Το λένε και breakthrough moment. Δεν το περνάνε όλοι οι αθλητές του μπάσκετ, αλλά το έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι. Για τον MJ ήταν μία σειρά με τους Pistons ή το The Shot, για τον Lebron πιθανώς το game 7 απέναντι στους Spurs το 2013, άσχετα αν είχε κερδίσει έναν τίτλο νωρίτερα. Για τον ηγέτη των Bucks ήρθε πριν λίγες ώρες, όταν ολοκλήρωσε μία εμφάνιση 40 πόντων, 13 ριμπάουντ και 5 ασίστ, παίζοντας καθόλη της βραδιάς σχεδόν αψεγάδιαστα. Μέχρι και στις στιγμές που η μπάλα ζύγιζε ένα κρουαζιερόπλοιο, οι αποφάσεις, οι ενέργειες και η μενταλιτέ του, δεν παρέκλιναν ούτε στο ελάχιστο από την εικόνα απόλυτης κυριαρχίας των προηγούμενων λεπτών. Την ίδια στιγμή, στην απέναντι όχθη, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, Kevin Durant, έκανε περίπου τα ίδια και πιθανώς περισσότερα, προσθέτοντας απλόχερα στην αίγλη της στιγμής. Δύο χρόνια μετά το σκίσιμο του αχιλλείου, που σταμάτησε τα όνειρα των Warriors για το threepeat, o KD αγωνίστηκε για ακόμη 48 συν πέντε λεπτά, πετυχαίνοντας 48 πόντους, ένα ασύλληπτο σουτ ισοφάρισης στην κανονική διάρκεια και γενικώς σχεδόν όλα τα καλάθια των Nets στα κρίσιμα σημεία.

O Durant άξιζε εξίσου την πρόκριση και για αυτό ακριβώς, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτε περισσότερο από αυτή την κατάληξη. Ό,τι έκανε, το έκανε ξεπερνώντας τον ψηλότερο δυνατό πήχη, που για να είμαστε ειλικρινείς, αύριο-μεθαύριο θα στηθεί εκ νέου πάνω από το κεφάλι του. Οι Nets δεν θα έχουν πιθανότατα τόσες απουσίες του χρόνου και ο Durant θα παραμένει καλύτερος.

Τα breakthrough moments βέβαια, δεν λογαριάζουν τέτοιου είδους ισορροπίες. Αντίθετα, πρόκειται για κατακτήσεις της στιγμής, με ό,τι κι αν τη στιγμή συνοδεύει. Οι Bucks ήταν στα χαρτιά (και ίσως και στην πράξη) καλύτερη ομάδα από τους Celtics ή τους Raptors για παράδειγμα, όμως ο Γιάννης έπεφτε διαρκώς επάνω σε τοίχους. Έπαιρνε φόρα με τη μπάλα σε χέρια και τράκαρε στις swarming defenses που έβρισκε απέναντι του, χωρίς να μπορεί να αναγνωρίσει τους τρόπους να τις σπάσει, παραμένοντας εξαρτημένος από το τι θα κάνουν οι άλλοι. Η κριτική που του ασκήθηκε αυτά τα χρόνια ήταν σαφώς σκληρότατη, αλλά και σαφώς δίκαιη, χωρίς να στέκεται στον αντίπαλο, αλλά μένοντας προσηλωμένη σε εκείνον, ή έστω στους υπόλοιπους Bucks. Έτσι και τώρα, αντίστοιχα, η αποθέωση δεν γίνεται να αναζητά αστερίσκους, ούτε στον τραυματισμό του Kyrie, ούτε στην ανετοιμότητα του Harden, ούτε φυσικά στην σπατάλη των ελεύθερων σουτ του Joe Jarris, που φανερά σάστισε στη θέα της ευθύνης. Ο Αντετοκούνμπο σε αυτή τη σκηνή κλήθηκε να δώσει την παράσταση και σε αυτή την έδωσε, χωρίς μάλιστα να έχει τη συνήθη βοήθεια των συμπρωταγωνιστών.

Τουλάχιστον, οι Middleton και Holiday εξιλεώθηκαν στην crunch time, πετυχαίνοντας πολύτιμα καλάθια σε παράταση και κανονική διάρκεια αντίστοιχα, τα οποία, εκτός του ότι δικαίωσαν τον κόπο του Γιάννη, έσβησαν επιπλέον και τις ανορθογραφίες του προπονητή. Τι δουλειά είχε ο Holiday στον KD, κάθε φορά που ο Tucker καθόταν στον πάγκο; Καμία, πλην του ότι συνεισέφερε στη δραματική αποδίπλωση, ώστε το breakthrough moment του Αντετοκούνμπο να περιλαμβάνει και το έξτρα στοιχείο της υπερκέρασης των αστοχιών του πάγκου.

Κάτι σαν "μόνος εναντίον όλων" ακούγεται, όμως δεν είναι καθόλου έτσι και θα πρέπει να το αποφύγουμε. Πριν τρεις αγωνιστικές ημέρες άλλωστε, στην αισθμαίνουσα νίκη των Bucks με 86-83 για το 2-1, o Γιάννης έφυγε από το παρκέ με μία μάλλον ανέλπιστη νίκη, μένοντας πλήρως αμέτοχος στα επτά τελευταία λεπτά της αναμέτρησης και απλώς παρακολουθώντας τον Middleton να ψιλοσκοράρει και τον Durant να αστοχεί. Μόλις πριν από λίγα αγωνιστικά βράδια δηλαδή, το έργο τόσων ετών παιζόταν για μία ακόμη φορά σε επανάληψη και για να οδηγηθούμε εδώ, έπαιξαν ρόλο και οι περιστάσεις: Ένα σουτ που μπήκε, ένα που γύρισε γύρω γύρω στη στεφάνη και βγήκε.

Εν ολίγοις, μπάσκετ. Το θέμα είναι πόσο όμορφη θα είναι η στιγμή, όταν τελικά έρθει, για την κάθε ομάδα και τον κάθε αθλητή. Και στην περίπτωση του Γιάννη, ήταν τόσο όμορφη όσο το παρακάτω στιγμιότυπο.

Ψιλοαργά, ψιλοβασανιστικά, σαν να συμπυκνώθηκαν σε ένα δευτερόλεπτο οι στιγμές μιας αθλητικής καριέρας - όχι οι στιγμές μιας ζωής, το στόρι είναι αμιγώς αθλητικό, όσες φουστανελάτες αηδίες ή αρλούμπες περηφάνειας κι αν διαβάσουμε σήμερα.

Κάμποσο πιο πριν, μέχρι τα τέλη της τρίτης περιόδου, ο Αντετοκούνμπο ευστόχησε σε τέσσερις συνεχόμενες βολές, παίρνοντας τον ρυθμό του από το μέτρημα του πλήθους. Αμέσως αργότερα, ένα θριαμβευτικό airball διαδέχτηκε σωρεία σωστών αποφάσεων. Για πρώτη φορά ίσως σε τόσο κρίσιμο παιχνίδι, ο δις MVP δεν προσπάθησε να πάρει το αίμα του πίσω με αλλεπάληλα ντου, παρά αγκιστρώθηκε στη μέση απόσταση και στο χαμηλό post, ξεκινώντας τα πάντα από πιο μέσα και με σαφώς λιγότερη φόρα. Τέσσερις από τις πέντε ασίστ του είχαν ως αποτέλεσμα corner threes, είχε 9/11 προσπάθειες στη στεφάνη και μόλις τρία λάθη, νούμερα που αν τα βάλεις μαζί στο μπλέντερ, καταδεικνύουν εμφάνιση ωριμότητας, σε παιχνίδι που απαιτούσε διαρκή συμμετοχή και συνεχόμενη διαύγεια. Οι δύο προπονητές δεν ασχολήθηκαν σχεδόν καθόλου με τον πάγκο, με αποτέλεσμα να προκύψει ένας σκληρός αγώνας αντοχής, με τους λιγότερους δυνατούς πρωταγωνιστές. Για πρώτη φορά από τη συγχώνευση ΑΒΑ και ΝΒΑ σκόραραν μόλις 11 παίκτες και από τις δύο αντιπάλους, με μοναδική εξαίρεση οποιασδήποτε second unit τον... Pat Connaughton. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη τη διαρκή αστοχία των Holiday-Middleton (21,7% και 34,6% αντίστοιχα), τότε το επίτευγμα του Γιάννη χρωματίζεται εντονότερα. Το παιχνίδι ήταν σκληρό, οι συμπαίκτες άστοχοι, οι απαιτήσεις διαρκείς. Τουλάχιστον, ο Brook Lopez πήγε εξαιρετικά, τόσο σε προστασία της στεφάνης, όσο και σε σκορ, προσφέροντας μαζί με τον PJ Tucker τα μίνιμουμ στηρίγματα, προκειμένου οι Bucks να διεκδικήσουν στα ίσια την πρόκριση.

Τα Ελάφια θα βρουν πλέον μπροστά τους είτε τους Sixers του Joel Embiid, είτε τους απίθανους Hawks του ασταμάτητου Trae Young. Θα μπουν στα ματς εξαντλημένοι από το ρηχό rotation, αλλά ταυτόχρονα έχοντας βρει μία πολύ διαφορετική συνταγή από εκείνη των προηγούμενων χρόνων. Οι αλλαγές με το χρονόμετρο έδωσαν τη θέση τους σε λίγους, οι αιφνιδιασμοί και τα τρίποντα πήγαν στην άκρη, ο σταρ παρουσιάστηκε πιο συγκρατημένος, η άμυνα μέτρησε περισσότερο από τον ρυθμό και την επίθεση - τουλάχιστον στην οικονομία της σειράς που τελείωσε.

Το πιθανότερο είναι πως κάποια από τα στοιχεία που μπήκαν στην άκρη, θα χρειαστεί να επανέλθουν. Ίσως π.χ. να χρειαστεί να εμπλακούν και κάποιοι σουτέρ (βλ. Forbes). Ο,τι και να γίνει, το γεγονός δεν αλλάζει πως για τον ηγέτη των Bucks συνέβη εκείνο το γεγονός, που μπορεί να "κάτσει" στην ιδιοσυγκρασία του και να τον συνοδεύει για πάντα: Το να είναι ο καθοριστικότερος, διαρκώς, σε ένα game 7, απέναντι στην ομάδα που έχει στις τάξεις της τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Ακόμη και αν οι Bucks σκοντάψουν φέτος εκ νέου στην πορεία τους, τίποτε δεν μπορεί να αδειάσει τούτη την αποσκευή.