Νικ Καλάθης και σχεδιασμός
Ας ξεκινήσουμε με αυτό το τελευταίο, που είναι και το πιο δύσκολο, διότι το αυτονόητο χωρά σε λόγια όσο ελέφαντας σε κλειδαρότρυπα.
Ο Καλάθης σούταρε τούβλα απέναντι στην Ρεάλ καθόλη τη διάρκεια της σειράς, κάτι αδιαμφισβήτητο και, μεταξύ μας, κακό στο μάτι. Επίσης, από ένα σημείο και ύστερα, προσπαθούσε να αλλάξει την εικόνα του, επιμένοντας στο σουτ και αγνοώντας τους συμπαίκτες του, κάτι που έδειξε παράλληλα και μία πνευματική σύγχυση. Εκείνη κάπως λύθηκε στο δεύτερο ημίχρονο προχθές, όταν ο Νικ έκανε πίσω και ανέλαβαν πρωτοβουλίες ο Λάνγκφορντ και ο Βουγιούκας, ο τελευταίος παίζοντας στα ίσα τον Αγιόν σε παιχνίδι do or die. Ακόμη, ο Παναθηναϊκός έπαιξε γενικώς καλύτερα στο πρώτο μέρος, μοιράζοντας το παιχνίδι του μεταξύ ρακέτας και τριπόντου, χάρη στην καλή μέρα του Λοτζέσκι. Ήταν μπροστά με πέντε πόντους και έπαιζε και πάλι γενικά καλή άμυνα, η οποία κρατούσε την Ρεάλ για μία ακόμη φορά σε επιθετικούς ρυθμούς κάτω των 80 πόντων. Παρά όλα αυτά, έφαγε 31 στο τέταρτο δεκάλεπτο και έχασε, πολύ απλά διότι αγωνιζόταν απέναντι σε μία καλύτερη ομάδα, η οποία μπλόκαρε τελείως τον καλύτερο παίκτη του. Αυτή η ομάδα μάλιστα, βρήκε τρόπους να κερδίσει την σειρά αλλιώς, έχοντας δύο μεγάλα όπλα της τυπικά (Γιουλ) και ουσιαστικά (Αγιόν) παροπλισμένα και άλλους παίκτες της να παίζουν μέτρια. Μειώνει άραγε αυτή η πληθώρα επιλογών την ηγετική ικανότητα οποιουδήποτε θέλετε να ονομάσετε ηγέτη;
Φέτος ο Παναθηναϊκός σε διάφορες περιστάσεις κλειστών αγώνων έχει πληγωθεί από την ανικανότητα του Νικ να σουτάρει από μακρινή απόσταση, καθώς οι άμυνες πάνε σε switch, τον παίζουν από απόσταση και προστατεύουν την εισαγωγική πάσα στον ψηλό που έχει το υπέρ του miss match. Όμως σε μία τέτοια αντιμετώπιση, το τριφύλλι δεν έχει καμμία άλλη λύση να προτάξει, πλην του σουτ από εκείνον. Όλες οι υπόλοιπες επιλογές ενέχουν σημαντικές θυσίες. Θα θέλατε να αμύνεστε πχ σε κρίσιμα σημεία με τους Λάνγκφορντ και Κιλπάτρικ μαζί ή να ακουμπήσετε την μπάλα στα χέρια του Λοτζέσκι να στήσει μία επίθεση; Ή θα βασιζόσασταν στα post up του Παπαπέτρου;
Ακόμη και αν ο Καλάθης συνέχισε φέτος να κουβαλά τουβλοβόλο, το παιχνίδι των πράσινων θα ήταν πολύ διαφορετικό, εφόσον υπήρχαν 1-2 ακόμη κέντρα βαρύτητας μέσα στο παρκέ. Από όσες ομάδες πήγαν μακριά στην Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια, δεν θυμάμαι ούτε μία που να χτίστηκε τόσο πολύ γύρω από έναν. Η Χίμκι, της οποίας ο ένας τα βάζει από παντού, κατέρρευσε περίπου για πλάκα. Αντίστοιχα, στο ΝΒΑ υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα, δεν παει να ναι ο άλλος ο Λεμπρόν Τζέιμς.
Ας σοβαρευτούμε. Ο Παναθηναϊκός δεν απέτυχε να ανταγωνιστεί τη Ρεάλ, επειδή ο Καλάθης έπαιξε χάλια. Απέτυχε διότι, παρά τις σημαντικές βελτιώσεις του Πιτίνο, ήταν σχεδιασμένος άθλια εξ αρχής. Πόνταρε το προηγούμενο καλοκαίρι επάνω σε τέσσερις μονάδες 33+ για κομβικές θέσεις, οι δύο εκ των οποίων μάλιστα είχαν φύγει από την Ευρωλίγκα, είτε λόγω απόδοσης, είτε λόγω τραυματισμών. Η διοίκηση (ή ο Πασκουάλ, δεν τα ξέρω) έκανε εκπτώσεις στις αντικαταστάσεις των Τζέιμς και Σίγκλετον, ανέθεσε στον Παπαγιάννη ρόλο σημαντικότερο της κατάρτισης του και άφησε το ρόστερ ολόαδειο απο σουτέρ στις θέσεις 1-3 - πλην Λοτζέσκι. For fuck's sake, με τα χάλια των Γκιστ και Λάσμε, ο Καλάθης δεν είχε καν παίκτη να παίξει ένα γρήγορο πικ εν ρολ στη σετ επίθεση.
Σε μία από τις συνεντεύξεις που είχαμε την τύχη να πάρουμε φέτος, ο Κώστας Σλούκας μας εξήγησε πολύ όμορφα το πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει η παρουσία του Βέσελι, όπως και η στελέχωση με πλάγιους κίλερ, στην δική του απόδοση. Είναι απολύτως λογικό - καθώς και ο ίδιος δουλεύει - να παίζει πολύ καλύτερα και να παρουσιάζεται με καθαρό μυαλό στα κρίσιμα σημεία. Αν έπρεπε από την αρχή να τα κάνει όλα για όλους, από ένα σημείο και ύστερα (είτε μέσα σε ένα παιχνίδι, είτε μέσα σε μία σεζόν) θα κλαταρε. Δεν υπάρχει τίποτε πιο νορμάλ. Και εν πάση περιπτώσει, για όσους δεν θυμούνται, ο Σπανούλης είχε την πολυτέλεια να εξαφανιστεί από την τέταρτη περίοδο του τελικού του '12, το πρώτο ημίχρονο του τελικού του '13, τα 30 από τα 40 λεπτά του ημιτελικού του 17. Οι υπόλοιποι μπορούσαν να κουβαλήσουν την ομάδα και να δώσουν την δυνατότητα στον ηγέτη της να κανει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αν για τον Καλάθη σημαίνει να έχει αντοχές για drive, για πάσες και για άμυνες στα κρίσιμα σημεία, then so be it, που λένε.
Νομίζω πως η όλη κουβέντα γύρω από το αν ο Παναθηναϊκός της επόμενης μέρας οφείλει ή όχι να χτιστεί γύρω από εκείνον είναι της πλάκας. Ο Παναθηναϊκός, οφείλει να κρατήσει τα "αναπάντεχα" δώρα που του πρόσφερε ο Πιτίνο, να εμπιστευτεί τους νεαρούς του και να χτίσει μια ομάδα με στερεες βάσεις και καλύτερους παίκτες, λαμβάνοντας υπόψη του τις επιταγές (σουτ, ταχύτητα) του σύγχρονου μπάσκετ. Τα υπόλοιπα είναι να χαμε να λεγαμε, αυτά, πάμε παρακάτω.
Οι τέσσσερις MVP
1. Ο Σέιν Λάρκιν έβαλε τα πάντα στον θρίαμβο της Εφές μέσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα, πετυχαίνοντας 30 πόντους με μόλις ένα (!) άστοχο σουτ. Αν είναι δυνατόν. Παρόλα αυτά, μάλλον μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει στην ομαδική προσπάθεια, καθώς οι παίκτες του Αταμάν εκτέλεσαν στην εντέλεια το κατάλληλο πλάνο. Ο Τούρκος κόουτς είχε από πριν δηλώσει πως η ομάδα του πρέπει να παίξει γρήγορα, πράγμα που έκανε εξ αρχής, συνδυάζοντας την ταχύτητα με την κλασική συνταγή του spread pick n roll. Η κατά τα άλλα καλή άμυνα των Καταλανων κατέρρευσε στη θέα των χειριστών μετά το pick και τα πάντα πήραν το δρόμο τους. Όσο για τον Λάρκιν, ιδού η "πασχαλινή εικόνα" των προσπαθειών του σε αυτή τη σειρά, κατά την διάρκεια της οποίας η αποτελεσματικότητα του φτάνει στους 1,51 πόντους ανά σουτ (!) , με 75,7% eFG%. Εντυπωσιακό. (Credit φυσικά στον Panagiotis S.)
2. Φοβερός και τρομερός καπετάνιος ο Νάντο ντε Κολό στη Βιτόρια, οδήγησε την ΤΣΣΚΑ σε ήρεμα νερά στην τέταρτη περίοδο, όταν η Μπασκόνια είχε φουρτουνιάσει τη θάλασσα. Την Πέμπτη, οι Ρώσοι θα προσπαθήσουν να δέσουν το καράβι για τα καλά στο μπασκετικό λιμάνι της χωρας των Βάσκων. Απεκδύομαι τη στολή του μπασκετικού Καββαδία παρόλα αυτά, κυρίως διότι γελάω μόνος μου, για να σας μεταφέρω την εξής, αντίθετη, εικόνα: Βιλντόζα και Χουέρτας είχαν μαζί 2/15 σουτ. Όσο και αν οι Ρώσοι υστερούν σε ψηλά, μεγάλα κορμιά έναντι των αντιπάλων τους, η υστέρηση δεν συγκρίνεται με το χαώδες κενό που παρατηρείται στις γραμμές γκαρντ των δύο συνόλων. Πάντα κάποιος θα βρεθεί να κάνει τη ζημιά. Στο πρώτο παιχνίδι ηταν ο Σέρχι, στο τρίτο ο Γάλλος. Ο Ιτούδης πάντως, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος και από την προσπάθεια των Χάντερ και Χάινς, οι οποίοι παρότι υπέφεραν πάλι από τον Πουαριέ, κατέβασαν 7 επιθετικά ριμπάουντ και έκαναν 4 κλεψίματα. Η άμυνα της ΤΣΣΚΑ πήγε μια χαρά.
3. Οι άμυνες είχαν επίσης τον πρώτο λόγο στη Λιθουανία, κλασικά. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και απόψε το βράδυ και αν ο Σάρας θέλει να ξαναπάει στην Πόλη, θα πρέπει τουλάχιστον να κερδίσει - ή να ισοφαρίσει - την μάχη των κατοχών. Σε ματς χαμηλών ρυθμών και μέτριας ευστοχίας, όταν ο αντίπαλος έχει + 7, μάλλον θα κερδίσει. Η Φενέρ εκμεταλλεύτηκε την υπεροχή σε λάθη και επιθετικά ριμπάουντ, που μαζί με το καλό διάστημα του Γκούντουριτς στην τρίτη περίοδο (τρία τρίποντα, 4/6 σουτ) ήταν τα καθοριστικά σημεία της επικράτησης. Ο Μάρκο έχει ως τώρα στη σειρά 13+ πόντους με 53% στα τριποντα και μόλις 1 λάθος σε 26 λεπτά συμμετοχής. Δεν είναι καθόλου παράλογο να υποστηρίξουμε ότι μέχρι στιγμής είναι ο πολυτιμότερος της Φενέρ στα play offs.
4. Λοιπόν ας αφήσουμε στην άκρη τον αυτονόητο Καμπάτσο και ας πάμε στον Τζέφρι Τέιλορ, η αλλιώς τον παίκτη που η φωτογραφία του υπάρχει στο λεξικό, δίπλα στη λέξη "κομπάρσος". Αν θέλετε ξαναρίξτε μια ματιά στα στοιχεία αποτελεσματικότητας του Λάρκιν παραπάνω. Ε λοιπόν, του Τέιλορ είναι καλύτερα - στη σειρά αυτή πάντα, όπως μου έδειξε ο Παναγιώτης. 1,61 πόντοι ανά σουτ, 80% (!!!) eFG%. Ποιος είσαι ρε μεγάλε, ο Ντουραντ; Φυσικά όχι, απλώς σε τέτοιους παίκτες αντικατοπτρίζεται κρυστάλλινα η τρομερή δουλειά χρόνων του Λάσο, επάνω στην εγκαθίδρυση μιας αγωνιστικής κουλτούρας ισότητας. Έτσι, αναδεικνύονται από το πουθενά διάφοροι πρωταγωνιστές. Ο Παναθηναϊκός βέβαια θυσίασε κάπου τους χώρους στην περιοχή του, προκειμένου να προστατέψει όσο μπορούσε τη ρακέτα, παρόλα αυτά ο Τέιλορ ανταποκρίθηκε στην εντέλεια, καταλήγοντας ο X factor των τριών αγώνων.
Χ Factor
Για την συγκεκριμένη αγωνιστική πάντως, τον τίτλο παίρνει κατά τη γνώμη μου ο Τζόελ Μπολομπόι, που έπαιξε όλα κι όλα πέντε λεπτά στην τέταρτη περίοδο στη Βιτόρια, γράφοντας μόλις ένα ριμπάουντ και ένα μπλοκ στη στατιστική του. Γιατί άραγε; Πρώτον, διότι το μπλοκ ήταν αυτό που βλέπετε παρακατω.
Δεύτερον, διότι η αμυντική παρουσία του τρίτου τη τάξει σέντερ των Ρώσων ήταν εν γένει άψογη απέναντι στα θηρία της Μπασκόνια, σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού. Ο Μπολομπόι βρέθηκε στο παρκέ μόνο στην τέταρτη περίοδο, όταν ο Χάινς τα είχε φτύσει και ο Χάντερ είχε αποβληθεί με 5 φάουλ, φροντίζοντας να σφίξουν γερά οι κάβοι του πλοίου της ΤΣΣΚΑ στο λιμάνι της νίκης - έλα οκ σόρι, σταματάω.
Το avatar
Για τους Χουέρτας και Βιλντόζα τα είπαμε ήδη, συνεπώς ο Λέο Βέστερμαν καταλαμβάνει τον χώρο του avatar επάξια. Τα 15 λεπτά του στο παρκέ της Ζαλγκίριο Αρίνα αποτέλεσαν την επιτομή του τίποτα. 1.5 σουτ, 3 λάθη, 3 φάουλ, αυτά. Ο Σάρας τον χρειάζεται, καθώς έχει το μέγεθος και την αμυντική μαχητικότητα που λείπει από άλλα γκαρντ του, όμως παράλληλα πρέπει να παίρνει παραπάνω στην επίθεση από τον Γαλλο, του οποίου το επιθετικό ρεπερτόριο θυμίζει αυτό του ... Καλάθη. Το κείμενο έκανε τον κύκλο του, είναι φανερό.
Καλό Πάσχα, καλά κρασιά!
Με ένα Syrah δίπλα στον υπεραλατισμένο οβελία δεν γίνεται να πάει κάτι λάθος. Για φέτος, επιλέγουμε αυτό του Λύκου, όχι του επιβλητικά πανέμορφου ζώου, του οινοποιού.
Όμορφες φίλες και όμορφοι φίλοι, να έχετε καλό Πάσχα, κάνοντας ο,τι ακριβώς σας καπνίσει. Εμείς θα κλείσουμε για λίγες μέρες και θα επιστρέψουμε πάλι την Τρίτη 30 Απριλίου, με έναν ξεχωριστό καλεσμένο και ένα κείμενο-εξαίρεση στα αγγλικά.
Τα λέμε σύντομα. Απολαύστε την άνοιξη, πολλά φιλιά, πολλές αγκαλιές!
