Με τους τελικούς των περιφερειών να κοντεύουν στα μισά τους, οι πέντε πρώτοι αγώνες αυτών δεν μας έχουν δώσει κοινά σημεία αναφοράς. Κάθε αγώνας αποτελεί ξεχωριστή, ανεξάρτητη, ιστορία, αποτέλεσμα είτε των προπονητικών προσαρμογών, είτε -δυστυχώς πολύ συχνά- των τραυματισμών και των απουσιών, με τα δύο τελευταία παιχνίδια ωστόσο να έχουν αγωνία και σασπένς. Στα ως τώρα πεπραγμένα του τρίτου γύρου των φετινών Playoffs μας ξεναγεί στηn σημερινή έκδοση της στήλης ο Νίκος Ραδικόπουλος.

Στη μόλις δεύτερη συνάντησή τους στην post-season, μετά την θρυλική αναμέτρησή τους στον πρώτο γύρο των Playoffs του 2007, Warriors και Mavericks κοντράρονται αυτή τη φορά με φόντο την παρουσία τους στους Τελικούς του NBA. Και αν για το Golden State αυτή είναι μια συχνή και συνήθης συνθήκη την τελευταία δεκαετία, για το Dallas του ενός δαχτυλιδιού, αυτές οι στιγμές αποτελούν highlight. Ειδικά από την στιγμή που προέρχονται από τον αποκλεισμό των Suns, της κατά τεκμήριο καλύτερης ομάδας της post-season. Ο Luka Doncic είναι σε δαιμονιώδη κατάσταση, όμως φτάνει αυτό από μόνο του για να αναχαιτιστεί η Death LineUp II των Warriors; Η αρχική αίσθηση είναι πως όχι.

Ο Ja Morant και ο Jaren Jackson Jr. είναι το μέλλον του μπασκετικού κόσμου. Η προοπτική του να παίζουν ως δίδυμο για πολλά ακόμη χρόνια προκαλεί ενθουσιασμό - το λιγότερο. Ο πρώτος είναι ασταμάτητος στο transition, σκοράρει όπως θέλει αν πατήσει σωστά πριν από το άλμα και δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να μοιράσει το παιχνίδι στους συμπαίκτες του, αν σε μία βραδιά δεν του βγαίνουν οι αυτοσχεδιασμοί. Ο δεύτερος αντιλαμβάνεται τους χώρους γύρω από τη ρακέτα σαν το District 9, δηλαδή σαν μία ζώνη, που τα μυστικά της κατέχουν μόνο εκείνοι/ες που την κουβαλάνε καθημερινά μέσα τους. Έχει βεληνεκές στο σουτ, καταπληκτική κίνηση στο πλάτος του γηπέδου και όπου τον χρειάζεται η ομάδα του θα βρεθεί, είτε για να εκτελέσει, είτε για να κόψει σουτ στην άμυνα. Το λιγότερο που θα γίνει θα είναι All Star, το ταβάνι του είναι ακόμη δυσδιάκριτο και αυτό συμβαίνει σε χρονιά επανένταξης μετά από σοβαρότατο τραυματισμό.

Οι Grizzlies ζορίστηκαν λίγο παραπάνω από τις παγίδες των Timberwolves (και την απειρία τους) απ’ ό,τι περιμέναμε, χρειάστηκε να κάνουν ντεμαράζ επιστροφών σε κάθε παιχνίδι, τελικά όμως κέρδισαν τη σειρά και βρίσκονται απέναντι στους Warriors, οι οποίοι έχουν μία νέα έκδοση της death lineup. Ανεβάστε την ένταση, πάμε για σόου.

Συνηθισμένοι τα τελευταία πέντε χρόνια να γράφουν κάθε Μάη για τους Warriors, σαν κουρδισμένοι συντονίστηκαν αυτόματα να κάνουν το ίδιο και φέτος. Οι Νίκος Ραδικόπουλος, Leon T., Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού, επισκοπούν τη φετινή σεζόν των Warriors, με το βλέμμα τους ωστόσο να παραμένει κυρίως στο (άμεσο) μέλλον τους. 

Σε μία σειρά που απείχε μισό κλικ από το να περάσει στη λίστα με τις καλύτερες όλων των εποχών - όπου υπάρχει αυτή η λίστα τέλος πάντων - οι Toronto Raptors πέρασαν για τρίτη φορά φορά από την Oracle Arena και στέφθηκαν πρωταθλητές του ΝΒΑ. Το game 6 των φετινών ΄τελικών ήταν καθηλωτικό για τρεις περιόδους, αποθeώνοντας το μπάσκετ στο κορυφαίο του επίπεδo. Συνέχισε με μία θλίψη και κατέληξε σε ένα απόλυτα συναρπαστικό φινάλε, αντάξιο του θεάματος που είχε προηγηθεί.

"Πονάω βαθειά στην ψυχή μου, δεν θα πω ψέμματα. Αλλά βλέποντας τα αδέρφια μου να παίρνουν αυτή τη νίκη ήταν σαν να πίνω ένα σφηνάκι τεκίλα. Πήρα νέα ζωή". Κι εμείς αγαπητέ Kevin.

Το instagram post του μεγάλου άτυχου του πέμπτου τελικού έβαλε την τελευταία υπογραφη σε ένα παιχνίδι γεμάτο από όλα τα δράματα του μπάσκετ. Η επιστροφή του καλύτερου παίκτη στον κόσμο, η επανεφεύρεση της full throttle επίθεσης των Warriors, η εκ νέου αποχώρηση μέσα σε ζητωκραυγές (αρχικά) αποδοκιμασίας και (μετά) αποθέωσης, η "απάντηση" των συμπαικτών, η "ανταπάντηση" των διψασμένων αντιπάλων, το τρόπαιο που πάτησε Καναδά, το time out του Nick Nurse που το γύρισε στο Oakland, τα μεγάλα τρίποντα, η αλλοίωση του τελευταίου σουτ, οι αινιγματικές δηλώσεις Kerr και τέλος τα αόρατα δάκρυα του Bob Myers στη συνέντευξη τύπου, συνέθεσαν έναν παζλ ιδανικό για να μπει σε κορνίζα. Θα το κρεμάσουμε στον τοίχο των αναμνήσεων και σε ένα roundtable σε καμμιά εικοσαριά χρόνια η απάντηση σε οποιαδήποτε ερώτηση πιθανώς να είναι "ο πέμπτος τελικός του 2019".

Ο Κlay Thompson επέστρεψε στην πεντάδα των Warriors για τον τέταρτο αγώνα και ήταν (αναμενόμενα) φανταστικός, ο ρυθμός ανέβηκε, η ένταση στις δύο άμυνες πήγε το ματς στο ‘’αίμα και άμμος’’. Και τελικά; Τελικά οι Raptors απέδειξαν ότι είναι πνευματικά πιο έτοιμοι, έχουν μεγαλύτερο βάθος και περισσότερες επιλογές, έχουν τον κορυφαίο παίκτη στο παρκέ και στο τέλος της ημέρας, με το 3-1 στα χέρια τους και το επόμενο ματς στο Toronto, μπορούν να βροντοφωνάξουν: Eίμαστε απλά καλύτεροι!

Oι Raptors επιβλήθηκαν πολύ άνετα των Warriors στην Oracle Arena, με την νίκη τους να κατατάσσεται ως μια αναμενόμενη ανωμαλία. Ανωμαλια διότι τα δύο πρώτα παιχνίδια των τελικών ήταν φουλ ανταγωνιστικά και αναμενόμενη, διότι οι Dubs έπαιξαν σε αυτό το παιχνίδι αληθινά αποδεκατισμένοι. Μέχρι και η απουσία του Looney (δεν θα επιστρέψει) έμοιαζε τεράστια τηρουμένων των αναλογιών, δεδομένου των ποιοτικών λεπτών σπρωξιμάτων και ριμπάουντ που είχε προσφέρει ως τώρα. Oι Raptors μπήκαν από την αρχή στη θέση του οδηγού και κοίταξαν πίσω ίσα ίσα δυο τρεις φορές, όταν οι αντίπαλοι τους προσπάθησαν σπασμωδικά να μειώσουν την διαφορά.

Ο τίτλος του κειμένου μπορεί να μοιάζει με φθηνό λογοπαίγνιο της αγαπημένης σειράς του HBO που τελείωσε φέτος, πιστέψτε με όμως, δεν είναι. Καλά, μπορεί και να είναι λίγο, η φράση αυτή ωστόσο χρησιμοποιείται πολύ στο ΝΒΑ για να περιγράψει εκείνα τα παιχνίδια που οι δύο ανταγωνίστριες ομάδες έχουν κάποια σερί λεπτά στα οποία κυριαρχούν στο παρκέ. Συχνό φαινόμενο στους τελικούς, μόνο που στο φετινό game 2 αυτά τα ‘’runs’’ μεταφράστηκαν οριακά σε ένα ημίχρονο για κάθε ομάδα, με λίγη απαραίτητη παλαβομάρα προς το φινάλε. Ας ρίξουμε μία πιο προσεκτική ματιά.