Games 1-2

Ριμπάουντ: Το μόνιμο πρόβλημα των Celtics όλη τη σεζόν είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο όπλο των Bulls, όσον αφορά αυτή τη σειρά τουλάχιστον. Στα δύο πρώτα παιχνίδια στο Garden αυτό έγινε κάτι παραπάνω από εμφανές (ειδικά στο πρώτο) όπου οι “Ταύροι” ήταν ισοπεδωτικοί. Πιο συγκεκριμένα στο Game 1 τα ριμπάουντ ήταν 53-36 υπέρ του Σικάγο, το οποίο μάλιστα σκόραρε 23 πόντους μετά από επιθετικό ριμπάουντ. Ο Robin Lopez μοιάζει ο απόλυτος κυρίαρχος στις δύο ρακέτες μιας και μέτρησε συνολικά 19 ριμπάουντ, εκ των οποίων τα 13 ήταν επιθετικά, βάζοντας δύσκολα προβλήματα στη Βοστώνη. Οι “Κέλτες” πολύ απλά δεν έχουν το μέγεθος για να είναι πολύ καλύτεροι στον συγκεκριμένο τομέα, ενώ δεν είναι τυχαίο πως για μεγάλο μέρος της σεζόν ο καλύτερος ριμπάουντερ της ομάδας ήταν ο Avery Bradley. Παρεμπιπτόντως, ο γκαρντ της Βοστώνης από τα 6,1 της κανονικής περιόδου έχει πέσει στα 3,3 στην postseason κι αυτό δεν βοηθάει καθόλου. Το πρόβλημα με τα ριμπάουντ ήταν κάτι αναμένομενο ειδικά γι’ αυτή τη σειρά, αλλά είναι κάτι με το οποίο μπορούν και πρέπει να ζήσουν οι Celtics, εφόσον κάνουν άλλα πράγματα σωστά όπως έδειξαν και τα επόμενα παιχνίδια.

The Rajon Rondo effect: Όχι πείτε μου εσείς πως θα αντιδρούσατε αν σας έλεγαν πως ο Rondo θα είναι καθοριστικός παράγοντας για την εξέλιξη της σειράς. Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα ας ρίξουμε μια διαφωτιστική ματιά σε κάποια συγκριτικά στατιστικά του παίκτη μεταξύ regular season και playoffs, που δείχνουν μεγάλο μέρος της αλήθειας.

Και κάτι πιο εντυπωσιακό που αφορά συνολικά τους Bulls:

(προσφορά του πολύ χρήσιμου nbawowy.com)

Πέρα λοιπόν από τους αριθμούς, ήταν εμφανές από τα δύο πρώτα παιχνίδια πόσο άνετα έπαιζε απέναντι στην παλιά του ομάδα, αλλά και πόσο έτοιμος ήταν γι’ αυτή τη σειρά. Όπως θα δούμε και πιο κάτω ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από την επίθεση των Celtics.

(Πηγή: Τhe Ringer)

 Ο Wade είπε: “(ο Rondo) ξέρει όλα τα plays, μιας και βλέπει βίντεο όλη την ώρα. Θα εμποδίσει την πρώτη τους επιλογή, ενώ γνωρίζει ήδη ποια θα είναι η εναλλακτική τους”. Επιπλέον, ο point guard του Σικάγο έδινε ένα σημαντικό αβαντάζ στην ομάδα του στον τομέα των επιθετικών ριμπάουντ, αφού ήταν απλά αδύνατο για τον ΙΤ να τον κρατήσει μακριά απ’ το καλάθι. Η απούσια του στα Games 3-4 είναι φανερό πως άλλαξε το momentum.

Games 3-4

Brad Stevens: Mετά το 0-2 και κυρίως με βάση την εικόνα των δύο πρώτων παιχνιδιών, χρειάζεται να αναλάβει δράση ο άνθρωπος που κάθεται στον πάγκο, ώστε να σε βγάλει από την τρύπα που έχεις πέσει. Το πρόβλημα που λέγεται Robin Lopez έμοιαζε άλυτο, οπότε ο Stevens άλλαξε προσέγγιση. Έβγαλε τον (καλύτερο θεωρητικά ριμπάουντερ της ομάδας) Amir Johnson από την 5αδα και τον αντικατέστησε με κάποιον που μπορεί να ανοίξει το γήπεδο -τον Gerald Green στην προκειμένη περίπτωση- με σκοπό να εκμεταλλευτεί τα missmatch που θα προέκυπταν. Για να το πούμε και λίγο πιο καφενειακά, η σκέψη ήταν “αφού θα χάσουμε που θα χάσουμε τα ριμπάουντ, ας κερδίσουμε τουλάχιστον σε μακρινό σουτ και σκοράρισμα”. Και επειδή όπως είπαμε στην αρχή η σειρά είναι γεμάτη αλλόκοτα συμβάντα, η μετακίνηση του Green στην αρχική 5αδα όντως έπιασε, κάτι που φάνηκε περισσότερο στο 4ο παιχνίδι. Ο Green πέρα από τους 16 πόντους και τα 7 ριμπάουντ έδωσε πολύ ενέργεια στους Celtics, κάτι που ήταν εμφανές, κι ας έπαιξε μόλις 23 λεπτά όλα κι όλα. Με τη χρονιά στην κόψη του ξυραφιού, ο Stevens πήρε το ρίσκο που έπρεπε να πάρει και δικαιώθηκε, τουλάχιστον προς το παρόν.

Celtics Pick-n-roll: Στα ματς στην έδρα των Bulls, το pick-n-roll δούλεψε εξαιρετικά για τη Βοστώνη. Πολύ σημαντικό ήταν το γεγονός που αναφέραμε πιο πάνω, ότι υπήρχε ένας έξτρα σουτέρ στο παρκέ, ενώ σπουδαίο ρόλο έπαιξε η ικανότητα στην πάσα από τον “roll man” μετά το σκριν, που στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν ο Al Horford. Εδώ θα δούμε χαρακτηριστικά κάποιες φάσεις που είτε τελειώνει τη φάση είτε ψάχνει και βρίσκει τον ελεύθερο παίκτη.

via GIPHY

via GIPHY

Rondo’s replacement: Η απουσία του Rondo γίνεται ακόμη μεγαλύτερη λόγω και της (...εχμ) ανυπαρξίας των backup του. Jerian Grant και MCW είναι κατώτεροι των περιστάσεων και η λύση για τον Hoiberg είναι να δώσει τον ρόλο του point στον Butler. Η παρουσία του Isaiah Canaan στο 4ο παιχνίδι ήταν μια αχτίδα φωτός αλλά, ας μη γελιόμαστε, δεν γίνεται(;) να στηριχτεί σε κάποιον που τον έβαλε να αγωνιστεί σε μόλις 39 παιχνίδια μέσα στη σεζόν.

Thomas και άμυνα

Η παρουσία του ΙΤ δημιουργεί έναν μόνιμο πονοκέφαλο για τα μετόπισθεν των Celtics και ο Hoiberg προσπαθούσε όσο μπορούσε να εκμεταλλευτεί το συγκεκριμένο matchup. Οι Bulls πολύ συχνά δίνουν την μπάλα στον Butler -ώστε να εκτελέσει χρέη point guard- ο οποίος δέχεται το σκριν από τον παίκτη που μαρκάρει ο Thomas. Οι Celtics προσπάθησαν στην αρχή να στείλουν κι άλλον παίκτη πάνω του, κάτι το οποίο δεν δούλεψε καθώς δέχθηκαν αρκετά ελεύθερα σουτ, κάτι το οποίο τους πλήγωσε. Αντίθετα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, η επιλογή που κανάνε για απλή αλλαγή στο σκριν και να αφήσουν τον Thomas στον Butler δεν τους πλήγωσε περισσότερο. Ισχύει αυτό που είπαμε πριν και για τα ριμπάουντ, το σκοράρισμα του Butler μπορούν να το αντέξουν, σε αντίθεση με μια καλή επιθετική βραδιά του Portis ή του Zipser που θα έρθουν απ’ τον πάγκο (τα παράδοξα που λέγαμε προηγουμένως).

Όσο κι αν φαίνεται πως η σειρά πλέον έχει μπει σε μια άλλη τροχιά και όσο κι αν είμαι αρκετά πιο αισιόδοξος για την έκβαση της υπέρ των Celtics, κρατάω μικρό καλάθι μιας και δεν ξέρω τι άλλο κουλό μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Οι έδρες δε φαίνεται να σημαίνουν πολλά, το Σικάγο έχει πολύ πιο έμπειρους παίκτες που μπορούν να κουβαλήσουν την ομάδα, έχουν ήδη νικήσει δύο φορές στο Garden αν και το μομέντουμ έχει πάει στην απέναντι πλευρά. Είναι φανερό πως αυτή τη σειρά έχει ένα μεγάλο Game 7 γραμμένο πάνω της.