Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.

Ας μπούμε κατ΄ευθείαν στο θέμα, καθώς το παρακάτω κείμενο δεν είναι ένα αναλυτικό pre-game, αλλά επικεντρώνεται κυρίως σε μία πολύ σημαντική πτυχή του παιχνιδιου της αντιπάλου του Ολυμπιακού.

Η ΤΣΣΚΑ είναι πιθανώς η καλύτερη επιθετική ομάδα της Ευρωλίγκα, μαζί με την Ρεάλ. Σε άλλες στατιστικές κατηγορίες υπερισχύει η μία και σε άλλες η άλλη. Οι Ρώσοι πάνε τα παιχνίδια τους σε υψηλό σκορ, και ακόμη και αν δυσκολεύονται, υπό αυτή την συνθήκη συνήθως κερδίζουν. Σίγουρα ακούγεται κλισέ, όμως η άμυνα του Ολυμπιακού είναι επιφορτισμένη με περισσότερες ευθύνες από την επίθεση, όσο και αν η δεύτερη είναι εξίσου (ή και περισσότερο) απαραίτητη για να κερδηθεί ένα παιχνίδι μπάσκετ. Όταν απέναντι βρίσκεται ένας αντίπαλος που σκοράρει πολύ και σκοράρει αποτελεσματικά, τότε κάθε καλή αμυντική προσπάθεια μετράει.

Μετά τα πρώτα φάιναλ φορ (δείτε πρώτο μέρος) και την καθίζηση των σκορ, η Ζαλγκίρις ήρθε να φέρει την επανάσταση και μια στροφή προς το ποιοτικότερο. Αυτή σημαδεύτηκε τα επόμενα χρόνια από την παρουσία των μεγάλων γκαρντ της σύγχρονης εποχής. Παπαλουκάς, Σάρας, Διαμαντίδης, Ναβάρο, Σπανούλης άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους στα ΄00s, ένα αποτύπωμα που είναι έντονο μέχρι και σήμερα. Τα φάιναλ φορ της ενηλικίωσης (μου) ακολουθούν.

Είδα το πρώτο φάιναλ φορ όταν ήμουν εννέα χρονών. Ακολουθούν απλώς αναμνήσεις. Το παρακάτω αφιέρωμα είναι συνδυασμός προσωπικών βιωμάτων και παλιότερων δημοσιογραφικών αφιερωμάτων, ελπίζω με τις πηγές σωστά καταγεγραμμένες, ώστε να μην έχει αδικηθεί ο κόπος κανενός. Το εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά και διασκεδαστικό. Θα μπορούσε άραγε το κάθε φάιναλ φορ να συνοψιστεί σε μία και μόνο εικόνα; Αν οι δικές σας είναι διαφορετικές, είναι πολύ λογικό. Συμπυκνώνονται λοιπόν σε τρία μέρη 29 φωτογραφίες. Το πρώτο από αυτά αφορά τα χρόνια του ρομαντισμού. Οι πρώτες διοργανώσεις, οι πρώτες ελληνικές συμμετοχές, τα πρώτα τρόπαια. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ άλλαξε το 1999, και το δεύτερο μέρος θα αρχίσει από εκεί.

Για το ελληνικό μπάσκετ, η ιστορία των φάιναλ φορ της δεκαετίας μας έχει χρώμα κυρίως ερυθρόλευκο. Στην εποχή της ταχύτητας, των πλούσιων μεγαθηρίων και των κλειστών συμβολαίων, ο Ολυμπιακός ανέπτυξε ένα μοντέλο με βάση το γηγενές υλικό και την εξέλιξη κάποιων ξένων της πίσω γραμμής. Δούλεψε πλήρως, χαρίζοντας στους Πειραιώτες δύο τρόπαια και άλλες δυο συμμετοχές σε τελική φάση μετά από αυτά. Εκτός από την διαχρονική ΤΣΣΚΑ, δύο νέες υπερδυνάμεις αναδείχτηκαν. Η "παλιά" Ρεάλ και η ζάμπλουτη Φενέρ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Δυο παλιότερα τέρατα, παρά το γεγονός ότ σημάδεψαν τα πρώτα τρόπαια της δεκαετίας, έχουν προς το παρόν πάει πίσω. Μπαρτσελόνα και Παναθηναϊκός θα επανέλθουν κάποια στιγμή , και η ρόδα θα συνεχίσει να γυρίζει.

Διασκέδασα αφάνταστα με την διάλυση των Χιούστον Ρόκετς από τους αγαπημένους μου Σαν Αντόνιο Σπερς. Χωρίς Λέοναρντ , χωρίς Πάρκερ και με το (αργό) δίδυμο Γκασόλ - Όλντριτζ να μένει στο γήπεδο για 25 ολόκληρα λεπτά, τα Σπιρούνια διέλυσαν συνοπτικά τους αντιπάλους τους, παίζοντας το Spurs Basketball στο υψηλότερο του επίπεδο. Αμυνα που έβγαλε τον Χαρντεν εκτός (Γκριν-Σίμονς), επίθεση που ακουμπούσε την μπάλα στον τρομερό Λαμάρκους και περιελάμβανε ένα σωρό πάσες, "στίψιμο" των δυνατοτήτων μέχρι και του τελευταίου παγκίτη. Εννεα (9) παίκτες των Σπερς μοίρασαν ασίστ και παρουσίασαν στο γήπεδο κάτι που από ο,τι φάνηκε δεν το περίμενε κανείς, τόσο στο Χιούστον, όσο και στις εξέδρες, τις τηλεοράσεις ή τα αμερικάνικα ΜΜΕ.

Καθώς πλησιάζει το φάιναλ φορ, είναι εποχή για τοπ. Μια πρώτη λίστα σήμερα, με τους πάικτες που έπαιξαν καλύτερα από ο,τι περιμέναμε στην ευρωλίγκα. Σε αυτήν δεν υπάρχει ο Λούκα Ντόντσιτς , ούτε ο Αντε Ζίζιτς. Οι δυο θαυμάσιοι μικροί θα παίξουν λίγο ακόμη στα μέρη μας και μετά θα πάνε εκεί που τους αξίζει. Ισως μάλιστα, αν τα σενάρια βγουν , να βρεθούν και συμπαίκτες στην Βοστώνη. Ο Κροάτης έχει ήδη επιλεγεί από τον Έιντζ. Δεν τους έβαλα για να μην έχει η λίστα σημαδεμένα χαρτιά, αλλά και διότι θα γίνουν παιχταράδες. Καμμία έκπληξη λοιπόν με τα όσα έκαναν φέτος. Πάμε να δούμε τους υπόλοιπους, σε μια εντελώς προσωπική αντίστροφη μέτρηση, και περιμένοντας και τις δικές σας επιλογές αν θέλετε να κάνουμε κουβέντα.

Σε πρόσφατη συνέντευξη που αναδημοσιεύτηκε στο Eurohoops, ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ Αντρέι Βατούτιν μίλησε για τις προοπτικές της ευρωλίγκα με στυλ ... Μπερτομέου. Αναφέρθηκε στην αδιαμφισβήτητη (;) επιτυχία της διοργάνωσης και στις προκλήσεις που εκείνη αντιμετωπίζει στο μέλλον, μεταξύ των οποίων είναι η ανταγωνιστικότητα σε σχέση με το ΝΒΑ και η αύξηση του αριθμού των ομάδων. Ο κυνισμός στα λόγια του, αν δεν είναι άμεσα εμφανής, γίνεται εύκολα αντιληπτός κατόπιν μιας ελάχιστα βαθύτερης ανάγνωσης. "Το νέο σύστημα διεξαγωγής κι η απειλή απ’ τις ομάδες του ΝΒΑ επιβάλλουν κι αυξημένα έξοδα. Είναι απαραίτητη η αύξηση στα συμβόλαια των αστέρων για να ‘χουν λόγο να μείνουν στην Ευρώπη αντί να επιστρέψουν στις ΗΠΑ. Το βεβαρημένο πρόγραμμα μπορεί να λυθεί με τη χρήση τσάρτερ. Επομένως είμαι πεπεισμένος πως οι ομάδες που θα θέλουν να συμμετάσχουν στην Ευρωλίγκα δε θα κάνουν ουρά. Κατά τη γνώμη μου, από οικονομικής φερεγγυότητας, η διοργάνωση είναι έτοιμη να χωρέσει ακόμη δύο ρωσικές ομάδες, μία ισπανική και τη Μπάγερν Μονάχου”.

Μετά από παιχνίδια όπως το game 5 απέναντι στην Εφές , η διάθεση για ανάλυση δεν είναι μεγάλη, συνεπώς ελπίζω να μου συγχωρήσετε την σχετικά μικρή αναφορά στο ματς. Μία πρόκριση στο φάιναλ φορ περισσότερο καλεί για έναν απολογισμό, υπό την έννοια του ότι αποτελεί την σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας καλής και μία αληθινά επιτυχημένης σεζόν. Ελπίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν να κρίνουν τον Ολυμπιακό (ή τον ΠΑΟ) από το αν θα κερδίσει και τα δυο παιχνίδια της τελικής φάσης ή από τα αν θα επικρατήσει στους τελικούς του πρωταθλήματος-κωμωδια. Στην ουσία του , το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στην πολύ καλή ομάδα του Περάσοβιτς αποτελεί την δικαίωση του καλοκαιρινού σχεδιασμού του προπονητή, ενός σχεδιασμού που υπέστη αναγκαστικές, και εξίσου, επιτυχημένες διαφοροποιήσεις στην διάρκεια της αγωνιστικής χρονιάς. Παρά μάλιστα την (σε πολλές φορές δίκαιη) κριτική, το τιμ των ερυθρόλευκων επέμεινε με μεγάλη προσηλωση στα όσα ήθελε να παρουσιάσει στο παρκέ, καταφέρνοντας εν πολλοίς να διαφοροποιηθεί από την περυσινή του εικόνα σε καίρια σημεία.

"Βγαίνει μια χρονιά Μπορντό 2000 ή 1990 (ξέρω γω) και παίρνεις έναν Χ αριθμό μπουκαλιών και σκέφτεσαι: 'πώς θα τα πιω όλα αυτά μέχρι να τα τινάξω?'. Μετά καταλήγεις να έχεις εφιάλτες οτι τα παιδιά σου θα κληρονομήσουν το κρασί, θα το αναμείξουν με 7-up και θα κάνουν σανγκρία".