Φενερμπαχτσέ - Παρί
Η Φενέρ στοχεύει σε ένα ακόμα Final-4, μετά τον περσινό αποκλεισμό από τον μετέπειτα πρωταθλητή Παναθηναϊκό, και για να φτάσει στο Άμπου Ντάμπι θα πρέπει πρώτα να βάλει μια και καλή για ύπνο το θηρίο που λέγεται Παρί. Στην κανονική περίοδο οι ομάδες μάς έδωσαν δύο ματσάρες, αμφότερες υπέρ της Φενέρ. Το εν Παρίσι το καθάρισε ο Γκούντουριτς, το άλλο ο Χέιζ-Ντέιβις, με το σουτ της σεζόν ως τώρα. Το τοπίο γύρω από το φαβορί και το αουτσάιντερ είναι ξεκάθαρο εκ πρώτης όψεως, αν κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά όμως ίσως εκπλαγούμε.
Που λέτε, η Φενέρ ήταν εδώ και καιρό στην τετράδα της Ευρωλίγκα, σε σημείο που θα μπορούσε να είναι και πρώτη αν ο Ολυμπιακός συνέχιζε τις γκέλες στο τέλος. Η Παρί, αν και ξεκίνησε διαστημικά βρισκόμενη και αυτή στην κορυφή νωρίς στη σεζόν, έκανε την κοιλιά της, αλλά επιβίωσε το δύσκολο πρόγραμμα στο κλείσιμο, για να φτάσει στα play-ins, εκεί που πήρε φοβερό διπλό στη Μαδρίτη για να βρεθεί στο δρόμο της Φενέρ.
Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στα βασικά σημεία των δύο ομάδων, κυρίως των τελευταίων δέκα αγώνων για να δούμε και την τάση των ομάδων ερχόμενες στην οκτάδα.
Σε αυτό το διάστημα Φενέρ και Παρί πορεύονται πλάι-πλάι, με επιμέρους ρεκόρ 6-4 και 5-5 αντίστοιχα. Σχεδόν πανομοιότυπα στατιστικά σε επίθεση αμφότερες στους 117-118 πόντους ανά 100 κατοχές, ρυθμό, αριθμό και ευστοχία τριπόντων. Συνολικά, οι ομάδες της Ευρωλίγκα ανέβασαν στροφές οδεύοντας προς το κλείσιμο της κανονικής περιόδου, κάτι που τις έφερε πολύ πιο κοντά στις ταχύτητες της Παρί. Δεν μιλάμε για το στυλ ή τις αποφάσεις στις εκτελέσεις, αλλά για τον ρυθμό του παιχνιδιού. Αυτό, ως ένα βαθμό, αφαίρεσε από την Παρί το χαοτικό της στοιχείο, δεν μπορούσε να συμπαρασύρει με το ρυθμό της τον αντίπαλο σε πιο συνολικά πιο άναρχες καταστάσεις. Παρόλα αυτά, η γαλλική ομάδα παραμένει πλήρως πιστή στο πλάνο της, πλάνο με το οποίο έζησε και πλάνο με το οποίο και θα πεθάνει. Η Φενέρ όμως δείχνει πολύ άνετη σε τέτοιου είδους καταστάσεις γιατί οι Μπιμπέροβιτς και Γκούντουριτς δεν έχουν κανένα -μα κανένα- πρόβλημα να χτυπήσουν σε καταστάσεις πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμού. Τα κοντά σχήματα με Χέιζ-Ντέιβις στο ‘5’ επίσης δεν χαλάνε καθόλου τον Γιασικεβίτσιους που τα δοκίμασε σχεδόν σε κάθε ματς φέτος. Μάλιστα κόντρα στην Παρί ο Χέιζ-Ντέιβις αναμένεται να πλησιάζει το 40λεπτό καθώς έτσι όπως δομήθηκε το ρόστερ φέτος οι επιλογές στο ‘4’ – ‘5’ δεν είναι πολλές για τον Σάρας.
Εκεί βρίσκεται μάλλον και το κλειδί της σειράς, μείνετε λίγο μαζί μου και θα επιστρέψω. Η Παρί φέτος σούταρε με κάθε ευκαιρία από τη γραμμή του τριπόντου, υπήρξε ματς που σούταραν 50 τρίποντα. Η αναλογία τριπόντων/διπόντων κυμαινόταν κοντά στο 1/1, στη χειρότερη να ήταν 2/3. Υπήρξαν όμως επτά φορές φέτος που η Παρί αναγκάστηκε να σουτάρει πολύ λιγότερο από μακριά, συγκεκριμένα κάτω από 25 τρίποντα. Το επιμέρους ρεκόρ σε αυτά τα ματς είναι 3-4, και δύο από αυτές τις ήττες ήρθαν από τη Φενέρ. Σε αυτά τα δύο ματς, η αναλογία διπόντων τριπόντων της Παρί έπεσε στο 1/3 και, παρά τα καλά της ποσοστά από το ζωγραφιστό και τη μέση απόσταση, δύο φορές έφυγε ηττημένη. Σαφώς το ένα ματς κρίθηκε στο σουτ, το ζήτημα όμως είναι το πώς ο Σάρας ανάγκασε την Παρί να στραφεί σε διαφορετικά σημεία εκτελέσεων από ό,τι είχε συνηθίσει. Εν μέρει, αυτό οφείλεται και στην προαναφερθείσα αδυναμία της Φενέρ στο ‘4’ – ‘5 . Η απουσία ενός αξιόπιστου σέντερ που θα συναντήσει τους αντιπάλους του στη ρακέτα είναι από μόνο του μειονέκτημα που οφείλει να εκμεταλλευτεί η κάθε Παρί, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση και τυράκι από τον Γιασικεβίτσιους για να αφαιρέσει από μια ομάδα ταυτόσημη με το τρίποντο ένα από τα μεγάλα της όπλα.
Η Φενέρ, πλην Γουίλμπεκιν, κατεβαίνει πάνοπλη, αν και οι Κόλσον, Μπάλντουιν μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην ομάδα τους από τα γκαρντ της Παρί. Η ομάδα του Σπλίτερ θα στερηθεί τον πολύτιμο Μάοντο Λο που ήταν τρομερά αξιόλογος όσο έπαιζε και έδινε πολύτιμες ανάσες στον σπουδαίο Τι Τζέι Σορτς. Η Παρί πήρε πολλά σπουδαία διπλά φέτος, μοιάζει διψασμένη, έχει τον κατά πολλούς MVP της σεζόν, αλλά δεν δείχνει να έχει το κάτι παραπάνω για να πάρει τις τρεις νίκες. Θα πρέπει απλώς να παίξει ακόμα πιο γρήγορα, πιο έντονα και να είναι τρομερά εύστοχη. Να κάνει καλύτερα όσα ήδη κάνει πολύ καλά δηλαδή. Η Φενέρ έχει τις προσωπικότητες, την εμπειρία και μια έδρα που μόλις τέσσερις φορές έσπασε φέτος. Σαφώς ο πρώτος λόγος ανήκει στους Τούρκους, το 3-1 υπέρ τους μοιάζει πολύ ρεαλιστικό σενάριο. Δεν σας κρύβω βέβαια, πως θα ήθελα μετά από χρόνια μια πρωτάρα σε Final-4.
Μονακό - Μπαρτσελόνα
Το ζευγάρι αυτό είναι ικανό για το καλύτερο και το χειρότερο. Μπορεί δηλαδή να δούμε τέσσερις ή και πέντε ματσάρες να μη χορταίνουμε, μπορεί και να το κλείνουμε από τη μιζέρια -που λέει ο λόγος. Είναι τόσο απρόβλεπτες και κάπως αψυχολόγητες αυτές οι δύο ομάδες που δεν θα μου κάνει εντύπωση κανένα από τα δύο. Δεδομένου του πως εξελίχθηκε η σεζόν πάντως, η Μονακό μάλλον ευχαριστημένη είναι με την τέταρτη θέση, αλλάζοντας προπονητή ενδιάμεσα, και βλέποντας πως πάνω από αυτή είναι τρεις πολύ καλές ομάδες, όλες καλύτερες από μπορούμε να υποστηρίξουμε. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τη Μπάρσα, που μάλλον ως σίγουρη για τα play-ins λογιζόταν, αλλά εν τέλει τα απέφυγε, και θα πρέπει να πάρει και άλλο διπλό στο πριγκηπάτο αν θέλει να ταξιδέψει στο Άμπου Ντάμπι.
Όπως και στο ανωτέρω ζευγάρι, οι διαφορές τους από στατιστικής άποψης είναι ελάχιστες τον τελευταίο ενάμιση μήνα, με διαφορά το πόσο σοβαρή παρουσιάζεται η Μπαρτσελόνα στο αντίπαλο μισό. Οι Μπλαουγκράνα πετυχαίνουν εσχάτως 124 πόντους ανά 100 κατοχές, τρίτη καλύτερη επίθεση στο κλείσιμο της σεζόν, όπως και NetRTG μετά τις Εφές και Παναθηναϊκό. Η Μπαρτσελόνα στηρίζεται φουλ στο κεντρικό παιχνίδι, που ξεκινά από τον μέγα Κέβιν Πάντερ και συμπληρώνεται από τους μυριάδες φόργουορντ/σέντερ της. Το παιχνίδι μοιράζεται στα φτερά μόνο κατά συνθήκη, βασικά είναι μια ομάδα -που και λόγω τραυματισμών- αναγκάστηκε να ψάχνει φουλ το μισματς και να μεγιστοποιεί το παιχνίδι μισού γηπέδου. Σε αυτό έχει αρωγό την ικανότητα της στο επιθετικό ριμπάουντ. Ήταν τρίτη σε ποσοστό επιθετικών ριμπάουντ στα τελευταία δέκα παιχνίδια, και δεύτερη μεταξύ των ομάδων της οκτάδας πίσω μόνο από τη Ρεάλ. Το μέγεθος της είναι το μεγάλο της όπλο και η σταθερά από την οποία ξεκινούν όλα. Πρώτα εξασφαλίζει τις κατοχές, μετά τις μεγιστοποιεί. Μάλιστα το κάνει και με ρυθμό στο 74, πρώτο μεταξύ της οκτάδας αν και καμιά φορά οι παίκτες του Πεναρόγια εκβιάζουν καταστάσεις πέφτοντας σε λάθη.
Στον αντίποδα, η Μονακό έχει περιφέρεια τόσο πολυπληθή/γεμάτη, όσο -και κυρίως- πύρινη. Οι διαχρονικές σταθερές των Τζέιμς και Οκόμπο δένονται από τον Νικ Καλάθη, που πέρυσι έκανε τρομερά Playoffs, και τον Στραζέλ που είναι εκ των κρυμμένων όπλων του Σπανούλη. Παραδόξως, η Μονακό έκλεισε κάπως μέτρια τη σεζόν σε παραγωγικότητα, αλλά ανέλπιστα καλά σε αμυντική προσπάθεια. Τα νούμερα ανά 100 κατοχές δεν τρομάζουν, αλλά στους πόντους παθητικό ανά κατοχή δέχεται μόλις 0.98, ίδιο με των Ρεάλ, Φενέρ, και πίσω μόνο από την Εφές στα τελευταία δέκα ματς. Έχει επίσης τον "παράγοντα Χ" της σειράς, που φυσικά είναι ο Ντάνιελ Τάις. Πρώτον, γιατί η Μπαρτσελόνα δεν τον έχει δει φέτος, ο Γερμανός υπέγραψε αφού οι Καταλανοί πήραν τη σειρά με τη Μονακό. Όχι ότι δεν θα τον περιμένει ο Πεναρόγια, αλλά ο Τάις προσφέρει το απαραίτητο και υπερπολύτιμο ποπ στοιχείο για να ανοίξει κάπως η άμυνα της Μπαρτσελόνα.
Γιατί η Μονακό σουτάρει σταθερά με το εντελώς μέτριο 36% από τα 6,75, ακριβώς στον μέσο όρο της Ευρωλίγκα. Και το κάνει με τρόπο ανυπολόγιστο και ασταθή, σήμερα 30% αύριο 40%. Ίσως είναι το σημείο στο οποίο θα εστιάσει η άμυνα της Μπαρτσελόνα. Έχοντας το εμφανές πλεονέκτημα στο μέγεθος, ο Πεναρόγια μπορεί να φέρει τους παίκτες του ένα βήμα πιο μέσα στην αμυντική διάταξη και να εκβιάσει εν μέρει τη Μονακό να εκτελέσει περισσότερο από την περιφέρεια. Το κέρδος είναι μεγάλο: πρώτον θα παίξει με την ψυχολογία μιας ομάδας που δεν φημίζεται για την ψυχραιμία της και έχει μέτριο ρεκόρ εντός έδρας. Δεύτερον, να ελέγξει τα ριμπάουντ -και άρα το ρυθμό, τρίτον να προφυλάξει τους ευαίσθητους απέναντι στους Τζέιμς, Οκόμπο και Καλάθη. Για αυτό, ο με 42% ποσοστό τριπόντων Ντάνιελ Τάις πιθανώς να κρίνει εν πολλοίς τη σειρά. Αν καταφέρει σταθερά να σουτάρει από την περιφέρεια και να τραβήξει πιο έξω τους ψηλούς της Μπάρσα, ή να αναγκάσει τον Πεναρόγια να παίζει ασταμάτητα το Βέσελι, ο Σπανούλης θα δει τους ταχύτατους γκαρντ και ψηλούς του να πελεκούν το καλάθι της Μπάρσα.
Στο δια ταύτα, ακριβώς όπως γράφτηκε και παραπάνω: η Μονακό έχει μια περιφέρεια φωτιά και πολυπληθή. Η Μπάρσα μπορεί -και θα προσπαθήσει- να κρύψει τον ήλιο με το μέγεθος της. Η σειρά είναι τρομερά αμφίρροπη, μην ξεχνάμε ότι η Μονακό ακόμα δεν έχει κερδίσει τη Μπαρτσελόνα φέτος. Όμως ο βαρύς τραυματισμός του Μετού άλλαξε τις ισορροπίες για ακόμα μια φορά φέτος στο ρόστερ της Μπάρσα και μείωσε πολύ την ευελιξία της στο '4' - '5'. Βλέπω σίγουρα πέμπτο ματς, και μια ραψωδία του Κέβιν Πάντερ που θα στείλει τη Μπαρτσελόνα στο Final-4.
