H πρώτη πεντάδα

1. Ο Μπράντλει Ουαναμέικερ είχε αποβεί μοιραίος σε προηγούμενα παιχνίδια της Νταρουσάφακα, με κυριότερη την ήττα στο Τελ Αβίβ. Αυτή την φορά όμως ήταν καθοριστικός, βάζοντας το καλάθι του αγώνα απέναντι στον ΠΑΟ και ταλαιπωρώντας την πράσινη άμυνα καθ'ολη την διάρκεια των 36 λεπτών που αγωνίστηκε. Τελείωσε με 24 πόντους σε 17 προσπάθειες για σουτ, νούμερο το οποίο δείχνει ξεκάθαρα και τις στοχεύσεις του ΝΤέιβιντ Μπλατ. Το πικ εν ρολ απέναντι στον Μπουρούση έγινε σημαία, αλλά το φταίξιμο δεν γίνεται να πέσει μόνο στον σέντερ-βαρόμετρο.

2. 5/5 τριποντα είχε ο Τζον Ντίμπλερ απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, με το τελευταίο να δίνει το έναυσμα για την επανάκαμψη της Γαλατασαραι. Ο Ντίμπλερ αποτελεί όλη την χρονιά ένα ανενεργό όπλο, το οποίο βγαίνει αραιά και που , ίσα ίσα για να τορπιλίσει ογκώδεις γίγαντες. Από τα χέρια του την πάτησε τόσο ο Ολυμπιακός , όσο και προχθές η Ρεάλ Μαδρίτης. Βλέποντας κανείς το ποσοστό του πίσω από την γραμμη (53,4%) και παράλληλα τα επιθετικά ταλέντα του stretch Όστιν Ντέι, αναρωτιέται τι σκατά είχε στο κεφάλι του φέτος ο Αταμάν. Διέθετε υπερταλαντούχους εκτελεστές, και έφτιαξε με αυτούς ιμάμ μπαϊλντί, όχι ομάδα μπάσκετ. Ιμάμ έκανε και η γιαγιά μου, αλλά χρησιμοποιούσε μελτζάνες και κρεμμυδάκια, όχι φόργουορντ.

3. Κιμ Τιλί ή Τιγί, ή όπως αγαπάτε. Σήμερα η πεντάδα μας έχει μόνο παίκτες και πρέπει επίσης να χωρέσουμε μέσα δύο τεσσάρια. Αρχή με τον Γάλλο της Μπασκόνια, ο οποίος έκανε μια αψεγάδιαστη εμφάνιση απέναντι στην Μιλάνο, βγαίνοντας και MVP της αγωνιστικής. 19 πόντοι, 3/3 τρίποντα, 5 ριμπάουντ και συνεπέστατη άμυνα, ως συνήθως. Ο Τιλί δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά ταυτόχρονα θα μπορούσε να παίζει σε οποιοδήποτε ρόστερ της διοργάνωσης. Κάνει μικρά πράγματα, χωρίς να παίρνει το credit του "κοίτα τι παιχτάρα, κάνει ένα σωρό δουλειές μες στο γήπεδο". Στην ιεραρχία, και αν έρθουν τα δύσκολα, ο Σενγκέλια εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη. Ο Γεωργιανός επέστρεψε και θα δείτε που με αυτόν η Μπασκόνια θα ξαναανεβάσει απόδοση. Ηταν πολύ σοφτ τελευταία.

4. Παρακάτω βλέπετε τον Ντέρικ Μπράουν να σκοράρει το καλάθι που παραλίγο να κρίνει την αναμέτρηση στο Καζάν (πήγε παράταση).

https://twitter.com/Eurohoopsnet/status/837720640467648512

Δώσε στον Μπράουν ένα iso στις 45 μοίρες γωνία και πάρτου την ψυχή. Με ανοιχτό γήπεδο και τον Κότι Κλαρκ ως κατά συνθήκην τεσσάρι, ο Αμερικάνος απλώς τελείωσε επιτυχημένα την signature move που έχει διαχρονικά. Αξίζει πάντως να παρατηρήσει κανείς πόσο σωστά έχουν τοποθετηθεί οι συμπαίκτες του, αναγνωρίζοντας πλήρως το πλεονέκτημα. Ο MVP της φετινής Εφές τελείωσε με 24 πόντους και 9/14 σουτ. Παιχτάρα.

5. Πόσο συχνά μπορεί ένας και μόνο παίκτης να ευθύνεται για την πλήρη διάλυση ενός αντιπάλου με την άμυνα του; Όσο συχνά βλέπουμε να κάνει πράγματα σαν αυτά που έκανε στο Κάουνας ο Εκπε Ούντο. Η πολύ καλή στατιστική του (16-7-5) δίνει μόνο την μισή εικόνα. Η άλλη μισή τον βρίσκει να αμύνεται στην περίμετρο, αδρανοποιώντας κατά σειρά σχεδόν όλους τους γκαρντ των Λιθουανών μετά από τα σκριν, και σταματώντας τα κλασικά 4 σουτ γύρω από την στεφάνη. Οι 19 ασίστ των παικτών του Σάρας είναι μαγική εικόνα. Στην πλειοψηφεία τους ήταν πάσες στο ποστ για εκμετάλλευση των μις ματς, και όχι προϊόντα καλής κυκλοφορίας.

Το ματς της αγωνιστικής ή πώς χάνει η Ρεάλ

Από άποψη θεάματος, αναμφίβολα το πιο ωραίο παιχνίδι ήταν αυτό που έγινε στην Πόλη ανάμεσα στην Γαλατάσαραϊ και στην Ρεάλ. Είναι χρήσιμο για το μέλλον να ξέρουμε με ποιο τρόπο χάνουν οι Μαδριλένοι, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ (μα ποτέ όμως) πρόβλημα με ομάδες που έχουν σκοπό να τους ρίξουν τον ρυθμό. Αντίθετα, ένας αντίπαλος αποφασισμένος να τους πιάσει στον ύπνο έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να τους κερδίσει. Αυτό έκανε και η Γαλατά, η οποία άνοιξε πυρ στα πρώτα δευτερόλεπτα των επιθέσεων, έδωσε την μπάλα στους πιο ταλαντούχους σκόρερ της (Ντέι, Ντίμπλερ) και άφησε τους παίκτες του Λάσο να ψάχνουν τα μαρκαρίσματα. Η Ρεάλ έχει πολύ καλή άμυνα στο πέντε εναντίον πέντε. Σύμφωνα με τα (απόλυτα αξιόπιστα) προηγμένα τα στατιστικά του Αντρέα για το badbasket, είναι στην έκτη θέση της λίγκας σε defensive rating, συνεπώς είναι η έκτη καλύτερη άμυνα. Αυτό, αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη επίθεση, είναι υπεραρκετό για να την καταστήσει φαβορί. Το μοναδικό της πρόβλημα είναι πως οι αστέρες της μπερδεύονται στην φάση του "έλα παιδιά, πάρτε παίκτες". Εκεί ακριβώς οφείλει να την χτυπήσει κανείς. Θέλει τόλμη, δεν είναι εύκολο, και τα δύο παιχνίδια που έχουν οι δικοί μας εναντίον της θα μας δείξουν κατά πόσο είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν την συνταγή.

Η Τριφυλλάρα (για τον Θρύλο τα είπαμε)

Σε ένα ακόμη παιχνίδι, ο ΠΑΟ έφτασε στα τελευταία λεπτά να πηγαίνει σώμα με σώμα με τον αντίπαλο. Αυτή την φορά έχασε, άλλες είχε κερδίσει. Είναι λογικό. Δεν ξέρω καμμία ομάδα που σε συνεχόμενα κλειστά παιχνίδια να φεύγει νικήτρια σε όλα. Μέσα στην αλληλουχία τέτοιου είδους αγώνων, ο Μάικ Τζέιμς αρχίζει να εμφανίζεται ως ο παίκτης - κλειδί στην crunch time. Στην έδρα της Ούνιξ τα δικά του λάθη ήταν μοιραία, ενώ ο ίδιος έδωσε την νίκη απέναντι στους Ρώσους στην Αθήνα, όπως και απέναντι στην Εφές. Χθες ήταν ξανά καθοριστικός, πάλι από την ανάποδη. Οι ευθυνες που έχει αναλάβει είναι συνάρτηση τόσο της ικανότητας του στο ατομικό παιχνίδι, όσο και της αδυναμίας της ομάδας του να δημιουργήσει απειλές μέσα από συνεργασίες σε άλλα σημεία και αποστάσεις στο γήπεδο. Οταν ο Μπουρούσης είναι σε καλό βράδυ, οι ευθύνες στην crunch time επιμερίζονται. Όταν όμως είναι σε βραδυά 7 λαθών, τότε μοιραία το βαρος πέφτει στον Τζέιμς. Στην αρχή της χρονιάς το πλάνο δεν ήταν αυτό, και είναι δύσκολο να δείξει κάποιος τον Πασκουάλ ως τον τον κύριο υπεύθυνο για την συγκεκριμένη στροφή. Ας μην λέμε τα ίδια.

Στον προπονητή του τριφυλλιού θα μπορούσε πιθανώς να καταλογιστεί 1,5 λεπτό αδράνειας στο τέλος, όταν ο Μπλατ απέσυρε τον Ζίζιτς για να πάει σε ένα κοντό σχήμα με τον Μόερμαν ως σεντερ. Αυτό απέφερε άμεσα ένα καλό switch στον Τζέιμς, ένα καλάθι του Ουαναμέικερ μετά από πικ πάνω στον Μπουρούση και ένα τρίποντο του ίδιου παίκτη στο γρήγορο transition. Οταν ο Παναθηναϊκός ακολούθησε, τότε ο Κλάιμπερν έβαλε αυτό που δεν μπαίνει.

Οι πράσινοι συνεχίζουν να βασίζονται πολύ στις stretch ικανότητες των δύο σέντερ τους, με τους Σίγκλετον και Μπουρούση να παίζουν πολύ με πικ εν ποπ και να κινούνται γενικά στην περίμετρο. Αυτό προκύπτει πλέον και ως ανάγκη, λόγω των κακών εμφανίσεων Καλάθη και Τζεντίλε. Δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε τα πολλά τρίποντα λένε από μόνα τους κάτι. Το θέμα είναι πως η παρουσία των δύο έξω από τα 6,75 δεν συνδυάζεται με κάποιο εξτραδάκι, όπως εκμετάλλευση της άδειας ρακέτας από τους κοντούς ή οποιονδήποτε άλλον. Συνήθως τα πικ εν ποπ καταλήγουν σε σουτ, είναι δηλαδή το τέλος της επίθεσης. Με τον Γκάμπριελ στην σύνθεση το "κλασικό" ball screen παιχνίδι λειτουργεί καλύτερα. Ο Πασκουάλ έχει διάφορα πράγματα να λύσει ακόμη, και η μεταφορά του παιχνιδιού στο πλάι (με εισαγωγικά σκριν για Ρίβερς ή Φελντέιν) είναι προς το παρόν η καλύτερη εγγύηση για μια επίθεση με λίγο παραπάνω ροή. Και φυσικά ... υπάρχει και ο Τζέιμς.

Η φάση

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βλέπει τον Ταϊρίς Ράις να κάνει ερμπολ σε ελεύθερο τρίποντο, ακριβώς μπροστά του.

https://twitter.com/b_ballguru/status/837762635420553216

Ο,τι θέλει μπορεί να προσάψει κανείς στον Ελληνα προπονητή, όμως για το χθεσινό χάλι υπεύθυνοι είναι κυρίως αυτοί που ήταν μέσα στο παρκέ.

Ο απροσδόκητος ήρωας

Ο Μελίχ Μαχμούτογλου μπήκε στην Ζαλγκίριο Αρίνα στην τρίτη περίοδο μάλλον αναγκαστικά, καθώς οι συνεχείς παιγίδες των παικτών της Ζαλγκίρις απειλούσαν να ξετινάξουν από την κούραση τους υπόλοιπους γκαρντ του Ομπράντοβιτς. Οι Λιθουανοί έλεγχαν ως τότε τον αγώνα και ήταν έτοιμη για ένα ακόμη κατόρθωμα. Ο Μελίχ έβαλε από το πουθενά 4/4 τρίποντα και ο Ούντο βρήκε τον συμπαραστάτη που ήθελε για να κερδίσουν παρέα. Ισως ο Μαχμούτογλου να μην είναι τελικά τόσο απροσδόκητος. Κάτι ανάλογο είχε κάνει και στην νίκη επί της Εφές.

Και κάτι ακόμη

Θα μείνουμε λίγο ακόμη στο ίδιο παιχνίδι, για να κλείσουμε με την Φενέρ. Ο Τζίτζι Ντατόμε είναι άλλος παίκτης στον β' γύρο και επιβεβαιώνει πως η άνοδος στην απόδοση του ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει ο Ζοτς, μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μισού της κανονικής περιόδου. Ναι, ο Ιταλός είναι ο X factor των περυσινών φιναλίστ, και εκείνος που προσφέρει περισσότερη κίνηση και επιλογές στην επίθεση. Οι άμυνες τον προσέχουν, οι υπόλοιποι κινούνται πιο ελεύθερα. Δείτε λίγο τα συνολικά +/- (συν πλην) στατιστικά των Τούρκων μέχρι τώρα στην σεζόν και καλό Σαββατόβραδο.

https://twitter.com/OverBasket/status/837789676572446720