1. Τα παιχνίδια είναι ‘’νωρίς’’!
Φθηνό κι εύκολο τρικ ενδεχομένως, αλλά ναι. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι πια εδώ στο Basketball Guru. Μας τα έφερε σκληρά η μοίρα του time zone. Έστω δύο ωρίτσες νωρίτερα και όλα θα ήταν ονειρικά. Όμως όχι. Πρέπει να διαλέξεις τις μάχες σου, ειδικά με το ΝΒΑ να συνεχίζει ιστορικά να κάνει τον αργοπορημένο καλεσμένο σε πάρτι, με όλα τα παιχνίδια να ξεκινούν τουλάχιστον 10-15 αργότερα από τη δηλωμένη ώρα. Σόρι Luka Doncic, σόρι Anthony Edwards, είναι δύσκολο το 04.30 που μαζί με τα μπρέικ φτάνει στις 7 το πρωί. Θα πρέπει να ακολουθήσω την ομάδα που παίζει 01.30 στην έδρα της, μπας και κοιμηθώ πέντε ώρες σαν άνθρωπος. Ας είναι οι Wizards του γίγαντα αφανοφόρου Kyshawn George που σουτάρει λες και είναι βετεράνος 10ετίας, αυτό το λαχείο κληρώθηκε, θα καβαλήσω το άρμα και όπου πάει.
Πέραν της πλάκας, θεωρώ πως η επαφή με το λάιβ χρονικό ενός αγώνα δε συγκρίνεται, όσο τίμια προσπάθεια και αν κάνουμε σε πρωινές θεάσεις -ή στα 40λεπτα condensed με όλες τις κατοχές που προσφέρει το League Pass. Ένας από τους λόγους της πληρέστερης ανάλυσης στην οποία (ελπίζω πως) οδηγείται η EuroLeague στην ελληνική αθλητικοποντκαστοκειμενόσφαιρα™ είναι πως ο κόσμος όντως αφιερώνει χρόνο να βλέπει τα παιχνίδια. Καλώς ή κακώς, η κίνηση της Γης φέρνει νωρίτερα τις ομάδες της Ανατολής στην οθόνη μας. Κι εκείνες έχουν ιδέες, κι εκείνες έχουν μια χαρά πρωταγωνιστές που μετατρέπουν τα παιχνίδια σε τόπο διασκέδασης, αλλά και ανάλυσης. Σας διαβεβαιώ πως σκάνε κι εκείνοι την μπάλα στο παρκέ και ψάχνουν τα ελεύθερα τρίποντα στη γωνία ή τους διαδρόμους για το ζωγραφιστό, όπως γίνεται και στην επιστημονική Δύση -και μάλιστα μερικοί το κάνουν ποιοτικά. Περισσότερα όμως στη συνέχεια.
2. Το (μπασκετικό) χάος γεννά ευκαιρίες
Μία απλή ματιά στη -μέχρι τώρα- βαθμολογία είναι αρκετή. Πρώτο το Chicago και η Philadelphia με 4-0, ακολουθούν Miami και Milwaukee με 3-1. Αν τελείωνε η σεζόν σήμερα αυτές οι ομάδες θα είχαν πλεονέκτημα έδρας. Ό,τι να ναι! Είναι όμως πραγματικά τόσο κακό;
Για μένα, είναι ευχή και κατάρα να μην έχεις στην Περιφέρεια που αγωνίζεσαι (ή παρακολουθείς περισσότερο) την Oklahoma και το Denver. Από τη μία, δεδομένα, απουσιάζουν τόσο ραφιναρισμένα και πρωταθληματικά σύνολα, όσο και οι σταρ που τα κάνουν να δουλεύουν σαν ρολόι. Από την άλλη, οι ίδιοι οι παίκτες στην Ανατολή δεν κοιτάζουν την Άβυσσο και βυθίζονται αμαχητί -όπως για παράδειγμα θα συμβεί, μοιραία, με τις 5-6 ομάδες που δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν τους τοπ στη Δύση. Αντίθετα νομίζω πως βλέπουν την ευκαιρία. Μία κορυφή που δεν έχει ξεκάθαρο φαβορί, μία συνθήκη που μπορεί να τους μετατρέψει εκείνους σε All-Star η All-NBA παίκτες, συμπαρασύροντας τις ομάδες τους σε μία ενδεχόμενη ‘’απροσδόκητη’’ επιτυχία.
Κι αν το τρένο του Chicago σταματήσει στην επόμενη στάση γιατί το ταλέντο δεν περισσεύει, ή αν τα αγωνιστικά ζητήματα του Embiid βάλουν τελικά φρένο στη νέα δομή των Sixers που συζητήσαμε χθες, ή τέλος πάντων κι αν εγώ δεν πρέπει να σφυρίζω αδιάφορα όσο παίζει μπάσκετ ο ακατανόητος θίασος των Brooklyn Nets, που μάταια προσπαθεί να μετατρέψει σε μπασκετικό σύνολο ο Jordi Fernandez, κάθε χρόνο ξεπετάγεται τουλάχιστον μία πραγματικά καλή ομάδα μέσα από τις μιντιακά προβεβλημένες ‘’στάχτες’’ της Ανατολής. Μία ομάδα που θα ήταν μία από τις κορυφαίες και στην απέναντι πλευρά.
Τέτοιοι ήταν οι Celtics, τουλάχιστον από τον χειμώνα του ‘22 κι έπειτα, μέχρι την τελική τους ανάβαση στην κορυφή του ΝΒΑ. Οι σκληροί Heat των δύο παρουσιών σε Τελικούς, οι περσινοί Pacers που μερίδα κόσμου συνεχίζει να αντιμετωπίζει ως θαύμα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μία ομαδάρα του ‘’απόφαση σε μισό δευτερόλεπτο’’ μοτίβου, που αυτή τη στιγμή προσπαθούν να ξεπατικώσουν το στυλ της οι μισοί οργανισμοί της Λίγκας -ναι, και από τη Δυτική Περιφέρεια. Μπορεί ο καθημερινός ανταγωνισμός να μην είναι στο ίδιο λέβελ, όμως οι ομάδες της Ανατολής προοδεύουν μέσα στο πλάτος των 82 αγώνων με τον ίδιο τρόπο, και καλούνται να διαχειριστούν την ίδια ένταση την ώρα των Playoffs.
Υπάρχουν αντίστιχοι υποψήφιοι φέτος, ή οι τραυματισμοί των Tatum και Haliburton έβαλαν το καπάκι στο δοχείο της Ανατολής; Θα απαντήσω με ένα ερώτημα: Πόσοι υπολόγιζαν τους Pacers πέρυσι τον Νοέμβριο ως διεκδικητή; Φθηνό χτύπημα, το αναγνωρίζω, και ακόμη πιο φθηνή ευκαιρία για ν’ αγοράσω χρόνο ώστε να βρω τον διεκδικητή ανάμεσα στους προσποιητές. Να, μπορώ ας πούμε να σας πω πως δεν πιστεύω το Orlando γι’ αυτό το ξεπέταγμα. Δεν ήμουν ποτέ στο βαγόνι της μετάλλαξης όλης της επίθεσής τους απλά και μόνο με την απόκτηση του Desmond Bane (αν και τον γουστάρω πολύ μπασκετικά), καθώς συνεχίζω να βλέπω δύο δομικά προβλήματα: α. το μπάσκετ που (δεν) διδάσκει ο Jamahl Mosley, ψιλο-εμμένοντας σε μία ‘’θα δείρουμε τους πάντες’’ τακτική που ειδικά φέτος δεν δουλεύει και β. το γεγονός πως ο Banchero έχει ερωτευτεί, από τα περσινά Playoffs κιόλας, τον Carmelo Anthony που έχει μέσα του -χωρίς το charisma του Melo μάλιστα. Ελπίζω να ξυπνήσει ξανά στο μυαλό του ο συμμετοχικός και δημιουργικός παιχταράς του κολεγίου.
Αντίθετα, πιστεύω πως μέχρι τον Φεβρουάριο οι Cavs και Knicks θα έχουν αποδείξει τον εαυτό τους. Αμφότεροι πέρυσι έπεσαν στη μπασκετική χιονοστιβάδα της Indiana, και δεν είναι ποτέ ντροπή να χάνεις από μία πραγματικά καλύτερη ομάδα, όμως φέτος φρόντισαν να λύσουν δομικά ζητήματα. Οι Cavs πρόσθεσαν έναν πραγματικό έξτρα χειριστή όπως ο Lonzo Ball και πλέον μπορούν να χρησιμοποιήσουν διάφορα σχήματα που δεν περιλαμβάνουν ντε και καλά το Δίδυμο Πύργων στη frontline, οι Knicks με τον Mike Brown στον πάγκο προσπαθούν να μην εξαρτώνται αποκλειστικά από το κεντρικό παιχνίδι του (υπερπαιχταρά, θέλω χίλια μάτια να τον βλέπω) Jalen Brunson, ενώ το 9-10άρι ροτέισον που ήδη έχουν θα τους εξασφαλίσει βενζίνη γι’ αργότερα. Για την ώρα δεν παίζουν καλά, μπερδεύονται, όμως μοιραία θα λυθεί το ζήτημα. Κι αυτό έχουν την ‘’ευκαιρία’’ να το κάνουν, όπως συζητάμε τόση ώρα, μα πάνω απ’ όλα γιατί είναι πραγματικά δυνατή ομάδα, με πρωταγωνιστές και όλα. Για τους Hipster Hawks θα δούμε, κρατάω για την ώρα τις αποστάσεις μου αν και είμαι έτοιμος να τις πετάξω στην πρώτη ευκαιρία. Κι έπειτα υπάρχει ο Giannis.
3. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παίζει ως MVP
Συγγνώμη κιόλας, αλλά σ’ αυτή την περιφέρεια παίζει ένας από τους πέντε καλύτερους παίκτες του κόσμου. Ναι, ‘’Οι Άλλοι’’ έχουν τους υπόλοιπους τέσσερις, αν συμφωνήσουμε πως οι Jokic, SGA, Doncic και Wembanyama είναι εκείνοι, να κονταροχτυπιούνται βραδιά παρά βραδιά -συν φυσικά τον αέναο Steph Curry και τον καταπληκτικό Anthony Edwards, αλλά και τους σερίφηδες LeBron James και Kevin Durant. Ο Giannis μοιάζει μοναχός του, σαν τον Σίσυφο ένα πράγμα, να κουβαλά την πέτρα των φετινών Milwaukee Bucks στην κακοχτισμένη διαδρομή προς στην κορυφή της Ανατολής. Αν έχετε δει οποιοδήποτε από τα τέσσερα παιχνίδια που έχει δώσει μέχρι σήμερα, μάλλον θα παρατηρήσατε πως δεν έχει καμία αντίρρηση να το κάνει!
Giannis is doing all of this in under 33 minutes per game btw… pic.twitter.com/dKsBX80nlZ
— NBA University (@NBA_University) October 29, 2025
Θέλω να σας μιλήσω για τον Υπέροχο κύριο Rollins και πώς ένα παιδί στα 23 του μετατρέπεται από το πουθενά, με την μπασκετική του ενέργεια και το τσαγανό του, σε (απ’ ότι φαίνεται) αξιόπιστη δευτερότριτη λύση σε ομάδα NBA; Όσο τίποτα, πιστέψτε με. Και για τον Rollins, και για τον οικονομικό AJ Green, και για τον υποτιμημένο baller Cole Anthony. Η πραγματικότητα όμως είναι πως ένα σύνολο με τους Turner, Trent Jr, Green, Rollins, Prince, Portis, Kuzma, Anthony, Coffee, Sims και Gary Harris, έτσι από μόνο του, κανονικά θα διαγωνιζόταν για τα sweepstakes του AJ Dybantsa στο επόμενο draft, και όλα θα ήταν μια χαρά. Όλα αλλάζουν πίστα επειδή η μαρκίζα γράφει Antetokounmpo. Οκ, Giannis Antetokounmpo, όχι το υπόλοιπη πασοκική οικογενειοκρατία γύρω του.
Είναι πραγματικά καταπληκτικό το παιχνίδι του Γιάννη. Πιο μελετημένο από ποτέ, χωρίς να προσπερνά την αθλητική φύση του. Κανένα καλύτερο παράδειγμα από το δεύτερο ημίχρονο απέναντι στους Knicks. Η Νέα Υόρκη ρόλαρε στην δεύτερη περίοδο και δημιούργησε απόσταση που έδειχνε πως θα στείλει το ματς στη μεριά της, όμως στα λεπτά που ακολούθησαν ο Giannis πέρασε από πάνω τους με τη στόφα που διακρίνει τους πολύ ξεχωριστούς. Οι εκπληκτικοί μέσοι όροι του (36,3π/7α/14ρ με 70/57/64 ευστοχίες σε μόλις 33’ ανά αγώνα!) πιθανότατα θα καταλαγιάσουν, και το σύνολο μάλλον δεν έχει το υλικό για να τον φέρει στη διεκδίκηση του Πρωταθλήματος, όμως μισό λεπτό. Τι λέει ο τίτλος; Λόγοι για να κοιτάξεις Ανατολικά. Ο Giannis εξακολουθεί να είναι ένα από τα βασικά κίνητρα για να παρακολουθείς αγώνες ΝΒΑ -και σε ευνοϊκές ώρες όπως είπαμε.
4. Η νέα ταυτότητα του Miami
Toughest, Meanest, Nastiest…είχαμε. Ή τέλος πάντων οι Heat αποφάσισαν πως ‘’φτάνει πια με το ντούκου-ντούκου, δεύτερο παρκέ ανοίξαμε, ήρθε η ώρα να τρέξουμε’’. Σε αντίθεση μάλιστα με όποια προγραμματική δήλωση έχει γίνει ποτέ σε οποιονδήποτε τομέα, από πολιτικές υποσχέσεις μέχρι New Years Resolutions, οι Heat και ο Spoelstra αποδεικνύονται λογοτιμήτες.
Jaime Jaquez Jr. 28-4-5 (9/14, 8/8 FT), +43 pic.twitter.com/k86L5gn3MC
— Brett Usher (@UsherNBA) October 29, 2025
Χωρίς προφανώς να πετούν την αμυντική τους κουλτούρα στο καλάθι των αχρήστων, και με τη σωστή υποσημείωση πως πάντοτε τα σύνολα coach Spo δέχονταν την Μπασκετική Δημοκρατία με την αγκαλιά ανοιχτή, το τσιπάκι των Heat μοιάζει να έχει αλλάξει. Περισσότερη ταχύτητα στις αποφάσεις, μεγαλύτερη επιτάχυνση στον αιφνιδιασμό με τα φρένα χαλαρωμένα, λιγότερα σκριν στην μπάλα και εμφανώς ελαφρύτερο tiki-taka, για να κάνουμε και μία ποδοσφαιρική αναφορά. Αν υπάρχει σουτ διαθέσιμο, οι Heat θα το πάρουν.
Για την ώρα, αν και οι δείκτες αλλάζουν από αγώνα σε αγώνα, είναι στο Τοπ-5 σε πόντους ανά κατοχή στο τρανζίσιον, τόσο μέσα από κλεψίματα που προκαλούν με την αμυντική τους ένταση, όσο και από live rebounds. Με απλά λόγια, τρέχουν. Ευνοημένος μάλιστα απ’ αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού φαίνεται να είναι ο Jaime Jaquez Jr, που πέρυσι έμοιαζε οριακά με χαμένο σκοπό, όμως φέτος (με την απουσία του Tyler Herro και την απομάκρυνση του Jimmy Butler) έχει αναλάβει περισσότερες αρμοδιότητες στην επίθεση των Heat, ακόμη κι αν δεν ξεκινά προς ώρας στο βασικό σχήμα. O Norman Powell ταιριάζει γάντι, ο Bam Adebayo έχει αυξήσει ακόμη περισσότερο την επιρροή του στο παιχνίδι (ειδικά στο σκορ με θαυμαστό τρόπο), οι ευρωπαίοι Fontecchio και Jovic προσφέρουν εκτελέσεις και φυσικά υπάρχει το potential του Kel’el Ware.
Οι Heat είναι εύθυμοι, μοιράζονται το σκορ, οδηγούνται στο απαραίτητο ροτέισον για να βγαίνουν τα νούμερα αργότερα μέσα στη χρονιά και για την ώρα κερδίζουν. Για μένα, μακάρι να συνεχίσουν να το κάνουν, μήπως και διορθωθεί το ιστορικό λάθος που θέλει τον Spoelstra να μην έχει κατακτήσει ούτε μία φορά το βραβείο του Coach of the Year. Το έχει πάρει ο Dwane Casey, o Scott Brooks και ο Monty Williams που να πάρει η ευχή.
5. O Cade ‘’Coltrane’’ Cunningham
Μπαίνει ένας νεαρός στο Bad Boy Bar του Detroit. Οι κωλοπετσωμένοι βετεράνοι τον κοιτάζουν με μισό μάτι, σ’ ένα μέρος που διαχρονικά το ματσίσμο (υπερ)περισσεύει. Εκείνος συνεχίζει ατάραχος και κουλ μέχρι την μπάρα. Παίρνει ένα ουίσκι, πίνει μία γουλιά και ανακοινώνει στο δωμάτιο: ‘’Το όνομά μου είναι Cade, και μπορούμε να είμαστε σκληροί χωρίς να χτυπάμε στο ψαχνό τον απέναντι συνάδελφο’’.
cade cunningham buckets pic.twitter.com/QAHOcYGPdR
— ◇ (@F0RGIAT0) October 30, 2025
Γουστάρω αφάνταστα το παιχνίδι του Cade Cunningham. Θέλω να γίνει ο αγαπημένος μου νέος παίκτης, τόσο απλά. Τρώει ξύλο σχεδόν σε κάθε κατοχή. Στο πρόσφατο παιχνίδι ο Jalen Suggs του έκανε το μάτι κόκκινο σαν τη φανέλα της Λίβερπουλ κι εκείνος συνέχισε στον ρυθμό του, όπως κάθε βράδυ, σαν να μη συμβαίνει τίποτα -αν και βέβαια του κούμπωσε μία μεγαλοπρεπή τάπα λίγο αργότερα. Σ’εναν κόσμο, μπασκετικό και μη, που τρέχει δίχως αύριο, ο Cade είναι απλά κουλ, τζαζ. Όχι τόσο Bebop παρά μάλλον σαν τα έργα του Coltrane από την Impulse Records κι έπειτα. Υπάρχει ταχύτητα αλλά όχι βιασύνη. Υπάρχει στυλ, άπλετο για την ακρίβεια. Κοψίματα ανάμεσα στην άμυνα, αρμονικά τελειώματα κοντά στο καλάθι, κινήσεις σαν να χορεύει στον μπασκετικό χώρο.
Κυρίως φαίνεται πως υπάρχει ένας πραγματικός μπασκετικός ηγέτης, με τον δικό του τρόπο, με τη δική του δυναμική. Οι υπόλοιποι Pistons γύρω του τον στηρίζουν, παρακολουθούν όταν τους μιλάει, τον προστατεύουν ακόμη περισσότερο στην άμυνα και έχουν τις περισσότερες φορές διαθέσιμα τα χέρια τους όταν τους πασάρει. Το σύνολο δεν έχει ακραία μεγάλο ταλέντο. Υπάρχει ο Ausar Thompson, υπάρχει ο -ιδιαίτερα skilled με την μπάλα στο παρκέ- Jalen Duren, κάπου στα πιτς βρίσκεται ο Jaden Ivey, ο Ron Holland ανεβαίνει δειλά-δειλά και μετά συναντάμε δημοκρατικές δυνάμεις όπως οι Tobias Harris και Duncan Robinson.
Κι όμως οι Pistons λειτουργούν. Δεν ψαρώνουν σε νταηλίκια των απέναντι, προσπαθούν να χτίσουν μία άμυνα που θα προσεγγίζει το Top-10 και θα κατεβάζει σταθερά το eFG% των αντιπάλων, πηγαίνουν αρκετά σε επιθετικά ριμπάουντ (τουλάχιστον έτσι υποδεικνύει το αρχικό eye test και τα πρώτα ψήγματα στους δείκτες του ORB%) και στην επίθεση, ΄’ό,τι ορίσει ο κύριος με το #2’’. 30 πόντοι, 10 ασίστ, 3 κλεψίματα και 3 μπλοκ απέναντι στους Magic, με μηδέν λάθη. Ο πρώτος στην ιστορία του ΝΒΑ που πετυχαίνει ένα τέτοιο statline, αν και προσωπικά νιώθω ότι κάθε φορά όλα αυτά κάνουν ένα αχρείαστο ιστορικό reach, ψάχνοντας πολύ συγκεκριμένα νούμερα. Το ίδιο το παιχνίδι του Cunningham δεν το χρειάζεται. Στα μάτια μου είναι έτοιμος να ξεχωρίσει στο All-NBA επίπεδο, παρασέρνοντας τους Pistons μία πίστα παραπάνω. Η ευκαιρία της Ανατολής που συζητούσαμε νωρίτερα. Όχι κι άσχημα για όλους εμάς που ανοίγουμε το League Pass τα ξημερώματα.
