Όμως ο θόρυβος από τους σοβαρούς τραυματισμούς που διαδέχονται ο ένας τον άλλον, τις αναβολές αγώνων, τις διαμαρτυρίες παικτών και προπονητών για την κρεατομηχανή που είναι η φετινή σεζόν, των έξι ματς σε εννέα ημέρες, ή των εφτά σε δέκα, με τη λίγκα μάλιστα να μοιράζει πρόστιμα των 25 χιλιάδων σε όσες ομάδες επιλέγουν να μην σακατέψουν τους παίκτες τους, βάζοντάς τους να αγωνιστούν σε κάθε -μα κάθε- αγώνα, δεν μας επιτρέπει να απολαύσουμε όσο θα θέλαμε (ή θα άρμοζε στα επιτεύγματά τους) τους Luka, Curry και όποιον άλλον. Kερασάκι στα παραπάνω, η εντελώς διαφορετική στάση των παικτών (και της ένωσής τους) στη δολοφονία του 20χρονου μαύρου Daunte Wright από την ένοπλη αστυνομικό συνδικαλίστρια (ποτέ δεν περίμενα πως θα έγραφα αυτή την τόσο τιμημένη λέξη με τόσο αρνητικό πρόσημο όσο εν προκειμένω), “που μπέρδεψε το τέιζερ με το όπλο της”, με αυτήν που κράτησαν στη δολοφονία του George Floyd.
Για αυτή τη δολοφονία λοιπόν, η NBPA, ο συνδικαλιστικός φορέας των παικτών, έβγαλε ανακοίνωση δύο (ναι, δύο) όλων και όλων προτάσεων. Και η ζωή συνεχίστηκε κανονικά, με τη δολοφονία ενός άοπλου 13χρόνου αυτή τη φορά, γεγονός που θεωρήθηκε τόσο φυσιολογικό όπως και οι αγώνες με πολλές απουσίες παικτών λόγω covid.
Δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να βάλουμε όλα αυτά τα παράλογα σε μία σειρά, αλλά ενδεχομένως να αξίζει μια προσπάθεια.
Αρχικά με τα αγωνιστικά. Τόσο ο Josh Hart των Pelicans, όσο και ο Fred VanVleet των Raptors, μίλησαν τις προηγούμενες ημέρες ανοιχτά για το πόσο απάνθρωπη είναι η φετινή σεζόν. «Το λένε γιατί οι ομάδες τους είναι εκτός playins» είπαν οι επικριτές τους. Άλλωστε τα «νούμερα» δεν υποστηρίζουν τη θέση τους, το αντίθετο. Γιατί ο αντίλογος της Λίγκας εν τέλει δεν ήταν κάτι παραπάνω από «ψυχρά νούμερα». Μία «κανονική» regular season έχει 82 παιχνίδια σε έξι μήνες, ήτοι 13,7 αγώνες κατά μέσο όρο για κάθε ομάδα τον μήνα. Η φετινή σεζόν έχει 72 παιχνίδια σε πέντε μήνες, ήτοι 14,4 παιχνίδια κατά μέσο όρο για κάθε ομάδα κάθε μήνα. Σε εβδομαδιαίο επίπεδο αυτό σήμαινε 3,6 παιχνίδια ανά βδομάδα για κάθε ομάδα την τρέχουσα σεζόν αντί για 3,42 πέρσι, ενώ με τη νέα μορφή των baseball/covid doubles παιχνιδιών, κάθε ομάδα φέτος έχει 15 λιγότερες πτήσεις σε σχέση με μια «κανονική» σεζόν.
Δίνοντας έμφαση στην επιλογή της για τον τρόπο διεξαγωγής της φετινής σεζόν, η Λίγκα έκανε και επίκληση σε ένα paper που δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβρη του 2016 στο Journal of Science and Medicine in Sport και τεκμηρίωνε πως τα back-to-back παιχνίδια και αυτά των τεσσάρων αγώνων σε πέντε ημέρες δεν ευθύνονταν -από μόνα τους- στην αύξηση των τραυματισμών των παικτών.
Τα στατιστικά που βγαίνουν από τη λίγκα υποστηρίζουν την παραπάνω θέση: σύμφωνα με επίσημα στοιχεία λοιπόν, δεν υπάρχει αύξηση των τραυματισμών συνολικά σε σχέση με άλλες χρονιές, αλλά το αντίθετο, αυτοί είναι οριακά πεσμένοι, απλά οι All Stars είναι πιο προσεκτικοί και για αυτό μας κάνει εντύπωση (έχουν χάσει το 15% των αγώνων, το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό μετά το 16,8% της σεζόν 2014-15). Tην μη ιδιαίτερη αύξηση των τραυματισμών επιβεβαιώνει και το (ανεξάρτητο από τη Λίγκα) site InStreetClothes, το οποίο ειδικεύεται στους τραυματισμούς των παικτών του NBΑ.
Όλα τα παραπάνω, σχεδιασμό επί χάρτου και στατιστικά δεδομένα, τα κάνει χαρτοπόλεμο ο covid, καθώς τίποτα από αυτά δεν τον περιλαμβάνει. Κοινώς, δεν περιλαμβάνονται στον υπολογισμό των τραυματισμών οι 149 παίκτες (ακριβώς το 33% της Λίγκας) που έχουν χάσει τουλάχιστον έναν αγώνα λόγω covid protocols (ασθένεια ή contact tracing), και που αθροιστικά όλοι αυτοί έχουν χάσει 449 αγώνες. Και τούτο την στιγμή που μόλις 31 είναι τα παιχνίδια έχουν αναβληθεί λόγω covid.
Άρα τα "δεδομένα" αδυνατούν να αποδώσουν το βάθος και τη σημαντικότητα που πρέπει ως προς τις επιπτώσεις του covid. Για παράδειγμα, οι αναβολές αυτών των 31 αγώνων έχουν επιβαρύνει ανισομερώς κάποιες ομάδες. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αποτελούν οι Heat και οι Spurs. Οι πρώτοι από της 13 Γενάρη ως τις 4 Μάρτη, ήτοι σε 51 μέρες, αγωνίστηκαν σε 27 αγώνες, χωρίς να έχουν ούτε μία φορά πάνω από μία μέρα ξεκούρασης. Οι δε Spurs, από το All-Star break ως σήμερα (18 Απρίλη) έχουν παίξει 23 παιχνίδια 40 μέρες ενώ το πρόγραμμά τους προβλέπει άλλα 17 στις επόμενες 27. Και παρόλα αυτά έφαγαν 25 χιλιάρικα πρόστιμο από τη Λίγκα, γιατί κόντρα στους Suns το Σάββατο ξεκούρασαν τους DeRozan, Poeltl και Mills (και ενώ κέρδισαν με 26 πόντους)!
Σαν το ΝΒΑ να μην θέλει δηλαδή να παραδεχτεί, μέσα στον παραλογισμό και την γραφειοκρατική τυπολατρία του, πως τα 3,42 παιχνίδια ανά εβδομάδα πέρσι, έγιναν 3,6 βάσει του αρχικού σχεδιασμού, αλλά κατέληξαν post-All-Star στα 3,75, ήτοι 9,6% παραπάνω.
Επιπρόσθετα, δεν καταγράφονται με κανέναν τρόπο οι αγωνιστικές επιπτώσεις στους παίκτες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα εδώ ο Jayson Tatum των Celtics, ο οποίος μολύνθηκε από covid τον Γενάρη, αλλά τρεις μήνες μετά και κατά δήλωσή του ακόμα είχε ανάγκη από αναπνευστήρα πριν τα παιχνίδια.
Σε αυτό το σκηνικό, αν το αφήγημα από πλευράς NBA λέει πως ο τραυματισμός του Murray ήταν ο τέταρτος τραυματισμός χιαστού στη σεζόν (Dinwiddie, Fultz και Bryant οι άλλοι τρεις), ένας μόλις παραπάνω από τον ετήσιο μέσο όρο, η πραγματικότητα για το πώς αυτός συνέβη, λέει πως μάλλον θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Και τούτο, καθώς το βράδυ της Δευτέρας που ο Murray τραυματίστηκε, οι Nuggets ήταν στο δεύτερο σκέλος του back-to-back τους μετά τη Βοστώνη, αλλά στο έκτο τους παιχνίδι σε εννέα βράδια. Με τον Murray να έχει απουσιάσει λόγω τραυματισμού (στο άλλο του γόνατο) στα τέσσερα προηγούμενα, ήταν στο παρκέ σε έναν αγώνα που δεν θα έπρεπε, γιατί αυτός είχε κριθεί προ πολλού για τους Warriors, αποκλειστικά και μόνο επειδή έπρεπε να πάρουν ανάσες όσοι παίκτες τράβαγαν το κουπί δίχως σταματημό στα συνεχόμενα παιχνίδια που εκείνος απουσίασε τα προηγούμενα βραδια.
Και είναι σοκαριστικός ο τρόπος που η λίγκα αντιμετώπισε τον συγκεκριμένο τραυματισμό, βομβαρδίζοντας το κοινό της με τα ανωτέρω αναφερθέντα στατιστικά περί τραυματισμών, θέλοντας να τονίσει την «κανονικότητα» αυτών κατά τη φετινή σεζόν, υποσκάπτοντας το συνολικότερο καλό της. Οι Nuggets, μία από τις ελάχιστες ομάδες «μικρών αγορών» που έπαιξε all-in στη trade deadline, θέλοντας να γίνει διεκδικήτρια του τίτλου, δεν βγαίνει απλά από τη διεκδίκηση αυτού για φέτος, μα ενδεχομένως και για του χρόνου, και -βάσει των οικονομικών περιορισμών του salary και πότε θα έρθουν οι επόμενες ανανεώσεις των στελεχών του κορμού της- για τα επόμενα κάμποσα χρόνια. Και το να βγάζει η λίγκα εξ αιτίας δικών της κοντόφθαλμων πρακτικών εκτός διεκδίκησης τίτλου μία αριστοτεχνικά στημένη ομάδα, και δη μικρής αγοράς, είναι παραπάνω από εγκληματικό, όχι μόνο για το δικό μας ενδιαφέρον, μα πρωτίστως για το ίδιο της το προϊόν/συμφέρον. Αναλυτικότερα για το θέμα έγραψε τις προηγούμενες ημέρες (με τη μαυράκεια υπερβολή, αλλά και με τη μαυράκεια εξαιρετική πένα) στο Ball Hog ο Mήτσος ο Μαυράκης, οπότε προς τα εκεί η σχετική παραπομπή για αποφυγή επικάλυψης: «Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες».
Επιπλέον, αν πρέπει να γίνει αναφορά σε έρευνες και μελέτες αναφορικά με τον απαιτούμενο χρόνο αποκατάστασης μεταξύ των αγώνων, ώστε οι παίκτες να είναι -και να μπορούν να παραμείνουν- υγιείς, δεν θα πρέπει να σταθούμε μόνο στο ανωτέρω αναφερθέν paper που το NBA επικαλείται. Αντίθετα, πιο πρόσφατες μελέτες, παρουσιάζουν αρκετά διαφορετικά αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, στο άρθρο του Uproxx “The Curious Case Of Soft Tissue Injuries In The NBA”, παρουσιάζονται μία σειρά από ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία: πρώτον, πως οι περισσότεροι τραυματισμοί σε μια κανονική σεζόν για το NBA “Οκτώβρη-Απρίλη” λαμβάνουν χώρα μήνα Μάρτη (συνήθως τα playoffs ξεκινούν μέσα Απρίλη, οπότε ο "φετινός Μάρτης” είναι ο Απρίλης), άρα ακριβώς τον μήνα που η λίγκα φέτος έχει υπερφορτώσει με τα αναβληθέντα παιχνίδια, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη αύξηση αυτών. Δεύτερον, παρουσιάζει μία περσινή έρευνα για το πόσο πιο προσεκτικές πρέπει να είναι οι λίγκες στη διαχείριση των παικτών τους λόγω covid, ιδίως λόγω των ψυχολογικών συνεπειών της πανδημίας, κάτι που το ΝΒΑ δείχνει να μην υπολογίζει στο ελάχιστο. Τρίτον, αυτό που το ίδιο το NBA είχε δει, αποδεχτεί και ακολούθως αντιμετωπίσει, με την αραίωση του προγράμματός του από τη σεζόν 2017-18: ο αυξημένος ρυθμός, η αυξημένη ένταση των αγώνων, έχει αυξήσει τους τραυματισμούς κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών από το 1998 κατά 12,8%, με το πρόγραμμα των αγώνων να έχει αναγνωριστεί ως εξίσου υπεύθυνο για αυτό.
Είναι απόλυτα εύλογο συνεπώς το συμπέρασμα πως η λίγκα απόλυτα συνειδητά επέλεξε να αγνοήσει τα συγκεκριμένα δεδομένα και να πάρει τις αποφάσεις που πήρε με αποκλειστικό γνώμονα το να περισώσει όσα περισσότερα έσοδα μπορούσε, σε βάρος των ίδιων των ανθρώπων που τα παράγουν, των πρωταγωνιστών του πρωταθλήματος.
Πρόσθετη αναφορά πρέπει να γίνει και στο αναλυτικό άρθρο του Baxter Holmes στο ESPN με τίτλο “NBA personnel see link between compressed schedule, rash of injuries: 'We have defaulted to survival mode' “, όπου παρουσιάζονται μερικές από τις επιπτώσεις όλων των παραπάνω που αναφέρουμε ως προς την χρονική πίεση διεξαγωγής της φετινή σεζόν. Γιατί εν τέλει αν ο στόχος της απόφασης για μία τόσο πιεσμένη και προβληματική σεζόν ήταν το θέαμα, κανείς/μια δεν είναι σίγουρος/η πως κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται. Χαρακτηριστικό γεγονός σχετικά είναι το τι συνέβη στους 18 αγώνες στις 2 και 3 Απριλίου, όταν η μέση διαφορά αυτών καθορίστηκε στους 22,6 πόντους, με τέσσερις αγώνες να έχουν διαφορά τουλάχιστον 44 πόντων, ενώ μόλις δύο εκ των αγώνων του διημέρου ήταν “κλειστοί”, με τη διαφορά να μην υπερβαίνει τους εφτά πόνους. Αν δε, πρέπει να δείξουμε έναν αγώνα για να τονίσουμε το τι ακριβώς συμβαίνει, αυτός δεν θα είναι άλλος από (όπως αποδείχτηκε τελευταίο παιχνίδι στην καριέρα του LaMarcus Aldridge στο NBA), την αναμέτρηση- θεωρητικά διαφήμιση ενός επικείμενου τελικού ανάμεσα στους Nets και τους Lakers, μια βδομάδα νωρίτερα από τους προαναφερθέντες αγώνες. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση λοιπόν, προφανέστατα σε παναμερικάνικη αναμετάδοση, και δη βράδυ Σαββάτου, αντί για τιτανομαχία, ήταν ένα παιχνίδι ανάμεσα στους αναπληρωματικούς των δύο ομάδων, με τους LeBron, Davis, Harden, Kuzma, Gasol εκτός (και τους Kyrie και Schroeder να αποβάλλονται κάπου στα μισά). Όχι ακριβώς το υπερθέαμα που η λίγκα θα ήθελε φαντάζομαι.
Ακόμα και η κούρσα για τον MVP της σεζόν, έχει αρχίσει να θυμίζει περισσότερο survivor, παρά επίδειξη μπασκετικών ικανοτήτων και αποτελεσματικότητας. Όχι πως ο Jokic, που προηγείται με τεράστια διαφορά στην έρευνα του Tim Bontemps για το ESPN, με δείγμα 105 δημοσιογράφων, η πλειοψηφία των οποίων έχει δικαίωμα ψήφου για το συγκεκριμένο βραβείο, δεν το αξίζει. Αλλά ακριβώς επειδή δεν γίνεται να μην τονιστεί και το γεγονός πως από τους έξι πρώτους της κατάταξης (Jokic, Embiid, Giannis, Harden, Lillard, LeBron), οι τέσσερις έχουν χάσει πάνω από 10 παιχνίδια, ήτοι πάνω από το 15% των αγώνων της ομάδας τους (με τους μόνους δύο παίκτες που έχουν πάρει MVP με πάνω από 10 αγώνες χαμένους σε μια σεζόν να είναι οι Walton το 1978 και τον Iverson το 2001). Πρέπει δε να τονιστεί και το ότι κάθε παίκτης που έπαιρνε κεφάλι στην συγκεκριμένη κούρσα, δεν το έχανε λόγω απόδοσης, αλλά λόγω τραυματισμού και σημαντικού αριθμού χαμένων αγώνων.
Ωστόσο σε αυτό το σημείο θα ήθελα να είμαι ξεκάθαρος. Η λίγκα έχει την κύρια ευθύνη για ό,τι συμβαίνει, αλλά όχι την αποκλειστική. Οι παίκτες είναι συνυπεύθυνοι που δέχτηκαν τον οικονομικό εκβιασμό και -για όσες χούφτες ως βαλίτσες δολάρια παραπάνω- δέχτηκαν να ξαπλώσουν σε αυτό το προκρούστειο κρεβάτι.
Μα ακόμα και έτσι, αν κάτι έχει κάνει ιδιαίτερα αλγεινή εντύπωση, δεν είναι η αποδοχή της συμμετοχής τους στη φετινή σεζόν με τους όρους του ΝΒΑ, χωρίς καμία ουσιαστική διαπραγμάτευση. Είναι η εντελώς διαφορετική στάση τους στις δολοφονίες μαύρων που συνεχίζονται. Συγκεκριμένα, όταν το βράδυ της Δευτέρας 12 Απρίλη 2021 μαθεύτηκε η δολοφονία του 20χρονου Daunte Wright, και δη, με ό,τι σημειολογία φέρει το γεγονός, πως αυτή έλαβε χώρα στην ίδια ακριβώς πόλη που είχε δολοφονηθεί και ο George Floyd σκάρτο έναν χρόνο νωρίτερα και με τη δίκη του δολοφόνου του τελευταίου να είναι σε εξέλιξη και να αναμένεται να ολοκληρωθεί αυτές τις μέρες, περίμενα να δω ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις από πλευράς λίγκας και παικτών.
Και ποιες ήταν αυτές; Αναβολή του αγώνα Nets - Wolves κατά μισή μέρα, και αυτό λόγω των επεισοδίων που ξέσπασαν στην πόλη διεξαγωγής του αγώνα -και όχι λόγω αντίρρησης των παικτών να διεξαχθεί-, μπλουζάκια συμπαράστασης λες και είμαστε στο 2014 και αυτό αποτελεί κάτι ριζοσπαστικό, και όχι στο 2021 που έχει ήδη διεξαχθεί ένα ολόκληρο Bubble γεμάτο με μηνύματα και συνθήματα παντού, ακριβώς με σκοπό την προώθηση της ισότητας ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος, αλλά και (το καλύτερο/χειρότερο) μία ανακοίνωση της NBPA (του συνδικαλιστικού φορέα των παικτών) δύο προτάσεων: “We mourn the death of Daunte Wright and pray for his family and loved ones during this extremely difficult time. Our hearts go out to the entire Minneapolis community as they struggle to process this latest tragedy together with the ongoing trial of Derek Chauvin.”. Αυτό. Τελεία.
Μετά το ανωτέρω, η είδηση που έβγαλε ο Woj, πως "η λίγκα έχει δώσει οδηγία στις ομάδες να είναι χαλαρές ως προς τις αντιδράσεις των παικτών στην ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου για τον δολοφόνο του George Floyd που αναμένεται εντός της εβδομάδας που ξεκινά, και ακόμα και αν χρειαστεί να αναβληθούν αγώνες, ας αναβληθούν", μα τον όποιον, δεν ξέρω πώς να την εισπράξω. Ως επιλεκτική ή ως αστεία;
Σε κάθε περίπτωση, η όλη αντίδραση, κρινόμενη από το ύψος που οι ίδιοι οι παίκτες του NBA επέλεξαν να θέσουν τον πήχη πέρυσι την άνοιξη, είναι απόλυτα ανεπαρκής. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά για αυτούς "black lives (still) matter".
Κοντολογίς: αν η όλη κατάσταση με σοκάρει; Προφανώς και όχι. Πριν ξεκινήσει το φετινό πρωτάθλημα έγραφα “ To NBA θυσιάζει υγεία και ριζοσπαστικότητα για την επόμενη σεζόν”. Ακριβώς ό,τι δηλαδή βλέπουμε τώρα να συμβαίνει. “Πρέπει τα παιχνίδια μιας σεζόν να μειωθούν;” Προφανώς και ναι. Την όλη θέση έχω αναλυτικά παρουσιάσει στο κείμενο: “Load Management και θεσμικές προκλήσεις για το ΝΒΑ” προ διετίας. “Μπορούμε ακόμα και έτσι να διασκεδάσουμε το υπόλοιπο της σεζόν;” Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Προσωπικά δεν απολαμβάνω τα παιχνίδια, όσα μαγικά και αν κάνουν οι -δύο εκ των αγαπημένων μου παικτών- Curry και Luka τελευταία. Και προφανώς δεν ξύπνησα ξαφνικά αυτή τη βδομάδα να συνειδητοποιήσω πως το NBA με αντιμετωπίζει κυνικά ως καταναλωτή και όχι ως φίλαθλο. Ωστόσο, ο τόσο άκομψος και άγαρμπος τρόπος που φέτος το κάνει, με οδηγεί να αναρωτιέμαι για ποιο θέαμα, ποιο "I love this game" και ποιο "this is why we play" ακριβώς καταλήγουμε να μιλάμε; Σε βαθμό που αν η αρχική μας θέση ήταν να εξυμνήσουμε τα ανωτέρω με το “We Got Game”, σήμερα με απογοήτευση να την αντιστρέφουμε σε ερώτηση: “Do we though?”.
---------------------------------------------------
Giorgos B: Yes, we do Nikos, yes we do! Η θέση του NBPA αυτή την εβδομάδα, όπως και η χλιαρή της έκφραση, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από regression to the mean. Με άλλα λόγια, επιστροφή στην κανονικότητα (τι θαυμάσια έκφραση).
Το ιστορικό της πολιτικής διαμαρτυρίας εντός ΝΒΑ, από παίκτες ή προπονητές, δεν χαρακτηρίζεται από ισχυρές αναταράξεις. Χαρακτηρίζεται από συνέπεια, η οποία εκφράζεται διαχρονικά μέσα από πράξεις συμβόλων ή speech acts. Η σημασία τους δεν μπορεί ούτε να υποβαθμιστεί, ούτε να εξυμνηθεί. Εκείνο που μπορεί να συμβεί είναι να γίνει βιαίως ενέσιμη στην συλλογική συνείδηση των υποκειμένων. Με άλλα λόγια, να πάρουμε τα ελάχιστα (πλέον) θραύσματα που μας προσφέρονται και να τα βάλουμε δίπλα στα υπόλοιπα.
Ήδη από το το 2016 και έπειτα, όταν ο Kaepernick και μπλα μπλα μπλα, το ΝΒΑ και οι παίκτες είχαν κάνει τις συμφωνίες τους. Social media, μπλουζάκια, φιλανθρωπίες, παπούτσια και ατομικές δράσεις επιτρέπονται. Ο,τι πηγαίνει παραπέρα, καλό είναι να μη γίνεται.
Η δολοφονία του Floyd ανέτρεψε πολλά δεδομένα, φέρνοντας την πιθανότητα για κάτι πιο ρηξικέλευθο στο προσκήνιο. Οι παίκτες βγήκαν στους δρόμους και αναμείχθηκαν με το πλήθος, στην πλεοψηφία τους χωρίς να το κάνουν βούκινο, με αποτέλεσμα οι εικόνες να πάρουν λίγη από την ακατέργαστη δύναμη των κινημάτων - η οποία πάντα, είναι ζωοποιός και ανατρεπτική. Κάτι ανάλογο συνέβη και με την απεργία των Bucks, που πρόσθεσε έναν σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της κοινωνικής ανατροπής, μέσα από το πεδίο του εργασιακού χώρου.
Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το τι συνέβη τότε ή στην περίοδο του bubble γενικότερα (και όχι στο bubble). Oι παίκτες και οι προπονητές αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν το κίνημα, διότι η ορμή του ήταν κατακλυστική. Πρακτικά, δεν είχαν διαφορετική επιλογή από το να δοκιμάσουν τα όρια της έκφρασης τους, για να μην καταστούν περιττοί. Έτσι και συνέβη, αλλά εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί: Το ότι ακολούθησαν, αντί να οδηγήσουν, δεν σημαίνει ότι η συμμετοχή τους δεν ήταν αναγκαία και ωφέλιμη. Ίσα, ίσα. Με την απαράμιλλη ορατότητα που διακατέχει τους σταρ, προσέφεραν ευκαιρίες διερεύνησης πολιτικών εννοιών, όπως η διεκδίκηση του χώρου, η ιστορικότητα του ρατσισμού και η ταξικότητα των φυλετικών διακρίσεων. Ήταν όλα εκεί, με εκείνους μέγιστους αρωγούς, απλά όχι εμπνευστές. Εμπνευστής ήταν το κίνημα, γεγονός υγιέστερο μίας αναταραχής διαμεσολαβημένης από ηγεσίες.
Τώρα, είναι κάπως διαφορετικά. Χωρίς να υποβαθμίζουμε την δύναμη των αντιεξουσιαστικών, αντιρατσιστικών και λοιπών κινημάτων, που χωράνε κάπως αυθαίρετα κάτω από το σημείο Black Lives Matter, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως η εκλογή Biden έχει προσφέρει ένα κάποιο απάγκιο, για όσους/όσες βγαίνουν στους δρόμους λιγότερο συχνά από άλλους/άλλες. Η εξέγερση από τα κάτω δεν έχει διακοπεί, όμως η ρητορική της έχει αποδυναμωθεί, για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με εκείνη, αλλά που σχετίζονται με την αφαίρεση ενός super villain από τη δημόσια σφαίρα, που λειτουργούσε ως σημείο αναφοράς. Μέχρι να υπάρξει η αναπόφευκτη ανασύνταξη (και καθώς θα γίνει φανερό πως η αστυνομική βία θα συνεχίσει κατά κύματα), το λάστιχο θα καταστεί προσωρινά χαλαρό και με αυτό θα παίξουν οι παίκτες. Δεν ορίζουν τις εξελίξεις, τις ακολουθούν όπως είπαμε, με τον βασικό αστερίσκο που βρίσκω (και) εγώ να αφορά τη σιωπηρή ανακωχή με τους ιδιοκτήτες-εργοδότες τους, για πάσης φύσεως θέματα. Αν σε καλέσει ο Fertitta ή o Gores, το πιθανότερο είναι να πας να εργαστείς για τον σκατάνθρωπο και αν μπορείς κάνε κι αλλιώς.
Συνοπτικά, επιστρέψαμε στο σημείο στο οποίο ήμασταν πάντα και το σημαντικότερο που μας προτείνει, είναι να μην αναθέτουμε σε πασίγνωστους αθλητές ρόλους που δεν τους αναλογούν και που γενικά δεν θα έπρεπε να αναλογούν σε κανέναν άνθρωπο. Εάν απεκδύσουμε τις διάσημες φιγούρες τους από την υπόσχεση της επιδραστικής πολιτικής συμμετοχής (μία υπερβολικά ελπιδοφόρα υπόσχεση), τότε το μπάσκετ θα ανακτήσει λίγη αίγλη και το επόμενο WGG θα βγει, με την ίδια ευχαρίστηση που βγαίνει πάντα. Θα ήταν σαφώς προτιμότερο η σκυταλοδρομία του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου να είχε συνεχιστεί, αλλά τουλάχιστον οι αθλητές κράτησαν την σκυτάλη. Δεν είναι λίγο, δεν είναι πολύ, είναι ένα κομμάτι.
Σε ό,τι αφορά τους τραυματισμούς και το load management βέβαια, δεν έχω τίποτε να προσθέσω και για αυτό ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι καθόλα εύστοχος και αντιπροσωπευτικός του περιεχομένου του.
