Η Βίρτους Μπολόνια δεν έχει καλά καλά ρόστερ για την επόμενη σεζόν, κατά την οποία θα αγωνιστεί στο Eurocup. Εχει όμως τον Μίλος Τεόντοσιτς. O τελευταίος γνήσιος καλλιτέχνης του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα αγωνίζεται με τα χρώματα της ιστορικής ομάδας του ιταλικού βορρά, προσπαθωντας όχι τόσο να την οδηγήσει στην επαναφορά στους τίτλους, αλλά κυρίως να της ανοίξει την πόρτα για συμμετοχή στην Ευρωλίγκα.

Όταν κάνουμε μία συνέντευξη, κάποια από τα λεγόμενα των καλεσμένων μένουν στο κεφάλι και προσπαθώ να τα συνδυάσω με την πρακτική. Ο Δημήτρης Ιτούδης π.χ. μας είπε προχθές πως η στελέχωση των ομάδων της Ευρωλίγκα δεν είναι εξ ολοκλήρου θέμα προτίμησης, αλλά εξαρτάται πολύ συχνά από την διαθεσιμότητα παικτών στην αγορά. Η αγορά ανοίγει και κλείνει κατά περιόδους, ανάλογα με το τι συμβαίνει σε ΝΒΑ και Κίνα και έτσι οι προπονητές ελίσσονται μεταξύ των ανοιχτών "παραθυρων", αναλαμβάνοντας κάποια ρίσκα πρόβλεψης, τα οποία όσο να ναι δεν μπορεί να είναι τεράστια. Ειδικά σε μία συγκυρία όπως αυτή της ΤΣΣΚΑ την δεδομένη στιγμή, όπου οι τρεις βασικοί γκαρντ αναχώρησαν για άμεσους ανταγωνιστές, η ανάγκη να αναπληρωθεί το κενό με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια φαντάζει ως επιβεβλημένη.

Θα ήθελα σήμερα να σας μιλήσω για τον Ιμπραϊμ, που ελπίζω να γίνει φίλος μου, αν το θέλει κι ο ίδιος, θα δούμε. Προς το παρόν, μου έδωσε την άδεια να γράψω την ιστορία του.

Ο Ιμπραϊμ Αλ Χουσεΐν είναι από τη Συρία. Ζει στην Ελλάδα από το 2014 και αγωνίζεται στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του Αμαρουσίου (ΑΣΚΑ Μαρούσι). Η θέση του είναι φόργουορντ ή αν μιλήσουμε με σύγχρονους όρους, wing, πλάγιος. Όταν η ομάδα πάρει το ριμπάουντ, έχει ως αγωνιστικό καθήκον να φύγει στον αιφνιδιασμό, συνήθως από το πλάι. Πρέπει να "ξεγλιστρήσει" ανάμεσα στους αντιπάλους και να φτάσει στο λέι απ, πριν οργανωθεί η άμυνα.

Κατ'αρχήν δεν θα ήθελα να ήμουν ο Κώστας Σλούκας. Καλά είμαι κι έτσι, ως γκουρού δεν περνάω άσχημα.

Αν ήμουν όμως, δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Θα είχα ανοίξει τον ταξιδιωτικό οδηγό και θα μελετούσα. Πού έχει τα καλύτερα μπαράκια, πού γίνεται το καλύτερο φεστιβάλ κινηματογράφου, πού είναι ελεύθερη η χρήση κάνναβης, πού υπάρχει η μεγαλύτερη αναλογία αστεριών Μισελέν και πληθυσμού - Σαν Σεμπαστιάν νομίζω, η Βιτόρια απέχει περίπου μια ωρίτσα.

Σε μία σειρά που απείχε μισό κλικ από το να περάσει στη λίστα με τις καλύτερες όλων των εποχών - όπου υπάρχει αυτή η λίστα τέλος πάντων - οι Toronto Raptors πέρασαν για τρίτη φορά φορά από την Oracle Arena και στέφθηκαν πρωταθλητές του ΝΒΑ. Το game 6 των φετινών ΄τελικών ήταν καθηλωτικό για τρεις περιόδους, αποθeώνοντας το μπάσκετ στο κορυφαίο του επίπεδo. Συνέχισε με μία θλίψη και κατέληξε σε ένα απόλυτα συναρπαστικό φινάλε, αντάξιο του θεάματος που είχε προηγηθεί.

O Tόνι Πάρκερ ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση, κλείνοντας προσωρινά τον κύκλο που άνοιξε πέρυσι τέτοια εποχή ο Μάνου Τζινόμπιλι και σχεδίασε μέσα στη σεζόν ο κορυφαίος Ντιρκ Νοβίτσκι. Τρεις από τις πέντε πιο εμβληματικές μη αμερικάνικες φιγούρες του ΝΒΑ των τελευταίων 20 χρόνων έκατσαν οριστικά στην εξέδρα, περιμένοντας στην παρέα τους τα αδέρφια Γκασόλ, που συνεχίζουν ακόμη. Κάθε ένας από τους τρεις μπορεί να διεκδικήσει με τρανταχτά επιχειρήματα την πρωτοκαθεδρία στην άτυπη κούρσα του κορυφαίου των καιρών μας (ου μην και των εποχών) εκτός ΗΠΑ, διότι κάθε ένας τους άφησε ένα ιδιαίτερο αποτύπωμα. Ο Ντιρκ έφτιαξε τη φιγούρα του ψηλού εκτελεστή, κατέθεσε ένα trademark fadeaway σουτ με καμπύλη και γερμένο σώμα, συνδυάζοντας τις ικανότητες του με απαράμμιλη ηγεσία. Ο Μάνου εξέλιξε την έννοια του έκτου παίκτη ή αν θέλετε του game changer, μέσω της μαχητικότητας και της ευελεξίας. Και ο Πάρκερ ... ο Πάρκερ μας έδωσε τον Στεφ Κάρι, μεταξύ άλλων.

"Πονάω βαθειά στην ψυχή μου, δεν θα πω ψέμματα. Αλλά βλέποντας τα αδέρφια μου να παίρνουν αυτή τη νίκη ήταν σαν να πίνω ένα σφηνάκι τεκίλα. Πήρα νέα ζωή". Κι εμείς αγαπητέ Kevin.

Το instagram post του μεγάλου άτυχου του πέμπτου τελικού έβαλε την τελευταία υπογραφη σε ένα παιχνίδι γεμάτο από όλα τα δράματα του μπάσκετ. Η επιστροφή του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, η επανεφεύρεση της full throttle επίθεσης των Warriors, η εκ νέου αποχώρηση μέσα σε ζητωκραυγές (αρχικά) αποδοκιμασίας και (μετά) αποθέωσης, η "απάντηση" των συμπαικτών, η "ανταπάντηση" των διψασμένων αντιπάλων, το τρόπαιο που πάτησε Καναδά, το time out του Nick Nurse που το γύρισε στο Oakland, τα μεγάλα τρίποντα, η αλλοίωση του τελευταίου σουτ, οι αινιγματικές δηλώσεις Kerr και τέλος τα αόρατα δάκρυα του Bob Myers στη συνέντευξη τύπου, συνέθεσαν έναν παζλ ιδανικό για να μπει σε κορνίζα. Θα το κρεμάσουμε στον τοίχο των αναμνήσεων και σε ένα roundtable σε καμμιά εικοσαριά χρόνια η απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση πιθανώς να είναι "ο πέμπτος τελικός του 2019".

Oι Raptors επιβλήθηκαν πολύ άνετα των Warriors στην Oracle Arena, με την νίκη τους να κατατάσσεται ως μια αναμενόμενη ανωμαλία. Ανωμαλια διότι τα δύο πρώτα παιχνίδια των τελικών ήταν φουλ ανταγωνιστικά και αναμενόμενη, διότι οι Dubs έπαιξαν σε αυτό το παιχνίδι αληθινά αποδεκατισμένοι. Μέχρι και η απουσία του Looney (δεν θα επιστρέψει) έμοιαζε τεράστια τηρουμένων των αναλογιών, δεδομένου των ποιοτικών λεπτών σπρωξιμάτων και ριμπάουντ που είχε προσφέρει ως τώρα. Oι Raptors μπήκαν από την αρχή στη θέση του οδηγού και κοίταξαν πίσω ίσα ίσα δυο τρεις φορές, όταν οι αντίπαλοι τους προσπάθησαν σπασμωδικά να μειώσουν την διαφορά.

Ήταν πολύ ωραίος τρόπος να κερδίσεις τους Warriors αυτός των Raptors. Η ομάδα του Nurse, λες και μελετούσε το ματσάρισμα πολύ καιρό τώρα (οκ όλοι τα ξέρουν όλα λίγο εώς πολύ) έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε και η επικράτηση της ήταν σαν ένδειξη ότι είναι φαβορί. Δεν είναι έτσι, όμως έτσι φάνηκε, διότι ο πρώτος τελικός δεν θα άλλαζε πλευρά, ακόμη και αν το παιχνίδι διαρκούσε τρεις μέρες. Oι Raptors είχαν τρομερή υπομονή σε κάθε τους κίνηση, αξιολογούσαν σωστά τον ρυθμό σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού και έπαιξαν την απαραίτητη καλή άμυνα που χρειάζονται όλοι, όταν αντιμετωπίζουν τους Warriors. Τέλος - αν και είμαστε στην αρχή - είχαν εκείνοι στις τάξεις τους τον έξτρα πρωταγωνιστή της βραδιάς.

Η ΤΣΣΚΑ ήταν η δίκαιη νικήτρια του 32ου φάιναλ φορ, κατακτώντας ένα κύπελο για το οποίο έμοιαζε έτοιμη από καιρό. Εδώ και τρεις μήνες τουλάχιστον, η ομάδα του Ιτούδη έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ από όλες τις ανταγωνίστριες. Τελείωσε την κανονική περίοδο με σερί 11-1 και κέρδισε δύο φορές εμφατικά στην έδρα της Μπασκόνια, για να επιστρέψει μετά από περίπου ένα μήνα στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα και να ολοκληρώσει τον θρίαμβο. Στην πορεία της σεζόν, οι Ρώσοι ξεπέρασαν την έλλειψη όγκου στη ρακέτα, μέσω των αμυντικών τους σχεδίων, υπολογίζοντας πως η επίθεση έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσει να είναι παραγωγική, βασισμένη στο ταλέντο μίας ασύγκριτης τριάδας γκαρντ και μονάδων που ξέρουν να κινούνται σωστά γύρω τηςς. Τελικά, στο φάιναλ φορ τα δύο αυτά στοιχεία συνδυάστηκαν άψογα, με αποτέλεσμα έναν δεύτερο συνεχόμενο θρίαμβο ομάδας που σκοράρει πολυ (πέρυσι ήταν η Ρεάλ), απέναντι σε άλλες που σκόραραν λιγότερο. Η ειδοποιός διαφορά παρόλα αυτά, ήταν πως λαμβάνοντας υπόψη τον υψηλό ρυθμό, η ΤΣΣΚΑ τελικά κέρδισε και μέσα από τις ανασταλτικές της επιδόσεις. Πάμε όμως να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μέσα από τις κατηγορίες μας.