Ωστόσο η θέαση των τεκταινόμενων στον “Μαγικό Κόσμο” ήταν επιβεβλημένη, ακόμα και αν τα πρώτα παιχνίδια μας έβρισκαν ακόμα σε κάποια παραλία να περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα. Καθώς όμως πλέον Σεπτέμβρης μπήκε και όλα προσπαθούν να ξαναβρούν τη σειρά και τον ρυθμό τους, οι Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού κάνουν ένα μάζεμα του πρώτου γύρου της φετινής Bubble Playoffs, λίγο πριν ξεκινήσουμε τις αναλύσεις με τα τρέχοντα, όπως ο δεύτερος γύρος και τα Celtics - Raptors και Bucks - Heat που ήδη πάνε για τα τρίτα τους παιχνίδια.

Ανατολική Περιφέρεια

Milwaukee Bucks (4) - Orlando Magic (1)

Τα όργια του Nikola Vucevic στο πρώτο παιχνίδι έδωσαν στη σειρά τόσο ενδιαφέρον όσο χρειαζόταν για να ξεφύγει για ένα διήμερο από τον προδιαγεγραμμένο χαρακτηρισμό “διεκπαιρεωτική”. Μετά την έκπληξη, εν πολλοίς, οι Bucks δημιούργησαν και έβαλαν τα σουτ που ήθελαν χωρίς να ιδρώσουν πάρα πολύ, κερδίζοντας με 15, 14, 15 και πάλι 14 πόντους για να κλείσουν τη σειρά.

Δύσκολα θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά απέναντι σε μια ομάδα που έχοντας χάσει τους Isaac και Gordon ξεκινούσε στην πεντάδα με τους Gary Clark και James Ennis, δύο από τους λιγότερο προικισμένους επιθετικά παίκτες σε ολόκληρο το NBA.

Ακόμα κι έτσι βέβαια, αυτό το πρώτο παιχνίδι ανέδειξε και πάλι την αχίλλειο πτέρνα των Bucks, που δεν είναι άλλη από την απουσία οποιασδήποτε ευελιξίας στην προσέγγιση του παιχνιδιού. Όταν οι καταστάσεις δυσκολεύουν οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν αυτό το οποίο έχουν συνηθίσει, που στην περίπτωση των Bucks τους βυθίζει ακόμα περισσότερο όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και που μπορεί να τους κοστίσει απέναντι σε αντιπάλους που μπορούν να τους ακολουθήσουν στο σκορ.

Από την άλλη πλευρά, Middleton και Bledsoe ήταν ωσεί παρόντες στη σειρά σε σχέση με τα δεδομένα τους, κάτι που δύσκολα θα επαναληφθεί, τουλάχιστον για τον πρώτο, στη συνέχεια των playoffs. Η δημιουργία τους είναι απαραίτητη για να ξεφύγουν από το αποτελεσματικό αλλά προβλέψιμο σφυροκόπημα του Antetokounmpo, ο οποίος σούταρε 26 τρίποντα στα πέντε παιχνίδια της σειράς, ευστοχώντας προς τιμήν του στα 10 από αυτά για ένα ποσοστό 38,5%, κάτι που ωστόσο δύσκολα θα συνεχιστεί, και αν κρίνουμε από το ιστορικό του θα πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο σύμπτωμα παρά τακτική επιλογή. 

Κανείς πάντως δεν θα θυμάται την σειρά για αγωνιστικούς λόγους αλλά για την απόφαση των Bucks να μην κατέβουν στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς, εκκινώντας την πρωτοφανή απεργία των παικτών, και όλο αυτό είναι πολύ σωστό. 

Toronto Raptors (4) - Brooklyn Nets (0)

Με εξαίρεση το δεύτερο παιχνίδι, όταν οι Raptors κατάφεραν να επικρατήσουν μόλις με δύο πόντους των Nets, η κυριαρχία των πρωταθλητών δεν απειλήθηκε ποτέ στη σειρά αυτή. Και ενώ προφανώς το ανάγνωσμα θα ήταν εντελώς διαφορετικό αν το Brooklyn ήταν πλήρες (Durant, Irving, Jordan), η ουσία είναι πως ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες οι Raptors ήταν εντυπωσιακοί, δείγμα του DNA που άλλαξε ελέω δαχτυλιδιού.

Παράλληλα, η πρόκριση αυτή των Raptors έρχεται να συνοδευτεί και με το πρώτο sweep στην ιστορία τους στην postseason. Όσο για τον πρωταγωνιστή; Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από αυτόν (κάποια στιγμή να δοθεί και ένα παρατσούκλι για τον VanVleet, θα το έχει κερδίσει με το σπαθί του).

Fred VanVleet in #Raptors series against the Brooklyn Nets:

▪ 25.3 PTS
▪ 4.0 REB
▪ 8.7 AST
▪ 54.0 FG%
▪ 54.8 3P%#WeTheNorth pic.twitter.com/4JTsqRFaC2

— Backcourt Violation (@backcourtv) August 22, 2020

Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η ιστορία του τέταρτου παιχνιδιού, όταν οι Raptors επικράτησαν με 150-122 των Nets, με τον πάγκο των πρώτων να σημειώνει τους 100 πόντους! 

Στην αντίπερα όχθη οι Nets ήξεραν πως το έργο τους θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Υπήρξαν παίκτες που πραγματοποίησαν εντυπωσιακές εμφανίσεις, όπως ο Levert, o Temple και ο Allen, αλλά δεν ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Raptors. To γεγονός, ωστόσο, πως αυτοί οι παίκτες που θα είναι το supporting cast των μεγάλων απόντων την επόμενη σεζόν, πήραν λεπτά και προσπάθειες πάνω τους, μόνο ως θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί για το Brooklyn. 

Στο τέλος της φετινής πορείας των Nets έρχεται να προστεθεί και το πλέον σημαντικό κομμάτι της off season, αυτό της αναζήτησης προπονητή. Τα ονόματα που έχουν ακουστεί μέχρι στιγμής είναι αυτά των Ty Lue, Jason Kidd (η επιστροφή), Ime Udoka, ενώ αυτό που διαβάσαμε σε μερίδα Μέσω των ΗΠΑ, ήταν και το όνομα του Gregg Popovich. Ίδωμεν.   

Boston Celtics (4) - Philadelphia 76ers (0)

Παρά την απουσία του Simmons, οι Sixers θεωρητικά είχαν υπεροπλία στους ψηλούς και αυτό κάπως θα έπρεπε να αποτυπωθεί στη σειρά. Ωστόσο, οι μεν Harris (15,8 πόντοι με μόλις 38,3% από το παρκέ) και Horford (εφτά πόντοι, 7,3 rebs 2,3 ass, 57,1% στις βολές) παρουσιάστηκαν και στα τέσσερα παιχνίδια άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι, μα ακόμα και ο Embiid της γεμάτης statline (30 πόντοι, 12,3 rebounds, 1,3 assists, 1,5 steals, and 1,3 blocks) δεν ήταν τόσο dominant ή καθοριστικός όσο κανείς θα περίμενε/θα έπρεπε απέναντι σε μια γραμμή ψηλών που αποτελούνταν από τους Kanter και Theis. Το βασικό τους πρόβλημα ωστόσο φάνηκε να είναι η έλλειψη συγκέντρωσης. Και τούτο καθώς από τα τέσσερα παιχνίδια τα τρία έληξαν με μονοψήφια διαφορά πόντων, ενώ οι Sixers ήταν μπροστά στο σκορ στη λήξη του τρίτου 12λέπτου. Βασικά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν φάνηκε απλά έλλειψη συγκέντρωσης, αλλά έλλειψη γενικότερα: διάθεσης, ομαδικότητας, επιθυμίας, έλλειψη των πάντων. Από το δεύτερο παιχνίδι φαινόταν πως απλά περιμένουν την ώρα να λήξει η σειρά για να πάνε όλοι σπίτια τους. Η ατάκα της Doris Burke “The end of this game is like a bad date...it’s taking forever!” συνοψίζει ιδανικά όχι μόνο το τέλος τους τέταρτου παιχνιδιού, αλλά της σειράς ολόκληρης. Εύλογο απότοκο των ανωτέρω, η απομάκρυνση του Brett Brown από τον πάγκο των Sixers, μια απομάκρυνσή ωστόσο που μάλλον λαμβάνει χώρα με δύο χρόνια καθυστέρηση.

Σε πλήρη αντίθεση με τους αντιπάλους τους, οι Celtics ήταν ομάδα. Σαφείς ρόλοι, σαφές πλάνο, άρτια εκτελεσμένο. Ο Kemba χόρευε τον Richardson και έδειχνε πως το πρόβλημα στο γονατό του είναι για τα καλά πίσω του, ο Brown έπαιζε με τον Embiid στα screens, δημιουργώντας (αερο)διαδρόμους για τον Tatum, τον εύκολα και μακράν καλύτερο παίκτη της σειράς. Ο τραυματισμός του Hayward περισσότερο προβλημάτισε για τη συνέχεια, παρά για την συγκεκριμένη σειρά. Επόμενη στάση, ο σκακιστικός αγώνας που με αγωνία περιμένουμε ανάμεσα σε Stevens και Nurse.

Indiana Pacers (0) - Miami Heat (4) 

Κάποιοι πίστευαν πως θα είχαμε μια αμφίρροπη σειρά ή έστω ενδιαφέρουσα και η αλήθεια είναι πως όλα τα κομμάτια βρίσκονταν εκεί. Καλές άμυνες, καλά ματσαρίσματα, κόντρα μεταξύ Butler και Warren. Ό,τι πρέπει δηλαδή για να έχεις έτοιμα τα ποπ κορν ανά χείρας. Από όλα τα παραπάνω, μόνο τα ποπ κορν μας έμειναν. Οι Heat μπήκαν στην σειρά με σκοπό να μην αφήσουν ούτε το παραμικρό περιθώριο πίστης στην Indiana πως θα μπορούσαν να τους κοντράρουν.

Όλα τα φώτα της σειράς έπεσαν -δικαίως- πάνω στον Jimmy Butler (ο οποίος την ώρα αυτή που γράφονται τούτες οι γραμμές έχει ήδη φορτώσει με 40 πόντους τους Bucks, δηλαδή παραπάνω από τους μισούς που σημειωσε σε όλα τα παιχνίδια απέναντι στους Pacers), που μπήκε ώστε να κάνει τα πράγματα αδιανόητα δύσκολα για την Indiana. Και τα έκανε σε όλους τους τομείς. 

Ωστόσο (ακολουθεί κλισέ), για να μην είμαστε άδικοι, τόσο ο Dragic όσο και ο Adebayo αποδείχθηκαν άξιοι συμπαραστάτες του “Jimmy Buckets”.

In Miami’s 4-0 sweep of the Indiana Pacers in Round 1 of the Playoffs:

- Jimmy Butler: 19.8 PPG, 5.4 RPG, 2.5 SPG (1st in Playoffs).

- Goran Dragić: 22.8 PPG (Lead team, 17th in Playoffs), 5.0 APG, 41% 3PT.

- Bam Adebayo: 15 PPG, 5.3 APG (Lead team), 11.3 RPG. #HeatNation

— Isaac #HeatNation (@AsvpIsvvc) August 27, 2020

Από την άλλη πλευρά οι Pacers δεν δικαίωσαν τις όποιες ελπίδες είχαν δημιουργήσει (για μια ακόμα φορά) στην regular season (πριν το Μάρτιο δηλαδή) και στο bubble. Οι ακραίες εμφανίσεις του Warren πήγαν περίπατο με το που ξεκίνησαν τα play offs, καθώς η άμυνα του Spoelstra τον περιόρισε σημαντικά. 

Τέλος δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε την ακαταλαβίστικη κίνηση των Pacers να απολύσουν τον Nate McMillan από τη θέση του προπονητή, δύο εβδομάδες μετά τη συμφωνία των δύο πλευρών για ανανέωση της συνεργασίας τους, μέχρι το 2022 (η σεζόν 2021 - 22 να βρίσκεται υπό το καθεστώς team option). Ok, δεκτός λόγος ο τέταρτος συνεχόμενος αποκλεισμός από τον πρώτο γύρο κάτω από τις οδηγίες του McMillan, αλλά προς τι η ανανέωση μαζί του;

Δυτική Περιφέρεια

Los Angeles Lakers (4) - Portland TrailBlazers (1)

Η σειρά ξεκίνησε με τους καυτούς από τα seeding games και το play-in Blazers να κερδίζουν με άνεση το πρώτο παιχνίδι. Το γεγονός δεν ανασήκωσε απλά τα φρύδια των καχύποπτων, μα δημιούργησε ένα κύμα ενθουσιασμού για τον επερχόμενο αποκλεισμό των Lakers. 

Φευ. 

Ο LeBron τέλειωσε τη σειρά με 27,4 πόντους, 10,2 rebounds και 10,2 assists, 1,2 steals και 60% στα σουτ, εκ των οποίων 46,4% πίσω από τα 7,25 σε 5,6 προσπάθειες, και ο Davis με 29,8 πόντους, 9,4 rebounds, 4,2 assists, 3 stocks, 66% από το mid-range και 46,3% από το τρίποντο. Στο καλύτερο 1-2 της Λίγκας οι Blazers δεν μπορούσαν να έχουν απάντηση. Ιδίως με τον Collins τραυματία και εκτός σειράς και τον Ariza εκτός Bubble. Η έλλειψη σύγχρονων αμυντικών forwards από τους Blazers (τι καλά που θα ήταν αν είχαν τους Aminu και Harkless ξανά, ε;) δεν ήταν φυσικά το μόνο τους πρόβλημα. Η κούραση από το γεγονός πως έρχονταν από εννιά “έβδομα παιχνίδια” στην πράξη δεν άργησε να φανεί και ο τραυματισμός του πιο καυτού παίκτη του Bubble ως τις 20 Αυγούστου, Dame Lillard, απλά τέλειωσε τη σειρά ήρεμα και ήσυχα. Πίσω από τα φώτα που πάλι έπεσαν στον Melo, αν κάτι πρέπει να κρατήσουν οι Blazers αυτό ήταν οι μεστές εμφανίσεις και η ουσιαστικότατη συνεισφορά του Gary Trent Jr.

Ωστόσο, to give credit where credit is due, οι Lakers μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς έδειξαν γιατί ήταν όλη τη σεζόν στην πρώτη θέση της Δύσης. Η επίθεση δεν πολυτράβαγε πέρα από τα δύο υπέρλαμπρα αστέρια, ωστόσο η άμυνα έσπαγε κόκκαλα. 

H εξαιρετική αμυντική λειτουργία τους και ο Antony Davis, ο μόνος παίκτης στην φετινή δυτική περιφέρεια που δεν έχει κανέναν να τον κοιτάξει στα μάτια στα rosters των εναπομείναντων ανταγωνιστών είναι τα κλειδιά που θα δείξουν ποιο θα είναι και το φετινό τους ταβάνι. Αυτό με δεδομένα πως οι ρολίστες τους θα βάζουν έστω τα μισά ελεύθερα τρίποντα (ότι ακριβώς δεν έκαναν στην ήττα τους στην αυλαία της σειράς) και ο LeBron θα παραμείνει με τις νιτρομπουκάλες σε λειτουργία. 

LA Clippers (4) - Dallas Mavericks (2)

Και μπορεί τα φώτα να έπεσαν για στο Nuggets - Jazz, λόγω της αμφίρροπης εξέλιξης της σειράς και των εξωπραγματικών επιδόσεων των Murray και Mitchell, όμως εκεί παίχτηκε περισσότερο μπάσκετ ανοιχτού, παρά μπάσκετ NBA. Αντίθετα, ίσως η καλύτερη σειρά ήταν αυτή των Clippers και Mavericks, όπου στο παρκέ υπήρχαν ο τρέχων και ο επόμενος καλύτερος παίκτης της Λίγκας. Ο λόγος για τους Kawhi Leonard και Luka Doncic αντίστοιχα. Ο πρώτος, σχεδόν αθόρυβα, αλλά εντελώς αποτελεσματικά είχε στη σειρά 32,8 πόντους, 10,2 rebounds και 5,2 assists, παίρνοντας από το χεράκι τους Clippers για να τους πάει στον επόμενο γύρο. Και τούτο καθώς οι Clippers παίζει μεν να έχουν το γεμάτο roster στην ιστορία της Λίγκας από το #5 ως το #11 του roster τους, ωστόσο, σε κανένα σημείο της σεζόν ως τώρα δεν έχουν επιδείξει αγωνιστικά το dominance που θα περίμενε κανείς από το υλικό τους. Αποτέλεσμα είναι οι τακτικές Jordanικές εμφανίσεις των Leonard, που δείχνει να παίζει όποτε το επιθυμεί σε ένα δικό του επίπεδο, πέρα και πάνω από συμπαίκτες και αντιπάλους και συστήματα. Στην συγκεκριμένη σειρά πάντως εμφανώς τους έλειψε ο Beverley, οι Harrell και Lou-Will ήταν ακόμα με μόλις το ένα πόδι εντός bubble και καλής αγωνιστικής κατάστασης, ενώ ο “Playoff P” δικαίωνε τον αρνητικό χαρακτηρισμό του όρου. Μεγαλύτερο προβληματισμό ωστόσο προκαλούσε η ευκολία με την οποία άλλαζαν σε κάθε screen, επιτρέποντας στον Doncic να παίρνει όποια αλλαγή επιθυμούσε. Ακόμα και αν μέσα από το ατομικό ταλέντο του roster τους και ιδίως του Kawhi η επίθεσή τους ήταν αποτελεσματική, οι αμυντικές επιδόσεις τους ήταν προϊόν διαρκούς προβληματισμού. 

Παρόλα αυτά, απέναντι σε αυτούς τους Mavs, που έπαιζαν χωρίς τον Powell, με τον Porzingis για μόλις 1,5 παιχνίδι και τον Doncic με μόλις 1,5 αστράγαλο είναι αστεία η επίκληση οποιασδήποτε δικαιολογίας. Στην πρώτη του παρουσία σε post season η Αγνή Σλοβένικη Καύλα ήταν ως μας έχει συνηθίσει μαγικός: 31 πόντοι, 9,8 rebounds και 8,7 assists μέσο όρο στα έξι παιχνίδια, με 50% από το παρκέ και 36% από το τρίποντο, συν την μυθική εμφάνιση στο Game-4 της σειράς. Ωστόσο, χωρίς τους δύο βασικούς πυλώνες της frontcourt της ομάδας (και ιδίως τον Λετονό), με μπαλώματα, που όσο επιτυχημένα και αν ήταν, όπως ο Trey Burke, δεν παύουν να είναι τέτοια, ήταν δύσκολο να γίνει η υπέρβαση κόντρα στο παραφορτωμένο οπλοστάσιο των Clippers.  

Denver Nuggets (4) - Utah Jazz (3)

Εξ αρχής η πιο αμφίρροπη σειρά των playoffs, όχι μόνο δικαίωσε τις προσδοκίες σε ότι αφορά το απρόβλεπτο του κάθε παιχνιδιού, αλλά αποτέλεσε την συναρπαστικότερη μονομαχία πρώτου γύρου των τελευταίων ετών. Οι πολύ σοβαρές ελλείψεις των δύο ομάδων - Bogdanovic και Barton για όλη τη σειρά, ο Conley για δύο παιχνίδια λόγω της γέννησης του γιου του και ο Gary Harris για πέντε από τα επτά λόγω τραυματισμού - στέρησαν από τις δύο ομάδες ορισμένες σταθερές των επιθετικών τους παιχνιδιών και από τους Nuggets τον καλύτερο περιφερειακό τους αμυντικό. 

Έτσι λοιπόν Snyder και Malone αναγκάστηκαν σε αλχημείες στην πεντάδα τους, με τον πρώτο να ψάχνει λύσεις στο πρόσωπο του Juwan Morgan και τον δεύτερο να συνεχίζει το απρόθυμο πείραμα του Michael Porter Jr. που εντυπωσίασε στην οχτάδα παιχνιδιών της κανονικής περιόδου. Περισσότερο όμως, τους ανάγκασε να απλοποιήσουν το παιχνίδι και να στηριχθούν στους stars τους. Όπου stars βάλτε δύο 23χρονους scoring guards αντιμέτωπους πρόσωπο με πρόσωπο, το ίδιο και τον πιο δημιουργικό (και ίσως καλύτερο επιθετικά) center της λίγκας απέναντι στον πιο κυρίαρχο αμυντικό center της τελευταίας πενταετίας. 

Τη συνέχεια δεν μπορούσε να τη φανταστεί κανείς. Murray και Mitchell πήραν τη σειρά πάνω τους για έξι παιχνίδια, σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μετατρέποντας τα παιχνίδια σε προσωπικά shows, με τον Murray ιδίως να βάζει αδιανόητα σουτ το ένα πίσω από το άλλο στο τέλος των παιχνιδιών. Δεν ξέρω αν οι εμφανίσεις τους (31 πόντοι μέσο όρο για τον Murray και 36 για τον Mitchell) τους βάζουν στη σφαίρα του superstar, αλλά δεν με ενδιαφέρει και καθόλου, γιατί πρόσφεραν μπασκετικές παραστάσεις και συγκινήσεις που σίγουρα δεν περίμενα ότι θα δούμε στο νερόβραστο σκηνικό της φούσκας του Orlando, με αποκορύφωμα την παγωμάρα μπροστά στον εξουθενωμένο σωματικά και ψυχικά Murray σε μια συνέντευξη που σε κάθε άλλη συνθήκη θα ήταν θριαμβευτική.

Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια πάντως, η αδυναμία του Denver να βρει τρόπο να διαχειριστεί την επιλογή του Snyder να χτυπήσει τον Jokic έδειχνε ότι η Utah δύσκολα θα έχανε την πρόκριση προηγούμενη 3-1, με τον Malone να δοκιμάζει ότι τακτική μπορούσε στα pick and roll του Mitchell. Ο Spida αναβίωσε την τέχνη του midrange διαλύοντας την ιδέα του Malone να κρατήσει τον Jokic πίσω, και τον χτύπησε ανηλεώς όταν έβγαινε ψηλά. Τότε ήταν που ανέλαβε δράση ο Murray, με 92 πόντους στο πέμπτο και το έκτο παιχνίδι, για να φέρει τη σειρά σε ένα Game 7 στο οποίο δε χωρούσε καμία πρόβλεψη.

Ένα παιχνίδι με σκορ ελληνικού πρωταθλήματος, με παρανοϊκό τελείωμα, που όμως δεν έχει τόση σημασία όσο η στιγμή που ο Mitchell μετά από την ηράκλεια προσπάθεια επτά παιχνιδιών ρίχνει τις υψωμένες γροθιές του όταν το στεφάνι φτύνει τη μπάλα στο σουτ του Conley και καταρρέει στο παρκέ και ο Murray αντί να φλεξάρει πανηγυρίζοντας δικαίως για μια σειρά που σε μεγάλο βαθμό έκρινε ο ίδιος, τρέχει αμέσως να τον αγκαλιάσει, θυμίζοντας μας γιατί στο διάoλο καθόμαστε και βλέπουμε μπάσκετ.

Houston Rockets (4) - Oklahoma City Thunder (3)

To σκηνικό ήταν στημένο ιδανικά για τους Thunder. Έχοντας γυρίσει από το 2-0 και το 3-2 για το Game-7 της σειράς, όντας η πιο clutch ομάδα της σεζόν, με έναν “καυτό” Chris Paul σε τέτοιες καταστάσεις, το ματς ήταν στον πόντο. “Τα λεφτά μας στους Thunder” λοιπόν, ε;

Όχι ακριβώς…

Μία σειρά από τα παράλογα που είχαν προηγηθεί δεν θα επέτρεπαν άλλωστε ένα συμβατικό ή αναμενόμενο φινάλε. Συγκεκριμένα, ο Lu Dort είχε 30 πόντους με έξι τρίποντα, πρώτος σκόρερ των Rockets ήταν ο Covington, οι Rockets ήταν μπροστά με ένα πόντο χάρη σε καλάθι από το mid-range του Tucker (που αρνήθηκε τρίποντο για αυτό) και -η μόνη σταθερά- σε μία φάση Paul και Harden κάνανε από 34 flops μπας και πάρουν κάποιο σφύριγμα, ο Paul καταλήγει να επιχειρεί ένα floater από τα δύο μέτρα και... 

Δοκάρι…

Μα έχει και συνέχεια!

Ο Covington θα χάσει μια βολή, στην ανακατωσούρα της επίθεσης των Thunder (από την εξαιρετική άμυνα του Houston) θα βρεθεί ο νέος κάτοχος του ρεκόρ πόντων για κάτω από 22 έτη σε Game-7 Dort, για να δώσει τη νίκη στην ομάδα του και …ο Harden θα τον ταπώσει!

Σαν να μην έφταναν τα ως εδώ, οο έχων 54/54 βολές μέχρι εκείνο το σημείο Gallinari θα χάσει μια βολή και οι Thunder θα αποτύχουν δύο φορές να βάλουν το καλάθι που θα ισοφαρίσει το σκορ ή θα τους δώσει τη νίκη, παρουσιάζοντας κάτι που έκανε άπαντες ημάς να συμμεριζόμαστε την αγανάκτηση του Frye.

I have never been more mad pic.twitter.com/bYbvgKzxHU

— Channing Frye (@channingfrye) September 3, 2020

Με μιάμιση μόλις μέρα μπροστά τους για να ετοιμαστούν για τους Lakers, οι Rockets αν θένε να πάνε παρακάτω, θα πρέπει να εμφανιστεί ξανά ο Harden που στο τελευταίο παιχνίδι είχε μόλις 4/15 (με 1/9 τρίποντα) ενώ στο τέλος του Game-6 είχε κάνει εμφανή την έλλειψη παραμικρής διάθεσης να το καθορίσει.

Ωστόσο το fivethirtyeight τους δίνει φαβορί της αναμέτρησης (με 65% μάλιστα!) και εμείς είμαστε έτοιμοι για τον επόμενο γύρο, την ανάλυση του οποίου ξεκινάμε εδώ στο Guru λίαν συντόμως!