρονών. Ακολουθούν απλώς αναμνήσεις. Το παρακάτω αφιέρωμα είναι συνδυασμός προσωπικών βιωμάτων και παλιότερων δημοσιογραφικών αφιερωμάτων, ελπίζω με τις πηγές σωστά καταγεγραμμένες, ώστε να μην έχει αδικηθεί ο κόπος κανενός. Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά και διασκεδαστικό. Θα μπορούσε άραγε το κάθε φάιναλ φορ να συνοψιστεί σε μία και μόνο εικόνα; Αν οι δικές σας είναι διαφορετικές, είναι πολύ λογικό. Συμπυκνώνονται λοιπόν σε τρία μέρη 29 φωτογραφίες. Το πρώτο από αυτά αφορά τα χρόνια του ρομαντισμού. Οι πρώτες διοργανώσεις, οι πρώτες ελληνικές συμμετοχές, τα πρώτα τρόπαια. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ άλλαξε το 1999, και το δεύτερο μέρος θα αρχίσει από εκεί.

Με αφορμή την πιθανή επάνοδο του Πανιωνίου στην Α1, επιχειρώ σημερα να κάνω μία λίστα/αφιέρωμα με ξεκάθαρα υποκειμενικά κριτήρια και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι είναι πλήρης ή αλάνθαστη. Εξάλλου λείπουν μεγάλες σελίδες της μπασκετικής ιστορίας της ομάδας, αλλά εδώ ασχολούμαι με τους παίχτες που πρόλαβα και είδα να παίζουν στην εποχή τους. Η ‘αντικειμενική’ αξία ίσως να υποδήλωνε μία διαφορετική σειρά, αλλά κάτι το ταλέντο ή η προσφορά στην ομάδα ή η υπόλοιπη καριέρα ή τα βιώματα που έχω από κάθε μπασκετμπολίστα, τους έδωσε μία θέση στην λίστα. Ακολουθεί το δεύτερο μέρος της λίστας, με τους παίκτες που καταλαμβάνουν τις θέσεις 24 - 1. Το πρώτο θα το βρείτε εδώ. Καλή απόλαυση.

Με αφορμή την πιθανή επάνοδο του Πανιωνίου στην Α1, επιχειρώ σημερα να κάνω μία λίστα/αφιέρωμα με ξεκάθαρα υποκειμενικά κριτήρια και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι είναι πλήρης ή αλάνθαστη. Εξάλλου λείπουν μεγάλες σελίδες της μπασκετικής ιστορίας της ομάδας, αλλά εδώ ασχολούμαι με τους παίχτες που πρόλαβα και είδα να παίζουν στην εποχή τους. Η ‘αντικειμενική’ αξία ίσως να υποδήλωνε μία διαφορετική σειρά, αλλά κάτι το ταλέντο ή η προσφορά στην ομάδα ή η υπόλοιπη καριέρα ή τα βιώματα που έχω από κάθε μπασκετμπολίστα, τους έδωσε μία θέση στην λίστα. Ακολουθεί το πρώτο μέρος της λίστας, με τους παίκτες που καταλαμβάνουν τις θέσεις 50 - 25. Καλή απόλαυση.

(Tο κείμενο είναι σε παράλληλη δημοσίευση με τον ιστότοπο eurohoops.net)

Μετά από μία ακόμα σπουδαία χρονιά, το κολεγιακό πρωτάθλημα φτάνει στην κορύφωση του αυτό το Σαββατοκύριακο, όπως παραδοσιακά συμβαίνει κάθε πρώτο Σαββατοκύριακο του Απριλίου. Το Final 4 είναι προ των πυλών για να κλείσει ιδανικά μία ακόμα March Madness που επιφύλαξε πολύ δράμα, αγωνία και εκπλήξεις στους θιασώτες της. Όπως λένε και οι Αμερικανοί, οι ομάδες πλέον έφτασαν στο τέλος του δρόμου και αυτό που μένει είναι να δούμε ποιος θα επιβιώσει και θα βγει νικητής, στο δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το Superbowl, αθλητικό γεγονός στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα μάτια όλου του μπασκετικού πλανήτη θα είναι στραμμένα στο Glendale της Αριζόνα και πιο συγκεκριμένα στο γήπεδο του πανεπιστημίου του Φοίνιξ, γήπεδο που θα λάβει η χώρα η φετινή μυσταγωγία του Κολεγιακού μπάσκετ.

Η τρέλα του Μαρτίου για μία ακόμα φορά είναι εδώ για να μας πάρει τα μυαλά για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Τα βλέμματα όλου του μπασκετικού κόσμου στρέφονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, όπου μετά από μία χρονιά με πολλές ανακατατάξεις ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουν οι καλύτεροι.