Καιρό είχαμε να περάσουμε ένα τόσο άνετο βράδυ στην Ευρωλίγκα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιξαν πολύ καλές άμυνες και δεν άφησαν περιθώρια σε χειρότερους αντιπαλους να ελπίζουν. Δεν είναι πολύ, δεν είναι όμως και λίγο. Ίσως η χειρότερη αγωνιστική μέχρι στιγμής πάντως, με παιχνίδια που τελείωσαν από πολύ νωρίς στην διάρκεια τους, και με διάφορες ομάδες να σουτάρουν τούβλα. Μεσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό, ας δούμε τις κατηγορίες μας για την εβδομάδα.

Κάτι μικρό για σήμερα, μην μείνουμε και χωρίς ροή.

Ακόμη και τελείως κομπλεξικός να είναι κανείς με τον Ιτούδη (όπως π.χ. ο γράφων), δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί την υψηλή ποιότητα της προπονητικής του δουλειάς. Από την ΤΣΣΚΑ έλειψαν οι Τεόντοσιτς και Ντε Κολό, αλλά η νίκη στο Μιλάνο έμοιαζε με κάθε άλλη μέσα στη σεζόν. Μια κάποια δυσκολία μέχρι ένα σημείο, γκάζι στη συνέχεια, και παιχνίδι απόλυτα δομημένο πάνω στις αρχές τις τελευταίας διετίας. Διεσδύσεις, kick out πάσες, αποστάσεις μετρημένες με ακρίβεια εκατοστού και, ώς συνήθως, γεμάτες γωνίες.

Εφαγα τα μάτια μου λίγο αυτές τις μέρες να βλέπω φάσεις από παιχνίδια των Μιλγουόκι Μπακς. Είναι χρήσιμο να επισκέπτεται κανείς τα παιχνίδια έχοντας την επιλογή να πατάει το κουμπί και να σταματά το χρόνο. Κάποιες λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά και είναι εξόχως διδακτικές. Εδώ στην Ελλάδα, όπως είναι απόλυτα λογικό, όταν βλέπουμε τα παιχνίδια των Ελαφιών τα μάτια μας είναι στραμμένα στο παιδί που μπορεί γίνει ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Πώς πήγε άραγε χθες; Πόσους πόντους έβαλε; Τι highlight έδωσε ξανά; Θα φτιάξει το σουτ;

Λίγες μέρες πριν γράφαμε από εδώ πως ο Παναθηναϊκός σουτάρει φέτος περισσότερα τρίποντα και με καλύτερο πσοσοστό, κάτι που βασικά οφείλεται όχι τόσο στον προπονητή, όσο στην στελέχωση, η οποία είναι τελείως διαφορετική από πέρυσι. Γράφαμε επίσης πως όσο να ναι η αύξηση του ποσοστού είναι ενθαρρυντική, και πως λογικά όσο περνάει ο καιρός οι λειτουργίες θα γίνονται καλύτερες, καθώς ο Πασκουάλ ακόμη μαθαίνει. Και ήρθε το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα...

Υπέροχα παλαιοΠΑΣΟΚικός ο τίτλος σήμερα, δεν βρίσκετε;

Ο Ολυμπιακός από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα με την Νταρουσάφακα ήταν η καλύτερη ομάδα, παρουσιάζοντας πιθανώς το πιο μυαλωμένο πρόσωπο του στη σεζόν. Η ήττα από την Μακάμπι, και ειδικα ο τρόπος που αυτή ήρθε, ταρακούνησε σίγουρα τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι έδειξαν τρομερή προσήλωση στις τακτικές στοχεύσεις του προπονητή από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, και η Νταρουσάφακα είναι ένα σύνολο με στοιχεία που ταιριάζουν στο μπάσκετ των Πειραιωτών, αλλά αυτά ακριβώς είναι που αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τον προσεκτικό σχεδιασμό του προπονητικού τιμ και την άψογη εκτέλεση των παικτών στο παρκέ.

Οι ομάδες που σουτάρουν φέτος τα περισσότερα τρίποντα στην ευρωλίγκα είναι η Ρεάλ και ... οι δικές μας, με τις διαφορές να είναι στην πραγματικότητα απειροελάχιστες. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν επιχειρήσει μία μεταστροφή στον τρόπο παιχνιδιού τους. Πέρυσι δεν σούταραν τόσο πολύ πίσω από τη γραμμή, θα έλεγε μάλιστα καποιος ότι ήταν σχετικά μετρημένοι στις προσπάθειες τους. Φέτος όμως του δίνουν και καταλαβαίνει. 26 ο ένας και 26 ο άλλος.

Η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν χωρίς αμφιβολία η μεγάλη κερδισμένη της ένατης αγωνιστικής της ευρωλίγκα, αφήνοντας ξερό τον Ολυμπιακό μέσα στο Φάληρο. Οι Ισραηλινοί δεν έπαιξαν "άναρχα" , ούτε σαν τσίρκο, αλλά είχαν πολύ συγκεριμένες στοχεύσεις σε άμυνα και επίθεση, κάτι που σίγουρα πιστώνεται στον προπονητή τους. Στο Φάληρο σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στο υπαρκτό πρόβλημα της στελέχωσης κάτω από το καλάθι, τουλάχιστον μέχρι τα γεγονότα να αποδείξουν το αντίθετο. Μέχρι να αποδειχθεί κάτι διαφορετικό εξάλλου, ο Μίλος Τεόντοσιτς θα εξακολουθεί να είναι ο αρτίστας αυτής της διοργάνωσης. Ας δούμε τις κατηγορίες μας.

Με την ευρωλίγκα να έχει φτάσει περίπου στο 1/3 της κανονικής διάρκειας , και με τον Ολυμπιακό να έχει κάνει δύο ήττες από εκείνες που "δεν είναι στο πρόγραμμα"΄, ίσως έχει φτάσει η στιγμή για ένα κομμάτι που θα καταγράφει λίγο αναλυτικότερα κάποιες αδυναμίες. Ίσως, δηλαδή, ήρθε η ώρα για μια κάποια κριτική, η οποία αφορά τόσο την ήττα από τη Μακάμπι , όσο και κάποια γενικότερα ζητήματα γύρω από το παιχνίδι της ομάδας, το οποίο - να επαναλάβουμε - έχει σαφώς προσθέσει φέτος νέα στοιχεία. Αυτά τα έχουμε ήδη απαριθμήσει, συνεπώς ας προχωρήσουμε απ'ευθείας στο κυρίως θέμα.

To κείμενο γράφτηκε για τον ιστότοπο provo.gr, από όπου και αναδημοσιεύεται.

Στο Ντιτρόιτ δεν υπήρχε ποτέ κόσμος, παρόλο που σε ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Βρίσκεται επάνω σε ποτάμι , στην απέναντι όχθη του οποίου είναι ο Καναδάς. Φανταστείτε απέναντι από το Σύνταγμα να υπήρχε μία άλλη χώρα. Οι δύο πλευρές ενώνονται με ένα υπόγειο τούνελ, στο τέλος του οποίου είναι ο έλεγχος διαβατηρίων. Συχνά πυκνά το περνούσαμε, καθώς τα δικαιώματα πολλών αγώνων ελληνικών ομάδων τα εξασφάλιζε μέσω δορυφόρου μία καφετέρια του Ουίνδσορ, της πόλης που βρισκόταν στην άλλη όχθη. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμο, αλλά ο ιδιοκτήτης εκεί έβαζε εισιτήριο για έναν αγώνα ευρωλίγκα ή κάποιον άλλον του τσάμπιονς λιγκ. Η διαδρομή από τα προάστια του Ντιτρόιτ (όπου μέναμε) δεν ήταν μικρή, αλλά τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να περπατήσουμε σαν άνθρωποι. Στο κέντρο της πόλης - φάντασμα κάτι τέτοιο φάνταζε μάλλον αστείο.

Βλέπω το πρόσωπο του Αντρέα Τρινκιέρι και με πιάνει μια κατάθλιψη, με μπασκετικούς όρους πάντα. Η Μπάμπεργκ έχει κάνει έξι ήττες σε παιχνίδια στα οποία θα μπορούσε να είχε κερδίσει, σπαταλώντας ένα σωρό ευκαιρίες με τη μπάλα στα χέρια. Το τελευταίο απέναντι στη Μπασκόνια το έχασε παρότι είχε διψήφιες διαφορές σχεδόν για τρία δεκάλεπτα. Απέναντι στον ΠΑΟ απώλεσε μια διαφορά 11 πόντων συνοπτικά σε τρία λεπτάκια, χωρίς μάλιστα να κάνει κραυγαλέα λάθη. Απλώς δεν έβρισκε καλά σουτ την κρίσιμη ώρα. Δεν έχει καμμία σημασία ποιος είναι αντίπαλος. Μπορεί να είναι η Φενέρ, μπορεί ο Αστέρας, η Μπάμπεργκ θα κάνει το παιχνίδι ντέρμπι και στο τέλος θα χάσει. Κάποιος μπορεί να πει ότι αν εξακολουθήσει να έχει αυτή την απόδοση τα αποτελέσματα θα έρθουν, αλλά αυτό είναι απλώς μία θεωρία. Η πράξη λέει πως ο Αντρέα δεν πιστεύει στα μάτια του.