Η Γαλλία κατέκτησε το μουντιάλ, με 19 από τους 23 ποδοσφαιριστές του ρόστερ να είναι Γάλλοι υπήκοοι πρώτης ή δεύτερης γενιάς. To σύνθημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 άλλαξε όψη. Πάνε 20 χρόνια από τότε, άλλωστε, και το ψευδώς ενωτικό "Black, Blanc, Beur¹" έχει προλάβει να καταρριφθεί ένα σωρό φορές από τα γεγονότα. Πλέον η διαφορετικότητα γιορτάζεται και εκείνη διαφορετικά, με έμφαση στα φυλετικά χαρακτηριστικά  και περισσότερη προσοχή στον σεβασμό της "ταυτότητας". Το μωσαϊκό των νικητών χαιρετίστηκε, δικαίως, αλλιώς. Όχι ως ένας θρίαμβος της ένωσης έναντι των διαχωρισμών, αλλά ως μια εμφατική επικράτηση των διαφορετικών, έναντι εκείνων που δεν πορεύονται με τις ίδιες αξίες. Καθώς οι Γάλλοι παίκτες κέρδιζαν τους Κροάτες, οι δεύτεροι υπέτασσαν τον δηλωμένο εθνικιστικό φανατισμό τους² στην επανάσταση των μαύρων πληβείων. Καθώς ο Mbappe και οι υπόλοιποι περνούσαν μπροστά από τον Πούτιν, ο τελευταίος αναγκαζόταν να ντύσει το αυταρχικό του πρόσωπο με το εξεφτελιστικό προσωπείο της ανοχής. "Embrace difference". Οι πρώην κάτοικοι των banlieues (μπανλιέ, όρος που πλέον σχετίζεται με τα φτωχά προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων), είχαν οριστικά ξεφύγει από αυτά και είχαν νικήσει, προσφέροντας ελπίδα σε όλα τα είδη των υποδεέστερων και έναν οδηγό σκληρής επιβίωσης στους εθνικιστές πολιτικούς.

Φωτό από τα ΝΕΑ, tanea.gr

Eίχαμε βγει χθες με τον Πέτρο που λέτε, αγαπητοί φανζ, και ήταν έξαλλος. "Την έχει ψωνίσει τελείως ο δικός σου;" με ρώτησε. "Είναι δυνατόν να πηγαίνει σε meeting ανανέωσης με t-shirt που γράφει πάνω 'greatest on Earth'; Ποιος νομίζει ότι είναι; Ο Ολυμπιακός δεν τον χρειάζεται και τόσο πλέον".

Πέρασε σαν είδηση και δεν ακούμπησε. Ο 77χρονος Λάρι Μπράουν θα προπονεί από την επόμενη σεζόν την ιταλική Τορίνο, με την οποία συμφώνησε για συνεργασία 1 + 1 χρόνων πριν από δυο περίπου εβδομάδες. Λίγο πριν υπογράψει, η ομάδα ανακοίνωνε την πρόσληψη του και ο ίδιος την αρνιόταν, λέγοντας πως απλώς "συμφωνήσαμε να συμφωνήσουμε αφού μιλήσουμε". Λεπτομέρεια; Στον ιστότοπο του κλαμπ αναφερόταν ήδη ως προπονητής του.

Από όσο θυμόμουν, τον σκαντζόχοιρο Τζο τον είχε πατήσει αυτοκίνητο και τον είχανε φάει οι μύγες. Του το επεσήμανα σήμερα το πρωί , έναν χρόνο μετά, όταν τον είδα να περνάει τον δρόμο σχεδόν αδιάφορος και γράφοντας ένα διερχόμενο ααυτοκίνητο στις ρίζες των - ενισχυμένων με β κερατίνη - αγκαθιών του. Γύρισε και με κοίταξε με το βλέμμα του "δε μας γαμάς κι εσύ πρωινιάτικο" και σηκώθηκε και έφυγε.

(φωτό, Στέλλα Πιτσικόγλου: η ομάδα του Αμαρουσίου, σε στιγμιότυπο από το πρόσφατο Final Four του πρωταθλήματος Ελλάδας)

Η γνωριμία με ένα καινούριο (για τον αμύητο θεατή και μόνο) άθλημα θα μπορούσε να περιγραφεί περίπου ως εφάμιλλη μιας μετακόμισης. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα νέο σπίτι σε μία νέα συνοικία, κουβαλώντας μαζί σου τα παλιά σου έπιπλα. Κάποια από αυτά δεν θα ταιριάξουν στον χώρο και πρέπει να τα αφήσεις στην άκρη. Είναι λογικό να διστάζεις, μέχρι να βρεθεί κάποιος να σου πει να τα αποχωριστείς μια και καλή. Στην δική μας «μετακόμιση» από το μπάσκετ των αρτιμελών στο μπάσκετ με αμαξίδιο, τον ρόλο αυτό ανέλαβαν για ένα πρώτο απόγευμα ο Γιώργος Τσαουσίδης και ο Βάιος Γιώρας, γκαρντ του ΑΣΚΑ Μαρούσι ο πρώτος και προπονητής της ίδιας ομάδας ο δεύτερος.  Άνοιξαν στην Σοφία και σε εμένα όσα περισσότερα παράθυρα μπορούσαν προς την πρωτόγνωρη θέα.  Καθώς προχωράμε,  ένα θα το αφήσουμε κλειστό.

Χθες το απόγευμα ολοκληρώθηκε το Final Four του πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο, το οποίο βρήκε πρωταθλητή τον Α.Σ. Ατλας, που υπερίσχυσε στην τριπλή ισοβαθμία των ομάδων της Δωδεκανήσου και του Αμαρουσίου (παίζουν όλοι εναντίον όλων). Η τέταρτη συμμετοχή ήταν εκείνη του συλλόγου Μεγας Αλέξανδρος. Η διοργάνωση διεξήχθη στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Πανιωνίου, στην οδό Αρτάκης στην Νέα Σμύρνη, ήταν η 21η τον αριθμό και κανονικά δεν θα με ενδιάφερε καθόλου να την παρακολουθήσω. Την ίδια ακριβώς ώρα , άλλωστε, έπαιζαν στον πέμπτο τελικο του πρωταθλήματος της Basket League ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό. 

(To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό HUMBA (http://www.humbazine.gr/), τεύχος 27. Αρχική φωτογραφία από ένα ενδιαφέρον επετειακό κείμενο του ιστότοπου popaganda.gr)

O θρίαμβος του ’87 ήταν η αρχή μιας ετυμολογίας, ή αν θέλετε το Big Bang μιας νέας γλώσσας, που αναπτύχθηκε στις παρυφές μιας αθλητικολογίας (sic) , βασισμένης στην σπανιότητα του ανδραγαθήματος. Mόνος του πιθανώς δεν θα αρκούσε, αλλά σε συνδυασμό με όσα έφερε σε συνέχεια (αργυρό μετάλλιο το ’89, είσοδος σε τετράδες διεθνών τουρνουά),  εγκατέστησε στο συμβολικό μας πεδίο νέα, αμιγώς μπασκετικά, ιδιώματα. Με απλά λόγια, αρχίσαμε να μιλάμε για το μπάσκετ με την γλώσσα του σπορ, η οποία εισήγαγε από μόνη της τους νεωτερισμούς της. Ένας εξ αυτών είναι γνωστός σε όλους: «Eπίσημη αγαπημένη των Ελλήνων».  Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια, είναι πλέον ένα σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με κάποιου είδους εθνική ιδιοκτησία και, συνεπώς, κληρονομιά.

Ηταν περίπου τέτοια εποχή πέρυσι και στο αντίστοιχο χρονικό σημείο, όταν αναρωτιόμουν από εδώ μήπως γίναμε μάρτυρες μιας βίαιης ρήξης με το (τρόπον τινά) κατεστημένο του ΝΒΑ, την απόλυτη υπεροχή του Lebron James σε κάθε κουβέντα που αφορά τον πιο κυριαρχικό παίκτη στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ο KD είχε στον τρίτο περσινό τελικό σηκωθεί επάνω από τα χέρια του και είχε ολοκληρώσει ένα σερί 11-0 των Dubs για το 3-0 και την ουσιαστική επικράτηση τους στην τελική σειρά. Ταυτόχρονα, είχε με αυτό τον τρόπο αποδείξει πως ήταν ο καλύτερος παίκτης στην καλύτερη ομάδα, και όχι εκείνος που απλά επέλεξε να γίνει ένας μεταξύ ίσων, προκειμένου να φορέσει στα χέρια του δαχτυλίδια. Ήταν άραγε οι περσινοί τελικοί το σημάδι για το πέρασμα στην εποχή Durant;

Aντιγράφω μια υπέροχη παράγραφο από το preview του The Ball Hog για τους τελικούς του NBA: "Αν έχουμε γράψει πάμπολλες φορές τη φράση “οι Warriors είναι η καλύτερη ομάδα μπάσκετ στην Ιστορία του αθλήματος”, μόνοι τους φέτος μας αναγκάζουν να την τροποποιήσουμε. Πλέον η σωστή απόδοση οφείλει να λέει πως “οι Warriors έπαιξαν το καλύτερο μπάσκετ που η ανθρωπότητα έχει ποτέ δει την περίοδο Φλεβάρης – Ιούνης 2017”. Οι φετινοί Warriors είναι μια καρικατούρα του εαυτού τους. Ένας αυτάρεσκος αλλαζονικός οργανισμός, που ξέρει ότι είναι ο καλύτερος -και μάλιστα εύκολα- και δεν μπαίνει ποτέ στη διαδικασία να το αποδείξει, αλλά αρκείται τραμπουκίζοντας σε μικρά διαστήματα (βλέπε τρίτα δωδεκάλεπτα) να παίρνει αυτό που θέλει (νίκες ή/και προκρίσεις)."

Το τέλος της Ευρωλίγκα βρήκε την ΤΣΣΚΑ στην τέταρτη θέση του Final Four και τον Δημήτρη Ιτούδη εν μέσω ρεπορτάζ περί απόλυσης ή φημών περί αποχώρησης. Επίσης, έβαλε ξανά στα γραπτά των επικριτών του (αν υποτεθεί οτι υπάρχει ιδιότητα "επικριτής Ιτούδη") την ομολογουμένως έξυπνη ορθογραφία "Ηττούδης". Συνήθως, ο Ιτούδης γινόταν Ηττούδης όταν έχανε από την Ολυμπιακάρα, όμως αυτή την φορά μια ήττα από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης αρκούσε εξίσου. Κάποια προπονητικά τρικ του Λάσο δεν βρήκαν απάντηση , πράγμα που σίγουρα μέτρησε. Από την άλλη, ο χαρακτηρισμός ήταν από πριν εκεί και είχε εφευρεθεί για να μείνει. Πλέον, ο κόουτς της ΤΣΣΚΑ είναι ένας αποτυχημένος προπονητής, που δεν κατάφερε να την φέρει στην κορυφή για παραπάνω από ένα στα τέσσερα (1/4) χρόνια , παρά το τεράστιο μπάτζετ και τις απεριόριστες δυνατότητες στην επιλογή παικτών. Ή τέλος πάντων, έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε. Για να τα δούμε όλα αυτά κάπως προσεκτικότερα.