Μετά από την πενταετή απουσία του από τα πλέι-οφς της Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει με κρότο θα λέγαμε στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και στα μεγάλα ματς του Απρίλη. Η ως τώρα πορεία του ήταν μία από τις κορυφαίες στην ιστορία του συλλόγου σε επίπεδο κανονικής περιόδου, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση πριν δώδεκα μήνες. Βρίσκεται τρία βήματα μακριά από την πολυπόθητη συμμετοχή σε Φάιναλ Φορ κι η ομάδα που του κλείνει με σθένος το δρόμο είναι όπως ξέρετε η Μακάμπι Τελ Αβίβ. Οι δύο ομάδες έχουν αρκετά κοινά στον τρόπο παιχνιδιού, αλλά και διαφορές που εν τέλει θα κρίνουν τη σειρά. Πάμε να πιάσουμε το ζευγάρι από την αρχή.

Πριν από τον πέμπτο αγώνα Ολυμπιακού-Φενέρ, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως η ομάδα του Ιτούδη κέρδιζε τη σειρά στα σημεία. Δεν γνωρίζω γιατί. Σε καμία σειρά πλέι οφ δεν μπορεί ένα σύνολο να παίξει το μπάσκετ που προτιμά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, διότι απλούστατα αγωνίζεται διαρκώς απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Η επόμενη μέρα δεν είναι πια και τόσο διαφορετική από την προηγούμενη, για να πεις πως συνεχίζουμε όπως είμαστε. Οι προπονητές προσαρμόζονται επάνω σε ό,τι είδαν, προσπαθούν να μην ξαναπάθουν ό,τι έπαθαν και είναι πολύ λογικό να επικεντρώνονται κυρίως στο να αποδιοργανώνουν, παρά στο να εφευρίσκουν. For fuck's sake, μέχρι και ο Κάρι σκοράρει κυρίως με δίποντα και μοιράζει ασίστ, αντί να βομβαρδίζει έξω από το τόξο την άμυνα των Λέικερς, που διαρκώς τον στοχεύει.

Οι εικόνες που έφτασαν στις οθόνες μας το βράδυ της Πέμπτης από τη Stark Arena ήταν αληθινά συγκλονιστικές. Γεμάτο από κόσμο, που φαινόταν να ξεπερνά τις 20,000, το πιο θορυβώδες γήπεδο της Ευρωλίγκα παρέμενε βουβό, αποδίδοντας με αυτό τον τρόπο τιμή στα νεαρά θύματα του μακελειού σε σχολείο του Βελιγραδίου. Αραιά χειροκροτήματα στο ενδιάμεσο, απόλυτη σιγή πριν το τζάμπολ και μπουκέτα με λευκά τριαντάφυλλα στον αγωνιστικό χώρο, μετέφεραν τη θλίψη της σέρβικης κοινωνίας στο παρκέ και στους αγωνιζόμενους, συνεπαίρνοντας και τη δική τους συμμετοχή στο πένθος. Δέος και ταυτόχρονα παρηγοριά, πως είμαστε όλες και όλοι μαζί.

Στη δεύτερη αναμέτρηση μεταξύ Ολυμπιακού και Φενέρ τον "κρυμμένο" πρωταγωνιστή είχε αυτή τη φορά ο Ιτούδης. Ο Κάρσεν Έντουαρντς, σχεδόν άφαντος καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, πέτυχε 16 πόντους σε 19 λεπτά συμμετοχής και ηγήθηκε της αντεπίθεσης της ομάδας του, όταν οι ερυθρόλευκοι έδειχναν έτοιμοι να την διαλύσουν, με τρόπο παραμφερή με τα δύο ματς της κανονικής περιόδου. Στο ξεκίνημα του δεύτερου δεκαλέπτου ο Ολυμπιακός βρέθηκε μπροστά με 26-10, κάνοντας τα πάντα σωστά. Άμυνα που έδινε ευκαιρίες μόνο στον Καλάθη, drive μετά από curl ή flare screens, μεταφορά της μπάλας στην αδύνατη πλευρά στον Κανααν και σε άλλους σουτέρ, τρέξιμο.

Ο Ολυμπιακός έκανε το 1-0 επί της Φενέρ, χωρίς να βιαστεί καθόλου. Απόλυτα διαβασμένος πάνω στο παιχνίδι της αντιπάλου του, επικεντρώθηκε πρώτα στο να απορρυθμίσει την επιθετική λειτουργία της, διότι η καλή άμυνα είναι το αντίδοτο στη νευρικότητα των μεγάλων αγώνων. Όταν η άμυνα διατηρεί τους μονομάχους δίπλα δίπλα, τότε η ισχυρότερη ομάδα κάποια στιγμή θα βρει το ξέσπασμα που χρειάζεται, προκειμένου να φτιάξει την απόσταση ασφαλείας, η οποία μετά είναι πολύ δύσκολο να καλυφθεί.

Δεύτερο ζευγάρι στη σειρά των previews για τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα, αυτό ανάμεσα στη Μονακό και τη Μακάμπι. Οι δύο ομάδες αγωνίζονται με κοντινά στυλ, θα κονταροχτυπηθούν με ανάλογα όπλα, όμως έχουν και κάποιες ξεχωριστές αρετές, που θα επιχειρήσουν να ξεδιπλώσουν η μία σε βάρος της άλλης.

Ξεκινάμε σήμερα φίλες και φίλοι τα previews των ζευγαριών της Ευρωλίγκα, με εκείνο που αναμένεται θεαματικότερο και πιο αμφίρροπο - έστω στα χαρτιά. Ρεάλ και Παρτίζαν παίζουν επιθετικά, δεν φοβούνται να σουτάρουν και βάζουν στην πρώτη γραμμή το ταλέντο των μονάδων τους, στην υπηρεσία όλων μας. Αν περιμένετε Ολυμπιακό, θα διαβάσετε πρώτα όλα τα υπόλοιπα. Ας ξεκινήσουμε.

Οπως σωστά μαντέψατε, ο Ολυμπιακός θα έρθει τελευταίος στα previews μας, να τσουρουφλιστείτε ρε! Το ακόλουθο κείμενο πιάνει το τελευταίο χρονικά από τα τρία "'άλλα" ζευγάρια που θα γεμίσουν τα βράδια μας με μπάσκετ, με την Μπαρτσελόνα να έχει το πάνω χέρι απέναντι στη Ζαλγκίρις.

Ο Ολυμπιακός, με σταθερότητα σε όλη την χρονιά και πιθανόν με το πιο θελκτικό μπάσκετ στην Ευρώπη, δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς του κόουτς Μπαρτζώκα, επιστρέφει σε ένα Final Four μετά το 2017. Η σειρά που ολοκληρώθηκε χτες στο ΣΕΦ ίσως ήταν η σκληρότερη και καλύτερη των τελευταίων δέκα χρόνων στη διοργάνωση, μια πραγματικά καταπληκτική μονομαχία ανάμεσα στις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή. Κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο με πολύ όμορφο και σύγχρονο μπάσκετ, ένταση και πολύ σπουδαίες προσωπικότητες. Πολλοί πιστεύαμε ότι η σταχτοπούτα Μονακό θα ήταν δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα ζορίσει σε τέτοιο βαθμό τον Ολυμπιακό και θα τον φτάσει στα όρια του. Βέβαια η ομάδα του Ομπράντοβιτς δικαιούται να αισθάνεται από τις αδικημένες της φετινής Euroleague, καθώς είχε ήδη τέσσερις νίκες με τις ρωσικές ομάδες και πιθανόν να βρισκόταν πιο ψηλά στην βαθμολογία.

Οι δύο εκ των τεσσάρων ομάδων του φάιναλ φορ του Βελιγραδίου περιμένουν το πέρας των πέμπτων παιχνιδιών των δύο πρωτοπόρων της κανονικής περιόδου, για να μάθουν τον αντίπαλό τους. Ρεάλ Μαδρίτης και Εφές έχουν κλείσει τα εισιτήρια και θα μάθουν σύντομα ποιος εκ των Μπαρτσελόνα-Μπάγερν και Ολυμπιακός-Μονακό αντίστοιχα θα βρεθεί απέναντί τους την Πέμπτη της 19^ης Μαΐου. Στο παρακάτω κείμενο θα ρίξουμε μια ματιά στο τι έχει συμβεί στα παιχνίδια των τριών σειρών-πλην Πειραιωτών αφού για την αρμάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχουμε ανάλυση μετά από κάθε αγώνα.