Είναι, όμως, πανάκεια η επιλογή του παίχτη με το μεγαλύτερο ταλέντο την ημέρα που πραγματοποιείται η διαδικασία, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα; Η προφανής και προσωπική μου άποψη, είναι πως επουδενί δεν αρκεί για να αλλάξει άμεσα το επίπεδο μιας ομάδας που την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο η απόδοση της ήταν κάκιστη, εκτός φυσικά αν αυτός ο παίχτης λέγεται LeBron James. Όπως εξάλλου συμβαίνει σε όλες -σχεδόν- τις ομάδες, ο τρόπος με τον οποίο θα χτιστούν, το πώς θα συμπληρωθούν τα κομμάτια του παζλ για να μεγιστοποιηθεί το ταλέντο του εκάστοτε νούμερο 1, η κατεύθυνση του προπονητικού επιτελείου είναι, προφανώς, τα επόμενα βήματα μετά την επιλογή.
Ο λόγος, εξάλλου, που γράφω το κείμενο είναι η πορεία στην τρέχουσα σεζόν των Detroit Pistons, oι οποίοι το 2021 επέλεξαν τον Cade Cunningham στο νούμερο ένα του draft. Νέος προπονητής, ο ικανότατος Monty Williams, ένας κορμός νεαρών εξελίξιμων παιχτών και παρόλα αυτά στην τρίτη σεζόν του Cunningham οι Pistons πάνε από το κακό στο χειρότερο και έχουν ξεχάσει τι σημαίνει νίκη. Αναφέρω επίσης πως η σεζόν 2024/25 θα είναι η τελευταία του rookie συμβολαίου του νεαρού guard, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για το μέλλον γενικότερα του οργανισμού και του ίδιου του παίχτη. Φυσικά, ίδια κατάληξη με τη χρονιά των Pistons μοιάζει να έχει και η αντίστοιχη των Spurs μετά την επιλογή του Victor Wembanyama στο νούμερο ένα το καλοκαίρι του 2023.
Θα εξετάσω λοιπόν την πορεία των ομάδων που επέλεξαν πρώτες στη διαδικασία του draft την τελευταία δεκαετία και πώς εξελίχθηκε το μέλλον τους έως και τα πρώτα τέσσερα χρόνια της παρουσίας του παίχτη εκεί, πρακτικά κατά τη διάρκεια του rookie συμβολαίου του. Εάν η επιλογή του παίχτη είχε άμεση συνεισφορά στο να ξεφύγει ο οργανισμός από τη μετριότητα και να μπει επί παραδείγματι στα playoffs. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
2012 – Anthony Davis από New Orleans Pelicans
Ξεκινάμε την περιήγησή μας από το 2012 και την επιλογή του Anthony Davis από τους New Orleans Pelicans, oι οποίοι ονομάζονταν Hornets εκείνη τη χρονιά. O Davis αποτέλεσε για πολλά χρόνια τον franchise παίχτη την ομάδας από την πολιτεία της Louisiana, η οποία συμπλήρωσε τότε δέκα χρόνια στον μπασκετικό χάρτη, καθώς το 2003 μπήκε στη λίγκα, όταν και έγινε το τελευταίο χρονικά expansion draft του ΝΒΑ. Μία ομάδα που τη σεζόν πριν τον Davis είχε το δεύτερο χειρότερο ρεκόρ στη λίγκα με 21-45, χρονιά που είχε πραγματοποιηθεί lock out εξ ου και οι λιγότεροι αγώνες. Για να μπουν πρώτη φορά στα playoffs χρειάστηκε να έρθει η τρίτη χρονιά του στη λίγκα, όταν και αντιμετώπισαν στον πρώτο γύρο τους Warriors, από τους οποίους και αποκλείστηκαν με σκορ σειράς 4-0.
Με τον Monty Williams στον πάγκο το ρεκόρ τους βελτιώθηκε από το 27-55 της πρώτης σεζόν του Davis στο 45-37 την τρίτη, σεζόν κατά την οποία ήταν από τις καλύτερες ομάδες όσον αφορά το επιθετικό σκέλος με το όγδοο καλύτερο offensive rating, παρότι δεν ξεχείλιζε από ταλέντο. Φυσικά, από το δίδυμο των Greivis Vasquez (ποιος είναι αυτός θα ρωτάτε πολλοί) και Brian Roberts στην περιφέρεια στην πρώτη σεζόν του Davis, καλύτερα οι Eric Gordon, Jrue Holiday και Tyreke Evans στην τρίτη.
Η «αλλεργία» στο να αγωνίζεται στη θέση του center και μόνο ως τέτοιος υπήρχε από τότε βέβαια. Τη σεζόν λοιπόν 2014/15 είχε 24,4 πόντους, 10,2 ριμπάουντ, 2,9 τάπες, 1,5 κλεψίματα και 14 win shares (ο αριθμός των νικών που «παράγει» ένας παίχτης για την ομάδα του σε μία σεζόν), νούμερο το οποίο ήταν το τέταρτο υψηλότερο. Mε τον Omer Asik αγωνιζόταν ως δίδυμο στους ψηλούς, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Γενικότερα, η πορεία του τα επόμενα χρόνια είχε καλές στιγμές, όπως η παρουσία των Pelicans το 2017/18, αλλά και κακές, είτε λόγω τραυματισμών, είτε λόγω απουσίας από την post season, με αποτέλεσμα την αποχώρησή του το καλοκαίρι του 2019 για το Los Angeles. Σίγουρα από τα picks που βοήθησαν σημαντικά τον οργανισμό, περισσότερο ίσως από ότι ο οργανισμός τον αθλητή.
2013 και 2014 – Anthony Bennett και Andrew Wiggins από Cleveland Cavaliers
Eδώ για δύο συνεχόμενες χρονιές έχουμε τους Cleveland Cavaliers να επιλέγουν στο νούμερο ένα του draft, αλλά καμία εκ των δύο επιλογών δε βοήθησε τον οργανισμό. Όχι άμεσα δηλαδή. Η επιλογή του Bennett το 2013 είναι εύκολα εκ των χειρότερων που έχουν γίνει σε draft. Στο νούμερο 13 εκείνη τη χρονιά επιλέχτηκε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο από τους Bucks, αλλά ουδείς πιστεύω πως περίμενε ότι θα γινόταν μετά από χρόνια εκ των κορυφαίων του ΝΒΑ. Οπότε μετά από μόλις μία σεζόν, ο Bennett αποχώρησε από τους Cavs, ενώ δεν κατάφερε να μακροημερεύσει στη λίγκα, με αποτέλεσμα μετά από χρόνια να φορέσει και τη φανέλα των Φενέρ και Χάποελ Ιερουσαλήμ, ανεπιτυχώς και εδώ.
Ας περάσουμε λοιπόν στο 2014, όταν ο Andrew Wiggins άκουσε πρώτος το όνομά του στη διαδικασία του draft. Ο δεύτερος Καναδός που επιλέχτηκε πρώτος, μετά τον Andrew Bennett. Μάλλον δεν συμπαθούσαν ιδιαίτερα τους Καναδούς οι Cavaliers, μιας και ούτε αυτός μακροημέρευσε στο Ohio. Βέβαια εδώ θα μπορούσα να πω τρόπον τινά ότι βοήθησε έμμεσα την ομάδα ο νεαρός τότε Wiggins. Και αυτό γιατί εκείνο το καλοκαίρι ήταν αυτό της μεγάλης επιστροφής του παιδιού από το Akron στο σπίτι του. Ο LeBron James ήθελε, όμως, ένα ρόστερ που να βρίθει ταλέντου και εμπειρίας, ώστε να διεκδικήσει πρωτάθλημα και ο νεαρός forward δεν κλίκαρε το δεύτερο κουτάκι. Έτσι στα τέλη Αυγούστου έγινε μέλος μιας ανταλλαγής μεταξύ τριών ομάδων και μετακόμισε στην κρύα Minnesota μαζί με τον Bennett και το Cleveland απέκτησε τον Kevin Love (η τρίτη ομάδα του trade ήταν η Philadelphia). Επομένως, χωρίς να αγωνιστεί καν σε ένα επίσημο παιχνίδι, έγινε «χρήσιμος», καθώς έδωσε ένα κομμάτι του παζλ που βοήθησε τους Cavs να κατακτήσουν μετά από δύο χρόνια το πρώτο και μοναδικό τους πρωτάθλημα, όπως είχε υποσχεθεί άλλωστε ο LeBron.
2015 – Κarl Anthony Towns από Minnesota Timberwolves
Από τους καλύτερους και πιο πλήρεις επιθετικά center της λίγκας, ο διεθνής με τη Δομινικανή Δημοκρατία, Karl-Anthony Towns, επιλέχτηκε στο νούμερο ένα το 2015. Στις δύο πρώτες του σεζόν σε ένα νεανικό ρόστερ, στο οποίο είχε συμπαίχτες τους Rubio, LaVine, Wiggins, η ομάδα κινήθηκε στη μετριότητα και στα κάτω στρώματα της βαθμολογίας με 29-53 και 31-51 ρεκόρ αντίστοιχα. Ο παίχτης μάλιστα ακόμα και τότε έπαιζε περισσότερο ως power forward παρά ως center.
Όλα άλλαξαν άρδην τη σεζόν 2017/18, όταν και αποκτήθηκε ο Jimmy Butler από τους Chicago Bulls σε ανταλλαγή κατά την οποία ο LaVine έκανε το αντίθετο δρομολόγιο. Σε συνδυασμό με την παρουσία του Τhibodeau στον πάγκο, ήδη από την προηγούμενη σεζόν, οι Wolves έκαναν μία εξαιρετική σεζόν και τερμάτισαν στην όγδοη θέση της Δύσης με ρεκόρ 47-35. Η παρουσία του ΚΑΤ ως center ήταν ευεργετική για την επιθετική εικόνα της ομάδας, η οποία είχε εν γένει την τέταρτη καλύτερη της λίγκας. 21,3 πόντοι, 12,3 ριμπάουντ και 42,1% από το τρίποντο σε 3,5 προσπάθειες ανά παιχνίδι τα στατιστικά του. Εκείνη τη χρονιά μάλιστα είχε 14 win shares, κάτι που παραμένει έως τώρα το υψηλότερο στην καριέρα του. Η “stretch” παρουσία του δημιουργούσε τους απαραίτητους χώρους για παίχτες όπως ο Wiggins και o Butler να δράσουν. Εν τέλει αποκλείστηκαν στην πρώτη παρουσία στα playoffs μετά το 2004, στον πρώτο γύρο από τους Rockets.
Ήταν,όμως, ο Τοwns ο παίχτης που θα γινόταν ο νέος ηγέτης της ομάδας; Όχι, κατά την προσωπική μου άποψη. Και αυτό φάνηκε από την επόμενη κιόλας σεζόν, όταν ο Butler αποχώρησε από την ομάδα μετά από δέκα μόλις παιχνίδια, με αποτέλεσμα να πέσουν σε αρνητικό ρεκόρ (36-46) και να μείνουν ξανά εκτός post-season. Ξαναβρέθηκαν στην τελική φάση του πρωταθλήματος το 2022, όταν συμπαίχτης του ήταν ο Anthony Edwards. Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο. Σαφώς βοήθησε τον οργανισμό να προοδεύσει, αλλά περισσότερο ως ένα σημαντικό κομμάτι του ρόστερ, παρά ως ο ηγέτης που θα βγει μπροστά.
2016 και 2017 – Ben Simmons και Markelle Fultz από Philadelphia 76ers
Άλλη μία ομάδα που τα τελευταία δέκα χρόνια επέλεξε σε δύο διαδοχικές χρονιές πρώτη στο νούμερο ένα του draft. Ήταν η περίοδος του «Process» για τους Sixers, το front office των οποίων με τον Sam Hinkie στο γενικό κουμάντο έστρωσε τον δρόμο για την αναδόμηση του οργανισμού, μέσω της διαδικασίας του ανελέητου tanking. Ο Hinkie έφυγε από τους Sixers το καλοκαίρι του 2016, λίγο διάστημα πριν επιλέξουν τον Simmons στο νούμερο ένα.
Από τις πιο επιδραστικές επιλογές της περασμένης δεκαετίας, όταν ο αθλητής θεωρείτο ενεργός μπασκετμπολίστας, επιπέδου all star και όχι κάποιος που στα 27 χρόνια, μοιάζει απόλυτα στάσιμος με φθίνουσα πορεία. Είχε την ατυχία την πρώτη σεζόν να τραυματιστεί σοβαρά και να μην προλάβει να αγωνιστεί ούτε σε ένα παιχνίδι. Την επόμενη σεζόν, το 2017, επέστρεψε υγιής στα παρκέ, μαζί με τον Joel Embiid (ο οποίος είχε λείψει δύο σεζόν λόγω τραυματισμών) και πέτυχε να βοηθήσει τα μέγιστα στο να είναι η Philadelphia εκ των ανταγωνιστικότερων ομάδων στην Ανατολή, φτάνοντας έως τα ημιτελικά της περιφέρειας.
Το πρόβλημα με τον παίχτη άρχισε να γίνεται εντονότερο στα playoffs. Η παντελής προσπάθεια να απειλήσει με σουτ είχε αρνητική επίδραση στην ομάδα, καθώς και στους χώρους δράσεις τόσο του ίδιου, όσο και του Embiid. Ο τρόπος άλλωστε με τον οποίο χτίστηκε η ομάδα μακροπρόθεσμα αποδείχτηκε μη λειτουργικός, ακόμα και αν ο Simmons ξεκινούσε τις προσπάθειές του πιο κοντά στο ζωγραφιστό, περισσότερο ως παίχτης ρακέτας, παρά περιφερειακός. Το γυαλί ράγισε οριστικά μετά τη σειρά εναντίον των Hawks το 2021, όταν οι Sixers αποκλείστηκαν στο έβδομο παιχνίδι, στην έδρα τους μάλιστα. Πρακτικά έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος, όπως φάνηκε άλλωστε με τις δηλώσεις του τότε προπονητή του, Doc Rivers, όπως και του συμπαίχτη του Joel Embiid, με αποτέλεσμα την αποχώρησή του τον Φλεβάρη του 2022 για τους Nets. Οι δηλώσεις αφορούσαν το εάν μπορούσε να σταθεί ως βασικός point guard σε διεκδικήτρια ομάδα τίτλου και ως γνωστόν μία φάση στο περιβόητο ματς με τους Hawks ήταν το σημείο τριβής.
Όσον αφορά τον Markelle Fultz, η παρουσία του στην πόλη της αδελφικής αγάπης ήταν άκρως προβληματική από την πρώτη στιγμή. Δεν θα σχολιάσω τη μεγάλη κίνηση που έκανε ο Danny Ainge -και φυσικά κρίνεται μεγάλη εκ των υστέρων- όταν και αντάλλαξε το νούμερο ένα pick εκείνης της χρονιάς για το νούμερο τρία, το οποίο μετουσιώθηκε στον Jason Tatum, oσο το ότι διάφορα προβλήματα τραυματισμών στον ώμο ή τα yips που είχε και αφορούν ξαφνική και ανεξήγητη ικανότητα αθλητών να εκτελούν ορισμένες δεξιότητες (η καλύτερη μετάφραση που μπόρεσα να βρω), δεν βοήθησαν επουδενί τον αθλητή να μακροημερεύσει. Αγωνίστηκε σε μόλις 36 παιχνίδια και μετά από δύο περιόδους αποχώρησε για το Orlando.
Επομένως, εδώ έχουμε μία περίπτωση αθλητή που είχε άμεσο αντίκτυπο στην ομάδα και μία ακόμη που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει καν το rookie συμβόλαιό του, πριν μεταβεί σε άλλες πολιτείες.
2018 – DeAndre Ayton από Phoenix Suns
Τη σεζόν στην οποία ο Luka Doncic επιλέχτηκε στο νούμερο τρία από τους Dallas Mavericks, o Ayton επιλέχθηκε πρώτος από τους Suns. Μία επιλογή, η οποία πιθανολογώ βασίστηκε περισσότερο στον «φόβο» των Αμερικανών να επιλέξουν ψηλά έναν ευρωπαίο, παρά στο ότι ήταν αυτός ο παίχτης με το πλουσιότερο ταλέντο. Όμως, ήταν επιλογή που βοήθησε το Phoenix, καθώς ο Ayton ήταν ένας ψηλός που είχε καλή επαφή με το καλάθι, που έπαιζε με πρόσωπο, συν ότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε αξιόλογος center στο ρόστερ. Δεν μπορεί να θεωρηθεί, βέβαια, πως ήταν από τους center που ήταν κυρίαρχοι ή πως ανέβασε επίπεδο τους Suns. Περισσότερο ταίριαζε ως ένα κομμάτι του παζλ, παρά ως ο ψηλός που έκανε τη διαφορά. Εξάλλου, ακόμα και την τρίτη σεζόν του στην ομάδα, που όχι μόνο προκρίθηκαν στα playoffs, αλλά έφτασαν δύο νίκες μακριά από την κατάκτηση του τίτλου, δεν έκανε τη διαφορά ή πιο σωστά δεν μπορούσε. Δεν ήταν ο ψηλός που θα αποτελούσε το αμυντικό φόβητρο, που η παρουσία του θα ήταν αποθαρρυντική για τους αντιπάλους, ώστε να μην πλησιάσουν στο ζωγραφιστό.
Ενδεικτικά δείτε στον πίνακα τη σεζόν 20/21, που έφτασαν στον τελικό. Η παρουσία του στο παρκέ έκανε χειρότερη την άμυνα των Suns. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν οφείλεται μόνο στον παίχτη, αλλά και στις πεντάδες στις οποίες ήταν μέλος. Όταν δε υπάρχει ο Chris Paul και ο Devin Booker στην περιφέρεια, καλώς ή κακώς, άλλος τύπου ψηλός είναι απαραίτητος.
Εν τέλει η παρουσία του εκεί ολοκληρώθηκε με περίεργο τρόπο. Ενώ ο παίχτης δεν υπέγραψε την επέκταση με το τέλος του rookie συμβολαίου του και έγινε restricted free agent, οι Pacers του πρόσφεραν τετραετές συμβόλαιο αξίας 133 εκατομμυρίων, προσφορά που μάτσαραν οι Suns. Tον έδωσαν σε ανταλλαγή τον Σεπτέμβριο στους Blazers. Η άμυνά του και η «αλλεργία» που έχει στις επαφές, ήταν κάτι που λειτούργησε αρνητικά από ένα σημείο και μετά στην παρουσία του στην Arizona. Μία καλή επιλογή πάντως για το Phoenix, ανεξάρτητα με το ότι κατέληξε να φύγει από τον οργανισμό, κάτι που οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν τόσα μεγάλα συμβόλαια με τη νέα σύμβαση εργασίας.
2019 – Zion Williamson από New Orleans Pelicans
Από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις αθλητών, λόγω των αρκετών και σοβαρών τραυματισμών στην έως τώρα καριέρα του. Από αυτούς που θαρρώ όταν έρθει η ώρα να αποσυρθεί θα μείνουν στη μνήμη μας ως ‘’τι ωραίος παίχτης όταν ήταν υγιής, πολύ κρίμα ρε παιδί μου’’. Και πώς να μη συμβεί αυτό, όταν από το 2019 που εμφανίστηκε στη λίγκα, έως και την περασμένη σεζόν, είχε αγωνιστεί σε μόλις 114 παιχνίδια. 24 την πρώτη, 61 τη δεύτερη, κανένα την τρίτη και 29 πέρυσι. Και το τρομερό είναι πως οι Pelicans αγωνίστηκαν στα playoffs τη σεζόν που ο Zion την έχασε λόγω τραυματισμού, τη 2021/22. Τρομερή σύμπτωση; Ή μήπως όχι; Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η φετινή χρονιά, κατά την οποία ο παίχτης μοιάζει υγιής, αλλά προς το παρόν στον πέμπτο χρόνο της παρουσίας του στη λίγκα η επιλογή δεν έχει στεφτεί με επιτυχία. Εξάλλου, τι κριτική μπορεί να γίνει όταν περισσότερο βρίσκεται εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων; Εδώ είναι ξεκάθαρα το πρόβλημα των τραυματισμών που δεν έχει αφήσει τον forward των Pelicans να λάμψει, σε συνδυασμό με την τάση του παίχτη να βρίσκεται ανά καιρούς με παραπάνω κιλά και σε κακή φυσική κατάσταση.
2020 – Anthony Edwards από Minnesota Timberwolves
Ο Edwards εξελίσσεται χρονιά με τη χρονιά σε έναν εξαιρετικό και πλήρη περιφερειακό παίχτη που η απόδοσή του έχει ανεβάσει κατακόρυφα επίπεδο τους Timberwolves σε σημείο που ξεκάθαρα να είναι αυτός ο alpha dog της αγέλης με τον Towns να βρίσκεται ένα βήμα πίσω. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως οι Wolves μπήκαν ξανά στα playoffs όταν βρέθηκε ένας star στο πλάι του ΚΑΤ, όπως συνέβη και στο παρελθόν με τον Butler. Πέρυσι και πρόπερσι λοιπόν βρέθηκαν στα playoffs αφότου πρώτα ξεπέρασαν τον σκόπελο του play-in τουρνουά και τις δύο χρονιές. Έδειξαν λοιπόν πως είναι ομάδα με μέλλον, κάτι που συμβαίνει και τη φετινή σεζόν, καθώς κατοικοεδρεύουν στην πρώτη θέση της δυτικής περιφέρειας τη στιγμή που γράφεται το κείμενο και αποτελούν μία ευχάριστη έκπληξη. Ο παιχταράς Edwards ήταν και είναι αυτός που κατ’ εμέ δεν μπορούσε να γίνει ο Towns, ο ηγέτης δηλαδή σε ένα σύνολο που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς. Το όμορφο με τον νεαρό guard είναι πως εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο σε έναν πλήρη παίχτη επιθετικά που μπορεί να σκοράρει, να δημιουργήσει αλλά και να σταθεί αξιοπρεπέστατα στο αμυντικό κομμάτι. Η παρουσία του βοηθάει την ομάδα να έχει +15 πόντους ανά 100 κατοχές, ενώ σύμφωνα με τον Ben Taylor και τα στατιστικά του1 είναι o παίχτης που συμμετέχει περισσότερο από όλους τους συμπαίχτες του σε σκοράρισμα-προφανώς- και δημιουργία. Συγκεκριμένα σύμφωνα με τον δείκτη box creation που αφορά τα ελεύθερα σουτ που δημιουργεί για τους υπόλοιπους έχει 10,2/100 κατοχές ενώ με τον αντίστοιχο δείκτη offensive load που περιλαμβάνει τα σουτ, τις δημιουργίες προς συμπαίχτες (box creation) και τα λάθη έχει 48,7/100 κατοχές. Νούμερα που τον καθιστούν στα υψηλά εκατοστημόρια ανάμεσα στους παίχτες της λίγκας. Ο Edwards λοιπόν είναι από τις επιλογές που είχαν άμεσο αντίκτυπο στα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στη λίγκα. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως φέτος είναι ο τέταρτος χρόνος του και την επόμενη σεζόν θα ξεκινήσει το πενταετές συμβόλαιό του αξίας 205 εκατομμυρίων δολαρίων.
2021 – Cade Cunningham από Detroit Pistons
Eδώ δεν θα χρειαστεί περισσότερη ανάλυση καθώς είναι ο βασικότερος λόγος που ξεκίνησα το συγκεκριμένο κείμενο. Οι Pistons, χωρίς να φταίει ο παίχτης, δεν δείχνουν επουδενί και σε κανένα σημείο πως θα μπορέσουν να αλλάξουν δραστικά το μέλλον τους. Ο Cunningham έχει ταλαιπωρηθεί από προβλήματα τραυματισμών τα προηγούμενα δύο χρόνια, ειδικά πέρυσι όταν και αγωνίστηκε σε μόλις δώδεκα αγώνες. Με την πρόσληψη του Monty Williams περίμενα προσωπικά πως η εικόνα τους θα έμοιαζε περισσότερο σε ομάδα που μοιάζει ένα βήμα πριν την εκτόξευση κάτι που θα ήταν θέμα χρόνου, παρά στην αποκαρδιωτική κατάσταση στην οποία είναι. Καμία λογική στο παιχνίδι τους, ο Cunningham ενώ είναι ένας παίχτης που μπορεί να συνεισφέρει παντού και να είναι το άλφα και το ωμέγα των Pistons περιτριγυρίζεται από παίχτες που δεν σουτάρουν, από ψηλούς που είναι σέντερ, αλλά προσπαθούν αν γίνουν stretch forwards και γενικότερα ένα μεγάλο χάος σε πολλά επίπεδα. Ένας κακός σχεδιασμός από το front office που δεν έχει προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει το τι μπορεί να δώσει στην ομάδα ο Cunningham. Προς το παρόν και πιθανολογώ προς το μέλλον αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά τα πρώτα χρόνια του παίχτη στη λίγκα δεν θα συνοδευτούν από ανάλογες επιτυχίες της ομάδας.
2022 – Paolo Banchero από Orlando Magic
Εδώ ακόμα είναι αρκετά νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε εκ του ασφαλούς, με αποτελέσματα, το κατά πόσο ο Αμερικανοιταλός forward ήταν και είναι άμεσα επιδραστικός στους Magic με την ομάδα να προοδεύει μαζί με αυτόν. Και αυτό διότι στη δεύτερη μόλις σεζόν του, τη στιγμή που γράφεται το κείμενο το Orlando είναι σε τροχιά εξάδας στην ανατολική περιφέρεια αλλά η σεζόν έχει δρόμο μπροστά της. Σίγουρα πάντως εάν συνεχίσουν έτσι δύσκολα θα χάσουν , στη χειρότερη το εισιτήριο για το play-in τουρνουά. To basketball-reference.com δίνει 98% πιθανότητες να βρίσκονται στα playoffs και εδώ που τα λέμε, με την εικόνα που έχουν θαρρώ πως θα επιβεβαιωθεί από το ποσοστό. To νούμερο ένα του draft του 2022 είναι ένας φανταστικός forward, ικανότατος στο να είναι αυτός ο κεντρικός πυλώνας του οικοδομήματος, ενώ ταυτόχρονα είναι αρκετά αλτρουιστής στο παιχνίδι του, χωρίς να μονοπωλεί τις επιθέσεις. Φυσικά εδώ έχει σημασία το πώς έχει χτιστεί η ομάδα, με τους νεαρούς παίχτες όπως αυτός, ο Franz Wagner, να ταιριάζουν μεταξύ τους ως χαρακτηριστικά και να προοδεύουν ταυτόχρονα τόσο ατομικά όσο και ως σύνολο. Για τους Magic άλλωστε έγραψε πρόσφατα ο Δημήτρης Χ. για την πρόοδο που έχουν δείξει τη φετινή σεζόν και μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ. Και ευτυχώς για την ομάδα ο προπονητής δεν τον χρησιμοποιεί ως center όπως έκανε το καλοκαίρι ο Steve Kerr στην εθνική των ΗΠΑ.
Εν κατακλείδα, όπως βλέπουμε και στις αντίστοιχες περιπτώσεις για τα τελευταία δέκα χρόνια η επιλογή του πρώτου pick δεν μπορεί να αποτελέσει πανάκεια για κάθε οργανισμό του ΝΒΑ. Είτε λόγω προβλημάτων τραυματισμών που μπορεί να προκύψουν , είτε επειδή ακόμα και στα πρώτα χρόνια της παρουσίας του παίχτη η ομάδα και ο αθλητής βρίσκονται στη διαδικασία μάθησης. Όπως επί παραδείγματι συμβαίνει φέτος με τους Spurs και τα διάφορα σχήματα που χρησιμοποιεί ο Popovich για να βγάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα για το τι ταιριάζει στον Wembanyama. Κάτι που μάλλον δε συμβαίνει στους Pistons. Στις περιπτώσεις που ο νεαρός είχε άμεσο αντίκτυπο στα πρώτα χρόνια της παρουσίας του στη λίγκα συνέβη λόγω του ότι οι ομάδες είχαν ήδη μία βάση πάνω στην οποία μπορούσε να προστεθεί και να ενταχθεί ήρεμα και ομάδα ο αθλητής.
Σημειώσεις:
1 περισσότερα για τις συγκεκριμένες στατιστικές κατηγορίες μπορείτε να δείτε εδώ.
Tα στατιστικά είναι από το Cleaning The Glass, το site του ΝΒΑ και το thinkingbasketball.
