Αυτή την εποχή του χρόνου, αποφεύγω να κοιτάζω συνολικά στατιστικά, διότι δεν αγωνίζονται αντίπαλες οι ομάδες του Οκτωβρίου, του Νοεμβρίου ή του Δεκεμβρίου. Αγωνίζονται εκείνες του Απριλίου και η ετοιμότητα (ή αν προτιμάτε η φόρμα τους) παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την προοδευτική συσσώρευση των αριθμών. Ο Ολυμπιακός π.χ., έχει να παίξει μπάσκετ της προκοπής εδώ και περίπου δύο μήνες, αφού από το εντός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και έπειτα, περιφέρεται στα ευρωπαϊκά γήπεδα λειψός, ανόρεχτος και με τον έναν εκ των δύο μεγάλων σταρ σε τουριστική περιοδεία. Πώς θα παρουσιαστεί ξαφνικά πλήρης και με τη χημεία που απαιτείται, προκειμένου να μην μπει σε σοβαρούς μπελάδες από την σοβαρότερη αντίπαλο που θα μπορούσε να του τύχει; Πώς θα βάλει ο προπονητής του σε σειρά ένα ξέχειλο ρόστερ, το οποίο θα έχει για πρώτη φορά στη διαθεσή του; Και πόσο ετοιμοπόλεμοι είναι όντως οι προσφάτως υγειείς; Ποιον Γουόκαπ, ποιον Μιλουτίνοφ και ποιον Φαλ θα δούμε;

Γενικά

Από όπου και να το πιάσεις, ο Ολυμπιακός δεν μπαίνει στα πλέι οφ με τη φόρα και την ψυχολογια του Παναθηναϊκού, της Φενέρ, της Μονακό ή ακόμη και της ίδιας της Ρεάλ. Μπαίνει με κακές συνήθειες, ερωτηματικά και αμφιβολίες, οι οποίες έχουν δίκαια δημιουργηθεί, λόγω των μέτριων αποτελεσμάτων και του μέτριου μπάσκετ. Επίσης, μπαίνει ως φαβορί. Και είναι, διότι το ταβάνι της απόδοσής του, έτσι όπως αχνοφάνηκε σε διάσπαρτα σημεία της σεζόν, βρίσκεται υψηλότερα από το αντίστοιχο κάθε άλλης ανταγωνίστριας, πόσο μάλλον της έβδομης του βαθμολογικού πίνακα. Δηλαδή σύμφωνοι, καλά τα "η Ρεάλ παραμένει Ρεάλ", με τα οποία σας μπούκωσα μέχρι τώρα, αλλά οι ερυθρόλευκοι κανονικά φέτος πρέπει να κατακτήσουν την Ευρωλίγκα. Άρα, το λογικό είναι να προκριθoύν, ειδικά αν επικρατήσουν στο πρώτο ματς.

Οι ισορροπίες του ζευγαριού έχουν ανατραπεί πλήρως σε σχέση με πέρισυ. Η Ρεάλ, που είχε κατακτήσει άνετα την πρωτιά την προηγούμενη σεζόν, μπορούσε να νικηθεί μέσω της "καταστροφής" του παιχνιδιού. Δεν μπορούσε στον ημιτελικο του Βερολίνου ο Ολυμπιακός να ελπίζει πως θα σκοράρει περισσότερο από εκείνη. Φέτος, αντίθετα, η ομάδα του Ματέο βασίζεται η ίδια στην άμυνα, στο grit and grind και στο σκοράρισμα από τη ρακέτα, που έχουν αντικαταστήσει την "επίθεση ροής" των προηγούμενων χρόνων. Το μόνο που έχει παραμείνει ίδιο, είναι η διάθεσή της να βγαίνει στο επιθετικό transition, που άλλωστε προσφέρει ευκαιρίες για εύκολους πόντους.

Με άλλα λόγια, η υποχρέωση του επιθετικού μπάσκετ βαραίνει τον Ολυμπιακό, που φέτος έχει τη δεύτερη πιο αποτελεσματική επίθεση της Ευρωλίγκα, μετά τον αιώνιο αντίπαλό του και σε μικρή απόσταση. Ο Ολυμπιακός, αν θυμηθεί όσα έκανε μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, θα αναγκάσει τη δύστοκη (sic) Ρεάλ να τον ακολουθήσει στο σκορ, πράγμα που δύσκολα θα καταφέρει, με μόλις έναν κλασικό point guard - θυμηθείτε τι έγινε στη Μαδρίτη (86-96), με το ρεσιτάλ του Φουρνιέ. Ο επιθετικός ρυθμός των Πειραιωτών, όταν τον βρίσκουν, δεν έχει ταίρι στην Ευρώπη, οδηγώντας τους συχνά σε εμφατικά ξεκινήματα, που θέτουν θεμέλια για τη συνέχεια.

Από τη μία άκρη του παρκέ...

Για να αποφύγει τέτοιες καταστάσεις, ο Τσους Ματέο χρησιμοποιεί κάποιες πολύ συγκεκριμένες τακτικές. Κατ'αρχάς, "παίζει" με τις αρχικές συνθέσεις, κρατώντας συχνά στον πάγκο τους πιο επικίνδυνους παίκτες του, χάρην της αμυντικής στιβαρότητας. Ντεκ και Αμπάλδε έχουν σχεδόν μονιμοποιηθεί στην πρώτη πεντάδα, ενώ στο πρόσφατο play-in απέναντι στην Παρί ξεκίνησε μαζί τους και ο Γκαρούμπα, σε μία προσπάθεια να ματσαριστεί αμυντικά η φρενίτιδα των Γάλλων. Ούτε Χεζόνια, ούτε Μούσα, ούτε φυσικά Γιουλ, παρά ο Ταβάρες σαν σκιάχτρο και "σφιχτοί" παίκτες γύρω του. Δεν αποκλείω καθόλου να αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο και απόψε ο Ολυμπιακός και σε αυτή την περίπτωση η second unit θα κληθεί να σηκώσει για κάποια λεπτά το αμυντικό βάρος της αναχαίτισης των καλύτερων σκόρερ.

Επίσης, και ως γνωστόν δηλαδή, όταν ο Ματέο συναντά ομάδες με καλό επιθετικό μομέντουμ, δεν διστάζει να δοκιμάζει ζώνες και κυρίως μία κάπως ανοιχτή 2-3, που αφήνει κενό στο ύψος των βολών. Έχουν μπερδέψει πολύ κόσμο αυτές οι άμυνες (με πρώτο πρώτο τον ίδιο τον Ολυμπιακό στον κωλοτελικό του '23), όμως φέτος η αποτελεσματικότητά τους έγκειται περισσότερο στα "ψυχολογικά" των ερυθρόλευκων, παρά στην εκτέλεσή τους από τους Μαδριλένους. Ο Μπαρτζώκας διαθέτει αμέτρητα όπλα "τιμωρίας" της ζώνης σε σχέση με κάθε άλλη σεζόν και αν τη βρει απέναντί του, κανονικά θα πρέπει να υποχρεώσει τον Ματέο να την αποσύρει συνοπτικά.

Όπως αντιλαμβάνεστε από τα παραπάνω, η ομάδα χρειάζεται τα επιθετικά όπλα της. Τον Φουρνιέ (κυρίως), τον Βεζένκοφ, τον Πίτερς, τον καταπληκτικό Γκος, τον καλό σουτέρ Βιλντόζα, τον συμμετοχικό Φαλ, τον ορμητικό Σακ στον αιφνιδιασμό. Χρειάζεται επίσης να φανεί αδίστακτη, καθώς η βασική αδυναμία της Ρεάλ στην άμυνα συναντάται στα πρώτα δευτερόλεπτα των επιθέσεων, πριν ο Ταβάρες μετρήσει τις προθέσεις των γκαρντ. Γρήγορα side picks και drags, σουτ, καλάθι και γυρίζουμε πίσω χωρίς πολλά πολλά. Πρόκειται για διαχρονική συνταγή επιτυχίας, αλλά θέλει τόλμη και γνώση - γνώση του αν μπλέξεις με τον σέντερ από τον Κάμπο Βέρντε και τα χέρια των υπολοίπων στο σετ παιχνίδι, τα πράγματα γίνονται απείρως δυσκολότερα.

... στην άλλη

Στην άλλη άκρη του παρκέ, τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα. Η Ρεάλ προτιμά να τρυπάει τις άμυνες με drives και έχει τους καλύτερους δείκτες σε πόντους στη ρακέτα (1,16 ανά κατοχή) και γύρω από τη στεφάνη (1,71). Ο άξονας των Καμπάτσο-Ταβάρες αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των δράσεων, ο Ιμπάκα συμπληρώνει, ο Μούσα είναι διεισδυτικός. Νομίζω δεν εκπλήσσω κανέναν με την παρατηρήση πως ο βασικός σέντερ των Μαδριλένων οφείλει να στοχευθεί αρχικά, μήπως φορτωθεί με φάουλ και πως ο Καμπάτσο καλό θα ήταν να εξαντληθεί από διάφορους αμυντικούς (Γκος, Βιλντόζα, λέτε και Γουόκαπ;), καθώς από πίσω του υπάρχει το χάος. Σιγά και τη σοφία δηλαδή...

Από εκεί και πέρα, ενδιαφέρον παρουσιάζουν κάποια διαφορετικά κόλπα. Παρά το γεγονός ότι η Ρεάλ δεν θυμίζει φέτος την επιθετική αρμάδα του παρελθόντος, δεν παύει να έχει πολλά επικίνδυνα διαστήματα, όταν οι Χεζόνια και Μούσα συμμετέχουν ενεργά στη ροή των δράσεων, πολύ συχνά ως εναλλακτικοί σκρίνερ για τον Καμπάτσο. Ιδού κάτι δηλητηριώδες.

Είναι το απλούστερο πράγμα του κόσμου, αλλά θέλει πολλή προσοχή, διότι με ένα-δυο τέτοια ο Μάριο βρίσκει ρυθμό, όπως και αυτοπεποίθηση για να κάνει άλλα πράγματα (post-ups, δημιουργία με τρίπλα). Σπάνια θα βρείτε άμυνες να είναι απολύτως προετοιμασμένες για συνδυασμούς μεταξύ 1-3 ή 1-2, που η Ρεάλ τους χρησιμοποιεί συχνά. Τα πιο επικίνδυνα σχήματά της δε, παρουσιάζονται όταν ο Κροάτης παίζει ως stretch four, με τον Μούσα δίπλα του. Ο Καμπάτσο φτιάχνει αδύνατη πλευρά για πλάκα και η παραμικρή ολιγωρία της άμυνας τιμωρείται.

'Οπως ανέφερα, αν η Ρεάλ προτιμήσει "αμυντική" πεντάδα για το ξεκίνημα, το παραπάνω σχήμα θα κληθούν να το αντιμετωπίσουν οι παίκτες της second unit. Δεν είναι εύκολο. Από την άλλη, ο Ματέο σε τέτοιες περιπτώσεις σίγουρα κάνει συμβιβασμούς στα αμυντικά του σχέδια.

'Ετσι είναι η ζωή στα πλέι οφ, βέβαια. Κάτι πάει καλά, κάτι δεν πάει, κάτι αλλάζεις, κάτι θυσιάζεις, κάτι προσαρμόζεις. Αν τα παιχνίδια περάσουν τα τρία, μετά τα περιθώρια για προσαρμογές εκλείπουν και οι παίκτες παίρνουν στις πλάτες τους περισσότερα από τον προπονητή. Ευτυχώς, ο Ολυμπιακός φέτος έχει το υλικό για να ανταποκριθεί σε μία τέτοια συνθήκη και ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά, παρά τους αστερίσκους της εισαγωγής.

(Α, και κάτι ακόμη: Όχι άλλα νεκρά διαστήματα προς τα τελειώματα κλειστών αγώνων πλιζ...)

Στατιστική βοήθεια από το Hack-A-Stat