AΝΑΤΟΛΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
(3) New York Knicks - Detroit Pistons (6)
του Gus Χρυσοχού
Ξεκινώντας τη σειρά μεταξύ Knicks και Pistons, καλό είναι να δούμε μερικές ιδιαιτερότητες, οι οποίες -κυρίως- είναι προς τη μεριά των δεύτερων. Καταρχάς, τo Detroit επιστρέφει στα Playoffs μετά τη σεζόν 2018-19, στην πρώτη μάλιστα χρονιά του J.B. Bickerstaff στον πάγκο τους, πιστοποιώντας την ικανότητα που έχει να αναμορφώνει νεαρές ομάδες σε ανταγωνιστικά σύνολα (βλ. Cleveland). Κατά δεύτερο, πραγματοποίησε μια σεζόν με 44 νίκες, κάτι που είχε να συμβεί από το 2015-16, επί Stan Van Gundy. Κατά τρίτο, αν οι Pistons επικρατήσουν των Knicks θα είναι μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς, καθώς μιλάμε για μια άπειρη ομάδα σε καταστάσεις post season. Αν πάλι αποκλειστεί, θα λέμε πως αυτός ο αποκλεισμός θα αποτελέσει ένα σημαντικό μάθημα στην παρέα του Cade Cunningham. Με λίγα λόγια, δηλαδή, οι Pistons βρίσκονται σε μια, τρόπον τινά, win-win κατάσταση σε αυτή τη σειρά.
Από την άλλη οι Knicks έχουν όλη την πίεση στις πλάτες τους. Πρέπει να δικαιολογήσουν τον τίτλο του φαβορί σε αυτή τη σειρά (αν και στις μεταξύ τους αναμετρήσεις στη regular season κατάφεραν αν κερδίσουν μόλις ένα παιχνίδι, από τα τέσσερα) και να το κάνουν μέσω της εξαντλητικής χρήσης των παικτών τους από τον Tom Thibodeau, με την ευχή να μην υπάρξουν τραυματίες (χτυπάω ξύλο). Όπως σε κάθε σειρά, έτσι και εδώ υπάρχει το ζευγάρι που τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω του. Cade Cunningham και Jalen Brunson έχουν πραγματοποιήσει μια καταπληκτική χρονιά και κατά πάσα πιθανότητα αυτοί θα εκείνοι που θα κρίνουν την τύχη αυτής της σειράς, με αμφότερους να έχουν σημαντικές πιθανότητες να συμπεριληφθούν στις All-NBA πεντάδες της χρονιάς.
Αυτό που αξίζει να αναφέρουμε επίσης, είναι πως μιλάμε για δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές προσεγγίσεις στο παιχνίδι. Οι μεν Knicks αρέσκονται στο χαμηλό τέμπο (26οι στο pace), σχέση με τους Pistons που θέλουν να τρέχουν στο γήπεδο (ενατοι στην αντίστοιχη κατηγορία). Και εδώ είναι ένα από τα σημεία που ο Brunson θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για την ομάδα του, μιας και σύμφωνα με το Cleaning the Glass, κουβαλάει την μπάλα κατά μέσο όρο 8,6 λεπτά ανά παιχνίδι - το υψηλότερο από κάθε άλλον παίκτη στην σχετική κατηγορία. Είναι σαφές λοιπόν πως η άμυνα των Pistons πρέπει να ενοχλήσει όσο περισσότερο γίνεται τον 29χρονο guard και να του χαλάσει το παιχνίδι (καλησπέρα Ausar Thompson).
Ωστόσο, αυτό που πρέπει να βελτιώσουν οι Knicks, ακόμα και τώρα, είναι το κομμάτι του rebound, καθώς μιλάμε για μία από τις χειρότερες ομάδες της Λίγκας σε αυτόν τον τομέα (24οι), την στγμή που οι Pistons βρίσκονται πάνω από τη μέση στη σχετική λίστα (13οι). Ωστόσο, εκεί που οι Knicks “βάζουν τα λεφτά τους”, όχι μόνο για τις αναμετρήσεις με τους Pistons, αλλά και γενικώς στα φετινά Playoffs, είναι τα νούμερα που κάνουν από τη γραμμή του τριπόντου, καθώς είναι όγδοοι σε ποσοστό στο NBA με 36,9%. Αν και οι Pistons πήραν τη “σειρά” της regular season, εκτιμώ πως οι Knicks θα καταφέρουν να πέρασουν εύκολα ή δύσκολα από αυτό το ζευγάρι. 4-2 για τη Νέα Υόρκη συνεπώς.
(4) Indiana Pacers - Milwaukee Bucks (5)
του Νίκου Ραδικόπουλου
Να ένα rivalry που μέχρι πρόπερσι δεν είχαμε δει να γεννάται! Ωστόσο, με τους Pacers και τους Bucks να έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ήδη 15 φορές τα τελευταία δύο χρόνια (σε regular, in season tournament και post season), και έχοντας χαρίσει την απείρου κάλους σαπουνοπερική κλωτσοπατηνάδα με την μπάλα του αγώνα που ο Giannis πέτυχε ρεκόρ καριέρας με 64 πόντους, μόλις μια βδομάδα μετά την ειρωνία του Haliburton στον ημτελικού του “κυπέλλου” του 2023, όταν αποκλείοντας τα Ελάφια έδειχνε τον καρπό του αλά “Dame Time”. Οι Bucks αναζητούσαν εκδίκηση για τα παραπάνω στον περσινό πρώτο γύρο των Playoffs, ωστόσο ο τραυματισμός του Giannis δεν άφησε πολλά περιθώρια για ανταγωνιστική σειρά, με τους Pacers από την άλλη, να φτάνουν ως και τους τελικούς της Περιφέρειας.
Η υγεία και η παρουσία του Antetokounmpo θα αποτελέσει το βαρόμετρο και φέτος. Ο ελληνονιγηριανός αστέρας παίζει όλη τη σεζόν σαν νταλίκα με σπασμένα φρένα σε κατηφόρα, γράφοντας 30,4 πόντους κατά μέσο όρο, με 11,9 rebounds και 6,5 assists ανά αγώνα, επιδόσεις που μόλις εφτά φορές στην Ιστορία της Λίγκας έχουν καταγραφεί σε μια σεζόν: ο Oscar Robertson το 1961-62, ο Nikola Jokić φέτος και ο …Giannis Antetokounmpo κάθε μία από τις τελευταίες πέντε σεζόν.
Ωστόσο, αυτές οι τρελές κούρσες στις τελευταίες regular seasons, μια μίξη αστείρευτου ταλέντου, αλλά και ανάγκης, λόγω της διαρκώς και μειούμενης ύπαρξης ποιότητας στο πλάι του υποστηρικτικά, αλλά κυρίως ισορροπίας στο ρόστερ, φαίνεται να έχει ένα σημαντικό αντίτιμο στην υγεία του στην post season: από τα 76 παιχνίδια σε 14 σειρές παρουσίας του ως τα 27 του το 2022, έκτοτε μετρά όλες κι όλες τρεις παρουσίες σε αγώνες Playoffs, στον πρώτο γύρο κόντρα στο Miami το 2023, χάνοντας τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς και μη αγωνιζόμενος καθόλου ούτε πέρσι κόντρα στους Pacers όπως γράφτηκε και ανωτέρω.
Και φέτος η κατάσταση δεν δείχνει πολύ διαφορετική: ο Lillard φαίνεται να επιστρέφει για τη σειρά με τους Pacers, έχοντας χάσει ωστόσο σημαντικό χρόνο από τα μέσα Μάρτη με θρόμβωση στη δεξιά του γάμπα στο τέλος της regular. Το πιο ανησυχητικό δε, είναι πως οι Bucks φαίνεται να ρόλαραν καλύτερα κατά την απουσία του, με τον Rollins ως βασικό pg, σαν να λειτούργησε απελευθερωτικά ότι δεν είχαν την υποχρέωση, τρόπον τινά, να μοιράζουν την μπάλα, στερώντας την από τον Giannis, κλείνοντας τη σεζόν με ένα σερί 10-4 κατά την απουσία του, με κάποιους -ήπιους προς το παρόν- ψυθίρους περί “Ewing theory” να σιγομουρμουρίζεται. Στην αμφίβολή κατάσταση του Lillard, προστίθεται η μόλις πρόσφατα επιστροφή του Portis από 25 παιχνίδια τιμωρίας, λόγω λήψης απαγορευμένης ουσίας, τα 37 -βαριά- χρόνια στο κορμί του Lopez, αλλά και η εντελώς αναξιόπιστη παρουσία του Kuzma στο roster, που ήρθε ως αναβάθμιση του πολυτραυματία Middleton, χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό στην ομάδα. Σε όλα τα παραπάνω, προστίθεται -αρνητικά κατ’εμέ- η διαχρονικά αναξιόπιστη σε καταστάσεις post season παρουσία του Doc Rivers στην άκρη του πάγκου τους. Με αυτά και μ’εκείνα λοιπόν, το Milwaukee παλεύει να έχει ηχηρή παρουσία στα Playoffs βασιζόμενη, πέρα από τον Giannis, στις εκλάμψεις των Porter Jr., Prince, A.J. Green και Trent Jr., οι οποίοι έχουν επωμιστεί τον κρίσιμο ρόλο του να παρέχουν επαρκές spacing για τις εφορμίσεις του Antetokounmpo. Κοινώς, όπως και να εξετάσουμε το αγωνιστικό πλάνο των Bucks, από παντού καταλήγουμε στο “in Giannis we trust, κι έχει ο θεός”, συνταγή που τους χάρισε μεν το φετινό Emirates Cup, όμως εδώ μιλάμε για άλλου επιπέδου πίστα.
Iδίως όταν απέναντί τους θα παρουσιαστεί μια καλοδουλεμένη και κωλοπετσωμένη ομάδα, αποτέλεσμα της δουλειάς του διαχρονικά αξιόπιστου coach Carlisle. Χωρίς να αποτελούν μια superteam, έχουν δύο ξεκάθαρους αστέρες δεύτερου ραφιού, στα πρόσωπα των Haliburton και Siakam, οι οποίοι υποστηρίζοναι από μια σειρά αξιόλογους παίκτες, που ο καθένας γνωρίζει καλά τον ρόλο του και τον χρόνο συμμετοχής του: Turner, Nembhard, Mathurin, Nesmith, Toppin, T.J. McConnell παρέχουν rim protection, απειλή από το τρίποντο και spacing, αλλά και επαρκή κορμιά για να πέσουν πάνω στον Giannis. Κυρίως όμως παρέχουν ball movement, με την ομάδα των Pacers να καταγράφει κατά μέσο όρο 330,5 πάσες ανά παιχνίδι, πίσω μόνο από τους διαχρονικούς πρωτάρηδες της κατηγορίας Warriors, για 29,2 assists ανά παιχνίδι, πίσω αποκλειστικά από τις ομάδες με τους δύο πρώτους παίκτες της κατηγορίας, Υoung και Jokic, ήτοι τους Nuggets και τους Hawks. Και ακριβώς με τα παραπάνω υλικά και νοοτροπία έχει στηθεί μια ομάδα 50 νικών regular
Φορώντας δε “τα καλά τους”, την πεντάδα με τους Haliburton, Siakam, Turner, Nembhard και έναν εκ των Mathurin ή Nesmith, καταγράφουν διψήφια διαφορά από τους αντιπάλους τους, τόσο σε offensive, όσο και σε defensive rating σύμφωνα με το Cleaning the Glass.
Για να μαζέψουμε το παρόν preview και να καταλήξουμε και στην όποια πρόβλεψη, τα νούμερα λένε πως αμφότερες οι ομάδες μπαίνουν στην post season με καλό momentum, με τους μεν Bucks να κερδίζουν τα τελευταία οκτώ παιχνίδια τους και τους δε Pacers να τρέχουν 14-4 στο κλείσιμο, με το άξιο καταγραφής 15-3 στην έδρα τους από το All -Star break κι ύστερα, στοιχείο ιδιαίτερα σημαντικό, μιας και δικό τους είναι το πλεονέκτημα της έδρας (κάτι που κατάφεραν για πρώτη φορά από το μακρινό πια 2014). Στα μάτια μου η μάχη καταλήγει στο λαμπρό αστέρι του Giannis κόντρα σε ένα πιο καλοδουλεμένο και ισορροπημένο σύνολο, όπως οι Pacers του Carlisle. Και νομίζω πως το δεύτερο στοιχείο είναι σημαντικότερο: Pacers στα έξι λοίπον.
ΔΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ
(3) Los Angeles Lakers - Minnesota Timberwolves (6)
του Pete Seizis
Οι δύο ομάδες μπαίνουν από διαφορετική αφετηρία στη φετινή post season. Οι Lakers με την αύρα του διδύμου Doncic - James έφτασαν στην τρίτη θέση της περιφέρειας, χωρίς να το περιμένει κανένας πρακτικά, εναντίον της αγέλης των Λύκων, που σε σχέση με την εικόνα της την περασμένη σεζόν είναι αρκετά διαφοροποιημένη σε επί μέρους κομμάτια. Ίσως είναι και μια «μίνι» ευκαιρία για τους Timberwolves, ώστε να πάρουν εκδίκηση από τον Σλοβένο μετά την ήττα από τους Mavericks στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας πέρσι. Το τι έκαναν στα τέσσερα παιχνίδια της κανονικής περιόδου μοιάζει αδιάφορο και αυτό λόγω του πόσο άλλαξε η ομάδα της California. Στην κανονική περίοδο οι ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες, με τον Doncic να προλαβαίνει να αγωνιστεί στο τελευταίο ματς, τον Φλεβάρη.
Για τους Lakers δεν θα χρειαστεί να αναφέρω πολλά, μιας και είναι πρόσφατο το κείμενό μου για την παρουσία του Doncic και τη συνύπαρξή του με τον James. Η πιο φανταχτερή ομάδα της Λίγκας τον τελευταίο μήνα πριν την έναρξη των Playoffs έδειξε ένα εξαιρετικό πρόσωπο στην επίθεση, με την ταυτόχρονη παρουσία τριών παιχτών που μπορούν να απολείσουν με κάθε τρόπο. O coach Redick και το επιτελείο του δουλεύουν συνεχώς για να βρουν τις κατάλληλες λύσεις και στις δύο πλευρές του παρκέ, με τα δύο πιο εντυπωσιακά κατ’ εμέ κομμάτια να είναι τα εξής: μια μετακίνηση στο μερίδιο των σουτ τριών πόντων που παίρνουν, κάτι που θα βοηθήσει στο να αυξηθούν οι χώροι του γηπέδου, καθώς και η άμυνα. Ειδικά οι άμυνες ζώνης με προσαρμογές που επιλέγουν και προσπαθούν να καθυστερήσουν τις επιθέσεις, να «κουράσουν» λιγότερο τους stars τους και να κρύψουν τις όποιες αδυναμίες υπάρχουν, με κυριότερη μια αμυντική παρουσία κοντά στη ρακέτα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η πιο καλή πεντάδα είναι αυτή των Doncic, Reaves, Finney-Smith, Hachimura, James. Κορμιά όλα τους που δεν επιτρέπουν τραμπουκισμούς από τον Edwards. Kαθώς μπορεί μεν να μην υπάρχει το μεγάλος ύψος, το σκιάχτρο στη ρακέτα, αλλά είναι γεμάτη forward κορμιά, κάτι που δίνει τη δυνατότητα για προσαρμογές στη ζώνη, ή για switches όταν το επιλέγουν. Γενικότερα δουλεύουν πολύ στην άμυνα, ενώ έχουμε δει ακόμα και τον Doncic να παίζει drop σε ορισμένες περιπτώσεις όταν γίνεται screen μεταξύ περιφερειακών. Σίγουρα θα προσπαθήσουν να τραβήξουν μακριά από τη ρακέτα τον Gobert, είτε αναγκάζοντας την άμυνα να προβεί σε αλλαγές στα picks, με την επιμονή σε αυτά, είτε με κάποιο pop out των Hachimura, Finney-Smith. Ένας επιπρόσθετος λόγος είναι πως το post παιχνίδι είναι βασικό κομμάτι του gameplan των Lakers. Με σκορ ή δημιουργία από τους Doncic και James. Επομένως, αν υπάρχει η παρουσία του Gobert στα πέριξ, θα δυσκολέψει την προσπάθεια των Λιμνάνθρωπων. Για αυτό θα πρέπει να υπόλοιποι του ρόστερ να είναι έτοιμοι να ευστοχήσουν από μακριά, ή να επιτεθούν σε κάποιο close out.
Όσον αφορά την ομάδα της Minnesota, η φετινή χρονιά είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Η φυγή του Towns, σαν να μπέρδεψε λίγο τα πράγματα στην αρχή. Η βάση της ομάδας όμως, ήταν και παρέμεινε η άμυνα. Καθ’ όλη τη σεζόν ήταν εξαιρετική και εκ των κορυφαίων στη Λίγκα. H συνταγή είναι φαινομενικά απλή: μακριά κορμιά, μέγεθος, μεγάλο wingspan από τους παίχτες και να οδηγούν τους αντιπάλους στον Gobert, ο οποίος παραμένει o σημαντικότερος αμυντικός της ομάδας και ο παίχτης που οι αντίπαλοι θα προσπαθήσουν να απενεργοποιήσουν. Κάτι που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οι Lakers. Ο Anthony Edwards αποτελεί και επίσημα από το καλοκαίρι το alpha dog της αγέλης, με τη φετινή χρονιά να τον βρίσκει να έχει βελτιώσει και άλλο το επιθετικό του παιχνίδι, ειδικά από το τρίποντο. Σουτάρει περί τα δέκα τρίποντα ανά ματς, ευστοχώντας στο 40% περίπου, τελειώνοντας τη σεζόν με τα περισσότερα εύστοχα στη Λίγκα, πάνω από κάθε άλλον παίκτη (ναι, πάνω και από τον Curry). Το εξωφρενικό με δαύτον είναι πως η πλειονότητα αυτών είναι μετά από ντρίμπλα. Στο πρόσωπο του Randle έχει βρει έναν δεύτερο πόλο δημιουργίας από το post, ή από την κορυφή της ρακέτας, παραμένει όμως, «αταίριαστος» στα μάτια μου με τον Edwards και τον Gobert. O Reid επί παραδείγματι, παρότι είναι ο πιο αξιόπιστος back up σέντερ στη λίγκα, κάνει καλύτερο δίδυμο με τον Γάλλο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως οι καλύτερες πεντάδες είναι αυτές που έχουν μέσα Reid, Gobert σύμφωνα με το Cleaning The Glass. Γενικότερα είναι μια ομάδα που προτιμάει το παιχνίδι στο μισό γήπεδο, κάτι που κάνουν και οι αντίπαλοί τους. Οπότε, μοιάζει ερωτηματικό αν κάποια εκ των δύο επιλέξει να ανοίξει περισσότερο τον ρυθμό. Πασάρουν αρκετά, δεν προτιμούν τα παιχνίδια απομόνωσης, τρέχουν διάφορες δράσεις για off ball σουτ, επομένως σίγουρα θα προσπαθήσουν να κουράσουν και τους αδύναμους αμυντικούς των Lakers, μετακινώντας την άμυνα. Βέβαια, όταν θα έχουν αντίπαλο τον Doncic, είναι σαφές πως θα προσπαθήσουν να τον στοχεύσουν όσο περισσότερο γίνεται. Γιατί στην επίθεση, όσα drop και αν παίξει ο Gobert, ο Σλοβένος θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να εκθέσει την αντίπαλη άμυνα. Θα πρέπει ωστόσο να βρουν τρόπο να κρύψουν τον γερασμένο πλέον Conley, τον οποίον οι Lakers θα σημαδεύουν ανελέητα όποτε είναι στο παρκέ, και ενδεχομένως και τον Gobert, που θα προσπαθούν να τραβούν μακριά από τη ρακέτα και να τον νικούν στα πόδια. Η πεντάδα με DiVizenco, Edwards, McDaniels, Randle και Reid ίσως να αποτελεί τη λύση στο συγκερικριμένο match up.
Εν κατακλείδι, νομίζω πως θα είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα σειρά, που μπορεί να έχει ωραία παιχνίδια, με τα προπονητικά επιτελεία να πρέπει να δουλέψουν αρκετά για να εμφανίσουν διάφορα «τρικς» ώστε να εκμεταλλευτούν τις όποιες αδυναμίες των αντιπάλων. Ιδίως ο πολύ πιο έμπειος Finch έναντι του rookie σε αυτό το επίπεδο Redick. Κατά την άποψή μου, οι παίχτες – κλειδιά θα είναι οι ρολίστες των ομάδων. Από τη μεριά των Lakers, oι Hachimura, Finney-Smith, Vanderbilt, καθώς αυτοί θα αναλάβουν σε αρκετά σημεία να μαρκάρουν τους Gobert (πάνω στον οποίο ίσως δούμε αρκετά και τον LeBron), Reid, ενώ θα πρέπει να είναι έτοιμα να βοηθήσουν και στο σκοράρισμα, ειδικά οι δύο πρώτοι, τόσο με το μακρινό σουτ, όσο και με παιχνίδι με πλάτη. Από τη μεριά των Timberwolves θα πω τους ΜcDaniels, Alexander-Walker καθώς είναι πολύ καλοί αμυντικοί και θα αναλάβουν σίγουρα το μαρκάρισμα των πρώτων βιολών του LA. H σειρά θα είναι μακρά, πρόγνωσή μου ότι θα περάσουν οι «Λιμνάνθρωποι» με σκορ σειράς στο 4-2.
(4) Denver Nuggets - L.A. Clippers (5)
του Γιάννη Χάτσιου
Θυμάστε την εποχή που οι Clippers θεωρούνταν ένα franchise-ανέκδοτο, με τέσσερις παρουσίες σε Playoffs (τις δύο μόνο με θετικό ρεκόρ) σε 26 χρόνια ιστορίας στο Los Angeles; Αυτή η μοίρα άλλαξε η έλευση του Chris Paul και κυρίως με την αγορά τους από τον Steve Ballmer το 2014. Τα τελευταία 14 χρόνια έχουν βρεθεί στην post season 12 φορές και τις δύο που έμειναν εκτός ολοκλήρωσαν τη regular season με ρεκόρ 42-40. Από την πλευρά τους οι Nuggets στα χρόνια του George Karl και του Carmelo Anthony μέτρησαν 10 συναπτές παρουσίες σε Playoffs (με εννιά εξόδους από τον πρώτο γύρο) ενώ στην τωρινή εκδοχή τους με οδηγούς τους Nikola Jokic και Michael Malone γράφουν την έβδομη συνεχόμενη post season τους, με μονάχα μια από αυτές να έχει ολοκληρωθεί στον πρώτο γύρο, και, φυσικά, να έχουν φέρει στο Denver και τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του, το 2023.
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Κατά πρώτον, διότι αν και δεν είναι τα πιο λαμπερά franchises του NBA, το match-up τους φέρνει αντιμέτωπα δύο από τα ισχυρότερα τέτοια του 21ου αιώνα. Ο δεύτερος λόγος; Ο ιθύνων νους πίσω από την πιο επιτυχημένο περίοδο της ιστορίας των Denver Nuggets απολύθηκε τρεις αγωνιστικές πριν τη λήξη της regular season, με την ομάδα στο top-4 της Δύσης, ενώ τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και ο GM της ομάδας, Calvin Booth, στον οποίο πιστώνεται μεν ο τίτλος του 2023 (με βασικό υπεύθυνο και τον νυν GM των Wolves, Tim Connelly), αλλά θα πρέπει να χρεωθεί και η τρομακτική κακοδιαχείριση έπειτα. Αυτή η πινελιά είναι που χαρίζει στη σειρά τους τη φυσιογνωμία της πιο αμφίρροπης μάχης του πρώτου γύρου. Από την πλευρά των Nuggets διότι πορεύονται πλέον με τον David Adelman ως πρώτο προπονητή, με εμπειρία ακριβώς τριών αγώνων ως head coach, ενώ από την πλευρά των Clippers γιατί ποντάρουν τα ρέστα τους στον Kawhi Leonard, αυτόν τον συγκλονιστικό παίκτη, ο οποίος όμως έχει τεθεί νοκ-άουτ μετά από δύο παιχνίδια στα δύο τελευταία Playoffs, ενώ έχασε όλη τη σεζόν πριν από αυτά.
Αφήνοντας στην άκρη τα ερωτηματικά της μεγάλης εικόνας, έχουμε μπροστά μας δύο ομάδες που αντιπροσωπεύουν δύο εντελώς διαφορετικά μπασκετικά ρεύματα. Kαι δεν μιλάω μόνο για το αληθές πλην γενικόλογο: οι Nuggets κερδίζουν με την επίθεση (4οι σε Offensive Rating) ενώ οι Clippers με την άμυνα (3οι σε Defensive Rating). Οι Nuggets τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο, μοιράζονται την μπάλα, και κινούνται ανελλιπώς γύρω από τον ανεπανάληπτο Nikola Jokic. Πρώτοι σε ποσοστό ευστοχίας, σε κερδισμένες βολές, σε assists, σε συχνότητα κοψιμάτων (cuts), όταν το θέλουν αποτελούν την πιο γοητευτική χορογραφία του NBA. Από την άλλη πλευρά, οι Clippers, ιδίως με την επιστροφή του Leonard δίπλα στον James Harden, προτείνουν έναν ρηξικέλευθο αναχρονισμό: δεν σουτάρουν τρίποντα (29οι στη Λίγκα - για την ιστορία 30οι είναι οι Nuggets), δεν πολυγυρνάνε την μπάλα, προσπαθούν να παίξουν σε χαμηλό ρυθμό και χρησιμοποιούν τα isolations αισθητά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται στην τύχη. Ο Tyronn Lue έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι μπορεί να μαγειρέψει με ό,τι υλικά βρεθούν στα χέρια του, και σε αυτή την περίπτωση στα πρόσωπα του 35χρονου Harden, του 33χρονου Leonard και του 31χρονου Powell έχει τρεις σούπερ σκόρερ που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσουν τόσο το ταλέντο, όσο και τη δύναμή τους. Να μην ξεχάσουμε εδώ και ίσως τον πιο βελτιωμένο παίκτη του NBA φέτος, Ivica Zubac, ο οποίος υπενθυμίζει πως και οι παλαιάς κοπής centers είναι πολύτιμοι στο σωστό περιβάλλον.
Αυτή είναι μάλλον και η πιο ενδιαφέρουσα κόντρα του ζευγαριού, δύο θηρία από τα Βαλκάνια που θα κονταροχτυπηθούν κάτω από τα λαμπρότερα φώτα. Φυσικά δεν υπάρχει αντίπαλος που να μπορεί να λύσει τον γρίφο του Nikola Jokic, ωστόσο ο Zubac μπορεί να ματσάρει τη δύναμή του και ενδεχομένως να προσπαθήσει να τον φθείρει με το να μην μασάει στις επαφές. Κι αν οι Nuggets έχουν το πάνω χέρι στο ‘1’ και στο ‘5’, οι Clippers αντιπαρατάσσουν την υπεροχή τους στις υπόλοιπες θέσεις και τον πάγκο. Ο Adelman θα πρέπει να βρει πως να κάνει καλά την προαναφερθείσα τριάδα των scorers του L.A. με τον Braun, τον Porter Jr., και τον Aaron Gordon. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Lue φέρνει από τον πάγκο τον Bogdanovic, τον lob-catcher Derrick Jones Jr. και τον πάντα πολύτιμο Nicolas Batum. Οι Clippers έχουν εναλλακτικές για μια -ή και δύο- κακές μέρες, ενώ οι Nuggets ζουν και πεθαίνουν με τις ορέξεις του Westbrook, και αυτό αν ο Murray προλάβει να ξαναβρεί τα πατήματά του.
Ωστόσο, παρότι φαίνεται οι Clippers να έχουν περισσότερες λύσεις σε αυτή τη σύγκρουση δύο κόσμων, ο κινητήρας των Nuggets μπορεί να τρέξει σε υψηλότερες στροφές αν ο Murray είναι καλά, και να βάλουν ένα ακόμα λιθαράκι στο αφήγημα πώς ή καλή επίθεση κερδίζει την καλή άμυνα. Επτά παιχνίδια λοιπόν κατά την κρυστάλινη σφαίρα μου, και άλλη μια λαμπρή σελίδα στον μύθο του Nikola Jokic.
