Post LeBron Era, pt. II

Έχοντας βιώσει την απόλυτη μιζέρια μετά την πρώτη φυγή LeBron, το 2010 για το Miami, η δεύτερη φυγή, το 2018 και τους Lakers ανέστησε και τους ίδιους φόβους, μια νέα καταβαράθρωση στα χαμηλά της Λίγκας. Ωστόσο, η ομάδα των Cleveland Cavaliers κατάφερε ένα από τα γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα rebuilds της σύγχρονης ιστορίας του NBA. Μία σειρά από καλές επιλογές στο draft, του Sexton το 2018, του Garland το 2019 και Mobley to 2021, σε συνδυασμό με δύο καλά trades, του Markkanen από τους Bulls και του Allen από τους Nets, αμφότερα το 2021, δημιούργησαν μια βάση με μπόλικο ταλέντο και ακόμα μεγαλύτερη προοπτική.

Κάπως έτσι, η ομάδα του Ohio κατάφερε το 2022, μόλις 3,5 χρόνια μετά την αποχώρηση του GOAT, να βρεθεί ξανά στη διεκδίκηση μιας θέσης στα Playoffs, μέσω των play-ins της Ανατολής, όπου όμως σκόνταψε πάνω στους πολλά υποσχόμενους -τότε- Nets.

Αυτή η αχνή χαραμάδα post-season, φαίνεται να προκάλεσε μια τεράστια ανυπομονησία σε όλους όσους σχετίζονται με την ομάδα: ιδιοκτήτες, front office, fanbase, δημοσιογράφους, όλους. Ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε στο Cleveland, όλοι έλεγαν πως έχει έρθει η ώρα για την post-LeBron era. H επικρατούσα κατάσταση οδήγησε στο ξαφνικό, αλλά εντυπωσιακό “all in” trade για τον Donovan Mitchell.

Έγραφα και πέρσι τέτοια εποχή, πάλι εδώ στο φιλόξενο χώρο του BG, πως ο ερχομός του Donovan Mitchell μπορεί να αποδειχθεί το μυστικό συστατικό που έλειπε για να ολοκληρωθεί το rebuild. Ξέχασα(με) να συμπληρώσουμε, το «μια ώρα αρχύτερα». Tούτο επιβεβαιώθηκε από την καλύτερη regular season χωρίς τον Βασιλιά, με θετικό ισοζύγιο νικών (51-31) και με την ομάδα να φιγουράρει πρώτη στο defensive και έννατη στο offensive rating στη regular του 2022-23.

Και κάπου εκεί όλο το αφήγημα κατέρρευσε. Όχι με όρους πραγματικότητας, αλλά με αυτούς των προσδοκιών. Από την μία, αντικειμενικά οι Cavs έκαναν το βήμα παραπάνω, πέρασαν στα Playoffs χωρίς play-in, και μάλιστα με πλεονέκτημα έδρας στον πρώτο γύρο. Μόνο που οι Knicks είχαν άλλη άποψη, δεν υπολόγισαν ούτε τις προβλέψεις των «ειδικών», ούτε την συγκριτική υστέρησή τους σε ταλέντο. Μπήκαν για να κερδίσουν, έπαιξαν (αθλητικό και δίκαιο) ξύλο, επικράτησαν στα rebounds και στις δύο πλευρές και, το σημαντικότερο, μπήκαν διαβασμένοι στο γήπεδο. Με αυτά και με εκείνα, η ομάδα του Cleveland έφαγε έναν ωραίο αποκλεισμό πρώτου γύρου σε μόλις πέντε παιχνίδια και ξεκίνησε την offseason της από τις 27 Απριλίου.

Ποιος φταίει;

Σίγουρα όχι ο Mitchell. Ήρθε μέσα από ένα trade που αποδείχθηκε (εκ των υστέρων) πολύ ακριβό, αλλά δεν το επέλεξε. Έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του στο παραγωγικό κομμάτι και ήταν κάτι περισσότερο από αξιοπρεπής στην άμυνα, θυμίζοντας τα κολεγιακά του χρόνια, σε αρκετούς αγώνες. Έβγαλε στο παρκέ αυτό που περιμένει κανείς από έναν top-20 παίκτη της Λίγκας και δη και με το παραπάνω.

Ο Mitcell θα ήταν ιδανική προσθήκη σε μια ομάδα που ψάχνει έναν guard που να τα κάνει όλα, να παίζει pick ‘n roll, να μπαίνει στη ρακέτα, να σουτάρει καλά από το τρίποντο, να «βλέπει γήπεδο». Ποιο το πρόβλημα σε αυτό με τους Cavs; Είχαν ήδη τον Garland.

Προφανώς δεν είναι ακριβώς καρμπόν οι συγκεκριμένοι δύο παίκτες, αλλά έχουν τον ίδιο ζωτικό χώρο στο γήπεδο. Δύο δυναμικοί guards μπορούν να συνεργαστούν ενδεχομένως, αλλά όταν εναλλάσσουν τον βασικό ρόλο στα λεπτά που είναι και οι δύο στην πεντάδα, ρίχνουν αναπόφευκτα ο ένας το potential της συνεισφοράς του άλλου.

Για αυτό λοιπόν ο “Spida” θα ήταν ιδανικός για μια ομάδα με έναν βασικό guard που είτε επικεντρώνεται στην άμυνα, όπως ο Alex Caruso, είτε αρέσκεται να παίζει off-ball (για να μην πω το προφανές των GSW εδώ), όπως ο Bruce Brown ή ο Kevin Huerter.

Επιπλέον, αυτό το δίδυμο των guards, φαίνεται να πήγε πίσω και την ανάπτυξη του Evan Mobley. Ο τελευταίος, το “χρυσό εισιτήριο των Cavs για τα επόμενα μεγαλεία τους” στα χαρτιά, δεν πήρε αρκετές μπάλες αλλά αρκέστηκε να παίζει το pick ‘n roll με έναν από τους δύο της back courtm και, ενώ έκανε σημαντικό βήμα αμυντικά, στον επιθετικό τομέα έμεινε στάσιμος.

Το βάρος αναπόφευκτα πέφτει στον άνθρωπο που έκανε το trade και σε αυτόν που το χειρίστηκε, τον GM της ομάδας, Κoby Altman.  Η καριέρα του Altman είναι ήδη σε μια λεπτή κλωστή, με πολλούς να περίμεναν να έχει τελειώσει ήδη, μετά το «οδηγώ και πίνω, πίνω κι οδηγώ» του Σεπτεμβρίου. Επιστρέφοντας όμως στα του Mitchell, αν αυτός δεν ανταλλαχθεί ή δεν ανανεώσει μέχρι του χρόνου, θα είναι σαν ο Altman να κυνήγησε το μεγάλο όνομα, την ηχηρή μεταγραφή, χωρίς σχέδιο, «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».

Η ιδαίτερη κατάσταση για τον Altman και τους έτερους 29 συναδέλφους τους είναι, πως παρά το status και το κύρος τους στη Λίγκα, δεν έχουν την πολυτέλεια των team owners, να “κάνουν το κομμάτι τους” και μετά να καυχιούνται στo Board of Governors σαν μικρά παιδιά. Δεν έχουν το περιθώριο, αν θέλουν να έχουν και την επόμενη μέρα δουλειά, όσο και αν το NBA δεν είναι ελληνικό πρωτάθλημa και, δεν μετριέται η επιτυχία μόνο με τα πρωταθλήματα ή παρουσίες στα playoffs, αλλά και με την πορεία του συνολικότερου brand του κάθε franchise,, που σε αυτά οι Cavs κερδισμένοι είνα, ένα trade τόσο μεγάλο για τον οργανισμό, δεν αποφέρει τα αναμενόμενα, μπορεί να κοστίσει.

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης όμως, ίσως μεγαλύτερο, έχει ο προπονητής της ομάδας, J.B. Bickerstaff. Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πολύ δυνατή τετράδα. Η οποία ωστόσο, αντιμετωπίζει το πρόβλημα που αναφέρθηκε για τους guards, ακριβώς όμοια και στους ψηλούς της. Προφανώς δεν είναι ιδανική συνθήκη να έχεις στην βασική σου τετράδα δύο ίδια ζευγάρια, αν ήταν κάρτες «υπέρ-ατού» θα τις αντάλλαζες, μόνο που στο NBA ο προπονητής έχεις τις κάρτες στα χέρια του, αλλά δεν του ανήκουν, τις διαχειρίζεται μέσα στο παρκέ.

Ο καλός προπονητής, όπως, σε ένα άλλο επίπεδο, ο καλός πρωθυπουργός, ο καλός CEO, ο καλός διαχειριστής πολυκατοικίας, αν θέλετε, δεν κρίνεται στα εύκολα. Και ο προπονητής των Cavs δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ως προς τα τεχνικά. Η ομάδα ήταν μάλλον η πιο προβλέψιμη του NBA, ίσως μαζί με τους Warriors, αλλά εκεί η προβλεψιμότητα έγκειται στο ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά ο αντίπαλος, άρα δεν έχουν και σοβαρό λόγο να αλλάξουν το πλάνο. Ακριβώς λοιπόν με το αντίστροφο αποτέλεσμα από την ομάδα του Steph, στην μια περίπτωση οι άμυνες αναγκάζονται να φτάσουν μέχρι το κέντρο του γηπέδου, ενώ στην άλλη μπορούν να περιμένουν στα πέντε μέτρα από την στεφάνη και να κλείνουν κάθε φορά που κάποιος κινείται προς το καλάθι.

Και αυτό ακριβώς έκαναν οι Knicks στα Playoffs του 2023, και πέταξαν μέσα τα πιο μεγαλόσωμα παιδιά τους, έκλεισαν τους χώρους, με αποτέλεσμα οι παίκτες των Cavs να παίζουν συγκρουόμενα με τους αμυνόμενους (αλλά και μεταξύ τους) κάθε φορά που πλησίαζαν τη ρακέτα. Γιατί, διάολε, αν παίζεις το ίδιο πράγμα για 82 παιχνίδια δεν χρειάζεται καν big data analysis ο αντίπαλος, να δει πέντε αγώνες χρειάζεται, ή στην προκείμενη να παίξει μαζί σου τέσσερις φορές.

Προς τιμή του ο J.B. έκανε την αυτοκριτική του, είπε ότι πέρασε το καλοκαίρι με προπονητές που έχουν εμπειρία στα Playoffs και μαζί με τον Altman έκαναν καλές προσθήκες, επιζητώντας το περιφερειακό σουτ για να αντιμετωπιστεί η ανυδρία του 2023. Οι προσθήκες των Max Strus και Georges Niang δίνουν στην ομάδα των Cavaliers παραπάνω ζωτικό χώρο, την απειλή από το τρίποντο που έλειπε, ανοίγουν τους διαδρόμους προς το καλάθι, αλλά…

Αυτό το έρμο το «αλλά» παραμένει. Με το ένα τέταρτο της σεζόν να αποτελεί παρελθόν, ένα πρώτο γρήγορο (αλλά μάλλον όχι βεβιασμένο) συμπέρασμα είναι ότι τα προβλήματα της περσινής χρονιάς παραμένουν. Όπως έχει απαντήσει ο πρώην Δήμαρχος Αθηναίων για τον μεγάλο περίπατο: «βγήκε και δεν βγήκε».

Δεν έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα που να μπορεί να χωρέσει με αποτελεσματικό τρόπο τα δύο guard, αντίθετα η ομάδα φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική όταν ο ένας από τους δύο είναι τραυματίας. Το μόνο παιχνίδι ως τώρα στη σεζόν που η συνεργασία των δύο λειτούργησε υποδειγματικά ήταν απέναντι στους Hawks, όμως μένει να ποδειχθεί αν ήταν έκλαμψη ή κάτι που έχει δουλευτεί και μπορεί να έχει συνέχεια.

Είναι νωρίς για να προεξοφληθεί ότι η ομάδα δεν μπορεί να λειτουργήσει με την βασική τετράδα ταυτόχρονα στο παρκέ. Είναι νωρίς για να ειπωθεί οριστικά ότι ο Donovan είναι η τροχοπέδη που δεν αφήνει τους Garland και Mobley να εξελιχθούν. Έχει περάσει μόλις ένας χρόνος. Οι φωνές που στην offseason ήθελαν τον “Spida” να έχει ήδη προεξοφλήσει την αποχώρησή του από την ομάδα, δεν επαληθεύονται. Μπαίνει στο γήπεδο για να κερδίσει, λειτουργεί ως μέντορας για τους νεότερους παίκτες, παθιάζεται, βάζει το κορμί του στις διεκδικήσεις. Δεν παρουσιάζει μια εικόνα παίκτη που θέλει να φύγει. Άρα το θέμα είναι από τι θα εξαρτηθεί η απόφασή του.

Το σίγουρο είναι ότι το μεγάλο βάρος για την φετινή χρονιά είναι στις πλάτες του head coach. O Bickerstaff είναι ένας καλός προπονητής για να δουλεύει με νεανικές ομάδες, να δουλεύει την αυτοπεποίθηση των πιτσιρικάδων, να τους ωθεί να δίνουν το 110%, όμως οι τεχνικές του αδυναμίες είναι πια προφανείς, τουλάχιστον για μια ομάδα που στοχεύει να πρωταγωνιστήσει, να είναι, σταθερά, τα επόμενα χρόνια στην κούρσα για τον τελικό της περιφέρειας.

Το ιδανικό θα ήταν να δεχθεί ο JB να αναλάβει ξανά ρόλο assistant, είναι ο βασικός παράγοντας του καλού κλίματος στα αποδυτήρια και να αναλάβει την πρώτη θέση του πάγκου ένας πιο έτοιμος και πιο ολοκληρωμένος στο τεχνικό κομμάτι προπονητής. Προφανώς να αναλάβει ο Eric Spoelstra δεν παίζει να γίνει οπότε, και με τον Nurse να αποτελεί την μεγάλη χαμένη ευκαιρία του περσινού καλοκαιριού (αφού οι Cavs επέλεξαν να κρατήσουν τον J.B. και να μην βγουν στην αγορά), ομοίως μάλλον και ο Snyder, ενδεχομένως η πιο λογική επιλογή μεταξύ των προπονητών που ήδη έχουμε δει σε ρόλο head coach, μοιάζει ο Kenny Atkinson, assistant του Kerr εδώ και μερικά χρόνια.

Υπάρχει ελπίδα;

Στα χαρτιά, όλα φαίνονται ευοίωνα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες με σταθερή θέση στο rotation είναι ο Caris LeVert (29 ετών) που ανταποκρίνεται πολύ καλά ως έκτος παίκτης και επικεφαλής του second unit των Cavs και ο Georges Niang (30 ετών), που αποτελεί μια αξιοπρεπή λύση στα small ball σχήματα.

To sign and trade του Max Strus το καλοκαίρι ήταν μια κίνηση που δίνει (και έχει να δώσει) πολλά στην ομάδα του Cleveland και ακόμα περισσότερα στην postseason. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι έχει (εξαιρετικής αξίας) συμβόλαιο μέχρι το 2027 και το ρεπερτόριο του είναι πολύ πλουσιότερο από αυτό του τυπικού σουτέρ.

Υπάρχει όμως μια μεγάλη δεξαμενή πιτσιρικάδων που θα αποτελέσει το μέλλον του franchise.

Πρώτος και καλύτερος βέβαια στη σχετική λίστα είναι ο Darius Garland, που παρά τα 23 του χρόνια, μετρά ήδη  πέντε γεμάτες σεζόν στο NBA, με κάθε χρονιά του να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Ενώ παράλληλα έχει εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό (παλιάς κοπής) playmaker, με αξιοπρεπέστατο σουτ από την περιφέρεια, τόσο off-dribble όσο και σε catch and shoot καταστάσεις.

Ο Evan Mobley, στα 22 του, ήταν δεύτερος στην κούρσα για DPOY το 2023. Στην offseason επικεντρώθηκε στην ενίσχυση της δύναμής του, μετά το περσινό φαινόμενο να τον «πηγαίνουν βόλτα» τα πιο δυνατά κορμιά των Knicks, και αυτό φαίνεται πως βοηθά και τόσο στο ποστάρισμά του, όσο και στα rebounds, ενώ ταυτόχρονα δείχνει να τον βοηθά και στο επιθετικό κομμάτι. Φαίνεται ότι ο δρόμος που θα προσπαθήσει να ακολουθήσει είναι να εξελιχθεί σε ένα τεσσάρι τύπου Tim Duncan, με την αναφορά και μόνο στο όνομα του τεράστιου Tim να αποκαλύπτει απο τη μία τις δυνατότητες που υπάρχουν στον Mobley, αλλά και τη δυσκολία και το δυσθεώρατο του πήχη που πρέπει να περάσει.

Ένας ακόμα νέος, ιδιαίτερα ενδιαφέρον παίκτης, είναι ο Craig Porter Jr, που αποτελεί την αποκάλυψη του …περσινού draft. Αρχικά βρέθηκε στην ομάδα ως 2-way contract, ωστόσο μπήκε άμεσα στο rotation, μάλλον ως λύση ανάγκης, αλλά με τις εμφανίσεις του θα αναγκάσει τους υπεύθυνους να του προσφέρουν μέσα στη χρονιά αποκλειστικό συμβόλαιο πριν κλείσει τα 24 τον ερχόμενο Φλεβάρη.

O Isaac Okoro, λίγες μέρες πειν κλεισει τα 23 του, δείχνει σημάδια βελτίωσης στην τέταρτη χρονιά του στο NBA, ωστόσο όχι τέτοια που να δικαιολογούν κάποια προσδοκία, πως μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από έναν τίμιο ρολίστα με καλά αμυντικά χαρακτηριστικά. Αλλά και αυτοί οι πάικτες χρησιμότατοι είναι.

Και τέλος, ο 19χρονος Emoni Bates (το #49 του draft του ‘23) που πριν τρία χρόνια όλοι περίμεναν να είναι στις τρεις πρώτες θέσεις του draft όταν αποφασίσει να δοκιμαστεί, αλλά η εμπλοκή του με όπλα και «κακές» παρέες (κάτι έχει το νερό στο Memphis ενδεχομένως;!) τον πήγαν πολύ πίσω. Παρ’ όλα αυτά δείχνει εξαιρετικά στοιχεία στην ομάδα της G-Leagueεξαιρετικά στοιχεία στην ομάδα της G-League (τους Cleveland Charge) και είναι μάλλον δεδομένο ότι θα κληθεί να πάρει ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής στο NBA μετά το All Star Weekend.

Ειδική μνεία όμως πρέπει να γίνει και στον Jarrett Allen, που πέρσι πολλοί θεωρούσαν ότι μπήκε στο peak του. Όμως φέτος δείχνει και αυτός σημάδια βελτίωσης επιθετικά. Όσο ο Mobley δεν παίζει με αυτοπεποίθηση στο “5”, που όπως φαίνεται «δεν τρελαίνεται» να παίζει εκεί, ο Jarret θα είναι “the man in the middle”.

Και μετά την ελπίδα, ο στόχος

Άρα ναι, ελπίδα υπάρχει, όμως το ιδανικότερο σενάριο αυτή την στιγμή είναι να γίνει μια συνεννόηση με τον Mitchell για το τι θέλει. Αν θέλει να πρωταγωνιστεί, να δώσουν τα χέρια να του εξασφαλίσουν ένα καλό συμβόλαιο και μια καλή προοπτική για τίτλο, με έναν προπονητή που θα μπορέσει να τον χωρέσει αρμονικά μαζί με τον Garland, και η ομάδα να δουλέψει απρόσκοπτα στη συνέχεια προς αυτή την κατεύθυνση. Αν όμως έχει στο μυαλό του ντε και καλά να παίξει στους Knicks, να γίνει μια συνεννόηση, να πάρει η ομάδα τα picks από την ανταλλαγή του, μαζί με έναν αξιοπρεπή ψηλό (όπως για παράδειγμα τον Hartenstein) και έναν καλό αμυντικογενή περιφερειακό (επίσης ενδεικτικά τον Josh Hart).

To το τρέχον ρεκόρ όσο γράφονται αυτές οι γραμμές να είναι στο 11-9, όσο και αν απογοητεύει το στραπάτσο από τους Blazers μέσα στο Ohio, το κείμενο δεν αποσκοπεί στο να παρουσιάσει μια εικόνα απογοήτευσης. Η απόσταση από την πρώτη θέση είναι στα πέντε παιχνίδια άλλωστε. Προφανώς αυτή ανήκει στους Celtics, αλλά η δεύτερη θέση της περιφέρειας, κάθε άλλο από κλειδωμένη φαντάζει στην ως τώρα διαδρομή της σεζον. Από εκεί και μετά ο τελικός της Ανατολής δεν είναι άπιαστο όνειρο. Οπότε με αυτό το “hot take” (ενδόμυχη ελπίδα κατά βάση)… “It’s time to let ‘em know!”